«Όλη μου η Ζωή Είχε Συνδεθεί με Ένα Ποτήρι» - Οι Ιστορίες των Αλκοολικών Ανώνυμων της Αθήνας

Κάπου στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε μια απ’ αυτές τις παλιές πολυκατοικίες με τις πλατιές εισόδους και τα μαρμάρινα σκαλοπάτια, βρίσκεται ένα σημείο που ενώνει ανθρώπους όλων των τάξεων, όλων των επαγγελμάτων, ανθρώπους ετερόκλητους και από διαφορετικές αφετηρίες, που μοιράζονται ένα κοινό πρόβλημα: Τον αλκοολισμό.

Στον έκτο όροφο αυτής της πολυκατοικίας, στεγάζονται οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι (και όχι οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί, όπως αρκετός κόσμος νομίζει), αυτής της πόλης. Εκεί, καθημερινά, άνθρωποι από όλη την Αθήνα ζητούν βοήθεια για να κάνουν τα δικά τους βήματα προς τη νηφαλιότητα και την αρμονία της ζωής τους. Κάθονται γύρω από ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι και προσπαθούν να ενημερώσουν, να βοηθήσουν, να στηρίξουν ο ένας τον άλλο για να πετύχουν την αποχή από κάτι που τους εξόντωσε ή πολλές φορές εκμηδένισε σύμφωνα με εκείνους, τη ζωή και την προσωπικότητα τους. Μέσα σε εκείνο το σπίτι, που για πολλούς έχει γίνει το δικό τους εξομολογητήριο, ανάμεσα στα πολλά κάδρα, υπάρχει μια πινακίδα που λέει «Μην μένεις πεινασμένος, θυμωμένος, απομονωμένος, κουρασμένος». Ακόμη μια λέει «Μόνο για σήμερα». Ο στόχος όπως μου εξηγούν όταν φτάνω εκεί, είναι πάντα αυτός: Να μείνουν καθαροί και σήμερα.

Ο αλκοολισμός ορίζεται ως ασθένεια. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, βρίσκεται στην τρίτη θέση των χρόνιων θανατηφόρων ασθενειών στην Ευρώπη. Και είναι μια ασθένεια που δεν κοιτάζει ηλικία, φύλο, μόρφωση, τάξη, προέλευση, γι’ αυτό και η ιδιαιτερότητα της είναι ότι μπορεί να συμβεί σε όλους: ανήλικους και ενήλικους, άνδρες και γυναίκες, φτωχούς και πλούσιους. Το αλκοόλ άλλωστε είναι πολύ εύκολα προσβάσιμο, είτε μιλάμε για ακριβό είτε για φθηνό ποτό, είναι συνδεδεμένο με την ευτυχία, τις παρέες και την καλοπέραση, ενώ είναι κοινωνικά αποδεκτό χωρίς να υπάρχει καμιά σχετική ενημέρωση για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για μια μερίδα του πληθυσμού, πίσω απ’ την υπερκατανάλωση του. Όλα αυτά κάνουν το πρόβλημα του αλκοολισμού αθέατο για τον έξω κόσμο. Για τους σκληρούς προβληματικούς πότες και τις οικογένειες τους όμως, είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να τους διαλύσει ψυχικά, σωματικά, οικονομικά, μια παρατεταμένη κατάσταση που μπορεί να εξοντώσει φιλικές και κοινωνικές σχέσεις, οικογένειες ολόκληρες, αλλά να οδηγήσει και στο θάνατο.

«Ξέρεις, κανείς δεν έχει τη θέληση να παραδεχτεί από μόνος του ότι είναι αλκοολικός. Όλοι πιστεύουν πως το ελέγχουν και ίσως η πιο έμμονη ιδέα κάθε προβληματικού πότη είναι να ελέγξει και να απολαύσει το ποτό του όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Γι’ αυτό γίνονται και οι υποτροπές όταν κάποιος είναι καθαρός, γι’ αυτό και πολλοί άνθρωποι κάνουν μόνοι τους μάταιες προσπάθειες, γι’ αυτό βλέπουμε και ανθρώπους που ενώ είχαν καταφέρει να μείνουν 20 χρόνια καθαροί, τελικά πέθαναν μια μέρα από το αλκοόλ. Διότι πίστευαν πως με την πειθαρχία που επέδειξαν, θα μπορέσουν τελικά να κοντρολάρουν τον εαυτό τους. Η εξάρτηση εκδηλώνεται ανάλογα με την προσωπικότητα του καθενός. Είμαστε όλοι πάρα πολύ διαφορετικοί με μόνο μας κοινό το βίωμα του αλκοολισμού. Υπάρχει η έννοια της αδελφοσύνης εδώ, ακόμη και αν προερχόμαστε όλοι από τόσο διαφορετικά περιβάλλοντα, από άλλη αφετηρία. Αν δεν υπήρχαν οι Α.Α. δεν θα είχαμε γνωριστεί ποτέ. Εδώ, μετά τον αλκοολισμό, έρχεται η ανάρρωση για να αποδομήσει όλο το παρελθόν μας, κι αυτό μας κάνει αδέρφια. Δεν ταυτιζόμαστε τόσο στα πιώματα, όσο στον αγώνα που δίνουμε για να ξεφύγουμε απ’ τον αλκοολισμό και στην ανάρρωση. Υπάρχουν πολλοί αλκοολικοί εκεί έξω, αλλά δεν είναι εδώ. Εμείς για κάποιο λόγο είμαστε εδώ κι αυτός ο λόγος είναι η επιθυμία μας για τη ζωή», μου εξηγεί ο Γιώργος, συντονιστής του σωματείου των Αλκοολικών Ανωνύμων στην Ελλάδα, καθαρός 18,5 χρόνια και ενεργό μέλος στις υπηρεσίες εδώ και 16 χρόνια. Και ο ίδιος υπήρξε κάποτε «προβληματικός πότης», αυτό που προσπαθεί να κάνει σήμερα πέρα απ’ το να μένει καθαρός, είναι το να επικοινωνήσει αυτό τον καθαρό άλλο κόσμο, σε εκείνους που έχουν μια προβληματική σχέση με το ποτό.

