Έχω Πάχος στους Γοφούς, Ραγάδες και Κυτταρίτιδα: Τα Αγαπώ Όλα ως Χαρακτηριστικά μου

Είμαι η Laura και είμαι περήφανη για το σώμα μου, αλλά δεν ήμουν πάντα.

Το να νιώθεις άνετα με την εμφάνισή σου είναι τόσο δύσκολο. Θυμάμαι να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη όταν ήμουν 11 ετών και να απεχθάνομαι τον τρόπο που εξείχε το στομάχι μου πάνω από το τζιν μου. Αλλά, σταδιακά, έχει αρχίσει να μου αρέσει η εμφάνισή μου, ακόμη και τα μέρη της που η κοινωνία μού λέει πως δεν θα έπρεπε. Να ποια είναι αυτά τα μέρη και πώς έχω μάθει να τα αγαπάω όλα ανεξαιρέτως.

Θυμάμαι τη γειτόνισσα της διπλανής πόρτας να τριγυρνά φορώντας τζιν σορτσάκια κι εμένα να παρατηρώ πως το πάνω μέρος των ποδιών της είχε μια ρυτιδιασμένη υφή. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο σε νεανικά πόδια.

«Τι είναι αυτό στα πόδια της;», ρώτησα τη μητέρα μου. «Αυτό είναι κυτταρίτιδα. Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να το πάθεις για πολύ καιρό ακόμα», μου απάντησε.

Ένιωθα μπερδεμένη. Η γειτόνισσά μου ήταν μόνο 18. Εγώ ήμουν 15. Δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθηματικά, αλλά τρία χρόνια δεν έμοιαζαν και μεγάλο χρονικό διάστημα.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, το παρατηρούσα σε κορίτσια παντού. Θα φαινόταν ανεξάρτητα από το πόσο σφιχτά θα σταύρωναν τα πόδια τους, από το πώς θα κάθονταν σε μια επιφάνεια, από το πόσο κοντές θα ήταν οι φούστες τους, από το πώς στέκονταν. Δεν καταλάβαινα από που προερχόταν, γιατί φαινόταν να το έχουν μόνο κορίτσια ή γιατί κάποιες το είχαν ενώ άλλες όχι· το μόνο που ήξερα είναι πως δεν το ήθελα ποτέ μου.

Όταν άρχισα να παρατηρώ κυτταρίτιδα στο ίδιο μου το σώμα, ένιωθα λες κι είχα αποτύχει Είχα αποτύχει να παραμείνω όμορφη, νέα και τέλεια, και είχα αποτύχει στη δυνατότητά μου να γίνω μοντέλο, χορεύτρια ή το κορίτσι κάποιου. Πίστευα πως είχα αποτύχει πριν το «μέλλον» μου μπορέσει να ξεκινήσει πραγματικά.

Ήμουν 17.

Ένας τύπος με τον οποίο κοιμόμουν ήταν ο πρώτος που παρατήρησε τις ραγάδες μου. Τον είχαν ξετρελάνει, σαν να μην είχε δει ξανά σε κανέναν πιο πριν. Ήταν αρχές καλοκαιριού και πηγαίναμε όλοι μαζί για μπάνιο. Δεν είχα φορέσει μπικίνι για αρκετό καιρό και δεν είχα ακόμα την αυτοπεποίθηση να απολαμβάνω να κοιτάζομαι γυμνή στον καθρέφτη. Η πολύ θετική του αντίδραση με έκανε να νιώσω απομονωμένη - άραγε ήμουν η μοναδική με αυτές τις γραμμές πάνω στο σώμα μου;

Οι ραγάδες μπορούν να έχουν όλων των ειδών τα σχήματα, τα μεγέθη και τα χρώματα, και να εμφανιστούν οπουδήποτε. Παρά τα όσα μπορεί να πιστεύεις, παρουσιάζονται σε σώματα κάθε μεγέθους. Έχω πολλές. Κατά μήκος των γοφών, στις καμπύλες τους, είναι κόκκινες κι ελαφρώς ανάγλυφες., στην κορυφή των μηρών μου φωτοδιαπερατές, στο μέσο των μηρών μου σκόρπιες κόκκινες, ενώ ακόμη και στο στήθος μου υπάρχουν ορισμένες λεπτές.

