Δήμητρα Νικητέα: «Ο Μοναδικός Τρόπος για να Προστατευτείς Από Έναν Άνδρα Είναι να Συνοδεύεσαι Από Άνδρα»

Πρόκειται για μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανερχόμενες κωμικούς εκεί έξω, αλλά και για έναν νέο άνθρωπο με άποψη και κριτική σκέψη - όπως θα καταλάβετε και παρακάτω. Ο λόγος για τη Δήμητρα Νικητέα, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στον χώρο του stand up comedy. Μια εκπρόσωπος της Gen-Z, που αυτόν τον καιρό μπορείς να παρακολουθήσεις, μαζί με τον Σπήλιο Φλώρο, στην εκπομπή Κλικ ντιΜΠΕΪΤ του Netwix και να ακούσεις στο podcast ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ, το οποίο «τρέχει» μαζί με την Ήρα Κατσούδα. 

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 και ξεκίνησε το stand up, 18 χρόνια αργότερα. Έχει εμφανιστεί σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας -και στη Ζυρίχη, στο πλαίσιο της ArgoNauts Comedy- και αν δεν μας είχε κλείσει στο σπίτι η πανδημία σίγουρα θα την έβλεπες κάπου έξω να κάνει τον κόσμο να γελάει. Όποιος την ακολουθεί στα social media γνωρίζει ότι είναι άτομο που δεν μασάει, ακόμη και να σχολιάζει τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα. Έχει την «ατάκα» και χρησιμοποιεί το χιούμορ της για να σε κάνει να σκεφτείς. 

Πριν από λίγες μέρες επικοινώνησα μαζί της και συμφωνήσαμε να κάνουμε μια κουβέντα λίγο διαφορετική από το συνηθισμένο. Της έθεσα κάποια ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την πολιτική και η Δήμητρα ήταν ανοιχτή στο να απαντήσει με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο. 

VICE: Θεωρείς ότι η γενιά σου είναι πολιτικοποιημένη;
Δήμητρα Νικητέα: Τεράστια κουβέντα. Αρχικά, βάσει των απειροελάχιστων γνώσεων που έχω, οφείλω να κάνω ένα φλύαρο μεν, αναγκαίο δε, προοίμιο για να γίνω πιο εύληπτη.  Ποια είναι η γενιά μου; Είμαι γεννημένη του 1999, άρα ανήκω στην Generation Ζ. Είναι έκδηλο πως η γενιά μου χαρακτηρίζεται κυρίως από αναντιστοιχίες, αντιφάσεις και παραδοξολογίες, το οποίο εξηγείται –μακροσκοπικά- κοινωνιολογικά και –μικροσκοπικά- ψυχαναλυτικά. Μια γρήγορη αναζήτηση του όρου GENERATION Z αρκεί για να το επιβεβαιώσει κανείς. Είτε θα δεις άρθρα που μας επαινούν ως «Γενιά της επανάστασης» είτε που μας κατηγορούν δεικτικά ως «Γενιά της κατανάλωσης». Αυτό έχει να κάνει με το perspective/κίνητρο που εξυπηρετεί κάθε editor. 

Προσωπικά, κλίνω και συμφωνώ περισσότερο προς το δεύτερο. Αλλά για να είμαι δίκαιη, καταλήγω ότι είμαστε γενιά της αποδόμησης. Η αποδόμηση είναι αμφίσημη έννοια. Δεν είναι πάντα θετική, μήτε απαραίτητα αρνητική. Η αποδόμηση μπορεί να συνάδει με την ανασύνθεση, με το πάντρεμα. Φαινόμενο που παρατηρείται πολύ έντονα στη μεταμοντέρνα τέχνη. Ωστόσο, μπορεί και να ταυτίζεται με την απόλυτη καταστροφή, το ξερίζωμα, το ροκάνισμα.

Τώρα, τι είναι πολιτικοποιημένος (τελίτσες τελίτσες τελίτσες); Αυτός που έχει συνείδηση πολίτη. Και τι είναι συνείδηση; Η επίγνωση εαυτού. Για να είναι κάποιος πολιτικοποιημένος, προϋποθέτει να είναι κοινωνικοποιημένος, να αναγνωρίζει το πρόσωπό του και να αναλαμβάνει ευθύνη. 

