Όταν στα 17 μου αποφάσισα να σταματήσω το μπάσκετ, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ερχόταν η μέρα που θα αποφάσιζα να ασχοληθώ και πάλι με τον αθλητισμό. Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα δεν ασχολήθηκα ποτέ ξανά με τον αθλητισμό - είναι μια σχέση μίσους ανάμεσά μας. Όμως, εδώ και 1,5 μήνα περίπου, η καθημερινότητά μου έχει μπει σε ένα πρόγραμμα - ένα πρόγραμμα που έχει ως στόχο και τερματισμό τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας στις 8 Νοεμβρίου. Φάτα μαλάκα #1.

Χτύπα ξύλο και φτύσε τον κόρφο σου και μόνο που το σκέφτηκες. ΔΕΝ πρόκειται να τρέξω ΕΓΩ στον Μαραθώνιο. Εδώ, καλά-καλά, δεν τρέχω για να προλάβω το μετρό που φεύγει. Η φίλη μου όμως δεν ανήκει σε αυτή τη συνομοταξία. Θα πω τρία πράγματα για να καταλάβεις κάτι για τη φίλη μου: 1. Δεν είναι επαγγελματίας αθλήτρια, 2. Δεν της έχει βάλει κανείς το πιστόλι στο κεφάλι για να πάρει μέρος στον Μαραθώνιο και 3. Γουστάρει που τρέχει.

Γενικά, τα τελευταία χρόνια έχω μπερδευτεί λίγο με τους Έλληνες. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που έδιναν, τον μήνα, 200 ευρώ σε γυμναστήριο, για να πίνουν δροσερά smoothies (ουχί για να γυμνάζονται) και, ξαφνικά, εδώ και μια διετία την έχουν δει μακρινά ξαδέρφια του Αμπέμπε Μπικίλα, με αποτέλεσμα να μην αφήνουν αγώνα για αγώνα.

Και να ήταν μόνο η μέρα του αγώνα; Πάει και έρχεται. Μια μέρα είναι θα περάσει, λες. Αλλά όχι, καθώς εδώ και 1,5 μήνα η καθημερινότητα λέει προπόνηση, αγώνες, διατροφή, ξυπνήματα στις 6 το πρωί το Σάββατο. Αχ, πού είναι αυτές οι εποχές που πηγαίναμε για ύπνο εκείνη την ώρα. Η λογική, βέβαια, λέει ότι ο μεγάλος εφιάλτης όλης αυτής της προετοιμασίας θα ήταν για τη φίλη μου, όμως η λογική κάνει λάθος σε αυτό το σημείο - νομίζω θυμάσαι το Νο.3 που λέει «γουστάρει να τρέχει». Εκείνη καταπίνει χιλιόμετρα και εγώ ζω μια κόλαση.

Ναι, αν ανήκεις στην ίδια κατηγορία με τη φίλη μου, το πολύ-πολύ να με λες «χαλβά» - και δεν έχει άδικο, που κουράζομαι απλά και μόνο επειδή τη βλέπω να χτυπιέται σαν την τρελή. Αλλά, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και θα στο (απο)δείξω. Τέλος.

Δεν υπάρχει πλέον Σαββατοκύριακο, τουλάχιστον όχι με την άποψη που το ήξερες. Και μεταξύ μας, τα Σαββατοκύριακα τα ήξερες με κραιπάλες, επιστροφή στο σπίτι όταν έβγαινε ο ήλιος, ύπνος μέχρι το απόγευμα, βρώμικο για να ισιώσει το στομάχι και να τραβήξει το αλκοόλ από τον οργανισμό σου και όλη αυτή την ιεροτελεστία που κάνεις από τότε που έμαθες τι εστί ξενύχτι. Πλέον, τα ΣουΚου είναι μια βίαιη επίθεση στην ψυχική σου ηρεμία. Μια επίθεση που ξεκινάει με το ξυπνητήρι στις 5.30 το πρωί, γιατί «μωρό μου, μη με φάει και ο ήλιος μετά».

