“Neon Raum”, γράφει η πινακίδα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ανεβαίνουμε τις σκάλες και βλέπουμε μια μισάνοιχτη πόρτα. Το showroom είναι ευρύχωρο και φωτεινό. Από τη δεξιά πλευρά είναι τοποθετημένα στη σειρά γραφεία με μισοτελειωμένα κοσμήματα και κρεμάστρες με ρούχα. Παντού υπάρχουν πάγκοι, πάνω στους οποίους είναι επιμελώς τοποθετημένα διάφορα περιοδικά, στο βάθος αριστερά υπάρχει ένα άτυπο σαλόνι με vintage καναπέδες, επιγραφές με neon, διάφορα λευκά αγαλματίδια και ένα τραπέζι. Ο χώρος είναι διακοσμημένος με φυτά που μπορεί να διακρίνει κανείς διάσπαρτα σε διάφορα σημεία, ενώ, σε όλο το μήκος του τοίχου υπάρχουν τεράστια παράθυρα. Η πληροφορία είναι μεγάλη. Παραδόξως, όμως, όλα είναι σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Dreamer -ή κατά κόσμον Σωτήρης- κάθεται στο γραφείο, με το λάπτοπ ανοιχτό. Αυτοπροσδιορίζεται ως καλλιτέχνης, αφού οι ιδιότητές του είναι πολλές, αλλά ταυτόσημες ως προς την aristic σκοπιά τους: δημιουργός του soft porn περιοδικού Fluffer Everyday, Dj, σχεδιαστής και φωτογράφος. Αφού μας υποδέχεται, μετά από λίγο κατευθύνεται σε ένα τιρκουάζ ψυγείο, το οποίο δεν λειτουργεί αλλά το χρησιμοποιεί ως αποθηκευτικό χώρο. Όταν το ανοίγει, βλέπουμε ότι όλα τα ράφια είναι ασφυκτικά γεμάτα με στίβες από περιοδικά Fluffer και επαγγελματικές κάρτες. Ο Dreamer είναι 32 χρονών και είναι ο ορισμός του millenial. Όπως λέει, από μικρός ήθελε να γίνει πολλά πράγματα -που μονίμως άλλαζαν- όμως το μοναδικό που παρέμεινε σταθερό ήταν ότι ήθελε να φτιάξει το δικό του περιοδικό.
«Ο έντυπος Τύπος πάντα με εξίταρε. Έπαιρνα περιοδικά από μικρός και πέρα από το να τα διαβάζω, κοίταζα πώς ήταν στημένα γραφιστικά, πώς έμπαιναν οι διαφημίσεις, πώς παρουσιάζαν τις φωτογραφίσεις και έτσι έμαθα να βγάζω φωτογραφίες και να κάνω Photoshop και graphic design. Από το να πάω σε σχολή για σχεδιασμό και να δίνω χιλιάρικα, αποφάσισα να δίνω δεκάρικα ώστε να παίρνω περιοδικά να μελετάω. Αργότερα που έπαιζα με τα γραφιστικά προγράμματα, έφτιαχνα μόνος εξώφυλλα περιοδικών - έβγαζα φωτογραφίες και κολλούσα λόγια. Όταν έγινα φωτογράφος, συνειδητοποίησα ότι η εμπορική φωτογραφία -και ο τρόπος που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα- είναι βαρετή. Γρήγορα κατέληξα πως όταν θα φτιάξω το δικό μου περιοδικό, θα είναι κάτι “πικάντικο”», λέει στο VICE.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE: Πες μας δυο λόγια για το Fluffer Everyday. Πως εμπνεύστηκες την ιδέα και πότε δημιουργήθηκε; Dreamer: Σε μια κουβέντα που κάναμε με τον κολλητό μου, χρησιμοποίησε τον όρο fluffer. Τότε δεν ήξερα τι είναι και μου το εξήγησε. Είναι αστείο πόσο εύηχος είναι ένας τίτλος που κρύβει κάτι τόσο πονηρό. Αποφάσισα ότι το περιοδικό που θα κάνω, θα αφορά αυτό. Πάντα με ενδιέφερε κάτι να είναι καθημερινό κι όχι στιλιζαρισμένο. Ξεκίνησε το 2016, ήθελα να απευθύνεται σε όλους χωρίς διακρίσεις ανά φύλο ή σεξουαλική προτίμηση. Θεωρούσα βαρετές τις ταμπέλες, διότι μας περιορίζουν και μας κάνουν να χάνουμε εμπειρίες και συναισθήματα.