Το Χρονικό των Τεμπών Όπως το Αφηγείται ο Γιώργος που Επέζησε από το Τρίτο Βαγόνι

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 28ης Φεβρουαρίου, στις 23:20 η επιβατική αμαξοστοιχία IC62 , που πραγματοποιούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στη περιοχή των Τεμπών, αφήνοντας πίσω 57 νεκρούς. Αυτή είναι η ιστορία του Γιώργου Λαζαρίδη που επιβίωσε από το τρίτο βαγόνι, όπως την αφηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου.

Πέντε μέρες πριν τη σύγκρουση | Διαδρομή Πλατύ-Θεσσαλονίκη 

Κατεβήκαμε το Σάββατο το πρωί με το τρένο των 9:33, μαζί με τον φίλο μου τον Γιάννη, στη φίλη μου την Κατερίνα στην Αθήνα, η οποία κάνει μεταπτυχιακό και εργάζεται εκεί. Πηγαίναμε για να περάσουμε το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Εγώ εργάζομαι σε κατάστημα σούπερ μάρκετ και ο φίλος μου ο Γιάννης σε μία εταιρία, που το αντικείμενό της είναι γεωργικά λιπάσματα. Παράλληλα σπουδάζω στο ΑΠΘ και τελειώνω γυμναστής ως δεύτερη σχολή, οπότε ήταν ευκαιρία το τριήμερο. 

Προτιμήσαμε το τρένο γιατί η στάση Πλατύ είναι κοντά στα Κουφάλια, όπου μένω. Είναι μία στάση πριν τον τερματικό σταθμό τρένων του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη. Το αεροδρόμιο είναι μία ώρα. Οπότε θα κερδίζαμε χρόνο, ήταν πιο οικονομικό και θα ήμασταν γρήγορα μέσα στην Αθήνα, στον Σταθμό Λαρίσης, που για εμάς που πηγαίναμε Νέο Κόσμο ήταν κοντά. Αφήσαμε στην τύχη αν θα επιστρέψουμε Δευτέρα ή Τρίτη. Τελικά είπαμε ότι θα φύγουμε Τρίτη για να αξιοποιήσουμε την ημέρα βλέποντας τη Βουλή, τον Εθνικό Κήπο, το Ζάππειο κι άλλα αξιοθέατα στην Αθήνα.

19:22 το απόγευμα της σύγκρουσης | Σταθμός Λαρίσης 

Από Αθήνα ξεκινήσαμε 19:22, όπως έλεγε το εισιτήριο. Στις 19:23 ήμασταν ήδη στις θέσεις μας. Μου έκανε εντύπωση που ξεκινήσαμε στην ώρα μας, γιατί ήταν η πρώτη μου φορά που ανέβαινα σε τρένο στην Ελλάδα. Έζησα κάποια στιγμή στην Γερμανία και έπαιρνα τα τρένα εκεί, στην Ελλάδα όμως ήταν η πρώτη φορά κι εντυπωσιάστηκα που όταν πηγαίναμε Αθήνα φτάσαμε σε λιγότερο από τέσσερις ώρες. Όταν ανεβήκαμε στο τρένο ξεκινήσαμε κανονικά.

Λίγη ώρα πριν τη σύγκρουση | Θήβα 

Όταν περνούσαμε την Θήβα, θυμάμαι έναν κύριο μπροστά μας, ο οποίος έκανε πλάκα με τον αδικοχαμένο ελεγκτή. Μάλλον είχε εμπειρία, είχε ανέβει πολλές φορές και του έλεγε «κύριε ελεγκτά, βλέπω ότι θα αργήσουμε ήδη στο δεκάλεπτο, μη σας πω και παραπάνω». Μετά ο ελεγκτής του είπε όντως ότι θα αργήσουμε, δεν θυμάμαι πόσα λεπτά αλλά καταλάβαινα από τη συζήτηση που έκαναν ότι θα έχουμε καθυστέρηση. Για εμάς, στο Πλατύ, η άφιξη πάνω στο εισιτήριο έλεγε 23:11 και μας είπαν ότι θα είμαστε κάπου στις 23:30.

