Άκουσα τη Mουσική που Aκούνε Όσοι Κάνουν Ψυχοθεραπεία με MDMA

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι ακούνε οι άνθρωποι όταν υποβάλλονται σε ψυχοθεραπεία υποβοηθούμενη με MDMA; Υποθέτω ότι μάλλον όχι. Αν ναι, τότε τι να πω… Αλλά ίσως δεν ξέρεις καν πώς λειτουργούν οι δοκιμές MDMA. Θα σου πω εγώ.

Πριν από κάποιο διάστημα, το VICE δημοσίευσε συνέντευξη της Petra Skeffington, αναπληρώτριας καθηγήτριας ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Murdoch του Περθ, η οποία είναι πίσω από την πρώτη δοκιμή ψυχοθεραπείας με τη βοήθεια MDMA στην Αυστραλία.

Εν συντομία, στη μελέτη, οι ασθενείς με σοβαρά συμπτώματα PTSD υποβάλλονται σε τρεις κύκλους συνεδριών προετοιμασίας πριν αρχίσουν τις μέρες με τη δοσολογία.

Εισάγονται στο νοσοκομείο και τους δίνονται μάσκες ματιών, ακουστικά, μια καθορισμένη playlist και μια δόση MDMA. Θα μείνουν εκεί για οκτώ ώρες, εσωτερικά και μερικές φορές εξωτερικά (αλληλεπιδρώντας με τους θεραπευτές τους), συζητώντας το τραύμα τους. Την επόμενη μέρα ο ψυχολόγος θα επιστρέψει για να μιλήσει για αυτό.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ ότι οι περισσότεροι ασθενείς δεν βιώνουν μια ευχάριστη εμπειρία σε όλη αυτή τη διαδικασία. Το MDMA είναι απλώς αρκετά ήπιο ώστε οι άνθρωποι να συμμετέχουν νόμιμα στη θεραπεία. ΔΕΝ παρκάρει κανείς.

Παρόλα αυτά, η μουσική είναι σημαντικό κομμάτι της συνεδρίας - συχνά ενεργοποιεί τα νευρωνικά δίκτυα στον εγκέφαλο που εμπλέκονται στη διέγερση και, γενικά, ενισχύει την εμπειρία.

Ποια είναι όμως τα τραγούδια; Και ποια τα playlist;

«Χρησιμοποιούμε τη λίστα αναπαραγωγής MAPS MDMA που είναι διαθέσιμη στο Spotify», είπε η Skeffington στο VICE. «Κάναμε κάποιες μικρές τροποποιήσεις από τότε που ξεκινήσαμε (κυρίως αφαιρώντας τραγούδια που δεν ταίριαζαν), αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι έχουμε βγάλει ακριβώς. Υπάρχουν επίσης πολλές λίστες αναπαραγωγής psilocybin στο Spotify. Οι ερευνητικές ομάδες ήταν αρκετά ανοιχτές στο να μοιραστούν τις μουσικές πηγές τους.

Η μουσική, σύμφωνα με τη Skeffington, συζητιέται εκτενώς στις ομάδες ψυχεδελικής θεραπείας, και γενικά προτιμούν να είναι χωρίς στίχους. Αποφεύγουν επίσης τη μουσική με την οποία είναι εξοικειωμένοι οι συμμετέχοντες, καθώς μπορεί να έχουν ήδη έντονους συναισθηματικούς συσχετισμούς με αυτήν.

«Υπάρχει ένα ενεργειακό τόξο στη συνεδρία, όπου ξεκινάμε σχετικά ήρεμα (καθώς ο συμμετέχων αρχίζει να βολεύεται) και μετά επιλέγουμε μεγαλύτερα κομμάτια με ένα εύρος έντασης».

Αυτές οι λίστες έχουν αντιγραφεί και προστεθεί πολλές φορές από άλλους χρήστες του Spotify. Έχει να κάνει με την προτίμηση του ασθενούς, αλλά είναι λιγότερο διαδεδομένο στις αυστραλιανές μελέτες προς το παρόν.

«Για μελλοντικές μελέτες, θα ήθελα να δω μια ποικιλία μουσικής έτσι ώστε οι συμμετέχοντες να έχουν τη δυνατότητα επιλογής. Για παράδειγμα, ορισμένοι συμμετέχοντες μπορεί να προτιμούν μια λίστα κλασικής μουσικής ενώ άλλοι μπορεί να προτιμούν new age», είπε η Skeffington.

Καθώς μελετούσα τη λίστα αναπαραγωγής του Spotify σκέφτηκα: Γιατί να μην αξιολογήσω μερικά από τα κομμάτια; Την έβαλα λοιπόν στο shuffle και διάλεξα τα πρώτα πέντε.

Hans Zimmer - Reunion (2 στα 5)

Σκέψου το: Είσαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, τα σκληρά λινά σεντόνια σε βαραίνουν καθώς κάθεσαι στο σκοτάδι, η μάσκα ματιών σε τυφλώνει, τα ακουστικά καλύπτουν τα αυτιά σου, η διακριτική δόση MDMA μουδιάζει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Μάλλον δεν αισθάνεσαι πολύ καλά.

Μετά, μπαμ, έρχεται ένα τραγούδι από το Gladiator.