Υπάρχουν ομάδες Αλκοολικών Ανωνύμων σε όλη την Ελλάδα. Στην ομάδα της Αθήνας, οι συγκεντρώσεις γίνονται δυο φορές την ημέρα, ενώ υπάρχουν ακόμη δυο ημερήσιες αγγλόφωνες συναντήσεις για όσους δεν μιλούν ελληνικά. Υπάρχει 24ωρη τηλεφωνική βοήθεια, τα μέλη πηγαίνουν σε κάποιον που θα καλέσει, υπάρχουν συναντήσεις που γίνονται για τους «συνεξαρτημένους», δηλαδή για την οικογένεια, τους συντρόφους ή τους φίλους ενός αλκοολικού, είτε για να ενημερωθούν σχετικά με τον αλκοολισμό, είτε για να συμβουλευτούν τα μέλη για το πώς να φέρουν τον άνθρωπο τους στους Α.Α.

Το θεραπευτικό πρόγραμμα είναι μεν «στεγνό». Δεν ελέγχεται όμως κανένας εάν πίνει ή όχι. Δεν είναι στην φύση και στην δομή των αρχών των Α.Α. Κάτι που σημαίνει πως κάποιος που πίνει και θεωρεί πως έχει πρόβλημα με το αλκοόλ, μπορεί να πάει σε μια συγκέντρωση και να παρακολουθήσει. «Ερχόταν επί έναν χρόνο κάποιος και στεκόταν στην πόρτα. Δεν μιλούσε σε κανέναν, απλώς άκουγε τις συζητήσεις. Κάθε φορά που ερχόταν μύριζε αλκοόλ, το γνωρίζαμε ότι πίνει. Φυσικά, κανείς δεν του είπε να φύγει. Μετά από έναν χρόνο αποφάσισε να ακολουθήσει το πρόγραμμα και σήμερα είναι καθαρός», λέει ο Γιώργος περιγράφοντας πως οι αντιστάσεις όταν είσαι εγκλωβισμένος στη συγκεκριμένη ασθένεια, είναι ιδιαίτερα δύσκαμπτες για τους περισσότερους εξαιτίας του «αλκοολικού γιγαντωμένου εγωισμού τους». Η ομάδα των Α.Α. δεν τον εγκαταλείπει, ούτε και τον διώχνει. Του συμπαραστέκεται απόλυτα και τον στηρίζει αν ο ίδιος το επιθυμεί να επιστρέψει στη νηφαλιότητα.

Η «επιθυμία» είναι η λέξη κλειδί σε αυτόν τον χώρο, αφού κανείς δεν σε υποχρεώνει ούτε να πας ξανά, ούτε να απολογηθείς για το τι κάνεις στη ζωή σου. Γνωρίζουν άλλωστε όλα τα μέλη πόσο επίπονη είναι η προσπάθεια να απέχεις από κάτι που πλέον έχει γίνει ένα με εσένα. Οι ομάδες προσφέρουν βοήθεια, αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τη δεχτεί πρώτα εκείνος που την έχει ανάγκη. Το πρόγραμμα άλλωστε δεν υπόσχεται μια πανάκεια θεραπεία με την οποία όλοι θα καταφέρουν να μείνουν μακριά απ’ το αλκοόλ. Τα 12 βήματα που πρέπει να κάνει κάποιος είναι και επώδυνα και δύσκολα, γι’ αυτό και αρκετοί εγκαταλείπουν την προσπάθεια και γυρνούν στην παλιά ζωή τους. Υπάρχουν όμως πολλοί που βρήκαν εκεί τη θεραπεία, άλλοι βρήκαν τον Θεό, άλλοι τον εγκατέλειψαν και άλλοι επαναδιαπραγματεύτηκαν μαζί του.

VICE VIDEO: Σπάνιες Ασθένειες, Σπάνιοι Άνθρωποι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Σε ένα μπλε βιβλιαράκι, τη «Βίβλο» των Αλκοολικών Ανώνυμων, περιγράφονται όχι μόνο τα βήματα, αλλά και ιστορίες ανθρώπων που κατάφεραν να ξεφύγουν από το αλκοόλ, τον θάνατο και την τρέλα.

Στην ερώτηση «πώς καταλαβαίνει κάποιος ότι είναι αλκοολικός», υπάρχει ένα σημείο που πολύ εύστοχα αναφέρει «Δεν θα θέλαμε να ονομάσουμε κανένα άνθρωπο αλκοολικό, αλλά μπορείς πολύ εύκολα να διαγνώσεις τον εαυτό σου. Πήγαινε στο πλησιέστερο μπαρ και προσπάθησε να πιείς ελεγχόμενα. Προσπάθησε να πιείς και να σταματήσεις να πίνεις απότομα. Προσπάθησε πάνω από μια φορά. Δεν θα σου πάρει πολύ χρόνο να αποφασίσεις, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα. Μπορεί η τρεμούλα του μεθυσιού να αξίζει τον κόπο προκειμένου να αποκτήσεις πλήρη γνώση της κατάστασης σου […] Ορισμένοι πότες, οι οποίοι θα το θεωρούσαν μεγάλη προσβολή αν κάποιος τους αποκαλούσε αλκοολικούς, μένουν κατάπληκτοι με το πόσο δεν μπορούν να σταματήσουν». Η άλλη λύση βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου: Στο Διαδίκτυο. Υπάρχει ένα ερωτηματολόγιο που μπορεί κάποιος να το συμπληρώσει για να δει εάν χρειάζεται βοήθεια, κάτι που όπως μου εξηγούν, έχει φέρει αρκετό κόσμο μέχρι εκεί.

