Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Κάθε χρόνο, στην Αμερική αυτοκτονούν 40.000 άνθρωποι. Η αυτοκτονία παραμένει η δέκατη κύρια αιτία θανάτου σε αυτή τη χώρα και η τρίτη κυριότερη αιτία θανάτου στους νέους ανθρώπους ηλικίας 15-24 ετών. Δεν υπάρχει κάτι λαμπερό στην αυτοκτονία και αυτό δεν το ξέρει κανένας τόσο καλά όσο εκείνοι που επιζούν μετά από μια απόπειρα. Αποφασίσαμε λοιπόν να ανακαλύψουμε πώς είναι η ζωή μετά τη δεύτερη ευκαιρία που σου δίνεται να ζήσεις.

Το VICE τηλεφώνησε σε μερικούς νέους άνδρες και γυναίκες που επέζησαν μετά από απόπειρα αυτοκτονίας. Η Melanie* είναι 24 ετών, μεταπτυχιακή φοιτήτρια και κατάγεται από το Μπάφαλο, όπου πήγε για να βρει τον εαυτό της σε μια πολυσυντροφική κοινότητα και, μέσω της δουλειάς, με μια γραμμή αποτροπής αυτοκτονιών. Η Shenika είναι 26 ετών από το Κλίβελαντ, η οποία βρίσκει χαρά μέσω του Weird Al Yankovic. Επίσης, μίλησα με τον Sam, έναν 27χρονο από τη Βιρτζίνια που πιστώνει στον σκύλο του ότι του έσωσε τη ζωή και ελπίζει να ανοίξει μια φάρμα-καταφύγιο. Είναι και η Terry, μια 20χρονη που ζούσε σε ανάδοχες οικογένειες και που ελπίζει μια μέρα να γίνει και η ίδια ανάδοχη μητέρα, καθώς επίσης και η Sara, μια 20χρονη που ζει στο Monterey Bay και η οποία βρήκε στον χορό τον λόγο για να ζει .

*Μερικά ονόματα έχουν αλλαχθεί κατόπιν αιτήματος των συνεντευξιαζόμενων.

VICE: Πες μας για το ιστορικό σου με την κατάθλιψη.
Melanie: Όταν ήμουν εννέα ή δέκα ετών, θυμάμαι να νιώθω ότι βρισκόμουν στη λάθος χρονική περίοδο, τον λάθος τόπο, στη λάθος οικογένεια. Αλλά δεν ήξερα πώς να φτάσω σε αυτό που ήθελα να είμαι. Δεν είχα σκεφτεί την αυτοκτονία ως επιλογή μέχρι που έγινα περίπου 12 ετών και έκανε απόπειρα η φίλη μου. Ήταν περιέργως ενδυναμωτικό, καθώς αντιλήφθηκα πως είχα τη δυνατότητα να αυτοεξοντωθώ. Τα μεγάλα γεγονότα που είχαν συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ότι στο γυμνάσιο έβγαινα με έναν τύπο που με κακοποιούσε σωματικά και είχα αλλάξει εντελώς τη ζωή μου. Αλλάξαμε σχολεία, αλλάξαμε σπίτια. Πήγα από μια πραγματικά εύκολη ομάδα κολύμβησης σε μια πραγματικά ανταγωνιστική. Όλο αυτό ήταν υπερβολικά έντονο. Και ήμουν μόλις 15 ετών.

Πες μου για την απόπειρα.
Ήταν Κυριακή βράδυ και ήθελα να φύγω από το σχολείο. Μίλησα στη μητέρα μου και μου είπε «Όχι», οπότε κι εγώ είπα «Καλά, άντε γαμήσου». Πήγα και πήρα έναν σωρό χάπια του πατέρα μου από το ντουλαπάκι με τα φάρμακά του. Κατέληξα να έχω πάρει 40 Tylenol και 20 μυοχαλαρωτικά. Έπειτα από μια ώρα, λιποθύμησα. Οι γονείς μου ήρθαν να με ρωτήσουν εάν θα φάω βραδινό και είπα «Όχι, πήρα μια χούφτα χάπια». Εάν δεν το είχα πει αυτό, δεν νομίζω ότι θα είχαν καταλάβει πως κάτι πάει λάθος. Νομίζω ότι άφησα ένα σημείωμα θαμμένο στον υπολογιστή μου. Το είχα γράψει, επειδή νόμιζα πώς αυτό κάνεις όταν αυτοκτονείς, αλλά δεν είχα κάτι να πω.