Και πάλι, προσπάθησα να τις κρύψω. Άρχισα να φοράω ολόσωμα μαγιό. Άρχισα να κάνω πιο πολλές φορές σεξ στο σκοτάδι. Προσπάθησα να τις ξεφορτωθώ με διαφορετικές κρέμες και βάλσαμα και ασκήσεις γυμναστικής. Δεν έβλεπα ποτέ ελκυστικά κορίτσια να επιδεικνύουν τις ραγάδες τους με περηφάνεια, κάτι που για μένα ήταν ένα σιωπηλό, κωδικοποιημένο μήνυμα των καυτών κοριτσιών που σήμαινε ότι «αυτό δεν είναι κάτι που θέλεις να δει ο κόσμος».

Κρατούσα τις ραγάδες μου κρυμμένες με μεγάλη ντροπή μέχρι που συνειδητοποίησα πως το να τις κρύβω δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα απολύτως.

Κάποτε δούλευα σε ένα κυριλέ κοκτέιλ μπαρ, ένα μέρος όπου έμαθα πως οι άνθρωποι δεν φοβούνται να πουν αυτό που σκέφτονται. Είναι απίστευτο το τι λέγεται μετά από μερικά μαρτίνι.

Λάτρευα το να ντύνομαι καλά για αυτή τη δουλειά. Μια συγκεκριμένη νύχτα φορούσα ένα στενό, σκούρο κόκκινο φόρεμα που αγαπούσα πολύ. Σέρβιρα κάποιους που μου είχαν δώσει την εντύπωση ενός σχετικά συγκρατημένου μεσήλικου ζευγαριού όταν η γυναίκα μού είπε: «Πρέπει να είναι δύσκολο να δουλεύεις με τόσο αλκοόλ τριγύρω όταν είσαι έγκυος».

Μου πήρε αρκετή ώρα να βρω μια απάντηση και ειλικρινά είχα σοκαριστεί από την έλλειψη τακτ της. «Δεν είμαι έγκυος», κατάφερα να απαντήσω τελικά.

Ο συνοδός της είχε κοκκινίσει από αμηχανία και έβαλε το χέρι του στο γόνατό της σαν να ήθελε να πει «σε παρακαλώ μην πεις τίποτα άλλο, σε παρακαλώ απλώς ζήτα συγγνώμη».

«Λοιπόν», συνέχισε εκείνη, με έναν τόνο αποδοκιμασίας, «τότε ίσως να ήσουν πιο αδύνατη και ομορφότερη αν δεν έπινες τόσο».

Απομακρύνθηκα από το τραπέζι τους, τρέμοντας από θυμό, φόβο και ντροπή. Νομίζω πως αυτή ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που έχω κλάψει στον χώρο εργασίας μου. Όταν γύρισα σπίτι εκείνη τη νύχτα, έβγαλα από πάνω μου το σκούρο κόκκινο φόρεμά μου και το ξεφορτώθηκα.

Ανέκαθεν είχα επίγνωση σχετικά με το κάτω μέρος του στομαχιού μου. Έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε πως το να έχεις «επίπεδο» στομάχι σε κάνει ελκυστικό και είναι κάτι που ήξερα πως δεν έχω από την αρχή της ζωής μου. Καθώς είμαι θύμα του τρομακτικού «πρηξίματος» του στομαχιού κι ενώ από τη φύση μου έχω πιο πολύ βάρος σε αυτό το σημείο του σώματός μου, υπήρξα σκληρή με την κοιλίτσα μου σε εποχές που δεν το άξιζε. Διάλεγα ρούχα ανάλογα με το πώς έδειχνε το στομάχι μου με αυτά, φορούσα ζώνες, φαρδιές μπλούζες, ψηλότερα τακούνια, κορσέδες. Ξόδεψα χρόνια από τη ζωή μου κάνοντας ό,τι περνούσε από το χέρι μου ώστε να κρύψω το πάχος στο κάτω μέρος του στομαχιού μου, νομίζοντας πως με έκανε λιγότερο όμορφη. Είναι κάτι με το οποίο εγώ -και τολμώ να πω οι περισσότερες γυναίκες- παλεύω ακόμα.