«Ο ορισμός της εξάρτησης είναι το ζητούμενο. Διότι υπήρχαν άνθρωποι που ήταν εξαιρετικά σκληροί πότες, αλλά δεν ήταν αλκοολικοί. Ο αλκοολισμός είναι κάτι άλλο. Οι σκληροί πότες μπορεί να έχουν μια μορφή εξάρτησης, αλλά δεν αλλοιώνεται εντελώς η προσωπικότητα τους. Είναι λεπτό το ζήτημα. Οι αλκοολικοί αλλάζουμε παντελώς προσωπικότητα, γινόμαστε κάτι άλλο που δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Υπήρξε μέλος που, άνοιξε την ομιλία του λέγοντας "σκότωσα, και δεν ξέρω, ξύπνησα στη φυλακή". Θα ακούσεις πολλές τέτοιες ιστορίες στις ομάδες μας. Είναι το χαρακτηριστικό του Δόκτορ Τζέκιλ και κυρίου Χάιντ. Δεν αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο, δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Αυτό είναι ο αλκοολισμός. Δεν είναι μόνο το να υπάρχει μια δυνατή εξάρτηση και εφόσον βρεθεί το υποκατάστατο να μετακινηθώ προς τα εκεί ή να τελειώσω με το αντικείμενο της εξάρτησης κάποια στιγμή. Το αλκοόλ δεν επηρεάζει όλους το ίδιο, γι' αυτό και χρειάζεται να καταλάβουμε τι σημαίνει αλκοολισμός. Για να καταλάβουμε πότε χρειάζεται κάποιος βοήθεια», λέει ο συντονιστής των Α.Α.

Ακολουθούν οι ιστορίες Αλκοολικών Ανώνυμων, όπως τις διηγήθηκαν στο VICE:

«Είμαι ο Κώστας και είμαι αλκοολικός. Είμαι εδώ από το 2006, κοντεύω οκτώ χρόνια καθαρός. Έπινα επί 30 συναπτά έτη. Ήμουν ένα ντροπαλό παιδί που έβγαινε απ’ το βρακί της μάνας του, γι' αυτό και το αλκοόλ ήταν η καλύτερη επιλογή για εμένα. Πήγα 13-14 χρονών και άρχισαν να μου αρέσουν τα κορίτσια. Αλλά ντρεπόμουν. Μέχρι και στα πάρτι τότε που γίνονταν κάθε Σάββατο, δεν πήγαινα γιατί ντρεπόμουν. Αυτό ξεκίνησε το 1971, ήμουν κάπου στα 15. Τότε ήπια και το πρώτο μου ποτό. Αυτή η πρώτη γουλιά που ήπια, μου έδωσε μια ώθηση, ένα θάρρος τρομερό. Αμέσως ζήτησα μια κοπέλα για χορό και μου είπε "ναι", γι' αυτό κι εγώ το έδεσα, ότι μια γουλιά αλκοόλ ήταν ό,τι πρέπει. Στο επόμενο πάρτι αντί για ένα ποτό ήπια δύο. Πήγε ακόμα καλύτερα. Ένιωθα ότι το ποτό ήταν σύμμαχος μου. Έτσι το ένιωσα.

»Μετά προέκυψε ο στρατός, η αλητεία, μετά μπήκα στη διαδικασία να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια και παιδιά. Εγώ όμως δεν ήξερα από οικογένεια. Νόμιζα ότι στα 30, όταν παντρεύτηκα για να βγάλω το άγχος της μάνας μου, ότι θα μπορούσα να συνεχίσω την παλιά μου ζωή. Πριν παντρευτώ έπινα σχεδόν κάθε μέρα, αλλά την τελευταία δεκαετία του αλκοολισμού έφτασα στα ξεφτιλίκια. Η γυναίκα μου απ’ την αρχή που είχαμε παντρευτεί μου έλεγε "πίνεις πολύ", κι εγώ έλεγα "Το ελέγχω. Δεν ξέρετε εσείς, εγώ ξέρω". Και μου άρεσε αυτό που έλεγαν "καλό παιδί, πίνει". Μου ανέβαζε περισσότερο τη διάθεση να πιω. Όταν με έκριναν για το πόσο πίνω επιβραβευτικά, με ανέβαζε και δεν πέρναγε απ’ τη σκέψη μου ότι αρχίζω και ξεφεύγω.

»Πήγαινα μόνο σε μπαρ και σε στριπτιτζάδικα. Δεν ήξερα άλλο μέρος. Εκεί μεγάλωσα, εκεί έγινα έφηβος, εκεί τα πάντα. Τα μέρη μου ήταν αυτά και οι χρόνια φίλοι μου, μέσα από εκεί ήταν. Ένας απ’ τους φίλους μου είχε έρθει πολύ νωρίτερα από εμένα στους Α.Α. Μια μέρα του είπα να πάμε να πιούμε ένα ποτό και μου είπε "Δεν πίνω πια". Η πρώτη μου αντίδραση ήταν "Τι λες ρε, εμείς τα έχουμε κάνει λιώμα όλα, και δεν πίνεις τώρα; Φλώρος έγινες;". Γιατί φλώρους τους θεωρούσα όσους δεν πίνουν. Και δεν του είπα τίποτα. Έφυγε και τον είδα μετά από κανένα χρόνο να λάμπει ακόμα περισσότερο. Καθαρός, σιδερωμένος, σενιαρισμένος. Τον κάλεσα ξανά για ένα ποτό και μου ξαναείπε "Δεν πίνω, σου το έχω πει".

»Ο αλκοολισμός είναι προοδευτική ασθένεια. Δεν μένεις στο ένα μπουκαλάκι. Αυτό είναι ένα στάδιο αρχικό. Μετά πραγματικά καταρρέει όλο σου το σύστημα. Πλέον είχα αρχίσει να λιποθυμάω απ’ το αλκοόλ μέσα στα μαγαζιά. Την τελευταία δεκαετία έπινα κάθε μέρα. Στο μπουφάν που φοράω σήμερα, επειδή έχει αρκετές τσέπες, έβαζα 4 μπουκαλάκια μέσα, γιατί είχα αρχίσει να έχω τρέμουλα. Άρχισα να τρέμω όταν δεν έπινα. Τότε μου είπε ένας καλός φίλος "Κώστα δεν ξέρεις το κόλπο;". Μόλις σηκωθείς το πρωί θα πιεις ένα μπουκαλάκι τσίπουρο. Το έκανα πράξη 7:30 το πρωί και τα χέρια μου ηρέμησαν. Πίστεψα ότι με έσωσε. Πλέον όμως έπρεπε να παίρνω ένα μικρό κιβωτιάκι στη δουλειά για να μπορώ να δουλέψω. Αυτό δεν σταματούσε. Όσο έπινα, το σώμα μου ήθελε και παραπάνω, μέχρι που άρχισα να λιποθυμώ.