Για να απαντήσω φέτος: Επειδή το μόνο που θέλω να τσουβαλιάζω σε αυτή τη ζωή είναι ελιές, δεν θεωρώ πως είμαι σε θέση να αξιολογήσω μια ολόκληρη γενιά -αλλά έχοντας σαν σπουδαίο (ειρωνική φωνή)- παράδειγμα τον εαυτό μου και μόνο, στο ερώτημα μπορώ να ξεστομίσω με απολυτότητα και σιγουριά: «Όχι». Για κανένα λόγο.

Ok, σε αντιδιαστολή με τα 20 έτη ενός millennial, έχουμε πολύ πιο ισχυρό αίσθημα ατομικότητας και προσωπικής αυτονομίας, επιθυμούμε τον αυτοπροσδιορισμό μας μέσα από ένα ελεύθερο, ανοιχτό σύστημα ανταλλαγής ιδεών, έχουμε πολλαπλές επιλογές στη ζωή μας, ok, σε σχέση με έναν Generation X ή Boomer, δεν περιμένουμε από το κόμμα μαζών, στη μετριοπαθή σοσιαλδημοκρατική εκδοχή ή στην πιο σφιχτή, Λενιστικού τύπου, μορφή, να μας προσφέρει μια «κοσμοαντίληψη»-υποκατάστατο της θρησκευτικής (κόμμα–εκκλησία), μια μονοπωλιακή πληροφόρηση (κόμμα–εφημερίδα) μια επίσημη βασική εκπαίδευση (κόμμα-σχολείο), μια ανώτερη παιδεία, μια ρύθμιση των διαπροσωπικών και  οικογενειακών μας σχέσεων, μια απασχόληση και τελικά μια ολική συναινετική προσωπική ταυτότητα. 

Αλλά, εξαιτίας της καθηλωτικής και ναρκισσιστικής τεχνολογικής ανάπτυξης και της εικονιστικής πραγματικότητας, με αυτά τα «μπλίκι-μπλίκι τα κινητά», κοινώς, δεν έχουμε μάθει να κοινωνικοποιούμαστε και να συσχετιζόμαστε ποιοτικά. Το σταυρωτό φιλί σαν κινησιολογικό φαινόμενο έχει καταργηθεί, η οπτική επαφή μειώνεται ραγδαία. Μπορούμε να δούμε τον άλλον μόνο σαν αντικείμενο και όχι σαν υποκείμενο. Αφού και τον εαυτό μας έτσι τον βλέπουμε, σαν ένα σκεύος ηδονής. Τον «παίζουμε» με τις φωτογραφίες μας στο Instagram. Ο εαυτός μετατρέπεται βαθμιαία σε εικόνα. Παράλληλα, παρά το γεγονός ότι έχουμε έναν τεράστιο ωκεανό πληροφορίας, βρίσκουμε με το ψαροντούφεκο αληθινούς κατόχους γνώσης. Τα λέει πάρα πολύ ωραία ο Μιχάλης Μαθιουδάκης στο bit με την Google.

Είμαστε ανιστόρητοι και αγεωγράφητοι, σε βαθμό κακουργήματος. Βγαίνει Youtuber στη μέση της Ερμού και ρωτάει τους περαστικούς «πού είναι Ελλάδα»; Άλλοι απαντάνε «στα Σεπόλια», άλλοι δείχνουν τα άστρα, άλλοι χτυπάνε το στήθος και φωνάζουν «στην ψυχή». Θλίψη.

Η γενιά μου δεν συγκινείται ιδιαίτερα με την έννοια του «κόμματος», περισσότερο τη βρίσκει με τη λέξη «κίνημα» - βλέπε #metoo, οικολογικά κινήματα, φεμινισμός και άλλα. Και αυτό γιατί από το 2010 και μετά έχουμε πολύ πιο έντονες εισροές από ανατολικές χώρες, γίνονται διεκδικήσεις και εδραιώνεται το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης -και της πολιτικής ορθότητας. Τα κινήματα, λοιπόν, προηγούνται και επηρεάζουν έμμεσα τα κόμματα. Γενικά, trend-άρει πολύ η λέξη «κίνημα». Είσαι λιγότερο δακτυλοδεικτούμενος, χρωματισμένος και στρατευμένος. Πάντα η έννοια του κινήματος είχε μια προοδευτική και ενωτική διάθεση. Γι’ αυτό και το ΠΑΣΟΚ, κατ’ εμέ πάλι, ως brand, μαρκετίστικα, τα έχει πάει καλύτερα από όλους.