Δεν ξέρω τι από τα λόγια αυτής της μεσήλικης γυναίκας με πείραξε πραγματικά. Υποθέτω πως ήταν ότι μια άγνωστη που μου είπε μια «αλήθεια» για το σώμα μου, την οποία έτρεμα τόσο καιρό να ακούσω.

Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο.

Υπήρχε εκείνος ο θυμός μέσα μου, διότι ποιο δικαίωμα είχε να βγάζει συμπεράσματα για τον τρόπο ζωής μου και το σώμα μου; Υπέθεσε ότι ήμουν έγκυος, ότι έπινα πολύ, ότι ήδη ένιωθα πως δεν ήμουν όμορφη ή αδύνατη (λες κι αυτά τα δύο πράγματα εξαρτώνται το ένα από το άλλο), και τότε συνειδητοποίησα πως αντιπροσωπεύει τον λόγο για τον οποίο εξακολουθούμε να παλεύουμε με την εικόνα του σώματός μας.

Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα πως της άξιζε ένα μεγάλο «Άντε γαμήσου», όπως το αξίζει καθένας που διαιωνίζει την ιδέα πως έχεις δικαίωμα να έχεις στομαχικό βάρος μόνο όταν περιμένεις παιδί.

Το πάχος στους γοφούς είναι η αιτία που το να ψωνίζεις παντελόνια είναι τόσο δύσκολο. Είναι το μέρος του σώματός μου που νιώθω να πηγαίνει πάνω κάτω όταν τρέχω. Κάνει αδύνατο το να φορέσω μπικίνι.

Πέρυσι σκεφτόμουν σοβαρά να αγοράσω ένα απόθεμα από ρούχα που κρύβουν τους γοφούς μου. Είχα πλέον αρρωστήσει να περιγράφουν τους γοφούς μου ως «κατάλληλους για τεκνοποιία». Είχα αρρωστήσει ο κόσμος να με περιγράφει ως μια κοπέλα «με καμπύλες», εννοώντας στην πραγματικότητα «όχι αδύνατη». Ήταν λες και προσπαθούσαν να μου εξηγήσουν το ίδιο μου το σώμα, σε μια προσπάθεια να με καθησυχάσουν πως το επιπλέον βάρος μου είχε ένα σκοπό, ένα όνομα.

Οι γοφοί μου ήταν ένα από τα τελευταία πράγματα που άλλαξαν σχήμα. Στη διάρκεια της εφηβείας, μεγάλωσε το στήθος μου, η μέση μου έγινε πιο καμπυλόσχημη, τα μπούτια μου πιο παχιά, αλλά οι γοφοί μου δεν μεγάλωσαν παρά πολύ αργότερα.

Ήταν επίσης το μέρος του σώματος που μου πήρε τον περισσότερο καιρό να αποδεχτώ, διότι έχει αλλάξει πραγματικά τον τρόπο που ντύνομαι, τον τρόπο που πηδιέμαι, τον τρόπο που περπατάω, τον τρόπο που χορεύω.

Τώρα, κοιτάζω στον καθρέφτη κι αγαπώ αυτό που βλέπω. Ήταν λες και μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως ένιωθα καλά με το σώμα μου, κι όλες οι άλλες φωνές δεν είχαν σημασία. Ήταν τότε που αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρο ζωής μου και να προσπαθήσω να γίνω μοντέλο. Από τότε που ήμουν στην εφηβεία και είδα το σώμα μου να αλλάζει δραστικά, ήμουν εντελώς αποκαρδιωμένη εξαιτίας του πάχους μου. Αλλά με την καινούργια μου αυτοπεποίθηση αποφάσισα πως είμαι όμορφη και μοναδική.

Γιατί όχι κι εσύ;

Περισσότερα από το VICE

Έζησα ως Χοντρό Άτομο με Δύο Φύλα

Η «Εξακρίβωση» που Εξελίχθηκε σε μια Παρανοϊκή Ιστορία Αστυνομικής Βίας στη Θεσσαλονίκη

Πήγαμε σε Ένα «Πιατάδικο» στον Βόλο στις 6 το Απόγευμα Τηρώντας Όλα τα Μέτρα Covid-19

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.