»Μια μέρα που ξημέρωσα σε ένα καφενείο, να μην πω τι ποιότητας, πέρασε απ’ έξω ο ίδιος φίλος μου που είχε κόψει το αλκοόλ. Βγήκα έξω και του λέω "Θέλω κι εγώ". Τη θυμάμαι εκείνη τη στιγμή και συγκινούμαι. Μου είπε "έλα το βράδυ μαζί μου" και με πήγε στους Α.Α. Βέβαια η υποδοχή και μόνο με έκανε να καταλάβω ότι θα μου βγει ο πάτος. Μόνο το 2-3% μπορεί να οδηγηθεί στη νηφαλιότητα και αυτό μου φάνηκε πολύ δύσκολο. Απ’ τα 100 άτομα που έρχονται δηλαδή, δεν περίμενα ότι εγώ θα είμαι σε αυτό το 2-3% που θα τα καταφέρει. Δεν περίμενα ότι θα τα καταφέρω.

»Στα τρία χρόνια έκανα την υποτροπή μου. Γιατί ο αλκοολισμός είναι μια αρρώστια τρομερή. Με έπεισε ότι είμαι καλά. Με δεκάδες και εκατοντάδες συναντήσεις, είπα ότι έγινα καλά. Δεν ήθελα να κόψω το ποτό, ήθελα να γίνω κοινωνικός πότης. Ασχέτως αν τους έβριζα, θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους που έπιναν ένα. Στα τρία χρόνια βρίσκεις τέτοιες δικαιολογίες και λες είμαι καλά. Είπα "το ελέγχω". Η μαϊμού αυτή στο μυαλό μου χρησιμοποίησε μέχρι και το παιδί μου. Στα τέσσερα-πέντε χρόνια καινούριας νηφαλιότητας, μου πρόσφερε ένα ποτήρι στη γιορτή της η κόρη μου και μου είπε "Έλα μπαμπά, πιες ένα ποτήρι, δεν έχεις ανάγκη πια". Και τρελάθηκα. Έμεινα και την κοίταζα αποσβολωμένος γιατί δεν πίστευα ότι το παιδί μου μ’ αυτά που έχει τραβήξει από μένα θα μου προσέφερε αλκοόλ. Της είπα "ξεχνάς παιδί μου τι έχεις τραβήξει απ’ τον μπαμπά;". Τότε μου είπε συγνώμη. Αλλά εκείνη τη στιγμή, μου ήρθε απλά να αρπάξω το ποτήρι, να αρπάξω και το χέρι της. Ποια θα ήταν η ωραιότερη δικαιολογία απ’ το "μου το έδωσε το παιδί μου, δεν φταίω εγώ";.

»Σήμερα είμαι 59. Αλλά το κακό το έκανα. Τα παιδιά μου για τρία χρόνια δεν τα έβλεπα. Δεν ερχόντουσαν καν γιατί με σιχαινόντουσαν. Μετά από τρία χρόνια νηφαλιότητας χτύπησε ένα κουδούνι και ήταν η μεγάλη μου κόρη. Και με είδε καλά. Και από τότε έχουμε σχέσεις. Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου μετά από όσα τους έκανα και τη θλίψη που τους προκάλεσα. Χώρια την απογοήτευση για τον πατέρα τους, γιατί για τα κορίτσια ο πατέρας είναι πρότυπο. Μπορεί να μην τις κακοποιούσα, αλλά τις τρομοκρατούσα. Θυμάμαι όταν πήγαινα μεθυσμένος στο σπίτι κρυβόντουσαν κάτω απ’ τα κρεβάτια τους. Δεν γινόμουν βίαιος σωματικά, αλλά λεκτικά.

»Εδώ μέσα υπάρχει η ελευθερία να πω τα πάντα. Έξω από εδώ, δεν μπορώ ακόμη. Σκέφτομαι πώς θα με χαρακτηρίσουν, τι θα μου πουν, το στίγμα. Τα παιδιά μου, ξέρεις, δεν τα φώναζαν με τα ονόματα τους. Έλεγαν "τα παιδιά του αλκοολικού". Το κατόρθωσα κι αυτό, να μεταφέρω το στίγμα στα παιδιά μου. Τώρα είναι περήφανα για τον πατέρα τους, αλλά εμένα ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μήπως μεταφέρω σε κάποιο απ’ τα παιδιά αυτή μου την αδυναμία. Φοβάμαι. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα ήρθε η κόρη μου και με φίλησε, και σαν κάθε παιδί είχε πιει δυο κρασάκια. Μου μύρισε και κοκκάλωσα.

»Με τη γυναίκα μου έχω χωρίσει εδώ και 15 χρόνια. Ο λόγος του διαζυγίου μας ήταν αυτός, γιατί στην πόση δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις. Έφτασα σε ακραία σημεία, έφερα τη γκόμενα μου μέσα στο σπίτι, έγινα βίαιος. Δεν άντεξε η γυναίκα, την έφτασα στα όρια της. Μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνω ότι μου έκαναν καλό που με εγκατέλειψαν γιατί ήρθα στους Α.Α. Το πρόγραμμα εδώ όμως αυτό μου λέει. Ότι μπορώ όλα αυτά να τα διορθώσω. Ή τουλάχιστον να διορθώσω όσα γίνεται να διορθωθούν.

»Το αλκοόλ μού στέρησε τα πάντα. Τη ζωή μου ολόκληρη. Τώρα ζω απλά και όμορφα. Και έχω ζητήσει πολλές συγνώμες από τότε. Συγνώμη στα παιδιά μου πρώτα απ’ όλα. Δεν ξέρω αν με έχουν συγχωρέσει. Από την πρώην γυναίκα μου, από ανθρώπους που έχω βλάψει. Έχω διώξει τον εγωισμό από μέσα μου. Το να γίνεις ταπεινός παίζει μεγάλο ρόλο στην ανάρρωση. Το να ακούω και να μην μιλάω ήταν πολύ δύσκολο για μένα, αλλά ήταν μια μεγάλη μετάβαση στην ταπεινότητα.

