Αν ρίξεις μια ματιά στους φίλους που έχεις στο Facebook σου, οι «τοίχοι» τους χωρίζονται ανάμεσα στα χιουμοριστικά προφίλ, στα προφίλ εκείνων που ανεβάζουν μόνο τραγούδια και φωτογραφίες από το Instagram, εκείνους που χρησιμοποιούν το Facebook για «επαγγελματικούς» λόγους, τα προφίλ ζευγαριών με κοινά ονόματα όπως «Πάνος-Μαριάτζελα Φούφουτου», τα προφίλ που δεν ανεβάζουν τίποτα –αλλά μόνιμα σου στέλνουν αιτήματα για παιχνίδια-, εκείνα που ανεβάζουν μόνο quotes προσωπικοτήτων κ.λπ. Υπάρχει ωστόσο μια πολύ ιδιαίτερη κατηγορία ανάμεσά τους. Τα πολιτικά accounts. Εκείνοι που ασχολούνται με την πολιτική και την επικαιρότητα τόσο ενεργά που θα έλεγες ότι πληρώνονται για να το κάνουν, με αποτέλεσμα τα τρία στα πέντε posts να είναι πολιτικού περιεχομένου.

Παραδεχτείτε το. Το Facebook έχει γίνει το καινούριο τηλεοπτικό παράθυρό μας. Αν κάποτε αράζαμε στον καναπέ και παρακολουθούσαμε την Τζούλια Μπάρκα να ξεκατινιάζεται με την Τζένη Χειλουδάκη, τώρα απλώς σκρολάρουμε στο timeline μας για να δούμε ποιος έχει πλακωθεί με ποιον. Το θέμα με τα περισσότερα πολιτικά accounts είναι ότι δεν ξέρουν να τσακώνονται. Οι περισσότερες διαφωνίες, πέρα από μερικές εύστοχα εμβόλιμες παρατηρήσεις, συμπεριλαμβάνουν μόνο λαϊκισμό, εκρήξεις και συζητήσεις που ξεκινούν με το «έχω μια ένσταση» και καταλήγουν στο «να ρωτήσεις την καριόλα τη θεία σου». Λάθος. Αν είναι να καταλήξεις εκεί, δεν υπάρχει λόγος να μπεις στη διαδικασία. Το θέμα με τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και πόσο μάλλον στο Facebook και στα social media δεν είναι μόνο το να έχεις επιχειρήματα αλλά και να ξέρεις να τα παραθέσεις. Κυρίως θα πρέπει να έχεις το ύφος «Άσπα Τσίνα» και αυτό να φαίνεται. Γι' αυτό φτιάξαμε έναν μικρό οδηγό για το πώς να το καταφέρεις.

Οκ. Για να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν έχεις καλές προθέσεις. Δεν σε ενδιαφέρει να αλλάξεις τον κόσμο. Δεν σε ενδιαφέρει καν να συζητήσεις. Θέλεις απλώς να περάσει το δικό σου, αλλά η αρχική καλοσύνη είναι ένα μέρος της τακτικής που θα πρέπει να ακολουθήσεις. Κυρίως επειδή σου δίνει το τεράστιο πλεονέκτημα στα επόμενα στάδια να χρησιμοποιήσεις κάποιο επιχείρημα όπως «Εγώ, σου σχολίασα για να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε απόψεις κι εσύ μου επιτίθεσαι με τον χειρότερο τρόπο». Κάνεις τον άλλο να φαίνεται παράλογος κι εσένα απλώς έναν άνθρωπο που θέλει να οικοδομήσει έναν υγιή διάλογο.

Πριν σχολιάσεις στο προφίλ κάποιου και πιάσεις πολιτική συζήτηση θα πρέπει να υπάρχει σαν προϋπόθεση ότι γνωρίζεις τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκει - όπως και τον δικό σου. Δεν υπάρχει λόγος να μπαίνεις σε τσακωμούς αν είσαι πολιτικά αναλφάβητος μόνο και μόνο για να εκτονώσεις το θυμικό σου. Δηλαδή, μπορείς να το κάνεις αλλά κανείς δεν θα σε πάρει στα σοβαρά.