Όταν φτάσαμε στη Λάρισα μάλλον ο μηχανοδηγός ήταν που μας είπε ότι θα κάνουμε στάση 15 λεπτών γιατί υπάρχει κίνηση στις ράγες. Όταν ξεκινήσαμε από τη Λάρισα ξαναέκανε μία ανακοίνωση και είπε ότι στο Πλατύ θα είμαστε περίπου στις 00:05, περίπου μία ώρα μετά το προβλεπόμενο. 

Εγώ έβλεπα βίντεο στο YouTube στο κινητό μου και ο Γιάννης το ίδιο. Εγώ είχα airpods στα αυτιά. Και ο Γιάννης είχε ακουστικά. Είχα πάρει μία στάση πλαγίως, είχα βάλει το κινητό πάνω στο τραπεζάκι που ανοίγει από το μπροστινό κάθισμα και ήμουν χαλαρός. Η φορά του καθίσματός μας κοιτούσε προς τα εμπρός. Ήταν άκρως τυχαίες οι θέσεις μας. Ο Γιάννης όταν έκλεινε τα εισιτήρια δεν σκεφτόταν πού θα κλείσει, ήθελε απλώς να κάτσουμε μαζί. Βρήκε αυτές τις θέσεις και μάλιστα θυμάται να θέλει να κλείσει πιο μπροστά, αλλά δεν τον άφηνε το σύστημα, κολλούσε και θυμάμαι να μου στέλνει με μηνύματα παράπονα. Τελικά διάλεξε τις θέσεις αυτές και μας έβγαλε τα εισιτήρια.

Ένα-δύο δευτερόλεπτα πριν τη σύγκρουση | Τέμπη 

Ήμουν λίγο πλάγια, σε μία βολική θέση να βλέπω το βίντεο και σε μία φάση αρχίζουν τα παράθυρα να χτυπάνε πάρα πολύ δυνατά. Εγώ εκείνη την ώρα κάνω μία φαντασίωση ότι ο οδηγός είδε το τρένο και προσπάθησε να φρενάρει και γι’ αυτό νιώσαμε ένα τρομερό τράνταγμα, επειδή καταλάβαινε ότι θα πάει μετωπική. Αυτά τα δευτερόλεπτα νομίζω μας βοήθησαν να μην τραυματιστούμε ακόμη περισσότερο. Σε αυτό το τράνταγμα που κράτησε ένα-δύο δευτερόλεπτα, όλα τα τζάμια βαρούσαν, υπήρχε φοβερό τρέμουλο και εγώ άρχιζα να ψάχνω δεξιά και αριστερά στα καθίσματα και να λέω «τι συμβαίνει, τι συμβαίνει;».

Τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα της σύγκρουσης | Μέσα στο τρίτο βαγόνι  

Μετά έγινε ένα τρομακτικό χτύπημα που εγώ δεν έφυγα από τη θέση μου, αλλά χτυπούσα μπρος-πίσω πάρα πολύ βίαια. Καταλάβαινα ότι φεύγει όλο το βαγόνι και κάνει απότομη κλίση από τις ράγες, και προσπαθούσα να κρατηθώ όσο μπορώ για να μη γίνω ένα με τα σίδερα. Ήταν τόσο μεγάλες οι δυνάμεις που δεχόσουν που απλώς προσπαθούσες να κρατηθείς. Δεν ήξερες πού θα καταλήξεις. Μετά από αυτά τα συνολικά πέντε δευτερόλεπτα που γίνεται φρενάρισμα, σύγκρουση, όλα, βλέπω καταρχάς ότι είμαι ζωντανός. Η πρώτη μου σκέψη, επειδή το κλίμα ήταν απίστευτα τρομακτικό και επικρατούσε μία κόλαση, ήταν ότι ήρθε το τέλος μου. Είπα ότι μάλλον θα πεθάνω. 

Επικρατούσε σκοτάδι. Φως υπήρχε μόνο από τη φωτιά στα δεξιά μας, που ξεκίνησε αμέσως. Μόλις σταμάτησε το τράνταγμα, επειδή καθόμουν από τη δεξιά πλευρά προς το τζάμι, υπήρχε τρύπα και μπορούσα να δω τα συντρίμμια - έβλεπα ότι υπήρχε φωτιά. Και γι’ αυτό το μυαλό έκανε σκέψεις ότι όλο αυτό θα αναζωπυρωθεί και θα γίνω ένα με τη μάζα. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι θα πεθάνω. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αν ζω, αν δεν ζω. Εκείνη τη στιγμή είχα χτυπήσει το κεφάλι μου κι έτρεχε πάρα πολύ αίμα. Έπιανα αίματα στη γνάθο, το σαγόνι, είχα πολλά κοψίματα στα χέρια αλλά δεν ήξερα τι είναι, όμως ήξερα ότι ζω. 

Μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα της σύγκρουσης | Μέσα στο τρίτο βαγόνι  

Μετά από τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα ξεκινάει ένα χάος. Το βαγόνι μου ήταν σε τρομακτική κατάσταση. Για τα μπροστινά δεν το συζητώ. Έγιναν μία μάζα. Μετά από τα πρώτα δευτερόλεπτα λες «ζω, πάμε να δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε». Εγώ το πρώτο πράγμα που έκανα, όπως και πολλοί γύρω μου, είναι να δούμε αν οι συνεπιβάτες μας είναι καλά. Εκεί κοιτάζω αριστερά μου και βλέπω ότι ο Γιάννης είναι καλά, δεν είχε καν αίματα πάνω του. Κάνω το κεφάλι μου αριστερά δεξιά και δεν έβλεπα τίποτα γιατί είχε μπει καπνός στο βαγόνι και δεν έβλεπες καλά. 

Μετά από 20-30 δευτερόλεπτα όλοι προσπαθούσαν να δουν τι γίνεται, βγάζει ο Γιάννης το κινητό και λέει «ανάψτε όλοι τα φλας». Εγώ δεν είχα κινητό, το είχα χάσει. Καθόμουν στη θέση 44 και όταν λέει «βγάλτε όλοι φακούς», πηγαίνει μπροστά γιατί υπήρχε αναστάτωση και έκλαιγαν και φώναζαν. Όπως κάνω προς τα πίσω βλέπω έναν άνδρα να κρατάει το κεφάλι της γυναίκας του και να κλαίει. Ήταν σε λιπόθυμη κατάσταση. Δεν ξέρω αν χτύπησε τόσο που πέθανε η γυναίκα, αλλά την έβλεπα σαν να ήταν νεκρή. Έλεγε το όνομά της και έκλαιγε κρατώντας το κεφάλι της. Όλα τα κορίτσια που ήταν μικρότερης ηλικίας φώναζαν, τσίριζαν. Κάποια άλλα κορίτσια έλεγαν «ηρεμήστε ηρεμήστε». Ο Γιάννης πήγε πιο μπροστά και έλεγε να ανοίξουν τα κινητά και εγώ αυτό που σκέφτηκα εκείνη την ώρα είναι να ψάξω το κινητό μου για να βρω έναν ακόμη φακό. Με το λίγο που έψαξα είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το βρω. 

Το βαγόνι μας είχε γύρει προς τα δεξιά. Γι’ αυτό ήταν και πιο δύσκολη η μεριά μου. Όταν ο Γιάννης πήγε πιο μπροστά, του είπα «δώσε μου το κινητό σου να βρω το δικό μου». Μου δίνει το κινητό, ψάχνω, δεν το βρίσκω και καθώς πάω να του δώσω το κινητό δεν τον βλέπω. Δεν τον έβρισκα. Δεν υπήρχε πουθενά. Κάνω να βρω τον Γιάννη και βλέπω μία γυναίκα που ήταν εγκλωβισμένη. Δεν έβλεπα καν τα πόδια της, την είχαν αγκαλιάσει τα σίδερα και μου έλεγε «αγόρι μου, βοήθησέ με. Βοήθεια, βοήθεια». Της είπα «κρατήστε δυνατά, δεν μπορώ να σας βγάλω, είναι αδύνατον, θα έρθει άμεσα βοήθεια, μη στεναχωριέστε» και της έδωσα μια δύναμη γιατί ήταν τρομακτικά σοκαρισμένη. 