»Έπινα από μικρό παιδί, και στα 47 μου τους άφησα όλους, άφησα την παλιά μου ζωή. Σήμερα θέλω να πιστεύω πως έχω βρει μια καινούρια».

«Είμαι ο Γιώργος και είμαι αλκοολικός. Είμαι καθαρός εδώ τριάμιση χρόνια. Σήμερα είμαι 57 ετών. Ξεκίνησα να πίνω στα 25 μου, μετά σταμάτησα και άρχισα ξανά στα 36 μου. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πίνουν και μετά σταματάνε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το ξεκινούν ξανά και τελικά πεθαίνουν απ’ το αλκοόλ. Κάπως έτσι κι εγώ ενώ το είχα κόψει, στα 35-36 για να χαλαρώσω και να ηρεμήσω άρχισα να πίνω κάθε μέρα. Απ’ τα 36 μέχρι τα 53 κάθε μέρα. Και όσο περνούσε ο καιρός, προοδευτικά, πέρασα απ’ όλα τα στάδια. Τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια του αλκοολισμού τα black out ήταν πάρα πολύ συχνά. Πάθαινα σίγουρα μια δυο φορές την εβδομάδα. Παράλληλα εργαζόμουν, ήμουν δημόσιος υπάλληλος, σε καλές θέσεις, αλλά πάντα έκανα παρέα μόνο με ανθρώπους που πίνουν. Μπορεί να ήταν με γραβάτες κοστουμαρισμένοι, αλλά έπιναν. Αν δεν έπινε κάποιος δεν μπορούσα να σχετιστώ μαζί του. Το επεσήμαινα μάλιστα και στην υπόλοιπη παρέα, ότι αυτός δεν πίνει για να τον κάνουν πέρα.

»Είχα πάθει πολλά τροχαία μεθυσμένος. Κάποια περίοδο δεν οδήγησα τη μοτοσικλέτα μου για δυο χρόνια γιατί σκέφτηκα πως είναι επικίνδυνο να οδηγώ. Δε σκέφτηκα να κόψω το αλκοόλ, διαμόρφωσα όλη τη ζωή μου πάνω σ’ αυτό. Τα τελευταία χρόνια, είχα πιστέψει ότι η Συγγρού είναι ένα μικρό δρομάκι, επειδή τη διέσχιζα μεθυσμένος. Δεν έβλεπα. Την έβλεπα σαν μονοπάτι. Διαστρέβλωση. Και όπως έβλεπα τη Συγγρού σαν μονοπάτι, έτσι είχαν διαστρεβλωθεί τα πάντα στη ζωή μου. Οι σχέσεις, η δουλειά μου, το οικογενειακό μου περιβάλλον. Δεν έχω παιδιά. Με τη σύζυγο είμαστε παντρεμένοι 27 χρόνια. Με άντεξε και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Με βοηθάει, με στηρίζει, και παράλληλα μπορώ κι εγώ τώρα πλέον να τη στηρίξω.

»To 2008 είχα ένα σοβαρό ατύχημα. Έπρεπε να νοσηλευτώ και να κάνω χειρουργείο. Έμεινα πέντε μήνες άπιωτος. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ διότι ήμουν εν ενεργεία αλκοολικός και δεν με έπιαναν ούτε οι αναισθησίες. Βέβαια δεν το έλεγα πουθενά, ούτε στους γιατρούς για να καταλάβουν τι συμβαίνει και να με βοηθήσουν και να λάβουν τα μέτρα τους. Κινδύνευσε μέχρι και η ζωή μου μετά την αναισθησία γιατί δεν ανέπνεα και το νευρικό μου σύστημα είχε ήδη πάθει μεγάλη ζημιά. Όταν αποκοιμιόμουν σταματούσε και η αναπνοή μου, γιατί ο οργανισμός μου δεν έκανε τη συγκεκριμένη λειτουργία. Πέντε μήνες έμεινα άπιωτος τότε. Είπα το ελέγχω, είπα δεν θα ξαναπιώ. Σταμάτησα να κάνω και παρέες γιατί ήμουν μόνο στο σπίτι και πήγαινα μόνο για φυσικοθεραπείες. Και μετά από πέντε μήνες με πήρε τηλέφωνο ένας απ’ την παλιά μου παρέα. Βγήκα μαζί του, ήταν μεσημέρι και θα πηγαίναμε για φαγητό. Όλοι έπιναν. Εγώ είχα κάνει τη μεγάλη δήλωση και την ώρα του φαγητού δεν ήπια σταγόνα. Η παρέα μου ήπιε πολύ. Εγώ τίποτα. Μετά ήρθε το γλυκό και σταμάτησαν να πίνουν. Εγώ με τη δικαιολογία ότι δεν τρώω γλυκό είπα να πιώ ένα ποτηράκι κρασί. Ήπια τελικά ένα μπουκάλι κρασί, μετά πήγα σπίτι και ήπια ένα μπουκάλι ουίσκι, γιατί ήταν το αγαπημένο μου ποτό.

»Το αλκοόλ έχει στάδια. Στην αρχή ήμουν ευχάριστος και κοινωνικός. Σιγά-σιγά, όχι απλά έγινα βίαιος, αλλά αυτοκαταστροφικός και επικίνδυνος. Για όλους και για μένα. Θυμάμαι μια φορά στο δρόμο κάποιος είχε βγάλει βόλτα το σκύλο του και είχα πάει να αγοράσω φαγητό τύφλα. Με ακούμπησε το σκυλί του απλά και πλακωθήκαμε στις μπουνιές. Έβριζα ηλικιωμένους στο δρόμο, έσπαγα καθρέφτες απ’ τα αυτοκίνητα. Και με τη γυναίκα μου έγινα βίαιος τον τελευταίο καιρό. Αυτό ήταν ο πάτος μου. Την τελευταία φορά που ήπια, δεν ξέρω ποιος μας έσωσε όλους. Θυμάμαι ότι σήκωσα και μαχαίρι. Ένα μεγάλο κουζινομάχαιρο. Έσπασα και το σπίτι, τα έπιπλα. Αλλά έχω κενά μνήμης και δεν είναι τα πράγματα όπως τα θυμάμαι. Πριν από έναν χρόνο το συζητήσαμε με τη γυναίκα μου. Της περιέγραψα το τελευταίο μου μεθύσι όπως το θυμόμουν. Με ρώτησε "Αυτά θυμάσαι; Υπάρχουν κι άλλα εκτός απ’ το μαχαίρι". Της είπα "νομίζω δεν μπορώ να τα ακούσω" και δεν την άφησα να μου πει τίποτα για εκείνη την ημέρα. Εγώ είχα πάθει black out. Μέχρι σήμερα δεν θέλω να το συζητάω. Το βέβαιο είναι πως την περίοδο του αλκοολισμού, δεν πήγα σε κανένα ανθοπωλείο να της πάρω λουλούδια και να της τα πάω στο σπίτι. Έχω κάνει άλλα πράγματα.

