Αριστερά: Η Lesha Cuttaia / VICELAND. Δεξιά: Frankie Holmes / Mike Beyer
Πριν από 18 χρόνια, η Lesha Cuttaia έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον γιο της, Frankie Holmes. Εκ πρώτης, φαινόταν ένα τυπικό βράδυ μιας Πέμπτης – τελικά, δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο.«Με ρώτησε αν μπορούσα να τον πάρω με το αυτοκίνητο», είπε. «Νόμιζα ότι ήθελε να μιλήσουμε για τα ερωτικά του, μιας και είμαστε πολύ δεμένοι και τα συζητάμε αυτά». Αντ’ αυτού, ο γιος της τη σόκαρε, λέγοντάς της ότι είχε πρόβλημα με την ηρωίνη και χρειαζόταν βοήθεια.«Σταματήσαμε κυριολεκτικά σε εννέα διαφορετικά νοσοκομεία στον δρόμο για το σπίτι», εξήγησε. «Ο εθισμός στα οπιοειδή δεν είχε πάρει διαστάσεις επιδημίας εκείνη την εποχή και μας είπαν ότι μπορούσε να σταματήσει, αν το ήθελε, εφόσον του δίναμε ένα χάπι για τη διάρροια και τον κλειδώναμε σε ένα δωμάτιο – ό,τι πιο παράλογο, δηλαδή. Τώρα έχω έναν γιο που κάνει μια αποτοξίνωση για την οποία δεν ξέρω τίποτα».Σύντομα, η Cuttaia, η οποία εργαζόταν ως διευθύντρια αντιπροσωπείας αυτοκινήτων, άφησε τη δουλειά της για να ακολουθήσει μια καριέρα στην κοινωνική εργασία, ώστε να μπορεί να βοηθά εκείνους που, όπως και ο γιος της, είχαν εγκλωβιστεί σε έναν «τροχό για χάμστερ», όπως τον αποκάλεσε, στην προσπάθειά τους να αποτοξινωθούν. Σήμερα, οι δυο τους ζουν στη Νότια Φλόριντα, η οποία αποτελεί το εκκολαπτήριο της βιομηχανίας απεξάρτησης από τα οπιοειδή – ένα μέρος όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν για να απεξαρτηθούν, αλλά συχνά καταλήγουν στους δρόμους, καθώς η ασφάλειά τους δεν τους καλύπτει και υπάρχει έλλειψη χώρου στις εγκαταστάσεις των κέντρων αποκατάστασης. Μητέρα και γιος ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν τη δική τους ακτιβιστική ομάδα, τη Fuck Heroin Foundation, με σκοπό να βοηθούν εκείνους που έχουν ανάγκη, χωρίς να καταφεύγουν σε μεθόδους που κηρύσσουν τον «Πόλεμο στα Ναρκωτικά». Παρόλο που ξεκίνησαν ως μια ομάδα του Facebook, κατέληξαν να προσφέρουν ένα ασφαλές καταφύγιο για οικογένειες όπως η δική τους.