Το ακρωνύμιο του ΠΑΣΟΚ περιέχει τη λέξη ΚΙΝΗΜΑ. Γενικά, σχετικά με το ΠΑΣΟΚ τα λέει πάλι πολύ ωραία, πάλι, ο Μαθιουδάκης.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου γύρω από την εγχώρια πολιτική πραγματικότητα; 
Καμία. Εδώ, καλά-καλά, δεν έχω σκέψεις για τη γενικότερη πραγματικότητα. Σχοινοβατώ σε κάτι δίπολα μεταξύ Ρομαντισμού και Νιχιλισμού, και βρίσκομαι συνέχεια σε πλάνη. Το φαντασιακό μου κάνει πάρτι, έχω τρομερές άμυνες. Στην παρούσα φάση, πραγματικά, δεν ελπίζω τίποτα. Οι άνθρωποι που μας ήγουν, όχι απλά δεν μπορούν να γνωρίζουν από Μακροοικονομία, δεν μπορούν να διαχειριστούν ούτε το κυριακάτικό τους χαρτζιλίκι, ενώ κάποιοι από αυτούς είναι legit ψυχικά επικίνδυνοι.

Παρότι ακούμε συνεχώς για ενίσχυση της Αστυνομίας, εσύ ως νεαρή γυναίκα αισθάνεσαι ασφαλής όταν κυκλοφορείς μόνη το βράδυ; 
Όχι. Κανένας λογικός άνθρωπος που έχει μεγαλώσει στην καρδιά του κέντρου δεν νιώθει ασφαλής, εκτός από αυτούς που γράφουν σε freepress σαν να ‘ναι η Κυψέλη το Woodstock της Ελλάδας. Κάτι τύποι που ανεβάζουν The Boy - Η Αθήνα Ξέρει να Λιώνει, την περίοδο που κάνουν διακοπές σε νησί.

Την προηγούμενη βδομάδα έφαγα ένα σπουδαίο κλωτσίδι στο κέντρο και μου έκλεψαν το κινητό. Από τότε είμαι alert σε βαθμό, δυστυχώς, μανίας καταδίωξης και δεν έχω βγει ξανά βράδυ χωρίς συνοδεία. Είναι τραγικό. 

Καταλαβαίνω ότι γυναίκες έχουν ρούχα που μπορούν να τα βάλουν έξω μόνο με ανδρική παρουσία.

Έχω ακούσει την εξής στιχομυθία: 

– Με τι να συνδυάσω το σορτσάκι μου; 

- Με παγιέτα και γκόμενο. Είναι πολύ της μόδας. 

Τραγικό. Ζούμε σε μια κοινωνία που ο μοναδικός τρόπος για να προστατευτείς από έναν άνδρα είναι να συνοδεύεσαι από άνδρα. Λες και είναι ομοιοπαθητική. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε οι έρημες. Όταν φοβόμαστε έξω στο δρόμο τον βιασμό, για κάποιο λόγο κρατάμε τα κλειδιά του σπιτιού. Υπάρχει μια γυναικεία αυταπάτη ότι οι βιαστές αν μη τι άλλο, φημίζονται για την αλληλεγγύη τους προς τη γειτονιά.

Ότι, λίγο πριν σου ορμήσουν, θα δουν το κλειδί και θα σε ρωτήσουν: «Έλα ρε, εδώ μένεις; Πόσο δίνεις νοίκι; Σε ποιο σχολείο πήγαινες; Είχες ποτέ στην τάξη σου μια Πετροπούλου»; Εγώ όταν φοβάμαι έξω το βράδυ κάποιον άνδρα, προσποιούμαι πως μιλάω στο τηλέφωνο. Άλλη παράνοια. Λες και ο επίδοξος βιαστής είναι παλιός συμμαθητής από το Δημοτικό. Ότι είμαι σε φάση «Μπορεί να βγάλει το παντελόνι του αλλά εντάξει, τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να τον χαιρετήσω, τι ανακούφιση! Και εκείνος: «Ρε συ, μήπως είσαι η Πετροπούλου»;