Γυρίζοντας πίσω κι ενώ δεν ήξερα πού ήταν ο Γιάννης, μαζί με κάποια άλλα παιδιά, λέμε ότι πρέπει να βοηθήσουμε τον κόσμο να βγει γιατί νόμιζες ότι αυτό το πράγμα θα αναζωπυρωθεί, θα γίνει φωτιά και θα καείς ζωντανός. Κοιτώντας από τη δεξιά μεριά που είδα τα συντρίμμια έβλεπες μόνο λιωμένα σίδερα και φωτιές. Είχα στο μυαλό μου ότι θα μας χτυπήσει ρεύμα στις ράγες. Κι έλεγα ότι δεν μπορώ να πάω από εκεί για να βγω - κι ας φαινόταν η πιο εύκολη λύση. Λέω θα βρούμε κάτι άλλο. Κοιτούσες δεξιά κι έβλεπες μία κόλαση. Σκεφτόσουν ότι δεν μπορεί να βγεις από εκεί μέσα. Λέω τώρα περπατάω ζωντανός αλλά αν πάω από εκεί μέσα θα πεθάνω. 

Πάμε με τα παιδιά να βρούμε κάτι άλλο, άρχισαν κάπως να συντονίζονται. Ένα παιδί παίρνει ένα πράγμα που βρήκε και το πετάει στο παράθυρο. Το παράθυρο κάνει ένα μικρό ράγισμα κι εγώ εκείνη την ώρα από την αδρεναλίνη που είχα, επειδή ασχολούμαι και με τις πολεμικές τέχνες, δεν δίστασα να του ρίξω μπουνιές για να το σπάσω. Δεν σκέφτηκα εκεί αν θα κόψω χέρια ή πόδια. Με μια γροθιά το έσπασα, άρχιζα να το ανοίγω για να μην έχει από κάπου γυαλί και κόψει τον κόσμο, το άνοιξα πάρα πολύ καλά και αν δείτε στις φωτογραφίες είναι το παράθυρο που φαίνεται όλο σπασμένο. Πήδηξα στα χαλάσματα και μετά κάτω. Ήταν αρκετά ψηλά. Μπορεί να μη φαίνεται στις φωτογραφίες, όμως ήταν ψηλά για να πηδήξει κάποιος. 

Λίγα λεπτά μετά τη σύγκρουση | Έξω από το τρένο - Τέμπη 

Βγήκα έξω κι απομάκρυνα κάποια σίδερα για να βγουν και οι άλλοι. Μετά απομακρύνθηκα γιατί είχα στο μυαλό μου να βρω πού είναι ο Γιάννης. Φώναζα «Γιάννη, Γιάννη!», και ακούω ένα «Γιώργο», πλησιάζω και βλέπω τον Γιάννη. Αυτόματα ησύχασα μέσα μου, γιατί δεν ήξερα αν ζει ή όχι όλα αυτά τα λεπτά που περνούσαν. 

Ο Γιάννης είχε βγει από την άλλη μεριά που εγώ δεν θα έβγαινα και στην προσπάθειά του, έπεσαν κάτι υγρά στα μάτια του και τον έκαιγαν πάρα πολύ σε σημείο να μην αντέχει. Τον έλουσαν τα υγρά και μπήκαν και μέσα στα μάτια του. Δεν ξέρουμε τι ήταν, ίσως μπαταρία, μετασχηματιστής, δεν ξέρουμε. Πήγα προς το μέρος του και μου φώναζε «Γιώργο τα μάτια μου, Γιώργο τα μάτια μου καίγομαι». 

Εγώ, εκείνη τη στιγμή όταν βγήκα είναι σαν όλο μου το είναι να έμεινε στον Γιάννη. Εγώ εφόσον κατέβηκα από το τρένο θα μπορούσα να αρχίζω να βοηθάω άλλους, αλλά ήταν η στιγμή που λες έχω έναν φίλο και πρέπει να τον βοηθήσω, γιατί πραγματικά καιγόταν. Ξεκίνησε να φωνάζει «βρες νερό, βρες νερό», γιατί άρχιζαν να βγαίνουν κάποιοι τραυματίες. Προσπαθώντας να βρούμε νερό, δεν είχε κανείς. Άκουγα πολλά κλάματα, τσιρίδες, είδα ένα ζευγάρι που το αγόρι ήταν λουσμένο με αίμα και η κοπέλα του τον στήριζε, εκείνος κρύωνε πάρα πολύ, επειδή έχανε αίμα και δεν είχα τι να του δώσω. Προσφέρθηκα να του δώσω την μπλούζα μου αλλά δεν ήθελε. Τον έβλεπα, έτρεμε. Είχα δύο μπλούζες. Το ένα κοντομάνικο το έδωσα στον Γιάννη για να σκουπίσει το πρόσωπό του.