Lesha Cuttaia: Το κοινωνικό στίγμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, μιας και, εκτός από τη μάχη που δίνουν για να απαλλαχθούν από το στίγμα του να είναι εξαρτημένοι, μέσα τους υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση με τον ίδιο τους τον εαυτό. Σε κατακρίνουν έντονα, αν δεν ακολουθήσεις το ίδιο μονοπάτι που επέλεξαν εκείνοι. Νομίζω ότι αυτό το στίγμα είναι που οδηγεί τόσο συχνά τους ανθρώπους στην υποτροπή. Είναι μια συνεχής καθημερινή μάχη και τα άτομα που δεν βρίσκονται σε διαδικασία απεξάρτησης δυσκολεύονται να το καταλάβουν αυτό. Πολλές φορές, η οικογένεια, τα αγαπημένα πρόσωπα και ο κόσμος γύρω τους σκέφτονται: «Α, ωραία, αφού πήγαν σε κέντρο αποκατάστασης, θεραπεύτηκαν». Δεν συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας είναι καθημερινός. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ένα ακόμη από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά είναι η διαρκής αναταραχή που προκαλείται από το να νιώθεις ότι –αν υποθέσουμε ότι λατρεύεις τα γλυκά– θέλεις να τρως γλυκά κάθε μέρα. Όμως δεν κάνει να τα τρως κάθε μέρα και το ξέρεις καλά. Η ανάγκη σου να τα τρως δεν εξαφανίζεται. Είναι πολλοί που νομίζουν ότι απαλλάσσεσαι από αυτήν την ανάγκη.Έχουν υπάρξει μεγάλα σκάνδαλα στη βιομηχανία της απεξάρτησης. Τι έμαθες για αυτά όσο δούλευες με τον Frankie;
Όταν μετακόμισα στη Φλόριντα και αποφάσισα να ασχοληθώ εξ ολοκλήρου με αυτό, πίστευα ότι όποιος βοηθά ανθρώπους έχει πάθος με αυτό. Πίστευα ότι όλοι έχουν καλές προθέσεις. Θεωρούσα ότι όσοι ασχολούνται με αυτό, το κάνουν για τους σωστούς λόγους. Δυστυχώς, πολύ σύντομα, μου άνοιξαν τα μάτια και συνειδητοποίησα ότι πολλοί άνθρωποι που συμμετείχαν στη βιομηχανία ήταν άνθρωποι που, αργότερα, μεταπήδησαν στην παράνομη διακίνηση χαπιών και στη συνέχεια αγόρασαν εγκαταστάσεις που φιλοξενούσαν κέντρα απεξάρτησης.
VICE VIDEO: Ο Ροκάς που Έχει Αφιερώσει τη Ζωή του στην Ανάπτυξη Ασφαλέστερων Νόμιμων Ναρκωτικών
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Ποιες είναι μερικές από αυτές τις ερωτήσεις;
Μια από τις βασικότερες είναι το ποια είναι η αναλογία ψυχοθεραπευτών προς τον ασθενή. Πόσο συχνά θα βρίσκεται ο ασθενής με τον ψυχοθεραπευτή; Αυτό, επειδή μερικοί βγαίνουν έξω και κάνουν συναντήσεις με τον ψυχοθεραπευτή μόνο μία φορά τον μήνα. Μια καλή αναλογία είναι πέντε –σίγουρα όχι περισσότεροι από επτά- ασθενείς για κάθε ψυχοθεραπευτή. Ποιες θα είναι μερικές από τις ομάδες που θα δημιουργηθούν; Με τι θα ασχολούνται αυτές οι ομάδες; Ασχολούνται με τη διαταραχή του μετατραυματικού στρες; Ασχολούνται με το ζήτημα του αυτοτραυματισμού; Εισχωρούν εις βάθος σε τέτοια ζητήματα; Τι γίνεται αν κάποιος πάσχει και από κάποια διατροφική διαταραχή; Τι άλλα βασικά προβλήματα θίγονται; Είναι οι ψυχοθεραπευτές εξοπλισμένοι και ικανοί να αντιμετωπίσουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος;