Φυσικά, το να ξυπνήσεις στις 5.30 το πρωί του Σαββάτου σημαίνει ότι, στη χειρότερη, τα μεσάνυχτα της Παρασκευής έχεις κλείσει τηλεόραση, φώτα και κοιμάσαι. Δηλαδή κοιμάται, γιατί εσύ κοιτάς το ταβάνι και ρίχνεις μπινελίκια- από μέσα σου, μην την ξυπνήσεις κιόλας.

Βέβαια, σκέφτεσαι εσύ σαν λογικός άνθρωπος, έχεις όλο το Σάββατο να βγεις. Αλήθεια, το σκέφτηκες αυτό, ε; Μάλλον, επειδή δεν έχεις δει πώς είναι ένας άνθρωπος όταν έχει τρέξει 32 χλμ. για προπόνηση «χωρίς να περπατήσω μωρό μου, χωρίς να περπατήσω» (τι σκατά σημαίνει αυτό και χαίρεται δηλαδή;!). Οι ζωνταντοί-νεκροί του Walking Dead έχουν πιο πολλή ψυχή μέσα τους. Αντίο ζωή.

Θυμάσαι εκείνες τις ωραίες μέρες που βαριόσουν να μαγειρέψεις και έλεγες «δεν γαμιέται, θα πάρω ένα τεράστιο burger και θα λιώσω»; Καλύτερα να τα ξεχάσεις αυτά. Καλύτερα να ξεχάσεις όλο το λεξικό-delivery που ήξερες, που δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλο - άρχιζε με σουβλάκια και τελείωνε με πίτσα. Πλέον θα παίξεις με άλλους όρους. Όρους που δεν τους ξέρεις και μάλλον δεν θέλεις να τους μάθεις. Αλλά δεν είναι στο χέρι σου.

Παράδειγμα. Παρασκευή βράδυ, το πρωί θα τρέξει 32 χλμ. γιατί έτσι (το τέλος της λογικής) και σου λέει ότι πρέπει να φάω νωρίς. Το παίζεις cool, χαμογελάς και δεν χαλάς χατίρι. «Τι θέλεις αγάπη;» αναρωτιέσαι, για να πάρεις την απάντηση-γροθιά στο στομάχι: «Ε, τρέχω αύριο. Υδατάνθρακες». Κοιτάς με αυτό το βλέμμα που είχες στο σχολείο όταν έπεφτε τεστ στη χημεία και δεν ήξερες ούτε καν τη χημική εξίσωση του νερού. Κάπως έτσι είναι το βλέμμα σου και το Σάββατο το μεσημέρι, που έχει τρέξει αυτά τα 32 χλμ., γυρνάει με αυτά τα μάτια χωρίς ψυχή στο σπίτι και σαν προϊστορικό αρσενικό βρυχάται και λέει μια λέξη: «Φαγητό». Το παίζεις το ίδιο cool, χαμογελάς με τον ίδιο τρόπο και δεν χαλάς χατίρι. «Τι θέλεις αγάπη;» αναρωτιέσαι, για να πάρεις την απάντηση-γροθιά στο στομάχι νούμερο δύο: «Ε, έτρεξα σήμερα. Πρωτεΐνες».

ΟΚ, θα το πω. Και τις δύο φορές που πήρα στο αγαπημένο ντιλιβεράδικο ζητώντας υδατάνθρακες και πρωτεΐνες, μου είπαν να πάω να κάνω σεξ. Εύκολο το έχεις; Κομμάτια ήταν.

Και να, διάβασε εσύ αγαπητέ από το ντιλιβεράδικο για να μαθαίνεις, που μου είπες δύο φορές να πάω να κάνω σεξ. Πώς να κάνεις; Δεν ρωτάω αυτό, ξέρω τον τρόπο. Αλλά πώς; Εδώ έχει ένα πρόγραμμα που δεν κουνιέται. Άρα, βάλε κάτω τα πράγματα και άρχισε να μετράς τι παίζει και πώς πάει η φασούλα.