»Τους Α.Α., αν και τους ήξερα πολλά χρόνια, πάντα είχα μια περιφρονητική στάση απέναντι τους. Έλεγα ανέκδοτα για τους Α.Α. ενώ εγώ έπινα. Θεωρούσα πως είναι αποτυχημένοι, αποβράσματα της κοινωνίας, άνθρωποι που δεν μπορούσαν να ελέγξουν τον εαυτό τους. Εδώ με έφερε το Ίντερνετ. Είχα μείνει πλέον με δύο πιστούς φίλους, το μπουκάλι και το Ίντερνετ. Από τον υπολογιστή μου ζήτησα βοήθεια και αυτός μου υπέδειξε τους Α.Α. Από την πρώτη μέρα που ήρθα όμως, η ζωή μου άλλαξε. Και άλλαξε γιατί απ’ την πρώτη μέρα σταμάτησα να πίνω. Αν και δεν μοιάζουμε με τους ανθρώπους εδώ, άρχισα σιγά σιγά να ταυτίζομαι. Έλεγα ότι είναι διαφορετικοί. Έλεγα ότι ο τάδε πηγαίνει ας πούμε στα στριπτιτζάδικα και αφού εγώ δεν πήγαινα δεν ανήκω εδώ, Δημιουργούσα και δικαιολογίες για να φύγω.

»Φυσικά, δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω άπιωτος κάνοντας τον τρόπο ζωής που έκανα. Και προσπαθούσα με τις ίδιες παρέες, με τα ίδια μέρη, με τις ίδιες συνήθειες, να μείνω άπιωτος. Και αυτό είναι βασανιστικό, κάτι που δεν το γνώριζα. Σήμερα πια, για να μείνω άπιωτος, έφυγα από τα πάντα, με πολύ δυσκολία. Και τρεισήμισι χρόνια μετά, το μυαλό μου είναι ακόμη εκεί, σε αυτά που άφησα. Άφησα φίλους, παρέες, δουλειά, μέρη, τα πάντα. Τα άφησα όλα.

»Αλλά δεν θέλω να γυρίσω εκεί που ήμουν. Απλώς δεν θέλω. Θυμάμαι κάθε μέρα το πώς ήμουν και το πώς είμαι. Μια προϋπόθεση για να μη γυρίσω εκεί που ήμουν, είναι να μη σηκώσω το ποτήρι. Η δεύτερη είναι να έρχομαι στις ομάδες, και η τρίτη να ακολουθώ το πρόγραμμα. Πάντα λέω "και σήμερα, για σήμερα, θα τα καταφέρω"».

«Με λένε Βασίλη και είμαι αλκοολικός. Είμαι 49 ετών και καθαρός εδώ και 13 χρόνια. Ήρθα σε επαφή με το αλκοόλ σε πολύ μικρή ηλικία. Πρέπει να ήμουν πέντε έξι χρονών όταν ήπια απ’ το ποτήρι του μπαμπά, αλλά από την πρώτη γουλιά έγινα το παιδάκι που ήθελε να παίξει για να το κοιτάνε όλοι. Προσπαθούσα να τραβήξω την προσοχή και να με θαυμάζουν. Παρόλο που είχα άλλα έξι αδέρφια, αυτό μου έδινε τροφή. Κάναμε οικογενειακά τραπέζια κι εγώ αντί να πάω έξω να παίξω με τα άλλα παιδιά, περίμενα πότε θα βγει το κρασί για να πάω να κάτσω δίπλα στον πατέρα μου. Με έφτιαχνε από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή μαζί του, γι’ αυτό και συνδέθηκε όλη η ζωή μου με το αλκοόλ.

»Καλύτερα όμως να μιλήσω για την περίοδο της αποχής μου από το αλκοόλ. Είμαι από τις περιπτώσεις που το αλκοόλ μού διέλυσε την οικογένεια και οι Α.Α. μου την έφτιαξαν ξανά. Μετά από πέντε χρόνια κατάφερα να δω ξανά τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου, με την οποία είχα χωρίσει. Ήμουν επιθετικός. Υπήρχε περισσότερη λεκτική βία, αλλά και σωματική κάποιες φορές. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που κινδύνευσε η ζωή τους σοβαρά εξαιτίας μου. Για παράδειγμα είχα γυρίσει ένα βράδυ λιώμα, η γυναίκα μου πήρε το παιδί αγκαλιά γιατί τη φοβέριζα ότι θα το πάρω. Για να προστατευτεί πήρε τα παιδιά και πήγε στο μπάνιο. Έριξα οινόπνευμα και προσπάθησα να βάλω φωτιά για να τους κάψω.

»Για πολλά χρόνια έφευγα απ’ το σπίτι και με παρακαλούσε κάθε πρωί να μην πιώ. Το βράδυ επέστρεφα ξανά τύφλα. Μετά απ’ όλα τα ψέματα και τις υποσχέσεις που είχα δώσει ότι θα το κόψω κάθε φορά που έπαιρνε τα παιδιά και έφευγε, καταλάβαμε και οι δυο ότι δεν πρόκειται να το κάνω. Η γυναίκα μου ήταν δίπλα μου μέχρι και που ήρθα εδώ. Με έφερε από κάτω, μου είπε "δεν θέλω να σε ξαναδώ, δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις, κοίτα τη ζωή σου και συνέχισε". Και έφυγε.