Οι άνθρωποι σίγουρα συνειδητοποιούν ό,τι συμβαίνει και δεν εθελοτυφλούν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πραγματικά κάποιος που δεν έχει επηρεαστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - είτε θα γνωρίζει κάποιο άτομο είτε κάποια οικογένεια που έχει εμπλακεί σε όλο αυτό. Νομίζω ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που είναι γύρω στα 50-70 κάνουν όλο και περισσότερες ερωτήσεις και θέλουν να μάθουν όλο και περισσότερα γι’ αυτό, αλλά πιστεύω επίσης ότι υπάρχει και πολλή αρνητική διάθεση.Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι πλέον υπάρχει έντονος διχασμός, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που πολύς κόσμος βρίσκονταν κάπου στη μέση και δεν ήταν σίγουρος για το πώς αισθάνονταν. Σίγουρα νιώθω ότι τώρα ο κόσμος έχει διαλέξει πλευρά – κάποιοι πιστεύουν ότι τα εξαρτημένα άτομα πρέπει απλά να πεθάνουν, ενώ άλλοι προσπαθούν να γίνουν μέρος της λύσης ή τουλάχιστον να ενημερωθούν πάνω στο θέμα.Τι συμβουλή θα έδινες στα άτομα που ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους δίνει μάχη με τον εθισμό;
Μην τα βάζετε με τον εαυτό σας, προσπαθώντας να καταλάβετε τι έχετε κάνει λάθος, επειδή αυτό δεν θα μπορέσετε να το βρείτε ποτέ - πολύ πιθανό να μην είναι δικό σας το λάθος. Αν μπορείτε, λοιπόν, σταματήστε να ανησυχείτε και να επικεντρώνεστε σε αυτό και προσπαθήστε να είστε όσο το δυνατόν πιο ανοιχτοί με το παιδί σας. Δώστε του να καταλάβει ότι δεν το κατακρίνετε. Προσπαθήστε να ενημερωθείτε όσο περισσότερο μπορείτε πάνω στο θέμα, για να καταλάβετε τι είναι αυτό που περνάει και ότι δεν είναι τόσο απλό όλο αυτό. Όταν το παιδί σας λέει ότι θα ξεκόψει κοιτώντας σας κατάματα και μετά από 12 ώρες κάνει πάλι χρήση, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εννοούσε απόλυτα αυτό που σας είπε. Όταν ξεκινάει να φεύγει η επήρεια του ναρκωτικού και το άτομο βγάζει στερητικά, είναι σαν να έχει μπει μέσα του ένας δαίμονας και εκείνη τη στιγμή τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι θα νιώσετε ότι το παιδί σας, σας μισεί και σας τιμωρεί με όλο αυτό εξαιτίας του μίσους του. Δεν μπορείτε, όμως, να πείτε ή να κάνετε κάτι που να το κάνει να μισεί τον εαυτό του, περισσότερο από όσο τον μισεί ήδη. Επομένως, αγαπήστε το, μάθετε πώς να μην ενθαρρύνετε τη χρήση και μην του κλείνετε την πόρτα, ώστε να ξέρει ότι είστε πάντα εκεί, ό,τι και να γίνει - και ότι είστε διατεθειμένοι να το βοηθήσετε να το ξεπεράσει.Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σήμερα, ο γιος της Cuttaia, Frankie, συμμετέχει στην εκπομπή του VICELAND με τίτλο Dopesick Nation, μια σειρά ντοκιμαντέρ πάνω στη βιομηχανία αντιμετώπισης της κρίσης οπιοειδών και της απεξάρτησης από αυτά στην περιοχή τους. Για να μάθω περισσότερα για την προσωπική της πάλη, μίλησα μαζί της σχετικά με την ολοένα και σοβαρότερη εξάπλωση των οπιοειδών, τα ύψους δισεκατομμυρίων σκάνδαλα διαφθοράς της βιομηχανίας απεξάρτησης και τον τρόπο που μπορεί κανείς να στηρίξει τους δικούς του ανθρώπους που δίνουν μάχη με τον εθισμό.Πολλές φορές, η οικογένεια, τα αγαπημένα πρόσωπα και ο κόσμος γύρω τους σκέφτονται: «Α, ωραία, αφού πήγαν σε κέντρο αποκατάστασης, θεραπεύτηκαν». Δεν συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας είναι καθημερινός.