Ποια ήταν τα πρώτα περιοδικά που αγόρασες και σε εξίταραν να δημιουργήσεις κάτι δικό σου; Είχες κάποιο σημείο αναφοράς; Όταν ήμουν μικρός, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είχαμε πρόσβαση σε ξένο Τύπο. Κάθε φορά που βρισκόμουν σε πρατήριο Τύπου για να πάρω κόμιξ, πάντα χάζευα περιοδικά μόδας και τίτλους που δεν υπήρχε λόγος να τσεκάρει ένα δεκάχρονο. Σίγουρα το Nitro με επηρέασε στο θέμα του boldness ενώ το VICE και τα free press είχαν σημαντικό αντίκτυπο. Όταν ταξίδευα, αγόραζα περιοδικά αντί για ρούχα. Με την παγκοσμιοποίηση, πλέον δεν έχει την ίδια αίγλη να παίρνεις περιοδικά από το εξωτερικό, διότι τα έχουμε σχεδόν όλα εδώ. Έχει άλλη αξία να φέρεις κάτι από ένα ταξίδι, από το να το παραγγείλεις και να έρθει στην πόρτα σου. Με ενδιαφέρουν πράγματα που κρύβουν μια ιστορία. Το περιοδικό Butt, που έκανε relaunch, δεν είναι απλά ένα έντυπο με ενδιαφέρον design, προσφέρει όλη την ιστορία που κουβαλάει τόσα χρόνια. Για πολλούς ήταν η μόνη πλατφόρμα όπου καταλάβαινες τι είναι το queer, πριν καν αντιληφθείς τι σημαίνει queer.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είσαι υπέρ ή κατά του να μπορεί κάποιος να κατεβάζει ένα περιοδικό ηλεκτρονικά; Δεν είμαι αρνητικός, αλλά δεν το έχω κάνει ποτέ. Αρνούμαι να πληρώσω για κάτι που θα κατέβει στον υπολογιστή μου. Είμαι λάτρης του χαρτιού, έχω φετίχ. Φαντάσου, στο σπίτι μου έχω ένα κουτί με αποκόμματα χαρτιών. Συλλέγω περιοδικά. Την τελευταία φορά που τα μέτρησα είχα περισσότερα από 600 - το σπίτι μου είναι σαν μουσείο περιοδικών. Γενικά προτιμώ να πληρώσω τα διπλά λεφτά και να το έχω στα χέρια μου. Και παρόλο που είμαι της γενιάς του free press, είχα αποφασίσει εξ' αρχής ότι το περιοδικό θα έχει τιμή για να κοστολογείται η δουλειά και η αξία του.Σε συνέντευξή σου έχεις πει ότι το Fluffer είναι pansexual. Πέρα από αυτό, σε ποιες ηλικιακές ομάδες απευθύνεσαι; Απευθύνεται σε όλους τους σεξουαλικούς προσανατολισμούς. Από ηλικίες μπορούν οι άνω των 18 να το διαβάσουν, αλλά είμαι ο ορισμός του millenial και πάντα κάνω κάτι που θα αρέσει σε μένα και τους φίλους μου. Αντίστοιχα έχω παρατηρήσει ότι ο κόσμος που το χαίρεται είναι της ίδιας κατηγορίας. Γενικά όμως, σιχαίνομαι τις νόρμες. Όλη μου τη ζωή προσπαθώ να φεύγω από τις νόρμες και να γίνω όσο πιο αληθινός στον εαυτό μου γίνεται.