Τι συνέβη μετά από αυτό;
Νοσηλεύτηκα για περίπου μιάμιση εβδομάδα. Ήμουν αναίσθητη για περίπου τρεις μέρες. Γίνεται μια ψυχολογική εκτίμηση και έπειτα πρέπει να μείνεις στο νοσοκομείο για ακόμα 72 ώρες. Ακολουθεί μια εβδομάδα θεραπείας. Θυμάμαι, επίσης, ότι δεν έπαιζα το «παιχνίδι» της ζωής πια, ούτε ταίριαζα με εκείνα τα παιδιά που ήταν στην ψυχιατρική πτέρυγα μαζί μου. Θυμάμαι να σκέφτομαι «Wow, το μυαλό μου είναι πιο συγκροτημένο από αυτών των ανθρώπων. Πρέπει να φύγω από εδώ μέσα».

Πώς ήταν στη συνέχεια;
Νομίζω πως υπήρχε πολλή άρνηση. Αυτό μέχρι που ήμουν στο κολέγιο, οπότε έπεσα πάλι σε κατάθλιψη, ήμουν θύμα και το χρησιμοποίησα ως δεκανίκι. Μετά, συνειδητοποίησα ότι το χρησιμοποιούσα για να αποφύγω πολλές εμπειρίες της ενήλικης ζωής. Δεν με άφηνε να προχωρήσω μπροστά και να κάνω τα πράγματα που πραγματικά ήθελα. Τότε ήταν που έκανα ενσυνείδητη προσπάθεια να γίνω ολοκληρωμένο άτομο.

Φαίνεται να είσαι πραγματικά καλά τώρα. Ποιο είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο από τη ζωή;
Η ανακάλυψη της πολυσυντροφικής ταυτότητάς μου και η εργασία μου στο Trevor προέκυψαν από την περίοδο που έκανα θεραπεία. Ό,τι αφορά στην πολυσυντροφικότητα, είπα «Wow, υπάρχει ένας κόσμος για όλα αυτά που αισθάνομαι; Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το ίδιο πράγμα και είναι μια χαρά μια αυτό;» Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό πράγμα. Με το να εργάζομαι στο Trevor, μιλάω με άτομα που είναι απροστάτευτα, πράγμα που δεν μπορώ να έχω σε μια φυσιολογική συζήτηση. Είναι ένα είδος δεσμού που πραγματικά δεν έχω βρει κάπου αλλού σε αυτό τον κόσμο.

Και τι σπουδάζεις;
Είμαι υποψήφια για master στην επιδημιολογία και τη βιοστατιστική, μελετώ την ψυχιατρική επιδημιολογία και πώς η σεξουαλικότητα την τροποποιεί. Σπουδάζω την κατανομή και τους καθοριστικούς παράγοντες των ψυχιατρικών διαταραχών σε διαφορετικές ταυτότητες, σεξουαλικές και φύλου.

VICE: Πότε ένιωσες για πρώτη φορά ότι ήθελες να αυτοκτονήσεις;
Shenika: Όλη μου η ζωή ήταν, κατά κάποιον τρόπο, περιπετειώδης. Οπότε, ήταν μια συσσώρευση πραγμάτων. Το 2013 ήταν πιθανώς η χειρότερη χρονιά μου μέχρι στιγμής. Είχα οικογενειακά προβλήματα, έχασα φίλους, ανακάλυψα ότι η κόρη μου ίσως χρειαζόταν μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση και ανακάλυπτα ότι η καριέρα για την οποία είχα σπαταλήσει το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου δεν μου ταίριαζε. Αλλά, το σημείο καμπής όπου λύγισα ήταν στις αρχές του περασμένου χρόνου όταν άλλαξε η σχέση μου. Μετά από πέντε ή έξι μήνες χωρισμού, που πόνεσα πολύ, είχα πιάσει πάτο. Δεν ήθελα πλέον να ζήσω. Όλα φαίνονταν καλύτερα από όλα όσα περνούσα.

Έκανες απόπειρα;
Μια μέρα, ο αρραβωνιαστικός μου με άφησε έξω από κατάστημα να πάρω το αυτοκίνητό μου και έφυγε να πάει να βρει τη γυναίκα με την οποία είχε αποφασίσει να ζήσει. Μπήκα στο αυτοκίνητό μου μη γνωρίζοντας τι να κάνω. Η κόρη μου ζούσε με τους παππούδες της καθώς το σχολείο ήταν κοντά στο σπίτι τους και, επειδή ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση εκείνη την περίοδο, δεν ήθελα να με δει σε αυτή την κατάσταση. Απλά οδήγησα. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πώ,ς εάν τράκαρα κάπου, θα τέλειωναν όλα. Έτσι, στις 6 Μαρτίου του 2014, οδήγησα το αυτοκίνητό μου με μεγάλη ταχύτητα σε έναν δρόμο με λακκούβες. Από θαύμα δεν συνετρίβη το αυτοκίνητό μου.