Έχεις συμμετάσχει ποτέ σε πορεία; 
Ναι, για πολύ συγκεκριμένα αιτήματα. Αλλά δεν ήμουν ποτέ στην εμπροσθοφυλακή, ήμουν παρατηρητής του συστήματος, φωτογράφος χωρίς φωτογραφική. Ποτέ δεν βίωνα τα συνθήματα της μάζας. Νιώθω πως οι περισσότεροι εκεί, επιθυμούν να χάσουν το πρόσωπο τους και την έννοια της ευθύνης κινούμενοι από το πλήθος. Στερείται ο αναστοχασμός, γιατί φωνάζουν κάτι Παβλοφικά που φωνάζει και ο μπροστά. Μπορεί να φάω ιντερνετικό λιθοβολισμό, αλλά οι περισσότεροι εκμεταλλεύονται τα προσωπικά δράματα άλλων ανθρώπων για να εκτονώσουν τον απωθημένο τους θυμό ή στην προσπάθειά τους να φανούν - story: «πήγα στην πορεία». Δεν υπάρχει έννοια της συλλογικότητας. Στην εικονιστική κοινωνία, η ατομικότητα έχει δώσει τη θέση της στον ατομικισμό, ο οποίος ενισχύεται συνεχώς. Έχω 5.000 φίλους, γιατί να γίνω συλλογικός; 

Ρε παιδί μου, άσε τις πορείες, θες να βοηθήσεις τον πρόσφυγα; Πήγαινε σε ένα διαπολιτισμικό σχολείο, δώσε το μπουφάν σου, πήγαινε στη Νοταρά και βοήθα, ή αν κάνεις τέχνη, γράψε, τοποθετήσου με τον λόγο σου, επώνυμα. Στο Community (κωμική σειρά) μου είπε ο Θωμάς Ζάμπρας, κάπου λέει η Britta: «Είμαι ιδεαλίστρια και μιλάω συνέχεια για αδικίες και με νοιάζει όντως για αυτές, αλλά δεν θέλω να θυσιάσω πράγματα από την ζωή μου για να αλλάξω κάτι». Δεν αφορά πολύ τη Gen z βέβαια αυτό, επειδή ακόμα δεν έχουμε δικά μας πράγματα. Οτιδήποτε έχουμε είναι της μαμάς και οτιδήποτε έχει η μαμά μας είναι της τράπεζας (γέλια).

VICE Video: Η Βία στις Σχέσεις

Ok, υπάρχουν όμως και “all time classic” αιτήματα που δεν αφορούν τον πρόσφυγα, αλλά ολοκληρωτικά εμάς. Ακόμη και εκεί μπάζει το πράγμα. Τουλάχιστον υποκρισία κάποιος να φωνάζει «ψωμί, παιδεία ελευθερία» την ίδια στιγμή που έχει story με κάτι brunch στο Παγκράτι και δίπλα η freepress.  Σίγουρα δεν ζούμε σε καθεστώς ελευθερίας, αλλά όχι για τους λόγους που πιστεύει ο νέος.

Με το Διαδίκτυο έχει καταργηθεί ο ιδιωτικός βίος, ο ιδιόχρονος και ο χώρος. Έκανα μια νύξη και πιο πριν: η εικονιστική πληροφορία είναι άπειρη, η επίγνωση εαυτού, όμως, απειροελάχιστη. Ζούμε σε μια πληθωριστική ελευθερία, μια ελευθερία που δεν έχει νόημα και το στερεί δίνοντας την εντύπωση πως έχουμε πάμπολλες επιλογές. Η ψυχή του ανθρώπου ακόμα προσπαθεί να βρει νόημα, αλλά όσο δεν το βρίσκει, το άγχος και η αγωνία θα μεγαλώνει.

Την ίδια στιγμή δεν γνωρίζουμε ποιοι μας γνωρίζουν. Με έναν αλγόριθμο κάποιοι (;) ξέρουν τα πάντα για μένα και αξιοποιούνται όλα αυτά τα στοιχεία για εμπορικές σκοπιμότητες. Οπότε, η εξουσία ασκείται πάλι από την διαχείριση του «φαίνεσθε» με διανεμητές. Εμείς γινόμαστε διάφανοι, αλλά ταυτόχρονα όσοι ασκούν εξουσία γίνονται όλο και πιο αδιάφανοι. Τώρα αυτό είναι ελευθερία; Όχι, αλλά δεν είδαμε καμία πορεία γι' αυτή τη λαίλαπα. 