Τι αναφορές έχει το Fluffer; Μοιάζει vintage, σαν να έχει επιρροές από τα 90's. Βασισμένος στο ελληνικό κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο στην αγορά πορνό περιοδικών, ήθελα να θυμίζει design και fashion, αλλά ταυτόχρονα να δίνει τον ερωτικό του χαρακτήρα. Οπότε, το κόκκινο στο εξώφυλλο ήταν για να χαρακτηρίσει το περιεχόμενο, το χαρτί του είναι illustration, για να θυμίζει τα φθηνά πορνό περιοδικά που υπάρχουν στο περίπτερο, δίνεται έμφαση στην εικόνα γι' αυτό οι εικόνες είναι μεγάλες και μπαίνει σε σακούλα επειδή δεν θέλω να πέσει στα χέρια κάποιου που δεν πρέπει να δει ερωτικό περιεχόμενο - όπως ανήλικα παιδιά. Στις αρχές τα μαγαζιά δεν ήξεραν αν έπρεπε να το βάλουν στο πορνό section ή στο fashion - διότι είναι too soft για πορνό. Πλέον, επειδή ο τίτλος είναι γνωστός, όπου και να μπει, θα τραβήξει αυτόν που το ψάχνει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στην Ελλάδα η ζήτηση για porn περιοδικά είναι πιο υψηλή από την προσφορά; Δεν υπάρχουν πολλά ερωτικά περιοδικά στη χώρα μας. Αυτό θεωρείται soft porn, επειδή δεν έχει σκληρές σκηνές. Αυτό με εξιτάρει περισσότερο, είμαι εγκεφαλικός τύπος και θεωρώ ότι όσο λιγότερα πράγματα δίνεις, τόσο πιο exciting είναι για τον αναγνώστη. Σε μια φωτογραφία που δεν υπάρχουν πρόσωπα, είναι πιο εύκολο για κάποιον να βάλει πρόσωπα της φαντασίας του. Το να πληρώσεις μοντέλα ή επαγγελματίες για φωτογραφίσεις, είναι εύκολο γιατί είναι transaction, είναι απλά δουλειά. Από την αρχή ήθελα καθημερινούς ανθρώπους και όχι επαγγελματίες διότι αυτό είναι το θέμα του περιοδικού. Δεν θα έχω ανθρώπους με ξυρισμένα, λαδωμένα, άτριχα σώματα, θα έχω ανθρώπους που μπορεί να έχουν ουλές, πληγές, οτιδήποτε που τους κάνει αυτό που είναι. Δεν θα με ενδιέφερε να κάνω κάτι τόσο clean-cut και καθαρό. Όταν ξεκίνησα το περιοδικό, η Αθήνα δεν ήταν τόσο ανοιχτόμυαλη όσο σήμερα. Και πιστεύω ότι ένας λόγος που το περιοδικό είχε επιτυχία -ειδικά στην αρχή- είναι επειδή ακριβώς το έκανε ένας άνθρωπος που το backround του δεν ήταν πορνογραφικό.Πλέον, ειδικά οι νέες γενιές, είναι πολύ πιο ανοιχτές με τη σεξουαλικότητα και αυτό είναι τρομερά inspiring και έχει χάσει την τρομαχτική του έννοια ο όρος πορνογραφία. Δεν μας φοβίζει ένα γυμνό σώμα, ούτε η ιδέα μιας ερωτικής πράξης.Πόσο δύσκολο είναι να δώσεις κίνητρο σε έναν καθημερινό άνθρωπο, ώστε να συμμετέχει σε αυτό; Δεν είναι εύκολο, γι' αυτό καμιά φορά αργώ να βγάλω τεύχος. Έχω βάλει στον εαυτό μου κάποιους δημιουργικούς κανόνες: Δεν χρησιμοποιώ επαγγελματίες ή φίλους μου -για να γνωρίζω άτομα και να παρουσιάζω το project σε νέο κόσμο- δεν χρησιμοποιώ ασπρόμαυρα και φίλτρα, οι φωτογραφίες έχουν λίγο edit- και προσπαθώ, τα άτομα που συμμετέχουν να είναι όσο πιο into σε αυτό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν έχω την ιδέα για το επόμενο τεύχος, δημιουργώ τις ιστορίες που θέλω να φωτογραφήσω και ψάχνω άτομα που θα κάνουν κατάλληλο fit για την κάθε ιστορία, γιατί στο δικό μου κεφάλι έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οπότε ψάχνω μέσω φίλων και γνωστών ή από Instagram.