Πήγα σε Ένα Αθηναϊκό Γραφείο Συνοικεσίων Αλλά Δεν Βρήκα το Ταίρι μου, Επειδή Είμαι Δίδυμος

«Εμένα τι άνδρα θα μου βρίσκατε;» τη ρωτώ και η φράση βγαίνει από τα χείλη μου χωρίς να μπορέσω να ελέγξω το σκωπτικό μου ύφος. Μου ζητάει να της πω πόσων χρονών είμαι και λοιπές πληροφορίες. Της λέω την ηλικία μου, της αναλύω τα κιλά μου και το ύψος μου. Μου λέει: «Μικρούλα είσαι. Εδώ σε έχω». Ανοίγει ένα ντοσιέ και βγάζει μια ζελατίνα, δείχνοντάς μου το χαρτί που υπάρχει μέσα. «Αυτός εδώ είναι 33 ετών, με 1,83 ύψος και 77 κιλά. Ό,τι πρέπει». Κάνει μια μικρή παύση, τσεκάρει και τις υπόλοιπες πληροφορίες και συνεχίζει: «Ααα, αλλά δεν ταιριάζετε μάλλον γιατί αυτός είναι ψαράκι». Το συγκεκριμένο συμπέρασμα βγήκε από την πληροφορία που είχε λάβει προηγουμένως όταν με ρώτησε τι ζώδιο είμαι. Της ανέφερα πως απ' όσο γνωρίζω είμαι Δίδυμος με ωροσκόπο Υδροχόο, γεγονός που ζωγράφισε στα μάτια της μια μείξη απογοήτευσης και λύπησης για το άτομό μου. Κάτι που φάνηκε και από την εμφατική δήλωση πως δεν κάνω για σχέση, γιατί «εσείς οι Δίδυμοι είστε δύσκολοι και καθόλου σταθεροί. Πάτε από εδώ και από εκεί και είστε πολύ κυκλοθυμικοί». Έχω βάσιμες υποψίες πως το πίστευε πραγματικά, γιατί όταν μου έδειχνε πριν από λίγο τη φόρμα την οποία συμπληρώνουν όσοι γράφονται στο γραφείο γνωριμιών που διατηρεί, είχε ένα ξεχωριστό πεδίο που έγραφε «Ζώδιο» και όταν τη ρώτησα αν το λαμβάνουν κι αυτό υπόψη είπε ορθά κοφτά: «Φυσικά». Κάπως έτσι, τα άστρα και τα ζώδια μας έφεραν εμπόδια και το ταίριασμα με τον 33χρονο Ιχθύ δεν έγινε ποτέ.

Τα γραφεία συνοικεσίων συνεχίζουν να κάνουν χρυσές δουλειές στην Ελλάδα. Υπάρχουν περίπου 800, πολλά εκ των οποίων είναι αρκετά παλιά. Ορισμένα μετονομάστηκαν από «γραφεία συνοικεσίων» σε «γραφεία γνωριμιών». Ίσως γιατί η λέξη συνοικέσιο κουβαλάει μια ρετσινιά που αποκλείει υποσυνείδητα το ενδεχόμενο του έρωτα και εμπεριέχει το στοιχείο του μη συναινετικού γάμου, κάτι που δεν ταιριάζει στο 2016. Ωστόσο, το αμπαλάζ ή η ονομασία δεν έχουν τόση σημασία όση το ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να απευθύνονται σε «ηθικούς αυτουργούς» για να βρουν το ταίρι τους μέχρι και σήμερα.

Η κ. Στέλλα, την οποία επισκέπτομαι, διατηρεί γραφείο γνωριμιών από το 1998 μαζί με την αδερφή της σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της Καλλιθέας. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του παλιού εμπορικού κέντρο το οποίο στεγάζει την επιχείρησή της, με περιμένει πίσω από αμέτρητα παχουλά ντοσιέ που περιέχουν δεκάδες βιογραφικά ανθρώπων που ψάχνουν το ταίρι τους. Είναι γύρω στα 50, κοτσονάτη, με μαλλιά κομμωτηρίου και βλέμμα ζωντανό. Χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό, μου είπε πως κι εκείνη είναι «ψαράκι», σαν τον 33χρονο με τον οποίο δεν ταίριαξα.