Πώς επέζησες;
Όταν συνειδητοποίησα τι είχα κάνει και τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, πήγα με το αυτοκίνητο στα επείγοντα του κοντινότερου νοσοκομείου και είπα στο προσωπικό ότι ίσως να έκανα κακό στον εαυτό μου. Μετά από ώρες υστερίας και αφού ήρθε ο ψυχίατρος να μου μιλήσει, συμφώνησα να πάω εθελοντικά σε κλινική για τις διαταραχές διάθεσης το λιγότερο για πέντε μέρες. Τότε ήταν που έμαθα για την κατάθλιψη και διαγνώστηκα με μανιακή κατάθλιψη.

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο επίτευγμά σου από τότε που έκανες απόπειρα;
Το ότι άφησα το σχολείο και άλλαξα την κατεύθυνση της καριέρας μου. Επίτευγμα είναι ότι δεν δίνω δεκάρα και πως τελικά κάνω κάτι που με κάνει ευτυχισμένη. Το πιο ευχάριστο πράγμα, με το να είμαι στο σπίτι και να έχω αρχίσει τη δική μου επιχείρηση, είναι το γεγονός πώς μπορώ να κάνω το πρόγραμμά μου, να ανοίξω τη μουσική δυνατά, να έχω ανοιχτά τα παράθυρα και να φρικάρω τον κόσμο με την παραφωνία μου αλλά και με τους μορφασμούς μου. Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι η απόλυτη ελευθερία. Το να οδηγώ όπου θέλω, όταν θέλω.

VICE: Πριν από πόσον καιρό πέρασες κατάθλιψη;
Sam: Ω, ακόμα την περνάω. Είναι ένας καθημερινός αγώνας. Μερικές μέρες ξυπνάω και η πρώτη σκέψη που μου έρχεται είναι «φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι σου». Το έχω συνηθίσει αυτό, εάν βγάζει νόημα. Δεν είναι ένα πράγμα. Εάν αφαιρέσεις όλα όσα με στρεσάρουν· φοιτητικά δάνεια, ανεργία, παλιές αγάπες κ.λπ. Είναι κάτι που συμβαίνει από το γυμνάσιο.

Πότε επιχείρησες να αυτοκτονήσεις;
Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, στη Γ' γυμνασίου νομίζω. Προσπάθησα να κρεμαστώ στην ντουλάπα μου.

Πώς επέζησες;
Χρησιμοποίησα τη ζώνη μου και η ζώνη έσπασε. Λιποθύμησα και αυτή έσπασε. Προσπαθούσα να τη χαλαρώσω, προσπαθούσα να τη λύσω, αλλά έσπασε.

Οπότε αποφάσισες ότι δεν ήθελες να προχωρήσεις;
Ήταν περισσότερο μια απάντηση πανικού. Τίποτα πραγματικά δεν πέρασε συνειδητά από το κεφάλι μου, τύπου «δεν θέλω να το κάνω αυτό πια». Ήταν περισσότερο τύπου «ω, γαμώτο πεθαίνω».

Σήμερα, πάνω από μια δεκαετία αργότερα, είσαι εδώ. Τι απολαμβάνεις περισσότερο από τη ζωή;
Λοιπόν, είμαι σπασικλάκι με τα ηλεκτρονικά. Αγαπώ τα βιντεοπαιχνίδια, αγαπώ τις ταινίες. Είναι το μέσο με το οποίο δραπετεύω. Στο παρελθόν ήταν τα ναρκωτικά, αλλά τώρα αυτό το κομμάτι της ζωής μου δεν υπάρχει πια. Παίζω με τον σκύλο μου. Ο σκύλος μου είναι η ζωή μου. Ο σκύλος μου, ο Harris, σώζει τη ζωή μου σε ημερήσια βάση. Ειλικρινά, τα τελευταία τέσσερα ή πέντε χρόνια από τότε που τον απέκτησα, την περίοδο που έκανα αυτές τις «μαύρες» σκέψεις, σκέφτομαι ότι «δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό στον σκύλο μου».

Ποιο είναι το υπέρτατο όνειρό σου;
Να έχω τη δική μου φάρμα. Θέλω να φτιάξω ένα καταφύγιο για σκυλιά.

VICE: Πότε ένιωσες πρώτη φορά να έχεις αυτοκτονικές τάσεις;
Terry: Η πρώτη φορά ήταν όταν ήμουν 17 ετών. Έκανα απόπειρα αυτοκτονίας όταν ήμουν 18, στις 15 Οκτωβρίου 2013. Αγόρασα τρία πακέτα παρακεταμόλης και τα κατανάλωσα όλα μονομιάς. Συνέβη όταν ήμουν στη δουλειά. Άρχισα να κάνω εμετό, οπότε με πήγαν στο νοσοκομείο. Μου έδωσαν χάπια για να με κάνουν να νιώσω ναυτία. Κυριολεκτικά έβγαλα τα έντερά μου. Έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο το βράδυ και στη διάρκεια της νύχτας μου έκανανεξετάσεις αίματος.