Μια μέρα πριν από «ανεπίσημο» αγώνα ή σκληρή προπόνηση, φυσικά το σεξάκι το ξεχνάμε. Τέλος, δεν το συζητάς καν. Είπαμε, κοιμάται στις 12, ξεκουράζει σώμα, πού να πας εσύ ρε κακομοίρη και να αρχίσεις τις μαλακίες. Μετά τον «ανεπίσημο» αγώνα ή τη σκληρή προπόνηση; Με το ζόρι πάει μόνη της στην κουζίνα να βάλει νερό, όχι να σου κάτσει. Άρα; Πρόγραμμα και στο σεξ. Τι μέρες έχει αγώνες; Τι μέρες έχει προπόνηση; Μια μέρα πριν, μια μέρα μετά δεν γίνεται, την ίδια μέρα το ξεχνάς, τι σου έμεινε άρα; Μια Πέμπτη προς Παρασκευή μεταξύ 11 με 12 το βράδυ, αν είσαι τυχερός. Έχεις δουλειά και είσαι στο γραφείο μέχρι αργά; Μαλακία. Την άλλη εβδομάδα πάλι και μέχρι τότε δώρο το DVD του «Παλούκι Λουκ» για να μη σου γυρίσει το μάτι ανάποδα. Περαστικά (μου).

Αλλά, άντρες είμαστε. Όλα αυτά μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Άλλωστε, πόσα έχει ανεχτεί και από εμένα αυτό το κορίτσι. Όπως τα περίεργα ωράρια που έχω στη δουλειά. Άλλωστε, τι να κάνεις, έτσι είναι οι δουλειές. Καμία δεν είναι ντροπή. Κάποιος πρέπει να φέρνει τις μελιτζάνες και τις ντομάτες στο σπίτι και κάποιος πρέπει να τις σβερκώνει και να τις κάνει ιμάμ μπαϊλντί. Πόσο γουστάρω αυτή την ατάκα τελικά.

Αλλά, θυμάσαι που λίγο πιο πάνω είχα πει ότι «1. Δεν είναι επαγγελματίας αθλήτρια»; Ναι, δεν τρέχει γιατί είναι δουλειά της, αλλά για την τιμή, τη δόξα, την καύλα, επειδή μάλλον όταν ήταν μικρή έπεσε από την κούνια, χτύπησε το κεφάλι της και από τότε ζούμε ένα δράμα.

Ναι, δεν το κάνει για τα χρήματα και τους χορηγούς. Μεταξύ μας, ούτε καν για τις φωτογραφίες στο Instagram. Απλά το κάνει γιατί γουστάρει. Γουστάρει να αγοράζει αθλητικά 180 ευρώ γιατί «πως αλλιώς θα τρέξω στον Μαραθώνιο αγάπη;» και την ίδια ώρα να σου κόβουν το Ίντερνετ στο σπίτι. Τρέλα, μούρλια.

Και αντί να πεις εκείνη την ώρα «Τι λες ρε; Και ο Αμπέμπε Μπικίλα ξυπόλητος έτρεχε και μια χαρά τα κατάφερε», το αφήνεις να περάσει. Και στην τελική, και δεν τρέχεις και κότα είσαι. Καλά να πάθεις.

Θα μου πεις ότι, έτσι που στα περιγράφω, θα πρέπει να ζω μια κόλαση. Θα πρέπει να είμαι ένα βήμα πριν γυρίσω στο σπίτι της μάνας μου και περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου στο παιδικό μου δωμάτιο, κλαίγοντας γοερά για το μαρτύριο που έζησα. Αλλά, τελικά, υπάρχει ένα κόλπο: να βάζεις και εσύ στόχο. Εκείνη θέλει να τερματίσει - μαγκιά της. Εσύ απλά παρακαλάς να πάει να τρέξει στον Μαραθώνιο του Σαν Φρανσίκο και να βρεις την υγειά σου για καμιά εβδομάδα. Μεταξύ μας και οι Σπέτσες τέλειες μας έκατσαν για ένα Σαββατοκύριακο. Μεταξύ μας.

Περισσότερα από το VICE

Ο Tύπος που Φωτογραφίζει τις Γυναίκες στα Clubs εδώ και Πέντε Δεκαετίες

Όταν ο Μήνας του Μέλιτος Γίνεται Πραγματικός Εφιάλτης

Dream Roll: Δερμάτινα και Μηχανές Μόνο για Γυναίκες