«Πηγαίνει καλά το γραφείο;» τη ρωτώ βγάζοντας το παλτό μου. «Δεν πηγαίνει τόσο καλά όσο πριν, αλλά τώρα έχει ποιότητα. Παλιά έρχονταν όλοι γιατί είχαν λεφτά. Κουτσοί, στραβοί, τρελοί – είχαν να πληρώσουν γιατί η εγγραφή κοστίζει 200 ευρώ και ισχύει για έξι μήνες. Σήμερα έρχονται όσοι έχουν ακόμη λίγη οικονομική άνεση, γιατί, όπως καταλαβαίνεις, δεν μπορεί ο άλλος να έρθει, να πληρώσει και το γραφείο, να βρει και γυναίκα και να τη βγάλει για καφέ για πρώτο ραντεβού. Ή, αν δεν του κάνει, να βγει να κεράσει κι άλλες γυναίκες. Δεν γίνεται. Παλιά, μέχρι το 2000, είχαμε πολύ ωραία πελατεία, εφοπλιστές. Υπήρχαν και κάτι ωραίες κοπέλες τότε, δίμετρες Ρωσίδες, ήταν καλή εποχή», τονίζει, κάνοντάς με να υποψιάζομαι πως ορισμένες γνωριμίες ενδεχομένως να είχαν άλλο κίνητρο, λιγότερο ευγενές από την αναζήτηση του «άλλου μισού».

Αφού κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα που υπάρχει μπροστά της, κάνει μερικές γρήγορες κινήσεις και πιάνει ένα χαρτί: «Να, κοίτα αυτόν εδώ. Συνταξιούχος του ΙΚΑ, 75 ετών από την Επίδαυρο. Αυτός αρχικά έψαχνε σχέση μόνο με Ελληνίδα. Έκανε μερικές σχέσεις, αλλά δεν του έκατσαν καλά. Στην αρχή μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μετά αποφάσισε να έρθει στο γραφείο. Τώρα έχει ραντεβού με μια ξένη και με μια Ελληνίδα», αναλύει και μου δείχνει το χαρτί με τις σημειώσεις που έχει κρατήσει για τον επίδοξο γαμπρό.

Η ιδιοκτήτρια του γραφείου γνωριμιών τονίζει πως και το target group των επιχειρήσεων του έρωτα έχει αλλάξει: «Τώρα ποντάρουμε σε μεγάλες ηλικίες. Από 60 και πάνω, στους συνταξιούχους. Έχουν αποκαταστήσει τα παιδιά τους, τα σπούδασαν, τα πάντρεψαν και τώρα κοιτάζουν να φτιάξουν τη ζωή τους. Να βρουν μια συντροφιά, γιατί σ' αυτές τις ηλικίες δεν ενδιαφέρονται και πολύ για γάμο ούτε οι άντρες ούτε οι γυναίκες. Δεν παντρεύονται γιατί μπορεί να παίρνουν τη σύνταξη της γυναίκας τους ή του άντρα τους αντίστοιχα. Τώρα άλλαξε και ο νόμος με τις συντάξεις και το έκανε πιο δύσκολο. Έχουμε και πιτσιρικάδες 30-33 ετών που βγαίνουν από μακροχρόνιες σχέσεις και έρχονται σε εμάς σε άθλια ψυχολογική κατάσταση».