»Στο μυαλό μου είχα ότι θα έμενα λίγο να δω πως είναι. Στην αρχή σκεφτόμουν απλά να χειριστώ την κατάσταση. Να μπω στην ομάδα μέχρι να γυρίσει. Όμως με χειρίστηκε η πραγματικότητα γιατί δεν είχα άλλα περιθώρια. Τον πρώτο καιρό που ήμουν καθαρός πίστευα ότι αρκεί, και πήγα να βρω τα παιδιά μου. Δεν ήμουν έτοιμος να καταλάβω την έκταση όλων αυτών που έχω κάνει, ούτε να αλλάξω συμπεριφορά. Δεν έκανα διάλογο. Κάπως έτσι καταλήξαμε στα περιοριστικά μέτρα. Μου είχαν πει σε πόσα στενά μακριά επιτρέπεται να είμαι. Κι εγώ έπινα και καθόμουν μερόνυχτα κάτω απ΄ το σπίτι του πεθερού μου γιατί πίστευα ότι εκείνος είναι η αιτία που έφυγε η γυναίκα μου. Αν ήμουν στη θέση του δεν ξέρω πώς θα λειτουργούσα. Να βλέπω το παιδί μου να υποφέρει και κάποιος να του σηκώνει χέρι. Σήμερα δυστυχώς έχει φύγει απ’ τη ζωή. Ήμουν όμως τυχερός γιατί πρόλαβα να κάνω αυτό που αποκαλούμε "επανόρθωση" και στους δυο. Κατάλαβα τί έχω δημιουργήσει στους ανθρώπους και πήρα τις ευθύνες που μου αναλογούν.

»Όταν ήμουν πέντε χρόνια καθαρός, έμαθα ότι η γυναίκα μου θα έκανε ένα χειρουργείο. Πήρα οδηγίες από ένα παλιότερο μέλος που θυμάμαι μου είπε "Θα πας μόνο γι’ αυτό". Όντως πήγα, έκανα ακριβώς ό,τι μου είπε, αλλά δεν έμεινα πάρα πολύ γιατί δεν το άντεξα. Έφυγα σχεδόν αμέσως, αλλά αυτό ήταν ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας για την επανένωση μας. Και πάλι όμως δεν ήταν απλό.

»Κλείσαμε ένα ραντεβού για να δω την κόρη μου. Η γυναίκα μου ήρθε, είδε σε τι κατάσταση είμαι και μετά είπε στο παιδί μου να έρθει. Η κόρη μου όταν ήρθε κοντά, δεν με αγκάλιασε. Με μύρισε πρώτα. Όφειλα να δείξω ότι είμαι ένας άλλος άνθρωπος αν τους ήθελα πίσω. Και όφειλα να αποδείξω ότι μπορούν να με εμπιστευτούν. Μετά από πολλή προσπάθεια ξεκινήσαμε πάλι απ’ την αρχή. Με έναν καφέ, με ένα δείπνο. Αλλά τα έκανα όλα απ' την αρχή για να ξανασυστηθούμε. Γιατί δεν τους πλήγωσα απλώς. Μαζί με τη δική μου ζωή, κόντεψα να διαλύσω και τη δική τους. Σήμερα είμαστε μια οικογένεια που ναι μεν έχει προβλήματα όπως όλες οι οικογένειες, όμως υπάρχει αγάπη, διάλογος, και ελάχιστες διαφωνίες. Κάνω πίσω και δεν με ενδιαφέρει ο εγωισμός μου. Θέλω μόνο να ζήσουμε ό,τι μας στέρησε η πόση».

«Με λένε Κωνσταντίνο, είμαι 56 ετών και είμαι αλκοολικός. Και αυτοκαταστροφικός. Ήρθα στους Α.Α. πριν πέντε χρόνια. Μεγάλωσα σε μια μεσοαστική αλλά δυσλειτουργική οικογένεια και ξεκίνησα να πίνω μεγάλος. Όταν λέμε μεγάλος, εννοώ 39 χρονών. Δεν ήταν σταδιακή η πορεία μου. Όλα έγιναν γρήγορα. Είχα μόλις χωρίσει, αλλά έπινα ήδη ένα χρόνο πριν γιατί θεωρούσα πως βρήκα με το αλκοόλ το φάρμακο που μου έλειπε όλα αυτά τα χρόνια. Το φάρμακο για το φόβο. Μ’ αυτό το συναίσθημα γεννήθηκα εγώ και αυτό κυριαρχούσε στη ζωή μου. Και τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μου τον έπαιρναν οι άλλοι το φόβο από μέσα μου, κυρίως δίνοντας μου υλικά αγαθά.

»Τις εποχές που δεν έπινα, ο φόβος μου, μου έβγαινε με τη μορφή του θυμού. Θα έσπαγα το μαγαζί μου, το σπίτι μου, ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Όταν δε έπινα, γινόμουν ένας άλλος άνθρωπος. Και χωρίς να πιω πολύ γιατί ούτε καν η γεύση του δεν μου άρεσε. Μου άρεσε το αποτέλεσμα, όχι η γεύση. Τη γεύση τη σιχαίνομαι, αλλά το αποτέλεσμα του με τρελαίνει. Δεν θα βρω ποτέ τέτοια ικανοποίηση. Έπινα όταν έβρεχε γιατί έβρεχε, το καλοκαίρι επειδή είναι καλοκαίρι και έχει ζέστη, το φθινόπωρο επειδή είναι μελαγχολικός ο καιρός, το χειμώνα επειδή κάνει κρύο, την Άνοιξη επειδή ανθίζει η αμυγδαλιά. Όλες τις εποχές δημιουργούσα την αφορμή μου. Έφτιαχνα την κατάσταση όπως θέλω, αρκεί να πίνω.

»Κάποια στιγμή χώρισα. Δεν ήταν το αλκοόλ ο λόγος που χώρισα, αλλά ο χωρισμός μου ήταν η αφορμή που έδωσα στον εαυτό μου για να πέσω στο αλκοόλ. Κι εκεί ένιωσα ότι απελευθερώθηκα. Έφυγαν οι ντροπές, έφυγε ο φόβος. Εγώ που δεν είχα χορέψει ούτε στον γάμο μου, βρέθηκα να χορεύω πάνω σε στριπτιτζάδικα και να γυμνώνομαι κιόλας.