Στις παρέες σου μιλάτε για πολιτικά; Ποιες είναι οι απόψεις και οι φοβίες που εκφράζουν οι φίλοι σου; 
Αρχικά, δεν έχω παρέες - σε περίπτωση που αυτό δεν φαίνεται από τις απαντήσεις-«σεντόνια» που σου δίνω. Μιλάω συνήθως με πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους, ή διαβάζω κανένα βιβλίο. Τώρα που το σκέφτομαι, αναθεωρώ. Ούτε μιλάω. Ακούω. Έχω μάθει να ακούω τον μεγαλύτερο, όχι από υποταγή και «στρατιωτικό» σεβασμό. Κερδίζεις πολύτιμο χρόνο ακούγοντας μεγαλύτερους που έχουν χάσει χρόνο κάνοντας λάθη -αν έχεις κάποια αντιληπτικά κριτήρια.

Ποια είναι η άποψή σου σχετικά με την είσοδο της Αστυνομίας στα πανεπιστήμια; 
Να βάλουμε παντού. Να βάλουν και στα ταξί αστυνομία, αφού είναι τα πανεπιστήμια της ζωής. Θέλω τον Ποτσέπη στο ΕΚΠΑ. Ζητάω πολλά;  

Αισθάνεσαι ότι η κυβέρνηση ακούει και υπολογίζει τους νέους ανθρώπους; 
Εδώ δεν τους υπολογίζει η οικογένειά τους (γέλια). Πάντα θα τους χρησιμοποιεί. Θα είναι πάντα η εύκολη λεία, εξαιτίας της τρομακτικής ανωριμότητας τους. Από τους Γενίτσαρους και τη νεολαία του Χίτλερ, μέχρι τις παρακμιακές παρατάξεις του σήμερα, ο νέος ήταν, είναι και θα είναι «πολτός». 

Έχεις ψηφίσει/θα ψηφίσεις στις επόμενες εκλογές; 
Ναι, έχω ψηφίσει μια φορά και θα ψηφίσω ξανά για την τιμή των όπλων - πόσο κάνει αυτό το ΑΚ-47; Βέβαια, δεν έχω καμία ιδιαίτερη επιθυμία-όρεξη.

Υπάρχει κάποιο γεγονός που θεωρείς ότι συγκλόνισε τη γενιά σου; 
Η κρίση; Η παγκοσμιοποίηση; Η Eurovision του 2004; Τα πάντα; Τίποτα; Δεν ξέρω αν έχει μεταβολιστεί κάποιο γεγονός ώστε να έρθει σε συνειδητό επίπεδο το τι σκατά έχει συμβεί στον κόσμο και το πόσο τρομακτικά μας έχει επηρεάσει. Είμαι 22 ετών να 'ούμε. Ίσως είναι ο μετεφηβικός εγωκεντρισμός που με διακατέχει και δεν με αφήνει, γιατί, σαν Δήμητρα Νικητέα, πηγή συγκίνησης, ψυχικής μετακίνησης, και ανα/παραμόρφωσης αποτέλεσε η οικογένεια μου και μόνο. Κυρίως η μάνα μου και ο αυτιστικός αδελφός μου. Όλα τ' άλλα «κομπάρσοι». Και πόλεμος να γινόταν εγώ θα έκλαιγα σαν μωρό νοσταλγώντας τις μέρες στο χωριό. 

Θεωρείς ότι τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της Πανδημίας ήταν σωστά; 
Δεν είμαι επιδημιολόγος - φοιτήτρια και κωμικός είμαι. Σίγουρα, καταλαβαίνω πως έγιναν λάθη «hangover-ικά». Όχι μόνο στο Ελλαδιστάν, αλλά σε όλη την υφήλιο. Δεν ήμασταν έτοιμοι, όχι για πανδημία αλλά για μια δυσκολία. Η νεύρωση της εποχής μας είναι να αντιστεκόμαστε στον κόπο. 