Μετά, ενώ δεν βρίσκαμε νερό κι ο Γιάννης συνέχιζε να καίγεται, σκεφτήκαμε να τον κατουρήσω για να του φύγει η κάψα. Ευτυχώς, όπως ερχόμασταν στο τρένο, εγώ είχα πιει πολύ νερό. Κι έτσι κάναμε. Τον ούρησα και πλύθηκε με αυτό. Και μετά όταν τον είδα ότι είναι λίγο καλύτερα, ξαναπλησίασα τα συντρίμμια. 

Ήταν δύο κοπέλες πάνω, που είχαν μείνει στο βαγόνι και δεν είχαν πού να πηδήξουν. Συνέχισα να κάνω στην άκρη τα σίδερα, γιατί ήταν αρκετά ψηλά από εκεί που θα πηδούσαν και τις έκανα να πέσουν πάνω στα χέρια μου για να πέσουν πιο μαλακά. Έπεσαν εκείνες οι δύο και δεν είδα άλλον κόσμο να υπάρχει. Ήταν πολλά παιδιά που βοηθούσαν αρκετό κόσμο για να βγει. Κατεβαίνουν οι κοπέλες και ακούω ακόμα τον Γιάννη να φωνάζει για τα μάτια του.

Η στιγμή που φτάνουν οι πρώτες βοήθειες | Έξω από το τρένο - Τέμπη 

Τότε, γυρνάω και βλέπω να έχουν έρθει οι πρώτες βοήθειες. Είχαμε φτιάξει μία γραμμή για να βγούμε από ένα λοφάκι. Έριξαν οι πυροσβέστες ένα σκοινί, εγώ από την αδρεναλίνη δεν το έπιασα καν το σκοινί και ανέβηκα πολύ γρήγορα. Κάποιες κοπέλες που είχαν σπασμένα χέρια-πόδια, τις κρατούσαμε να μη γλιστρήσουν γιατί το έδαφος ήταν πολύ γλιστερό. Τους σπρώχναμε να ανέβουν. Ανεβήκαμε από τις ράγες και μετά στη γέφυρα, εκεί που ήταν μαζεμένα τα ασθενοφόρα και η πυροσβεστική. 

Η βοήθεια ήρθε πολύ γρήγορα. Όλα τα περιπολικά, ασθενοφόρα, πυροσβεστικές. Από τα πρώτα λεπτά που παίρναμε όλοι στο 100 και το 112 κατάλαβαν το μέγεθος. Θυμάμαι 12 παρά να έχει γεμίσει ο τόπος πυροσβεστικά και περιπολικά.

Εκεί έψαχνα απεγνωσμένα νερό να δώσω στον Γιάννη. Κάποιοι αστυνομικοί είχαν μισόλιτρα, μισά μπουκαλάκια. Δεν έφταναν γιατί συνέχιζε να καίγεται. Μέχρι που ήρθε το πρώτο ΕΚΑΒ, μας έδωσε κολλύριο, δεν του έφευγε όμως με τίποτα η κάψα και ένα περιπολικό τον φόρτωσε μαζί με κάποια κορίτσια και τον πήγε στο νοσοκομείο της Λάρισας. Εκεί έχασα την επαφή με τον Γιάννη.

Τα πρώτα τηλεφωνήματα | Έξω από το τρένο - Τέμπη 

Από προσωπικά αντικείμενα δεν πήραμε τίποτα. Το κινητό μου το βρήκε κατά τύχη ένα παιδί. Και που το έχω σήμερα είναι τυχερό. Ήταν ένα παιδί που ήταν στο βαγόνι κι εγώ επειδή έβλεπα YouTube αυτό συνέχιζε να παίζει μετά το τρακάρισμα. Κι επειδή έφεγγε φως, το πήρε το παιδί για να έχει φακό. Ευτυχώς το κινητό έμεινε ανοιχτό πήρε τη μητέρα του, μετά πήρε τη δική μου και της είπε ότι έχει βρει το κινητό μου. Εγώ, επίσης, τηλεφώνησα στο κινητό μου από του Γιάννη και μου είπε το παιδί ότι ήταν δίπλα στο ασθενοφόρο, συναντηθήκαμε με το παλικάρι και μου το έδωσε. 