Υπάρχουν στερεότυπα για όλους τους χώρους και συνήθως ταιριάζουν σε κάθε post. Για παράδειγμα, οι δεξιοί αποκαλούν όποιον δεν βρίσκεται στην παράταξή τους «τρομοκράτη» ή εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τη φράση «Ναι, αλλά για τη Μαρφίν δεν λέτε τίποτα». Αντίστοιχα, οι αριστεροί θα χρησιμοποιήσουν όρους όπως «φασίστας» ή «φιλελέρας». Θα το έχεις παρατηρήσει. Δεν μπορεί να έχεις κάποιο «φίλο» Κνίτη και να μη βρεις κάτω από τα post του ατάκες όπως «Τελείωσες με την αφισοκόλληση και είπες να ποστάρεις κάτι;» ή «Τοποθετήθηκε και το ορφανό του Στάλιν», ή «Τι έκανε ρε το ΚΚΕ μετά την μεταπολίτευση;», ή «Ξύπνα ρε μαλάκα τον ινστρούχτορά σου να σου δώσει γραμμή». Δεν υπάρχει τίποτα που να ανάβει τα αίματα περισσότερο από το να μπεις στη διαδικασία να αποδομήσεις και πάλι από την αρχή ένα στερεότυπο. Αν σου απαντήσει, έχεις ήδη γίνει pain in the ass. Συγχαρητήρια.

Ο φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ είχε γράψει ένα δοκίμιο με τίτλο «Η τέχνη τού να έχεις πάντα δίκιο». Ορισμένα απ' αυτά που είχε γράψει θεωρούνται ελλειμματικής ηθικής, αλλά ας μην περιοριστούμε σε αυτό. Μια απ' τις πολλές τεχνικές που αναφέρει ορίζει πως για να κερδίσεις σε οποιαδήποτε διαφωνία θα πρέπει να εκνευρίσεις τον αντίπαλό σου. Αυτό, μέσω των social, μπορείς να το κάνεις αν είσαι εριστικός, ύπουλα επιθετικός και φυσικά χαοτικός, κάτι που μπορείς να το επιτύχεις θέτοντας ένα κάρο ερωτήματα και γράφοντας μακροσκελή κείμενα στα οποία εκ των πραγμάτων δεν θα μπορεί να απαντήσει ο άλλος. Μπορείς επίσης να τον βγάζεις τρελό ή ακόμα καλύτερα αναξιόπιστο αν πιάσεις κάποιο λάθος που μπορεί να έχει κάνει. Κυρίως δηλαδή θα το κάνεις με το να χρησιμοποιείς τα λάθη του ή με το να εμφανίζεις αυτά που λέει ως παράλογα.

Αντίθετα εσύ δεν θα πρέπει να εκνευρίζεσαι. Μερικές φορές είναι αδύνατο επειδή πραγματικά υπάρχουν posts στο Facebook που κάνουν τον πιο ψύχραιμο άνθρωπο να θέλει να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. Πόσο cool να μείνεις με ατάκες όπως «Ναι, αλλά στη Χούντα κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοιχτά» δηλαδή. Δεν θα πρέπει να ξεχνάς πως είσαι εκεί για να υπηρετήσεις μια ανώτερη ιδέα, ένα σκοπό. Και αυτός ο σκοπός είναι να κερδίσεις σε ένα διαδικτυακό μαδομούνι.

Τσακώνεσαι στο Internet. Αυτό σου δίνει τη μοναδική ευκαιρία, να αντλείς γνώση και να την παραθέτεις σε δευτερόλεπτα. Κι επειδή οι πολιτικές συζητήσεις θα ήταν ένα τίποτα χωρίς το να χτυπάς λάθη της κάθε πολιτικής παράταξης ή τις σωστές κινήσεις της δικής σου κάθε φορά που τα βρίσκεις σκούρα καλό θα ήταν να βρίσκεις ένα σκάνδαλο για να χτυπάς κάθε φορά. Για παράδειγμα όταν τσακώνεσαι με ένα Νεοδημοκράτη δεν μπορείς να μην αναφέρεις τον Παπασταύρου και τη λίστα Λαγκάρντ, όταν διαφωνείς με ένα Πασόκο -αν υπάρχουν ακόμη-, μπορείς άνετα να του χτυπάς τα σκάνδαλα του Άκη Τσοχατζόπουλου ή το «βρώμικο '89». Προσοχή στους κιτρινισμούς. Το να απαντάς με μια γυμνή φωτογραφία της Μιμής δεν θεωρείται πολιτική αντιπαράθεση.

Ένα καλό στοιχείο που εκλείπει γενικότερα από τους ανθρώπους είναι η αυτογνωσία. Πριν πας να την πέσεις σε κάποιον για κάτι, σκέψου την πιθανότητα να σου επιτεθούν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απ' όσους υπολογίζεις ότι μπορείς να αντέξεις και με επιχειρήματα στα οποία ενδεχομένως δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις ή σε αναλύσεις που δεν θα μπορείς να κάνεις. Θα πρέπει να ξέρεις που και γιατί σε παίρνει πριν κάνεις την επίθεση.