Συνήθως όταν σκέφτομαι μια ιστορία, αυτή δημιουργείται στο κεφάλι μου με χαρακτηριστικά. Άμα θέλω να φωτογραφήσω ένα ζευγάρι με δύο gay αγόρια, το ξέρω από την αρχή, ψάχνω πολύ συγκεκριμένα.Στο προηγούμενο τεύχος που αριθμούσα μαζί με τη συνεργάτιδά μου, πολλά περιοδικά είχαν βρομιές από το μελάνι, γιατί είχε πρόβλημα ο εκτυπωτής. Σε κάποια φάση, γυρνάει η Αίγλη και και μου λέει «ναι αλλά η βρομιά, το “όχι τέλειο” είναι πολύ hot και μεγάλο φετίχ για κάποιους» και είχα lightbold moment και είπα ότι έτσι θα έπρεπε να είναι και το επόμενο τεύχος. Έτσι έψαξα και είδα ότι η βρωμιά και το λεγόμενο dirty sex έχει τόσα πολλά παρακλάδια που εφαρμόζουμε πολύ συχνά στην καθημερινότητά μας.Όταν έφτιαξα storyline, είδα ότι ένα από αυτά είναι και το λεγόμενο piss play (ουρολαγνεία). Είχα πάει λοιπόν στο Λονδίνο για να φωτογραφήσω, έπινα μπίρα με ένα φίλο και του είπα ότι ψάχνω αυτό. Πέντε λεπτά μετά, μπαίνει στο μαγαζί ένα αγόρι το οποίο καταλήγει στο τραπέζι μας, συζητάμε για δύο λεπτά -τουρίστας αυτός από το Ισραήλ- και γυρνάει ο φίλος μου και τον ρωτά, “So are you into piss play?” και απαντάει “Yes, why not?” και αμέσως δέχτηκε να τον φωτογραφήσω. Έχουμε στιγματοποιήσει την ερωτική ενέργεια που κρύβουμε μέσα μας και σκέφτομαι πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν ήμασταν πιο cool με αυτό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Εξάλλου, όλα γύρω μας έχουν ερωτική ενέργεια. Τα πάντα. Μία καρέκλα μπορεί να σε καβλώσει, ένα πορτοκάλι, τα πάντα είναι σέξι. Αυτό είναι το περιοδικό. Ένας από τους στόχους που είχα όταν το ξεκίνησα, ήταν να δω like στο Instagram σε τριχωτό κώλο από straight άνδρα. Και συνέβη πολύ γρήγορα. Δεν χρειάζεται να θες να γαμήσεις τον κώλο, αλλά να θες να αποδεχθείς ότι ένας τριχωτός κώλος -που δεν είναι κάτι το οποίο σου αρέσει συνήθως- μπορεί να είναι σέξι, γιατί η στιγμή είναι σέξι.Στην περιγραφή του περιοδικού σου, γράφεις “Everyone could be your fluffer”. Ναι και τρελαίνομαι γιατί από τη στιγμή που έβγαλα το περιοδικό, έσπευσαν όλοι να μου πουν ποιος είναι ο fluffer τους. Σε ένα event, ήρθε μια κοπέλα και μου είπε ότι ο fluffer της είναι οι σεκιουριτάδες στο αεροδρόμιο και πάντα άφηνε κάτι στις τσέπες της να την τσεκάρουν. Δεν την ένοιαζε αν ήταν άνδρες ή γυναίκες, ή πως έμοιαζαν εμφανισιακά. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο, κάθε φορά σκανάρω τους ελεγκτές. Το πιο παράξενο απ' όλα είναι όταν ένα αγόρι ήρθε και μου είπε «μόνο εσύ θα με καταλάβεις. Την κοπέλα μου την αγαπώ αλλά, όταν κάνουμε σεξ δεν κάνω σεξ μαζί της, κάνω σεξ με τις ελιές της. Έχει ένα τρίπτυχο ελιών στα love handles που με τρελαίνουν και το κάνουμε με συγκεκριμένη στάση για να τις βλέπω». Το εφάρμοσα μια φορά, έκανα focus σε κάτι ελιές και πέτυχε. Όμως πρέπει να μπεις βαθιά στο mindset. Αισθάνομαι τόσο καλύτερος άνθρωπος μέσα από αυτό, μου έχει αλλάξει όλη τη ζωή. Μου στέλνουν συνέχεια μηνύματα να μου πουν για τον fluffer τους. Ή ας πούμε, είχα μια συνέντευξη με έναν δημοσιογράφο, κλείνει το μαγνητόφωνο και μου λέει, «εμένα με τρελαίνουν οι σβέρκοι». Από τότε το σκέφτομαι κάθε μέρα, παρατηρώ τους σβέρκους, στο δρόμο, στο μετρό, παντού. Και αισθάνομαι τόσο ανοιχτός σε νέες εμπειρίες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο δικός σου fluffer ποιος είναι; Το άτομο που θα μου γαμήσει τον εγκέφαλο.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το feeling που αφήνει το περιοδικό; Κάβλα. Θέλω να δεις το περιοδικό και να στείλεις μήνυμα σε κάποιον. Και όλο το περιοδικό ήταν βασισμένο στην ιδέα ότι είσαι κάπου, βλέπεις κάτι hot, βγάζεις φωτογραφία και το μοιράζεσαι με τους φίλους σου. Σε αυτό είναι βασισμένα και τα social. Θυμάμαι στο launch party που είχαμε κάνει το 2016 σε ένα τσοντοσινεμά, ήταν ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε εκεί και ήταν το πρώτο τους ραντεβού. Τα παιδιά αυτά ήταν μαζί τρία χρόνια. Έχω ακούσει τόσα θετικά σχόλια γι' αυτό το project και είμαι πολύ χαρούμενος.Το περιοδικό ξεφεύγει πολύ από την στερεοτυπική απεικόνιση, την εμπορευματοποίηση και τη σεξουαλικοποίηση του σώματος, και δεν είναι τετριμμένο. Τι άλλο πιστεύεις ότι το κάνει να ξεχωρίζει από τη μάζα των porn περιοδικών; Ότι υπάρχει μια ιδέα πίσω από αυτό και δεν περιορίζεται μόνο στο ότι θέλω να πουλήσω μια εικόνα. Έχει στόρυ και έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός safe space και μιας πλατφόρμας που θα συνδέσει άτομα. Δεν έχει να κάνει με το με τα λεφτά ούτε είναι αυτοσκοπός η πώληση. Περισσότερο έχει να κάνει με το community.Το καλλιτεχνικό σου ψευδώνυμο πώς προέκυψε; Όταν ξεκίνησα να «παίζω» με το Photoshop, βρήκα μια δική μου παιδική φωτογραφία, και παρατηρώντας την, είπα πως τα μάτια μου είναι γεμάτα όνειρα. Και έτσι έγραψα Dreamer και το έβαλα πάνω στα μάτια μου. Όταν ξεκίνησα να σχεδιάζω ρούχα ως Σωτήρης Τρέχας και να παίρνω μέρος στα meet market, βρήκα αυτές τις φωτογραφίες με το λογότυπο Dreamer, έφτιαξα και άλλες παρόμοιες, τις τύπωσα και τις έβαλα στον πάγκο. Τελικά, ήταν πιο εύκολο να με φωνάζουν Dreamer. Δεν είχα σκεφτεί από την αρχή ότι θέλω ψευδώνυμο, απλά προέκυψε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν μπορούσες να χαρακτηρίσεις το περιοδικό σου με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;Ελευθερία έκφρασης, αποδοχή, inclusivity.Ποιο είναι το αγαπημένο σου εξώφυλλο ever και γιατί; Η αλήθεια είναι ότι μ' αρέσει η εικόνα με το αγόρι που αγγίζει τα γεννητικά του όργανα, επειδή είναι πολύ specific και η εικόνα από το τεύχος με το leather που απεικονίζει έναν λαιμό, διότι δεν καταλαβαίνεις αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Μου αρέσει το abstract σαν ιδέα., γιατί μπορεί να σε εξιτάρει, όποιες και αν είναι οι προτιμήσεις σου. Έχει μια ερωτική ενέργεια.
Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα είμαστε σεξουαλικά απελευθερωμένοι; Είμαστε σε πολύ καλό δρόμο. Όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε για την αποδοχή, όχι μόνο γιατί τη χρειάζονται συνάνθρωποί μας, αλλά επειδή τη χρειαζόμαστε και εμείς. Η σεξουαλική απελευθέρωση δεν έχει να κάνει μονάχα με το τι κάνεις στο κρεβάτι σου, αλλά και με το πώς είσαι στη ζωή σου. Η προσωπική απελευθέρωση δεν έχει να κάνει με το πώς ντυνόμαστε και κάνουμε σεξ, έχει να κάνει με το πώς αναπνέουμε και πως σκεφτόμαστε. Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε για να αλλάξει αυτή η Ελλάδα και να ζήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Περιοριζόμαστε σε τόσα πολλά. Θεωρώ πως δεν υπάρχει straight άνδρας που δεν έχει σκεφτεί πράγματα που είναι ενάντια σε αυτό που η κοινωνία του λέει ότι πρέπει να σκέφτεται. Η πατριαρχία είναι πολύ κακό πράγμα και μας έχει φυλακίσει πιο πολύ απ' ότι μπορούμε να καταλάβουμε. Οπότε η δυνατότητα και η ατομικότητα που σου δίνει το κινητό σου βοηθάνε στο να εξερευνήσεις διαφορετικά πράγματα που μπορεί να πάνε κόντρα στα στερεότυπα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποια πιστεύεις ότι είναι τα μεγαλύτερα ερωτικά ταμπού που υπάρχουν; Ο γάμος, η μονογαμία -σαν ψεύτικο ιδανικό και το γεγονός ότι πρέπει να υπάρχει- και η ετεροκανονικότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες το έκαναν πολύ πριν από εμάς. Οπότε αν θέλουμε να ακούμε κάτι από το παρελθόν, ας ακούμε τα ωραία, όχι τα δεσμευτικά. Αυτά δεν τα λέει κανείς.Μια σεξουαλική φαντασίωση που ακούς συχνότερα από άτομα; Οι φαντασιώσεις που ακούω συνέχεια έχουν να κάνουν περισσότερο με fashion στιγμές, για παράδειγμα με εσώρουχα.
Σου αρέσει να βάζεις πλάνο ή είσαι της άποψης συνεχίζουμε και ό,τι προκύψει; Η ζωή μου όλη είναι ένα απέραντο to-do-list. Η οργασμική απόλαυση που παίρνω σβήνοντας πράγματα από τη λίστα, δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Είμαι τύπος“go with the flow”, έχω μάθει να ακούω το σύμπαν, αλλά το flow μου έχει κατεύθυνση. Και ό,τι κάνω είναι ένας τρόπος να εκφράζω τον εαυτό μου και αυτό που έχω μέσα μου. Όταν ήμουν μικρός, φοβόμουν να μιλήσω, οπότε δημιουργούσα. Και ήμουν τυχερός διότι οι δημιουργίες μου είχαν μια απήχηση που με βοηθούσε να συνεχίσω.Θέλω να μας αποκαλύψεις κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος για σένα. Έχω δυσλεξία και είμαι πολύ αγχώδης τύπος. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μπλε, αγαπημένο μου τραγούδι είναι το Feel του Robbie Williams, παρ΄ότι ακούω και παίζω techno, και προτιμώ τα Digimon από τα Pokemon - γιατί δεν έχουν φύλο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το καλύτερο πάρτι που έχεις πάει ποτέ; Δύσκολο αυτό. Στα 25 χρόνια στο after party του Sonar Festival. Ήταν ένα τρελό σκηνικό, συνεχίσαμε μετά σε άλλο after και υπάρχουν κάποιες εικόνες χαραγμένες στη μνήμη μου που ακόμα τις σκέφτομαι και γελάω. Έχω πάει σε πάρα πολλά πάρτι - σε Νέα Υόρκη, Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο, Βαρκελώνη, Ρώμη, Μιλάνο. Δεν υπάρχει πουθενά νυχτερινή ζωή σαν την Αθήνα. Διότι ο κόσμος στην Αθήνα θα βγει και θα περάσει καλά, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα μέρη, ο κόσμος προσπαθεί να περάσει καλά επειδή οι πόλεις αυτές τον αγχώνουν με άλλον τρόπο. Εδώ βγαίνουμε για να νικήσουμε το άγχος μας, ενώ εκεί ΠΡΕΠΕΙ να βγεις - είναι κομμάτι του άγχους. Δηλαδή το να είσαι στο Βερολίνο και να μην πας στο Berghain, ας πούμε, είναι δακτυλοδεικτούμενο. Το να είσαι στη Νέα Υόρκη και να μην παρτάρεις δύο συνεχόμενες μέρες είναι κατακριτέο. Μαζί με το Instagram, καταστράφηκε και το underground. Άμα είναι underground, δεν βγάζει λεφτά και αν δεν βγάζει λεφτά δεν μπορεί να συνεχίσει. Στο παρελθόν υπήρχε μια άλλη αίγλη του να πας σε ένα κρυφό πάρτι, ενώ πλέον αν πας σε ένα κρυφό πάρτι βγάζεις story.
Και το Βερολίνο, παρ' ότι ήταν πολύ undreground, dark και edgy, πλέον έχει εμπορευματοποιηθεί τόσο πολύ που έχασε το inclusivity και το randomness που μας εξίταρε στην αρχή. Πλέον δεν υπάρχει λόγος να πας στο Βερολίνο για να τα κάνεις αυτά. Έχουμε φτάσει σε σημείο που πας για ποτό ένα Σάββατο βράδυ στην Αθήνα και μπορεί να περάσεις καλύτερα. Στην Αθήνα θα βγούμε, θα κάνουμε bar hopping, θα φλερτάρουμε, θα πάμε στο Sodade και θα γυρίσουμε σπίτι στις 7 το πρωί χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Το προτιμώ από το να πληρώσω πολλά λεφτά για να πάω σε μέρος που έχει ουρά και μπορεί να μην μπω. Δεν υπάρχει λόγος να βάζουμε άγχη στη διασκέδασή μας, γιατί γίνεται ψυχαναγκασμός.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Επίσης όσο μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες, τόσο πιο απογοητευτική θα είναι η πραγματικότητα. Σιχαίνομαι να ακούω ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο, γιατί είμαστε τόσο καλύτεροι και αυτός ο τίτλος δείχνει πόσο μικροί είμαστε σαν κοινωνία, που δεν καταλαβαίνουμε τι προσφέρουμε και το αναζητούμε απ' έξω. Για ποιο λόγο να γίνεις το νέο Βερολίνο, ενώ είσαι η Αθήνα; Όλο αυτό δείχνει πόσο φοβόμαστε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και αυτό που πρεσβεύουμε.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