Δεν θυμάμαι αν η μητέρα μου το πρώτο άτομο που μίλησα. Είχα πάρει αμέσως την κοπέλα μου, τη φίλη μου στην Αθήνα και τη μητέρα μου. Τους έλεγα ότι εκτροχιαστήκαμε για να μην τους τρομάξω. 

Επίσης έδινα το κινητό μου στον κόσμο για να ενημερώσει τους γονείς του. Πολλά παιδιά έχασαν τα τηλέφωνά τους και ήθελαν να ενημερώσουν άμεσα τους γονείς τους ότι είναι καλά. Οπότε έδινα σε αρκετό κόσμο το κινητό μου να ενημερώσει. Κι έτσι πέρασε η ώρα. Μετά είχε μείνει ένα πούλμαν που δεν ξέρω αν ήταν το προτελευταίο ή το τελευταίο και είπα ότι θα μπω. Δεν ήθελα να πάω στο ΕΚΑΒ και να πάρω τη θέση κάποιου βαριά τραυματισμένου. Τους έβλεπα ξαπλωμένους μέσα στο ΕΚΑΒ και δεν ήξερα αν τους λείπει χέρι ή πόδι, αν είναι λιπόθυμοι κι αν ζουν. Οπότε είπα ότι θα πάρω το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη και θα πάω από εκεί στο νοσοκομείο. 

Λίγη ώρα μετά τη σύγκρουση | Μέσα στο λεωφορείο για Θεσσαλονίκη 

Ανεβαίνω στο λεωφορείο. Μας παίρνουν τα στοιχεία μας οι αστυνομικοί και πηγαίνω με τα λεωφορεία στον σταθμό των τρένων στη Θεσσαλονίκη. Μας ενημερώνουν οι αστυνομικοί ότι θα πάμε είτε στο ΑΧΕΠΑ είτε στο Γεννηματάς. Πάλι ήρθαν από ΕΚΑΒ να μας πάρουν. Εγώ πήρα τηλέφωνο και ήρθε η αδερφή μου με το αυτοκίνητο, και με πήγε απευθείας στο Γεννηματάς.

Το βράδυ της σύγκρουσης | Γενικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης «Γ. Γεννηματάς»

Εκεί κατάλαβα ότι ήταν ανοιχτό το κεφάλι μου, δεν το ήξερα καν. Με έραψαν, μου έκαναν έξι ράμματα, μου έκαναν ακτινογραφία στο γόνατο, γιατί πονούσα πολύ και διάφορες εξετάσεις. Είχε πρηστεί και ο αυχένας μου. Φόρεσα κολάρο. Δεν είχαν τραυματίσει κάποιο ζωτικό όργανο και μετά από τρεις-τέσσερις ώρες έφυγα από το νοσοκομείο.

Η επόμενη μέρα | Ο Γιάννης στη Λάρισα

Ο φίλος μου νοσηλεύτηκε για μέρες στη Λάρισα. Τις πρώτες δυο μέρες τα μάτια του ήταν κλειστά. Οι γιατροί όταν τα άνοιγαν έβλεπαν ότι είχε έγκαυμα μέσα και βάζοντας κάποιες ειδικές κρέμες άρχισε σιγά-σιγά να τα ανοίγει. Θυμάμαι το πρώτο βράδυ ούρλιαζε, γιατί ο πόνος ήταν αρκετά δύσκολος. Κι επειδή έχω νιώσει πόνο στα μάτια, μια φορά που είχα βοηθήσει κάποιο συγγενή μου σε ηλεκτροκόλληση, θυμάμαι ότι το έγκαυμα στα μάτια πονάει πάρα πολύ. Με τις κρέμες είπαν οι γιατροί ότι σιγά-σιγά θα γίνει καλύτερα. Θα βλέπει. Για το γεγονός ότι τον ούρησα, οι γιατροί είπαν ότι δεν είναι αρνητικό, δεν είναι κακό. Τώρα αν είναι καλό ή δεν παίζει ρόλο, δεν το ξέρουμε. Το βάζουμε στο συν, αφού τώρα βλέπει. 

