Συγκλονιστικές Φωτογραφίες με Πρωταγωνιστές τους Περιθωριοποιημένους Πότες του Ανατολικού Λονδίνου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Αν θέλετε να δείτε πως αλλάζει το Λονδίνο, δεν χρειάζεται να κοιτάξετε πέρα από το Hackney. Από όλους τους δήμους της πόλης, το gentrification φαίνεται πιο έντονα εκεί, μιας και πλέον υπάρχουν παντού μοδάτα καφέ, artisanal φούρνοι και ψαγμένα χασάπικα, ενώ σε επίπεδο στέγασης η περιοχή χαρακτηρίζεται πια περισσότερο από διαμερίσματα των δύο εκατομμύριων λιρών, παρά από οικονομικά προσβάσιμες επιλογές για τις οικογένειες που ζουν στην περιοχή εδώ και δεκαετίες.

Το σημείο μηδέν είναι το Dalston, εκεί που οι τιμές των σπιτιών έχουν σκαρφαλώσει κατά 71% μέσα σε οκτώ χρόνια, ταχύτερα δηλαδή από οποιαδήποτε άλλη περιοχή του ανατολικού Λονδίνου. Στις πρώτες μέρες αυτής της μεταμόρφωσης, η Επιτροπή Ανάπλασης του Συμβουλίου του Hackney, αποφάσισε να μετατρέψει τον χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων της Gillett Street στην κεντρική πλατεία του Dalston.

H εταιρία στην οποία ανατέθηκε η εν λόγω εργασία, η Hawkins/Brown, περιέγραψε την έκταση ως «ένα εγκαταλειμμένο πάρκινγκ, περιτριγυρισμένο από ετοιμόρροπα κτίρια, στα οποία μένουν πότες και έμποροι ναρκωτικών και τα οποία πρέπει να αποφεύγουν τα άτομα της τοπικής κοινότητας». Δεκαπέντε χρόνια μετά, η Gillett Square σίγουρα έχει αναπλαστεί, αλλά παραμένει το ίδιο δημοφιλής με τις ομάδες των ανθρώπων εκείνων που ήθελε να διώξει το συμβούλιο της περιοχής από εκεί.

Ο φωτογράφος Roland Ramanan ξόδεψε τα τελευταία τρία χρόνια καταγράφοντας εκείνος που περνούν τις μέρες τους στην πλατεία, πίνοντας, κουβεντιάζοντας και προσπαθώντας να αποφύγουν την αστυνομία. Κάποιοι είναι άστεγοι, κάποιοι πάσχουν από προβλήματα ψυχικής υγείας, ενώ οι περισσότεροι όπως σχολιάζει σχετικά ο Ramanan έχουν προβλήματα εξάρτησης με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Η σειρά φωτογραφιών που αποτύπωσε, δεν έχει σκοπό να κατηγορήσει απαραίτητα αυτού του είδους τις εξαρτήσεις. Αυτό που θέλει να επιτύχει με την δουλειά του ο Roland, είναι να πει την ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων, που έχουν περιθωριοποιηθεί από την ραγδαία οικονομική και κοινωνική αλλαγή που συντελείται γύρω τους.

Μίλησα πρόσφατα με τον Roland για τις φωτογραφίες του από την Gillett Square.

VICE: Γεια σου Roland. Πότε αποφάσισες ότι ήθελες να καταγράψεις τις ζωές αυτών των ανθρώπων;
Roland Ramanan: Ξεκίνησα την φωτογραφία δρόμου το 2012 και ήξερα την Gillett Square επειδή ως μουσικός καμιά φορά έπαιζα στο Vortex Jazz Club που ήταν εκεί. Αρχικά απλά καθόμουν δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους και τους ρωτούσα αν θα τους πείραζε να τους φωτογραφήσω. Κάποιοι με ρωτούσαν αν είμαι με την αστυνομία, κάτι που ακόμα με ρωτάνε έστω και αν δουλεύω εκεί εδώ και τρία χρόνια.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι ντόπιοι έτσι δεν είναι;
Πολλά από τα άτομα στα οποία μίλησα, ειδικά από την Αφροκαραϊβική κοινότητα, είχαν ρίζες 20 χρόνων σε αυτήν την περιοχή και μου μίλησαν για την εποχή πριν από την Gillett Square. Τα άτομα αυτά βρίσκονταν εκεί πολύ καιρό πριν γίνει η πλατεία και είχαν όμορφες αναμνήσεις από το μαγκάλι που υπήρχε εκεί κάποτε και τους κρατούσε ζεστούς τον χειμώνα.

Για εκείνους είναι ένα μέρος συγκέντρωσης για την τοπική κοινότητα, ένας μέρος στο οποίο μπορούν να βρίσκονται. Υπό αυτήν την έννοια, η Gillett Square είναι αρκετά μοναδική. Δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι χώροι που να γνωρίζω, σίγουρα όχι στην συγκεκριμένη περιοχή του Λονδίνου.