VICE: Κατά την προσωπική σου εμπειρία, ποια είναι μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα εξαρτημένα άτομα;
Lesha Cuttaia: Το κοινωνικό στίγμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, μιας και, εκτός από τη μάχη που δίνουν για να απαλλαχθούν από το στίγμα του να είναι εξαρτημένοι, μέσα τους υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση με τον ίδιο τους τον εαυτό. Σε κατακρίνουν έντονα, αν δεν ακολουθήσεις το ίδιο μονοπάτι που επέλεξαν εκείνοι. Νομίζω ότι αυτό το στίγμα είναι που οδηγεί τόσο συχνά τους ανθρώπους στην υποτροπή. Είναι μια συνεχής καθημερινή μάχη και τα άτομα που δεν βρίσκονται σε διαδικασία απεξάρτησης δυσκολεύονται να το καταλάβουν αυτό. Πολλές φορές, η οικογένεια, τα αγαπημένα πρόσωπα και ο κόσμος γύρω τους σκέφτονται: «Α, ωραία, αφού πήγαν σε κέντρο αποκατάστασης, θεραπεύτηκαν». Δεν συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας είναι καθημερινός. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ένα ακόμη από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά είναι η διαρκής αναταραχή που προκαλείται από το να νιώθεις ότι –αν υποθέσουμε ότι λατρεύεις τα γλυκά– θέλεις να τρως γλυκά κάθε μέρα. Όμως δεν κάνει να τα τρως κάθε μέρα και το ξέρεις καλά. Η ανάγκη σου να τα τρως δεν εξαφανίζεται. Είναι πολλοί που νομίζουν ότι απαλλάσσεσαι από αυτήν την ανάγκη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όταν μετακόμισα στη Φλόριντα και αποφάσισα να ασχοληθώ εξ ολοκλήρου με αυτό, πίστευα ότι όποιος βοηθά ανθρώπους έχει πάθος με αυτό. Πίστευα ότι όλοι έχουν καλές προθέσεις. Θεωρούσα ότι όσοι ασχολούνται με αυτό, το κάνουν για τους σωστούς λόγους. Δυστυχώς, πολύ σύντομα, μου άνοιξαν τα μάτια και συνειδητοποίησα ότι πολλοί άνθρωποι που συμμετείχαν στη βιομηχανία ήταν άνθρωποι που, αργότερα, μεταπήδησαν στην παράνομη διακίνηση χαπιών και στη συνέχεια αγόρασαν εγκαταστάσεις που φιλοξενούσαν κέντρα απεξάρτησης.
Πέρα από αυτό, συνάντησα και πολλούς ανθρώπους που μπήκαν σε όλο αυτό με καλές προσθέσεις, όμως στη συνέχεια αντιλήφθηκαν ότι μπορούσαν να βγάλουν πολλά χρήματα. Με τα χρόνια, έχουμε απομακρυνθεί από πολλά τέτοια μέρη, επειδή είδαμε την απληστία που υπήρχε σε αυτά. Πολύ συχνά τα όρια ξεπερνιούνταν. Έρχονταν άτομα σε συναντήσεις, μοίραζαν κάρτες και προσπαθούσαν να προσελκύσουν τα παιδιά στο δικό τους κέντρο απεξάρτησης. Το όλο θέμα εμπορευματοποιήθηκε πλήρως.Την ίδια στιγμή, οι οικογένειες αυτών των ανθρώπων πιστεύουν ότι τα παιδιά τους κάνουν θεραπεία και τα πηγαίνουν πολύ καλά. Οπότε, έβλεπες νηφάλιους νοικοκυραίους και διευθυντές να λένε ψέματα στις οικογένειες. Τους έλεγαν, «Ναι, το παιδί σας τα πηγαίνει εξαιρετικά», ενώ δεν ήξεραν καν πού βρισκόταν. Ή εξακολουθούσαν να χρεώνουν την οικογένεια, ενώ ο άνθρωπός τους το είχε σκάσει για τρεις-τέσσερις μέρες. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν και πολλά καλά μέρη. Απλώς πρέπει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις προτού στείλεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο κάπου.