Ήμασταν ψυχικά απροετοίμαστοι. Το κλείσιμο και η μοναξιά, άρα η περισυλλογή, απαιτεί τρομερή ανοχή. Δεν έχουμε ούτε κατά διάνοια τα ψυχικά οπλοστάσια ενός Αγίου. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήμασταν οικονομικά – πρακτικά γκροτέσκο. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει η έννοια της οργάνωσης. Το πιο απλό: στερούμαστε την πρωτοβάθμια Υγεία -Κέντρα Υγείας, προσωπικός - οικογενειακός γιατρός. 

Νιώθουμε ότι έχουμε κάτι; Κατευθείαν στο νοσοκομείο. Αυτό, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν θα μιλήσω για τις γενικότερες ελλείψεις, μια επίσκεψη σε ένα δημόσιο νοσοκομείο αρκεί. Το «Ψάχνω οινόπνευμα στον Ευαγγελισμό» είναι το νέο: «Ψάχνω πευκοβελόνα στ' άχυρα».

Ήμασταν ήδη άρρωστοι πριν τον COVID. Θέλουμε μόνο ηδονή και έξω και πάρτι και «Μύκονος», όχι οδύνη. Αν έχει πει ένα καλό αυτός ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, είναι ο ορισμός που έχει δώσει για την έννοια της υγείας: «Υγεία δεν είναι η απουσία νόσου ή αναπηρίας. Είναι η κατοχή ψυχικής, σωματικής και κοινωνικής ευεξίας».  

Τι θα ήθελες να δεις από τους Έλληνες πολιτικούς; 
Να παραιτούνται. Αστειεύομαι. Τίποτα. Ο Ματθαίος Γιωσαφατ λέει:  «η Ελλάδα είναι ταλαίπωρη χώρα. Από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους και μετά είχαμε δικτάτορες – ή βασιλιάδες, ή στρατιωτικούς. Τώρα έχουμε μια υπερίσχυση αναρχικών στοιχείων. Από την άλλη, δεν ξέρουμε να μεγαλώνουμε παιδιά, γι’ αυτό είμαστε μια κοινωνία πολύ μπερδεμένη. Όταν δεν είναι ώριμος ο κόσμος, χρειάζεται γονείς. Εξάρτηση είναι όλοι αυτοί που περιμένουν από το κράτος – τη μαμά. Τον πρώτο χρόνο η μαμά έχει το μονοπώλιο, το στήθος, το φαγητό. Από εκεί μαθαίνουμε ότι πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι. Από την άλλη, μέχρι τώρα οι πολιτικοί έλεγαν «λεφτά θέλετε; Ψηφίστε μας». Δανείζονταν συνέχεια, μέχρι που έφτασε η εποχή που δεν μας έδιναν άλλα και πήγαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση επαιτώντας. Και εκεί φυσικά μας είπαν «επειδή ως κράτος δεν μπορείτε να τα καταφέρετε, θα έρθουμε εμείς να σας στρώσουμε». 

Το να απαιτώ να αλλάξουν οι πολιτικοί είναι σαν να απαιτώ να αλλάξει η μαμά μου και να μου ζητήσει συγγνώμη για όλα αυτά που μου χρωστάει. Το να κατηγορώ τη σημερινή κυβέρνηση είναι σαν να κατηγορώ τη μαμά μου επειδή είναι ό,τι να 'ναι, το οποίο είναι σαν να κορνάρω στον μπροστινό όταν έχουμε κολλήσει όλοι σε μποτιλιάρισμα. Δεν βγάζεις άκρη, γιατί και η μητέρα μου είχε μια μάνα ό,τι να ‘ναι εις το τετράγωνο και η γιαγιά μου είχε μία μάνα που ήταν ό,τι να ναι εις τον κύβο και πάει λέγοντας. Το πραγματικό ζήτημα είναι τι θα ήθελα να δω από τον εαυτό μου. Να βρω το Πρόσωπό μου. Να δεσμευτώ. Και να αποκτήσω σχέση με τον Θεό.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο «Γρίφος» του Ισπανικού Skunk στην Ηγουμενίτσα

Η Marseaux θα Ήθελε να Δει Περισσότερους Συνομήλικούς της να Ψηφίζουν

Την Τελευταία Φορά που Μπλόκαρε η Διώρυγα του Σουέζ, Σχηματίστηκε μια Ουτοπική Κοινότητα στη Θάλασσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.