Δεν έχω ιδέα σε ποιο μέρος της ταινίας έχει το τραγούδι "Reunion", αλλά όταν προσπάθησα να το βάλω στο Youtube, έμοιαζε τρομερά με αυτό που παίζει όταν ο Maximus πεθαίνει. Θετική ενέργεια; Νομίζω πως όχι. Ίσως όμως να μην είναι αυτό το θέμα. Ίσως να έχει κάποια αξία ως soundtrack του θανάτου του «εγώ», με μια πονεμένη κιθάρα και τα γυναικεία φωνητικά.

Hans Zimmer, Gavin Greenway - The Lagoon (3,5 στα 5)

Εντάξει, κι αυτό Hans Zimmer. Αυτήν τη φορά από την επική πολεμική ταινία του 1998 “The Thin Red Line”. Δεν την έχω δει. Για να είμαι ειλικρινής, με κουράζουν οι πολεμικές ταινίες, αλλά το τραγούδι έχει ένα vibe.

Ένα κουδούνισμα ξεκινάει το κομμάτι με τις ψαλμωδίες. Περίπου στο 1:30, το κομμάτι σκοτεινιάζει και γίνεται απόκοσμο, μέχρι που εξωγήινα synths εισάγουν ένα κομμάτι με έγχορδα που ακούγεται ελπιδοφόρο. Τελειώνει με μια νοσταλγία ή μια ξαφνική συνειδητοποίηση. Μου αρέσει.

Όχι. Απλώς όχι.

Μου αρέσουν κάποια κομμάτια τους, αλλά δεν είναι η κατάλληλη περίσταση.

Vangelis - Deliverance (1 στα 5)

Ακούγεται σαν τραγούδι από εκείνες τις κακές συλλογές CD που είχαν οι γονείς σου. Κάτι ανάμεσα σε ρυθμική κιθάρα φλαμένκο, παράξενα απόκοσμα synths και αυτόν τον ήχο κορνου τύπου Hans Zimmer (που χρησιμοποιεί σε κάθε γαμημένη ταινία). Είναι μπερδεμένο. Δεν μου αρέσει. Δεν θέλω να το ακούσω ποτέ. Α, κι αυτό είναι από μια ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ, 1492: Conquest of Paradis. Βγάζει περισσότερο νόημα τώρα.

Peter Kater, R. Carlos Nakai - Lakota Flute Song (4 στα 5)

Συνειδητοποιώ ότι πολλά τραγούδια σε αυτήν τη λίστα αναπαραγωγής είναι από ταινίες. Αυτό είναι από το soundtrack μια μίνι σειράς σε έξι μέρες που κυκλοφόρησε στο Discovery Channel το 1993 και ακολουθεί τις εμπειρίες των ιθαγενών Αμερικανών κατά τη διάρκεια της επέκτασης της Αμερικής προς τα δυτικά. Ολόκληρο το soundtrack περιγράφεται ως «μουσική βαθιά, με ψυχή, πένθιμη». Αυτό το κομμάτι δεν αποτελεί εξαίρεση. Χωρίς άλλα όργανα εκτός από φλάουτο, πολύ κενό χώρο και έναν ήχο σαν κάποιος να παίρνει μια ανάσα, είναι πράγματι ένα τραγούδι «βαθύ που αγγίζει την ψυχή», δεν θα έλεγα πένθιμο, ωστόσο, πιο ενδοσκοπικό. Μου φέρνει στο νου, παραδόξως, βουνά.

Συμπέρασμα 

Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω ότι το άτομο που δημιούργησε αυτήν τη λίστα είναι μεγάλος θαυμαστής της κινηματογραφικής μουσικής. Κατά μία έννοια, είναι λογικό.

Τα instrumental, όπως είπε η Skeffington, είναι ιδανικά για να μειώσουν την πιθανότητα εξοικείωσης με τη μουσική. H μουσική από ταινίες τείνει επίσης να προκαλεί έντονα συναισθήματα όταν συνδυάζεται με εικόνες. Οπότε το καταλαβαίνω.

Αν έπρεπε να διαλέξω, ωστόσο, θα έβαζα λίγο Brian Eno, ίσως κάτι σαν το "Song on the beach" των Arcade Fire ή το "Ala" του Joep Beving. Αλλά αυτό είναι απλώς προσωπική προτίμηση. Δεν είμαι επιστήμονας, προφανώς.

Κάθε τραγούδι στη λίστα αναπαραγωγής φαίνεται επίσης να περνά μέσα από διάφορα συναισθήματα και εντάσεις, να ανεβαίνει και να κατεβαίνει, με πληθώρα οργάνων, που, υποθέτω, έχει στόχο να σε ταξιδέψει στα συναισθήματα και τις αναμνήσεις σου. Σε μένα που ήμουν και νηφάλια σίγουρα συνέβη.

Περισσότερα από το VICE

Ο Σκηνοθέτης του "Pari" Πιστεύει ότι τα Εξάρχεια Δεν Κινδυνεύουν από Τίποτα

«Σκεφτόμουν ότι θα Καούμε Ζωντανοί» - Ο 20χρονος Επιβάτης που Έσωσε Ζωές στα Τέμπη Μιλά στο VICE

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.