Η επόμενη μέρα | Ο Γιώργος στα Κουφάλια 

Μέχρι στιγμής δεν έχω συνέλθει. Όταν έφυγε η αδρεναλίνη από πάνω μου, από την επόμενη μέρα, δεν κοιμόμουν. Μόνο δυο-τρεις ώρες. Το μυαλό μου ήταν στον Γιάννη που ήταν στο νοσοκομείο και δεν ήξερα τι θα γίνει. Είχα πάθει σοκ. Το θέμα ήταν στην επικαιρότητα κι έπαιρνε ο κόσμος τηλέφωνα να δει τι κάνω. 

Πέντε μέρες μετά τη σύγκρουση | Προσωπικά αντικείμενα  

Το πορτοφόλι το είχα στην τσέπη μου. Το κινητό μού το έδωσε το παιδί. Έχασα κάποια αντικείμενα που είχα μέσα σε μια τσάντα. Τα πράγματά μας, το σακίδιο και τη χειραποσκευή του φίλου μου, ευτυχώς, μετά από πέντε μέρες τα πήραμε από το αστυνομικό τμήμα Τεμπών, όπου μάλλον οι πυροσβέστες τα πήγαν εκεί.

Όταν μίλησα με το αστυνομικό τμήμα, θα τα έπαιρνε οποιοσδήποτε με εξουσιοδότηση ή ταυτότητα και σίγουρα θα ρωτούσαν πράγματα τύπου «τι είχε μέσα;» κ.λπ. Όταν βγήκε ο φίλος μου από το νοσοκομείο πήρε τα πράγματα, για να μην ξαναπάω μέχρι τη Λάρισα, του έκανα εξουσιοδότηση και έγραψα ακριβώς μέσα τι είχα. Το ταυτοποίησαν άμεσα. Μόνο κάποια ρούχα και τα airpods έχασα. Ευτυχώς βρήκαν τον σάκο που είχα αρκετά πολύτιμα πράγματα.

Οι επόμενες ημέρες μετά τη σύγκρουση | Τα τραύματα 

Όταν έφυγε αυτό το πρώτο σοκ, την τρίτη ημέρα, όλο μου το σώμα πονούσε. Μετά, όλο αυτό πολλαπλασιάστηκε και δεν μπορούσα να στρίψω το κεφάλι αριστερά-δεξιά. Όλο αυτό οφείλεται στο τρομερό τράνταγμα που έγινε κατά τη σύγκρουση. Μέχρι στιγμής έχω πάει σε τρεις γιατρούς, θα ξεκινήσω φυσικοθεραπείες, ξεκούραση, θα λείψω έναν μήνα από τη δουλειά μου. 

Εγώ ήμουν πάντα δραστήριος. Ασχολούμαι με το Τάε Κβον Ντο χρόνια, με τη γυμναστική, σπουδάζω στη γυμναστική ακαδημία, είμαι ας το πούμε μια σωματοδομή πιο γερή, αλλά οι δυνάμεις που δεχθήκαμε δεν μπορεί να τις αντέξει ένα σώμα, ξεσπάει. Και τώρα αν θα κάτσω στον καναπέ να δω τηλεόραση, η μέση μου πονάει, πρέπει να σηκωθώ να περπατήσω, ο αυχένας μου πονάει. Ελπίζω να βοηθήσουν οι φυσικοθεραπείες.

Τα κανάλια κάνουν τη δουλειά τους, δεν ξέρω αν είναι σωστή η προσέγγιση στις οικογένειες των θυμάτων και των τραυματισμένων, που πολλές φορές είναι κάπως πιεστικοί. Με όλο αυτό το σοκ που έχεις ζήσει, δεν μπορείς να έχεις τον άλλο από πάνω σου για μια συνέντευξη. Είναι βέβαια η δουλειά τους, δεν αντιλέγω, αλλά πολλές φορές είναι αποπνικτικό. Είναι ένα θέμα που συγκλόνισε όλο τον κόσμο και πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός με τα λόγια σου, όταν είσαι δημοσιογράφος. Δεν μπορείς να παίζεις με τραυματισμένες ψυχές. Εδώ εγώ ζω και βλέπω ότι έχω πληγή μέσα μου ψυχολογικά. Ήδη ξεκίνησα ψυχοθεραπείες στο ΑΧΕΠΑ. Μου το πρότειναν στο νοσοκομείο και δεν το σκέφτηκα λεπτό, πήγα κατευθείαν. Φαντάζομαι άλλοι γονείς που έχουν χάσει παιδιά πώς είναι. Τι να πω!