Αν και τα social media και τα chat γνωριμιών αποτελούν πλέον ισχυρό αντίπαλο για τις σημερινές επί πληρωμή προξενήτρες, αφού έχουν κάνει το φλερτ ευκολότερο στις νέες ηλικίες, η άποψη της κ. Στέλλας είναι ξεκάθαρη: «Τις περισσότερες φορές δεν γίνεται τίποτα σοβαρό μέσα σε αυτά. Οι άνθρωποι εδώ ψάχνουν σοβαρές σχέσεις ή γάμο. Ξέρουν τι θέλουν και πολλές φορές λένε πως δεν ενδιαφέρονται καν για την εμφάνιση. Παλιά είχαν συγκεκριμένες απαιτήσεις˙ να είναι ψηλός ο άντρας ή μελαχρινή η γυναίκα. Σήμερα οι περισσότεροι λένε πως αρκεί να είναι καλός άνθρωπος». Παρ' όλα αυτά, όταν μου δείχνει άλλο ένα βιογραφικό, μια 34χρονη πελάτισσα –που μάλλον αποτελεί εξαίρεση– έγραφε το επάγγελμά της, πως έχει μια κόρη, το ζώδιό της, τα ενδιαφέροντά της και στις προδιαγραφές του ατόμου που έψαχνε είχε σημειώσει: «Να είναι ευγενικός και να μην είναι χοντρός», ενώ κάποιος άλλος ζητούσε η γυναίκα που θα γνωρίσει «να έχει μεγάλο στήθος και να είναι παχουλή».

Ισχυριζόμενη πως «είναι τέχνη να βρίσκεις το ταίρι κάποιου», η προξενήτρα υπογραμμίζει πως και η ίδια βρήκε αρκετούς συντρόφους από το γραφείο: «Και φίλες μας παντρεύτηκαν από εδώ – το ίδιο η αδερφή μου κι εγώ. Είχα γράψει έναν πελάτη που μου άρεσε όταν ήρθε, αλλά του έκλεισα ραντεβού με κάποια. Μετά έφυγα εκδρομή για Παρίσι. Δεν του άρεσε και έψαχνε για άλλη, αλλά συνήθως ο πελάτης δένεται με αυτήν που κάνει τη συνέντευξη γιατί μοιράζεται τα εσώψυχά του. Έτσι έγινε και στη δική μας περίπτωση. Ήρθε σε εμένα και μετά δεν ήθελε να μιλήσει με την αδερφή μου. Μετά βγήκε ξανά με άλλη, χώρισαν και ξαναήρθε. Με κάλεσε για καφέ, βγήκαμε και τελικά μείναμε μαζί δέκα χρόνια. Αργότερα χωρίσαμε γιατί ζήλευε πάρα πολύ και δεν με άφηνε να κάνω τη δουλειά μου. Στην αρχή ήμουν στεναχωρημένη και νόμιζα πως θα μου πάρει αρκετό καιρό να το ξεπεράσω, όμως με βοήθησαν σ' αυτό οι πελάτες με τους οποίους έβγαινα ραντεβού. Μέσα σε δυο μήνες το ξεπέρασα», φωνάζει ενθουσιασμένη και παράλληλα γελάει.

Ωστόσο εξακολουθούν να συμβαίνουν ιδιόρρυθμες καταστάσεις σε αυτό τον χώρο. Για παράδειγμα, η κ. Στέλλα μου αναφέρει την περίπτωση μιας 20χρονης που πήγε στο γραφείο μαζί με τη μητέρα της, γιατί «εμπιστεύεται το γραφείο μας περισσότερο και μας μεταφέρει την ευθύνη για το ποιον θα συναναστραφεί η κόρη της». Σχεδόν σοκάρομαι που μια μητέρα θα το έκανε αυτό στη σημερινή Αθήνα, όμως η ιδιοκτήτρια του γραφείου μου λέει πως συμβαίνει συχνά. Όταν παρατηρεί πως απορώ, μου λέει πως «οι γονείς μερικές φορές ανακατεύονται πολύ, γίνονται υπερπροστατευτικοί και δεν προχωράει για κανέναν καλά το θέμα. Καμιά φορά δεν αφήνουν το παιδί τους καν να μιλήσει αλλά περιγράφουν εκείνοι τον χαρακτήρα του και τι ακριβώς ψάχνει από έναν μελλοντικό σύντροφο. Πρόκειται για νέους που είναι αρκετά εσωστρεφείς και δεν κοινωνικοποιούνται ιδιαίτερα πέρα από το διαδίκτυο».