Νιώθω ότι τώρα ο κόσμος έχει διαλέξει πλευρά – κάποιοι πιστεύουν ότι τα εξαρτημένα άτομα πρέπει απλά να πεθάνουν, ενώ άλλοι προσπαθούν να γίνουν μέρος της λύσης ή τουλάχιστον να ενημερωθούν πάνω στο θέμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE VIDEO: Ο Ροκάς που Έχει Αφιερώσει τη Ζωή του στην Ανάπτυξη Ασφαλέστερων Νόμιμων Ναρκωτικών
Ποιες είναι μερικές από αυτές τις ερωτήσεις;
Μια από τις βασικότερες είναι το ποια είναι η αναλογία ψυχοθεραπευτών προς τον ασθενή. Πόσο συχνά θα βρίσκεται ο ασθενής με τον ψυχοθεραπευτή; Αυτό, επειδή μερικοί βγαίνουν έξω και κάνουν συναντήσεις με τον ψυχοθεραπευτή μόνο μία φορά τον μήνα. Μια καλή αναλογία είναι πέντε –σίγουρα όχι περισσότεροι από επτά- ασθενείς για κάθε ψυχοθεραπευτή. Ποιες θα είναι μερικές από τις ομάδες που θα δημιουργηθούν; Με τι θα ασχολούνται αυτές οι ομάδες; Ασχολούνται με τη διαταραχή του μετατραυματικού στρες; Ασχολούνται με το ζήτημα του αυτοτραυματισμού; Εισχωρούν εις βάθος σε τέτοια ζητήματα; Τι γίνεται αν κάποιος πάσχει και από κάποια διατροφική διαταραχή; Τι άλλα βασικά προβλήματα θίγονται; Είναι οι ψυχοθεραπευτές εξοπλισμένοι και ικανοί να αντιμετωπίσουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος;
Πάνω από όλα, είναι η οικογένεια ευπρόσδεκτη να συμμετάσχει σε όλο αυτό; Γίνονται οικογενειακές συνεδρίες; Είναι ο ψυχοθεραπευτής πρόθυμος να συμπεριλάβει την οικογένεια σε τηλεφωνικές συνεδρίες; Όσο περισσότερο μπορεί και θέλει ένα κέντρο να συμπεριλάβει μια οικογένεια, τόσο καλύτερο είναι. Επιτρέπονται τα ζευγάρια; Προσωπικά δεν ξέρω κανένα καλό κέντρο που να επιτρέπει σε ζευγάρια να έρθουν μαζί. Πρέπει να χωριστούν. Όταν πια οι ασθενείς γίνουν νηφάλιοι, θα πρέπει να πληρώνουν ενοίκιο; Η νηφάλια διαβίωση υποτίθεται ότι σε βοηθά να προσαρμόσεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες και να επιστρέψεις στην καθημερινή ζωή, επομένως αν δεν πληρώνεις ενοίκιο, για να μείνεις εκεί και δεν είσαι έτοιμος να βρεις μια δουλειά και να μάθεις να διαχειρίζεσαι σωστά τις υποχρεώσεις σου και να πληρώνεις τους λογαριασμούς, όταν επιστρέψεις στην πραγματικότητα, θα φας τα μούτρα σου, μιας και δεν θα ξέρεις πώς να τα διαχειριστείς όλα αυτά. Αυτά είναι σημαντικά ερωτήματα που πιστεύω ότι πρέπει να θέσεις. Επίσης, πρέπει να μάθεις τι πιστοποιήσεις έχουν αυτά τα κέντρα. Τι πιστοποιήσεις έχουν οι ψυχοθεραπευτές τους; Υπάρχει γιατρός στο προσωπικό ή ο γιατρός τους είναι κάποιος που είναι ταυτόχρονα υπάλληλος εκατοντάδων κέντρων απεξάρτησης και απλώς προσυπογράφει τα πάντα;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς βλέπεις να έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια οι αντιλήψεις που επικρατούν γύρω από την κρίση των οπιοειδών;Μην τα βάζετε με τον εαυτό σας, προσπαθώντας να καταλάβετε τι έχετε κάνει λάθος, επειδή αυτό δεν θα μπορέσετε να το βρείτε ποτέ.