Οι επόμενες ημέρες μετά τη σύγκρουση | Οι ευθύνες

Γενικά, ενώ ξέρουμε ότι είμαστε Ευρωπαϊκή Ένωση, πολλές φορές δεν ακολουθούμε ευρωπαϊκά πρότυπα. Εδώ, σε πολλά πράγματα, νιώθεις ότι είμαστε πολύ πίσω. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα γίνει κάτι τέτοιο. Μικρότερος άκουγα για διάφορα δυστυχήματα, αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα τύχει σε μένα. Όταν συνέβη και κατάλαβα όλες αυτές τις ημέρες ότι τράκαραν μετωπικά δύο τρένα, δεν μπορώ να το θεωρήσω μόνο ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και νευριάζω που δεν υπήρχε εκεί κάποιος υπεύθυνος για όλα τα θέματα ασφαλείας. 

Εφόσον έγινε, δεν υπάρχει δικαιολογία. Όλοι όσοι ευθύνονται πρέπει… δεν θέλω να πω βαριές κουβέντες. Θα το αναλάβει η Δικαιοσύνη. 

Με το κοφτό μου το μυαλό δεν γίνεται να είναι δύο τρένα μετωπικά, να πηγαίνουν με ταχύτητα και να μην υπάρχει κάτι που να λέει «φρέναρε»! Δεν γίνεται τόσες ζωές να αφήνονται στα χέρια ενός σταθμάρχη που ανοιγοκλείνει τον δρόμο. Σίγουρα είναι ευθύνη της πολιτείας στο πώς αξιολογεί και βάζει σε θέσεις άτομα. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται για το ότι δεν αξιολογούν τα συστήματα ασφαλείας και τα άτομα που κάθονται σε μία καρέκλα.

Τρεις εβδομάδες μετά | Η ζωή στα Κουφάλια

Δεν έχω βγει ακόμα σε μαγαζί στο χωριό μου. Βγαίνω μόνο για περπάτημα ή πάω σε σπίτια φίλων. Όλα θέλουν σταδιακά τον χρόνο τους. Απλά βλέπω ότι τώρα μετά από τρεις εβδομάδες είμαι ακόμα μαζεμένος. Σίγουρα δεν έχω το σοκ των πρώτων ημερών, αλλά έχω κάτι που αυξομειώνει τα αισθήματά μου. Θα πέσω, θα θυμηθώ κάποια εικόνα. Μου έχει μείνει το αρχικό τρέξιμο στο βαγόνι. Και μου έχει μείνει πολύ το αίσθημα ότι θα πεθάνω. Δεν το είχα νιώσει ξανά στη ζωή μου. Όλοι σκεφτόμαστε ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, αλλά το φανταζόμαστε στο μακρινό μέλλον. Το ένιωσα πάρα πολύ έντονα εκείνη τη στιγμή. Όταν πάρω τον χρόνο μου και μπω στην καθημερινότητα, πιστεύω θα με κάνει να αναθεωρήσω πολλά πράγματα προς το καλό. Για την ώρα δεν σκέφτομαι κάτι, είμαι λίγο -πώς να το πω- αποστασιοποιημένος από όλα. Δεν μπορώ να αθληθώ, κάτι που μου στερεί χαρά. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πολύ αισιόδοξα. Νιώθω ευγνωμοσύνη που είμαι ζωντανός, αλλά μέχρι εκεί. Όσο σου μιλάω φοράω την μπλούζα που φορούσα εκείνο το βράδυ κι έβγαλα από μέσα δύο γυαλιά.

Περισσότερα από το VICE

Ο Αγώνας Δρόμου του Παναγιώτη από την Ηρωίνη στον Μαραθώνιο

«Δούλεψα σε Studio με Μεξικανούς Gangster» - Ο Joza Είναι Νομάς Tattoo Artist

Γιατί Αποκαλούμε «Μαϊμού» τις Απομιμήσεις Γνωστών Προϊόντων;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.