Έχοντας δει άπειρους ανθρώπους ως πελάτες, ζητώ τη γνώμη της για το φλερτ σήμερα: «Σε εμάς δεν έρχονται άτομα που τριγυρνούν σε μαγαζιά. Οι περισσότεροι έχουν πάρα πολλή δουλειά και δεν προλαβαίνουν ή είναι σπιτόγατοι. Αυτοί που γυρίζουν σε μαγαζιά δεν αποφασίζουν εύκολα να κατασταλάξουν κάπου – συνεχίζουν να γυρίζουν», τονίζει, δείχνοντας πως η εσωστρέφεια των ημερών οφείλεται εν μέρει και στον τρόπο ζωής. Χαρακτηριστικό είναι πως πολλοί από τους πελάτες όταν βγαίνουν ραντεβού σταματούν στο ένα και δεν επιλέγουν να βγουν κι άλλα, είτε γιατί θεωρούν πως ερωτεύτηκαν είτε γιατί πιστεύουν πως τα πολλά ραντεβού είναι χάσιμο χρόνου. «Τους εξηγούμε πως είναι καλύτερα να αξιοποιήσουν και τους έξι μήνες για τους οποίους πλήρωσαν και να βγουν με όσο περισσότερους μπορούν, όμως είναι αρνητικοί και πολλοί επιμένουν σε πρόσωπα ακόμη και όταν δεν απαντάνε στις κλήσεις τους», υπογραμμίζει η ιδιοκτήτρια.

Λίγο προτού φύγω τη ρωτώ τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι που πηγαίνουν στο γραφείο, τι δουλειές κάνουν, πού μένουν… Ίσως προσπαθούσα να χτίσω αφελώς ένα προφίλ των πελατών που αποζητούν το προξενιό: «Τι εννοείς "τι άνθρωποι;"; Εδώ έρχονται όλων των ειδών οι άνθρωποι, μέχρι και δημοσιογράφοι σαν εσένα. Να! Τον ξέρεις αυτόν εδώ; Είναι γνωστός», λέει λίγο ενοχλημένα και μου δείχνει το βιβλίο που έχει γράψει ο εν λόγω ρεπόρτερ και της έχει χαρίσει.

Φεύγοντας, το κινητό μου χτυπάει˙ είναι μια φίλη που μου διηγείται με γλαφυρές περιγραφές πώς πήγε το χθεσινό της πρώτο ραντεβού. Γνωρίζοντας πόσο το περίμενε, απλώς γελάω και της λέω πειραχτικά πως αν δεν πετύχουν τα επόμενα έχω κάνει κονέ σε γραφείο συνοικεσίων. Εκείνη με βρίζει, αν και το πρώτο της ραντεβού έχει πολλά κοινά με το ραντεβού που έχει προγραμματίσει ο οποιοσδήποτε 75χρονος συνταξιούχος, με βασικό κοινό στοιχείο την αέναη αισιοδοξία των ανθρώπων πως θα βρουν το άλλο τους μισό ή ότι θα ξεφύγουν ενδεχομένως από μια μοναξιά που δεν έχουν επιλέξει. Όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη, οι «γεφυροποιοί» των μοναχικών ανθρώπων θα κερδίζουν χρήματα, μετατρέποντας και αυτή την επιθυμία σε εμπόριο. Ο πυρήνας πάντα θα είναι ο ίδιος. Η ανθρώπινη ανάγκη για έρωτα, αγάπη και σεξ θα είναι για πάντα ένα ανίατο νόσημα που θα θέλουμε να γιατρέψουμε.

Περισσότερα από το VICE

Άνθρωποι που Καθαρίζουν Τόπους Εγκλημάτων Εξηγούν πώς Είναι να Αντιμετωπίζεις Κάθε Μέρα τον Θάνατο

Αυτοί Είναι οι Πρωταγωνιστές των Τηλεοπτικών Σειρών που θα Βλέπεις στο Μέλλον

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε ένα Ζευγάρι που δεν Είχε Κάνει Σεξ Πριν τον Γάμο

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.