Οι άνθρωποι σίγουρα συνειδητοποιούν ό,τι συμβαίνει και δεν εθελοτυφλούν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πραγματικά κάποιος που δεν έχει επηρεαστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - είτε θα γνωρίζει κάποιο άτομο είτε κάποια οικογένεια που έχει εμπλακεί σε όλο αυτό. Νομίζω ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που είναι γύρω στα 50-70 κάνουν όλο και περισσότερες ερωτήσεις και θέλουν να μάθουν όλο και περισσότερα γι’ αυτό, αλλά πιστεύω επίσης ότι υπάρχει και πολλή αρνητική διάθεση.Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι πλέον υπάρχει έντονος διχασμός, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που πολύς κόσμος βρίσκονταν κάπου στη μέση και δεν ήταν σίγουρος για το πώς αισθάνονταν. Σίγουρα νιώθω ότι τώρα ο κόσμος έχει διαλέξει πλευρά – κάποιοι πιστεύουν ότι τα εξαρτημένα άτομα πρέπει απλά να πεθάνουν, ενώ άλλοι προσπαθούν να γίνουν μέρος της λύσης ή τουλάχιστον να ενημερωθούν πάνω στο θέμα.Τι συμβουλή θα έδινες στα άτομα που ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους δίνει μάχη με τον εθισμό;
Μην τα βάζετε με τον εαυτό σας, προσπαθώντας να καταλάβετε τι έχετε κάνει λάθος, επειδή αυτό δεν θα μπορέσετε να το βρείτε ποτέ - πολύ πιθανό να μην είναι δικό σας το λάθος. Αν μπορείτε, λοιπόν, σταματήστε να ανησυχείτε και να επικεντρώνεστε σε αυτό και προσπαθήστε να είστε όσο το δυνατόν πιο ανοιχτοί με το παιδί σας. Δώστε του να καταλάβει ότι δεν το κατακρίνετε. Προσπαθήστε να ενημερωθείτε όσο περισσότερο μπορείτε πάνω στο θέμα, για να καταλάβετε τι είναι αυτό που περνάει και ότι δεν είναι τόσο απλό όλο αυτό. Όταν το παιδί σας λέει ότι θα ξεκόψει κοιτώντας σας κατάματα και μετά από 12 ώρες κάνει πάλι χρήση, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εννοούσε απόλυτα αυτό που σας είπε. Όταν ξεκινάει να φεύγει η επήρεια του ναρκωτικού και το άτομο βγάζει στερητικά, είναι σαν να έχει μπει μέσα του ένας δαίμονας και εκείνη τη στιγμή τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι θα νιώσετε ότι το παιδί σας, σας μισεί και σας τιμωρεί με όλο αυτό εξαιτίας του μίσους του. Δεν μπορείτε, όμως, να πείτε ή να κάνετε κάτι που να το κάνει να μισεί τον εαυτό του, περισσότερο από όσο τον μισεί ήδη. Επομένως, αγαπήστε το, μάθετε πώς να μην ενθαρρύνετε τη χρήση και μην του κλείνετε την πόρτα, ώστε να ξέρει ότι είστε πάντα εκεί, ό,τι και να γίνει - και ότι είστε διατεθειμένοι να το βοηθήσετε να το ξεπεράσει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΟ Άγνωστος Κόσμος των Κυνομαχιών στην ΕλλάδαΠέρασα ένα Βράδυ Ακούγοντας Ραδιοφωνικούς Σταθμούς στα AMΝτροπιαστικά Κόλπα που Κάνουν οι Άνθρωποι για να Γλιτώνουν ΛεφτάΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.