Μπινελίκια, βρισιές και γαμωσταυρίδια, όπως και οι προσωπικές επιθέσεις θα πρέπει να αποφεύγονται. Το λάθος είναι πολύ γνωστό και συμβαίνει συνέχεια διότι οι άνθρωποι χάνουν την ψυχραιμία τους. Θα πρέπει να αποφεύγεις γενικότερα τις προσωπικές επιθέσεις για οποιοδήποτε λόγο και τους κανιβαλισμούς με προσωπικές πληροφορίες που μπορεί να γνωρίζεις. Είσαι εκεί για να αντιπαρατεθείς πολιτικά και ατάκες όπως «Μωρή πηδήχτηκες με όλο το κάμπινγκ στη Σέριφο πέρυσι», «Έχεις περίοδο», «Είσαι αγάμητη/ος», πέρα από σεξιστικές και φθηνές είναι και ανούσιες. Αν το πεις αυτό θα είσαι ο μαλάκας και ο αντιπαθητικός της υπόθεσης. Και σε αυτή την περίπτωση θα είναι καλό που θα χάσεις τη μάχη με τον συνομιλητή γιατί για να αναπαράγεις τέτοιου είδους σεξιστικές ηλιθιότητες, μάλλον είσαι και μαλάκας. Σε κάθε περίπτωση προσπάθησε να ακολουθήσεις τους βασικούς κανόνες της διαλεκτικής.

Επιστημονικές έρευνες αναφέρουν πως οτιδήποτε μπορεί να ειπωθεί με χιούμορ, περνάει καλύτερα και στις συνειδήσεις του κόσμου. Στην περίπτωση του Facebook ο άνθρωπος με τον οποίο τσακώνεσαι δεν πρόκειται να αλλάξει άποψη και αυτό θεώρησε το σαν δεδομένο. Ωστόσο, θα σε βοηθήσει και πάλι στο να τον εκνευρίσεις και κυρίως στο να βρεις υποστηρικτές. Αρκεί το χιούμορ να είναι έξυπνο.

Κάθε βαθύ account στο Facebook έχει την κλίκα του. Στην πλειοψηφία τους απαρτίζονται από φιλικά προφίλ που είτε «την πέφτουν» στο άτομο που την έχεις πέσει κι εσύ, είτε επεμβαίνουν στο δικό σου προφίλ όταν κάποιος την έχει πέσει σε εσένα. Συνήθως γίνεται χωρίς καμιά συνεννόηση αυτό, αφού με τον καιρό καταλαβαίνεις ποια είναι τα φιλικά προφίλ. Πρώτος σκοπός είναι ο αντιπερισπασμός. Δεύτερος είναι το να φανεί ότι η άποψη σου υποστηρίζεται και από άλλο κόσμο, κάτι που την κάνει πιο αποδεκτή και φυσικά κάνει το άτομο το οποίο υπάρχει «απέναντι» σου να φαίνεται ηλίθιο. Αυτό -μεταξύ μας- είναι μια μούφα και μισή. Σε καμιά των περιπτώσεων δεν σημαίνει πως επειδή αρκετός κόσμος υποστηρίζει μια άποψη σε ένα συγκεκριμένο χωρόχρονό είναι και σωστή.

Αν είναι να πλακώνεσαι συνεχόμενα και επανειλημμένα στο Facebook θα πρέπει να γνωρίζεις πως όσο κι αν πλακωθείς, όσο κι αν διαφωνήσεις δεν θα αλλάξεις άποψη σε κανέναν, δεν θα αλλάξεις τον κόσμο και δεν θα διαμορφώσεις καμιά συνείδηση. Ο κόσμος χέστηκε για την άποψή σου. Κι εσύ που με διαβάζεις, επίσης δεν δίνεις δεκάρα για τη δική μου. Οι άνθρωποι έχουν μπει online και θα βγουν offline με τον ίδιο εγκέφαλο και την ίδια προσωπικότητα. Ωστόσο, είναι ωραίο να διαφωνείς στην πολιτική. Οι διαδικτυακοί τσακωμοί είναι σαν το Taken. Απλώς επιλέγεις κανονικούς ανθρώπους για να δώσεις μάχη και πραγματικά γεγονότα για το combo. Δεν χρειάζεται να το παίρνεις και τόσο σοβαρά.

Περισσότερα από το VICE

Φωτογραφίες για να Ξεπεραστεί ο Φόβος των Τρανς Ατόμων Όταν Πηγαίνουν Τουαλέτα

Ο Απόλυτος Οδηγός για το Καλύτερο Sexting

Άνθρωποι που Καθαρίζουν Τόπους Εγκλημάτων Εξηγούν πώς Είναι να Αντιμετωπίζεις Κάθε Μέρα τον Θάνατο