Υπάρχουν πολλές σκηνές με φασαρίες και με συλλήψεις στις φωτογραφίες σου. Πώς θα περιέγραφες την σχέση αυτών των ομάδων με την αστυνομία;
Κάποιες φορές υπήρχαν πολλές προστριβές, αλλά νομίζω ότι μέσα στον τελευταίο χρόνο έχουν ηρεμήσει πολύ τα πράγματα. Υπήρχαν όμως κάποιες αντιπαλότητες και ενίοτε ξεσπούσαν κάποιοι καυγάδες, ειδικά προς το τέλος της ημέρας, όταν και ο κόσμος είχε πιεί περισσότερο. Αλλά συνήθως δεν διαρκούσαν πολύ και υπήρχε πάντα ένας άγραφος κανόνας μεταξύ τους ότι πρέπει να ξεπληρώνεις τις οφειλές σου, ότι θα προσπαθούσες να βοηθήσεις τον διπλανό σου και ότι θα προσπαθούσες να ηρεμείς τα πράγματα όταν αυτά ξέφευγαν.

Όταν ξεκίνησα αυτό το project, η αστυνομία ενοχλούσε πολύ περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους μιας και σε αυτό το σημείο δεν επιτρέπεται η κατανάλωση αλκοόλ. Τις περισσότερες ημέρες λοιπόν, ερχόταν η αστυνομία και τους έπαιρνες τις μπύρες.

Είδα μια γυναίκα που αρνήθηκε να δώσει την μπύρα της και αφού την κυνήγησαν μέσα στην πλατεία την έριξαν στο έδαφος και της πέρασαν χειροπέδες. Της είχε πέσει το παντελόνι και ένας φίλος της προσπαθούσε να της το σηκώσει. Στεκόταν στην μέση του δρόμου με το παντελόνι της κατεβασμένο, περιμένοντας να περάσει το περιπολικό για να την μαζέψει. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο αρκετά ευάλωτο. Ήταν πολύ λυπηρό θέαμα.

Νομίζω ότι οι συγκρούσεις τους με την αστυνομία έχουν μειωθεί τελευταία και νομίζω ότι πλέον δεν υπάρχει η πινακίδα που απαγορεύει την δημόσια κατανάλωση αλκοόλ. Οι εκπρόσωποι της κοινότητας έχουν μια καλή σχέση με τους ανθρώπους της πλατείας – ξέρουν ποιοι είναι οι πιο φασαριόζοι – και μερικοί από τους εκπροσώπους της αστυνομίας έχουν καλή σχέση με τα άτομα της πλατείας.

Τι έμαθες από αυτό το project;
Έμαθα πόσο δύσκολη είναι η ζωή για πολλά από αυτά τα άτομα. Πολλά από αυτά πέθαναν στην πορεία, είτε λόγω του αλκοόλ, είτε λόγω του γενικότερου τρόπου ζωής τους. Ίσως από κάποια καρδιακή προσβολή, ή από κάποιο ατύχημα ενώ ήταν μεθυσμένοι, ή ακόμα και από κάποια υπερβολική δόση.

Έχω συγκρατήσει έξι άτομα που έχουν πεθάνει από τότε που ξεκίνησα το project. Ένας από αυτούς, ο Graham ήταν ένας πολύ εκκεντρικός χαρακτήρας, ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Ήταν καλλιτέχνης και γλύπτης και περνούσε συχνά από την πλατεία. Του πήρα μια συνέντευξη στο σπίτι τους και μου είπε πως η πρόνοια (σύμφωνα με τις νέες μεταρρυθμίσεις) θεώρησε πως μπορούσε να δουλέψει. Είχε πολλά θέματα ψυχικής υγείας και αντιμετώπιζε και τον κίνδυνο της έξωσης. Τελικά αυτοκτόνησε. Κάτι που συμβαίνει με τις φωτογραφίες μου είναι πως όταν κάποιος πεθαίνει, ο κόσμος με ρωτάει για μια από αυτές ή θα τις χρησιμοποιήσει στην κηδεία του νεκρού. Είναι πολύ λυπηρό, αλλά σίγουρα είναι και μια μεγάλη τιμή για μένα.

Τελειώνοντας, τι αλλαγές έχεις παρατηρήσει στο Hackney από τότε που ξεκίνησες το project;
Ένα από τα βασικά είναι το πόσο έχουν μειωθεί οι κρατικές παροχές. Οι άνθρωποι που έχω φωτογραφήσει, νιώθουν ότι πολεμούν υπό αντίξοες συνθήκες για να εξασφαλίσουν ta επιδόματα αναπηρίας τους, τα οποία πλέον δίνονται με όλο και πιο αυστηρά κριτήρια.

Επιπλέον, από τότε που ξεκίνησα, εξαιτίας της άνθησης της νυχτερινής ζωής στο Dalston, αλλά και λόγω του gentrification, νιώθω ότι αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν όλο και περισσότερο απομονωμένοι. Σίγουρα λοιπόν έχουν νιώσει αυτές τις αλλαγές και αναρωτιούνται ποια είναι πλέον η θέση τους σε όλο αυτό.

Σε ευχαριστούμε Roland.

Περισόστερα απο το VICE

Πώς Ένας Παραπληγικός Σύρος Έγινε η Γραμμή Έκτακτης Ανάγκης για Χιλιάδες Πρόσφυγες

Ο «Βασιλιάς» του Ελληνικού Skate Είναι από τη Θεσσαλονίκη

Στη Μυτιλήνη το Νεκροταφείο Δεν Έχει πια Χώρο για τους Αδικοχαμένους Πρόσφυγες