»Αυτό γινόταν για 12 χρόνια μέχρι που καταστράφηκα. Είχα επιχείρηση. Στην πρώτη φάση την παράτησα και έβαλα άλλους να δουλέψουν για μένα. Οι άλλοι φυσικά δεν είχαν καμιά δουλειά να κρατήσουν τη δική μου δουλεια. Έφυγαν όλοι, έφυγαν και οι δικοί μου άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί. Αυτό που τους έλεγα είναι ότι "εγώ τα ξέρω όλα, εσείς δεν ξέρετε. Έχω λεφτά, δεν σας έχω ανάγκη". Είχα βρει παρέες ίδιες με εμένα. Έφυγαν κι αυτοί όμως όταν πάτωσα οικονομικά. Έβλεπα τον εαυτό μου να καταστρέφεται, ξημέρωνα στα πιο ευτελή μαγαζιά, αλλά δεν με ένοιαζε.

»Κάποια στιγμή έκλεισα την επιχείρηση, τα χρήματα τελείωσαν, οπότε σκέφτηκα να πουλήσω και το ακίνητο στο οποίο βρισκόταν. Και το έκανα. Μιλάμε για ένα αρκετά σεβαστό ποσό, αλλά σε ένα χρόνο δεν υπήρχε απολύτως τίποτα. Τα ήθελα όλα και τα ήθελα τώρα. Είχα το ανικανοποίητο και το έχω ακόμη. Απλά τώρα το συντηρώ. Γιατί κάποια στιγμή τελείωσαν όλα.

»Μετά από ένα black out τεσσάρων ημερών βρέθηκα κάπου στα Εξάρχεια σε ένα μαγαζί. Δεν ήξερα πού βρίσκομαι, αλλά θυμήθηκα ότι είχα φύγει απ’ το σπίτι μου με 15 ευρώ. Ρώτησα αν έχω πληρώσει εκεί και τι συνέβη. Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχε τίποτα στο μυαλό μου. Μόνο κοίταξα ότι ξημέρωνε. Μου είπαν ότι πήγα στις 2 τα ξημερώματα μεθυσμένος και ότι συνέχισα να πίνω. Το πρώτο που ρώτησα ήταν αν έχω πληρώσει. Η κοπέλα στο μαγαζί μου είπε "βεβαίως. 140 ευρώ". Κοίταξα στην τσέπη μου και βρήκα άλλα 120, ενώ είχα φύγει με 15 ευρώ από το σπίτι μου. Ποτέ δεν έμαθα πού βρήκα τα λεφτά. Σκότωσα; Έκλεψα; Πούλησα ναρκωτικά; Πούλησα εμένα; Δεν θυμάμαι. Δεν ήρθε κανείς να μου τα ζητήσει για να πω ότι πήρα δανεικά και μέχρι σήμερα δεν ξέρω τι συνέβη.

»Αυτό ήταν και το κίνητρο για να έρθω εδώ από μόνος μου. Και ήρθα εκείνη την ημέρα το πρωί. Από τα Εξάρχεια ήρθα εδώ με τα πόδια, περίπου στις 11 το πρωί, στην αρχή της συνεδρίας εντελώς τυχαία. Η πρώτη μου μέρα ήταν συγκλονιστική γιατί ταυτίστηκα αμέσως. Όση ώρα έμεινα εδώ, παρά το χάλι μου, έκλαιγα.

»Το κακό είναι ότι ενθουσιάστηκα πολύ. Και σε 75 μέρες έκανα υποτροπή. Μετά άρχισε ένας άλλος γολγοθάς. Ερχόμουν, έφευγα και τρία χρόνια έκανα υποτροπές. Είχα σε μια Σκανδιναβική χώρα επαφές. Πήγαινα ενώ ήμουν καθαρός πέντε έξι μήνες. Έλεγα ότι είμαι μια χαρά, ότι τα καταφέρνω μόνος μου. Την τελευταία φορά ήταν το 2015. Έφυγα από εδώ καθαρός πέντε μήνες και ήπια μέσα στο αεροπλάνο. Πήγα στον προορισμό μου, και μέσα σε μια εβδομάδα βρέθηκα στη φυλακή. Όχι στο κρατητήριο. Ξύπνησα μετά από black out στη φυλακή.

»Στις 14 Οκτωβρίου του 2016 ήρθα εδώ και από τότε δεν έφυγα. Εννέα μήνες δεν έφυγα. Μέσα μου όμως ήθελα να φύγω. Η αυτοκαταστροφή μου έβγαινε με θυμό για τα άτομα, για τα μέλη, για τα δωμάτια του χώρου. Ενώ ερχόμουν πρωί βράδυ κάθε μέρα τους έλεγα ότι θα φύγω και ότι θα πάω στο εξοχικό μου. Έπιανα λοιπόν τον εαυτό μου να μη θέλω να πιω αλλά να θέλω να αυτοκαταστραφώ. Αυτός είναι ο αλκοολισμός μου.

»Είμαι δυο χρόνια και έναν μήνα καθαρός. Είμαι σχεδόν κάθε μέρα εδώ. Αν λείπω, έχω πάντα μέλη μαζί μου επειδή το θέλω. Εδώ συνηθίζεται να λέμε "είμαι και σήμερα καθαρός". Εγώ λέω "είμαι και τώρα που μιλάμε καθαρός". Το σήμερα είναι τεράστιο, το αύριο ξέχασέ το».

Αν πιστεύεις πώς αντιμετωπίζεις πρόβλημα με το αλκοόλ, μπορείς να συμβουλευτείς το site των Α.Α. εδώ ή να τους επισκευθείς και να ζητήσεις συμβουλές. Δεν είναι ανάγκη να μείνεις. Θα είναι μόνο για σήμερα.

Περισσότερα από το VICE

Ο Ιάσονας Περιγράφει πώς Είναι να Ζεις σε Mία Από τις πιο Επικίνδυνες Περιοχές του Πλανήτη

Ο Πάνος Φραγκιαδάκης Μετά το «Ταξικό» Τραγουδάει «Τζετέ κι Ερωτικά»

After Dark: Οι Ήρωες της Νυχτερινής Αθήνας