Τι σε κάνει πιο ευτυχισμένη που είσαι ζωντανή;
Οι φίλοι που έχω γύρω μου, στους οποίους ξέρω ότι μπορώ να πάω όταν είμαι πεσμένος, είναι σε θέση να μου φτιάξουν τη διάθεση. Επίσης, προσφάτως ήρθα σε επαφή με τον πατέρα και τα μικρά αδέρφια μου που δεν τα είχα συναντήσει από τότε που πήγα σε ανάδοχη οικογένεια. Δεν τους είχα δει για πάνω από εννέα χρόνια. Το όνειρό μου είναι να γίνω ανάδοχος και να φροντίζω παιδιά με τα οποία κάποτε ήμουν στην ίδια πλευρά, να τους δείχνω αγάπη και φροντίδα, έτσι ώστε να μην ζήσουν μη γνωρίζοντας πως είναι να ενδιαφέρονται για σένα. Δυστυχώς δεν έχουμε πολλούς αναδόχους που να ενδιαφέρονται. Οι περισσότεροι το κάνουν κυρίως για τα χρήματα. Το όνειρό μου είναι επίσης να είμαι ευτυχισμένη και να έχω δική μου οικογένεια που θα με αγαπάει άνευ όρων. Η αγαπημένη μου ανάμνηση είναι όταν πέρασα τα Χριστούγεννα του 2013 με τον σύντροφό μου και τους γονείς του μετά την απόπειρα αυτοκτονίας. Από όσο θυμάμαι, δεν είχα περάσει άλλα ωραία Χριστούγεννα.

VICE: Πες μου την ιστορία σου με την αυτοκτονία.
Sara: Ήμουν πρωτοετής στο γυμνάσιο όταν επιχείρησα να αυτοκτονήσω. Ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός, χρήστης ναρκωτικών και ήταν πολύ βίαιος - σωματικά, συναισθηματικά και ψυχικά βίαιος. Έτσι, έπρεπε να ζήσω με αυτό μέχρι την ηλικία των 12 ετών, οπότε η μητέρα μου τον χώρισε. Η ζημιά όμως είχε ήδη γίνει. Επίσης είχα διατροφική διαταραχή. Την πρώτη χρονιά του γυμνασίου ήμουν περίπου 38 κιλά. Ένιωθα ότι δεν είχε απομείνει τίποτα.

Πότε έγινε η απόπειρα;
Πάθαινα κρίσεις, κατέρρεα σε σημείο που να μην μπορώ να αναπνεύσω. Θυμάμαι να γράφω στο ημερολόγιό μου αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι έγραφα και έπειτα αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να αντέξω άλλο. Ο αδερφός μου ήταν στο σπίτι. Πήγα στο μπάνιο και άρπαξα το ibuprofen. Και απλά άρχισα να παίρνω χάπια. Νομίζω ότι πήρα 60 και έπειτα πήγα και κάθισα στο δωμάτιό μου και άρχισα να νιώθω νυσταγμένη. Αλλά διψούσα, οπότε πήγα στην κουζίνα μου να πάρω ένα ποτήρι νερό και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι. Ξύπνησα στο νοσοκομείο και ο αδερφός μου καθόταν δίπλα μου.

Τι ήταν αυτό που έκανε τη ζωή σου να αξίζει;
Ήμουν χορεύτρια πριν την απόπειρα και τη νοσηλεία, αλλά όχι δεν ασχολούμουν πολύ σοβαρά. Έπειτα επέστρεψα και πήγα στη σχολή χορού και η δασκάλα με κάθισε κάτω και μου είπε «νομίζω ότι πρέπει να κάνεις περισσότερο χορό». Έτσι άρχισα να χορεύω κάθε μέρα. Μου έσωσε τη ζωή. Ενώ δεν ήμουν καλή στο να εκφράζω τα συναισθήματά μου προφορικά, μπορούσα να εκφραστώ συναισθηματικά μέσω του χορού. Απλά άρχισα να χορεύω και να διδάσκω. Κατά κύριο λόγο με το σύγχρονο χορό, αλλά έκανα τα πάντα.

Είναι ο χορός ακόμα μέρος της ζωής σου;
Ναι, αυτή τη στιγμή είμαι επικεφαλής στην ομάδα χορού του πανεπιστημίου. Μόλις ολοκλήρωσα μια χρονιά διδασκαλίας χορού στο Dance Fusion, που είναι για παιδιά που δεν μπορούν να πληρώσουν μαθήματα χορού. Έτσι τα διδάσκουμε δωρεάν ή με πολύ χαμηλά δίδακτρα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.