Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE US.

Κρίνοντας από τα στατιστικά στοιχεία, πλέον είναι όλο και πιο δύσκολο να βρει κάποιος άνθρωπος το ιδανικό του ταίρι: το ποσοστό παντρεμένων ατόμων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι χαμηλότερο από ποτέ, με πολύ κόσμο εκεί έξω να αργεί όλο και περισσότερο να φορέσει βέρα. Πριν από μερικές γενιές, το να παντρεύεσαι στα 20κάτι σου ήταν κάτι το φυσιολογικό, ενώ πλέον θεωρείται ως κάτι μη φυσικό: Βασικά μόλις το 10% των γυναικών και το 6% των αντρών της Αμερικής στις ηλικίες κάτω των 24 έχει βουτήξει στα «βαθιά νερά» του γάμου.

Σε μερικές μεγάλες πόλεις βέβαια, το να πεις το «δέχομαι» πριν τα 30 σου, αντιμετωπίζεται ως μια πρόσκαιρη βιασύνη να δεσμευτείς. Με βάση όλα τα παραπάνω είναι αξιοπερίεργο να ανακαλύπτεις ότι ανάμεσα σε όλους αυτούς, υπάρχουν άτομα που έχουν προλάβει να πάρουν και διαζύγιο πριν τα 30. Πώς είναι λοιπόν να βρίσκεις το «ιδανικό» άτομο για σένα, μόνο και μόνο για να καταλάβεις λίγο καιρό αργότερα, ότι κάθε άλλο παρά ιδανικό είναι;

Ακολουθούν τρεις ανώνυμες ιστορίες με τρία διαζευγμένα άτομα που προέρχονται από πολύ διαφορετικά περιβάλλοντα. Μας εξηγούν γιατί παντρεύτηκαν σε μικρή ηλικία, πως είναι να εξηγείς σε νέους συντρόφους πως έχεις ήδη παντρευτεί και το πώς είναι να ψάχνεις από την αρχή για μια νέα σχέση.

Τωρινή ηλικία: 29
Ηλικία όταν παντρεύτηκε: 24
Ηλικία όταν πήρε διαζύγιο: 27

Γνώρισα την πρώην γυναίκα μου όταν μπήκαμε και οι δύο στους Πεζοναύτες στο Camp Pendleton στην Καλιφόρνια. Ζούσαμε και οι δύο στους στρατώνες. Την είχα δει και με τον καιρό αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, να βγαίνουμε και το πράγμα πήρε τον δρόμο του από εκεί.

Αρχίσαμε να μιλάμε για γάμο σχετικά γρήγορα. Είχε δεν είχε περάσει ένας μήνας και λέγαμε αστειευόμενοι πως «δεν θα είχε πλάκα αν παντρευόμασταν;». Ήμουν φοβερά ερωτευμένος και εκείνη το ίδιο και νομίζαμε ότι κάναμε το σωστό. Όταν γνωριστήκαμε, ζούσαμε στη βάση, με όλους τους στρατιωτικούς κανόνες να ορίζουν την ζωή μας. Η ιδέα να παντρευτούμε και να μετακομίσουμε εκτός της βάσης μας φάνηκε συναρπαστική.

Η πρόταση γάμου που της έκανα ήταν πρόχειρη -δεν υπήρχε καμία επισημότητα. Της έδωσα ένα φτηνό δαχτυλίδι στο δωμάτιό της και απλά την ρώτησα, δεν οργάνωσα κάποια έκπληξη. Φαντάσου ότι ούτε θυμάμαι την ημερομηνία της επετείου μας. Παντρευτήκαμε δύο μήνες μετά, όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

Όταν όμως έφυγα από τον στρατό, η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Από εκεί που είχα μια απόλυτα οργανωμένη καθημερινή ρουτίνα, ξαφνικά είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Έκανα αίτηση για επίδομα ανεργίας και γράφτηκα σε μια σχολή. Ήμουν στα 20κάτι, τσέπωνα λεφτά από το κράτος και πάρταρα διαρκώς. Εκείνη από την άλλη, είχε μείνει στον στρατό, οπότε η ζωή της είχε πιο αυστηρά κριτήρια. Εγώ είχα παρατήσει τους φίλους μου στον στρατό και πλέον είχα φίλους που κάπνιζαν χόρτο, σνίφαραν κόκες, πήγαιναν σε συναυλίες και όλα αυτά τα σκηνικά που συναντάς στην νότια Καλιφόρνια. Κι εκείνη όμως άρχισε να έχει άλλα ενδιαφέροντα, όπως να καβαλάει μηχανές και να πηγαίνει σε μπαρ που έπαιζαν country. Είχαμε πολλά κοινά όταν γνωριστήκαμε και μόλις οκτώ μήνες μετά, ήμασταν τελείως διαφορετικοί.

Χωρίσαμε έναν χρόνο αφότου παντρευτήκαμε, ίσως και λίγο λιγότερο και πήραμε επίσημα διαζύγιο λίγο χρόνια αργότερα. Δεν τσακωθήκαμε άσχημα ή κάτι τέτοιο.

Με το που χωρίσαμε, άρχισα να βγαίνω με άλλες σχεδόν αμέσως και μάλιστα έκανα και μια σχέση που τράβηξε για 4-5 μήνες. Ο γάμος και ο χωρισμός δεν ανέκοψαν την τρέλα των νιάτων μου. Από την άλλη βέβαια, στα παιδιά της ηλικίας μας τότε, δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο να λες «α ναι, είμαι χωρισμένος». Όταν το έλεγα όμως συνειδητοποιούσα πόσο προβληματικό ήταν και έτσι με ώθησε να κινήσω τις διαδικασίες για το επίσημο διαζύγιο.

Μέχρι και σήμερα δεν μιλάω πολύ για αυτό, γιατί θεωρώ πως υπάρχει ένα στίγμα που συνοδεύει τους ανθρώπους εκείνους στην Αμερική που παντρεύονται σε νεαρή ηλικία και παίρνουν διαζύγιο, ειδικά αν προέρχεσαι από κάποια μικρή πόλη. Κουβαλάς κάποιες ενοχές από τους γονείς σου, κάτι που γενικά δεν παρατηρείται στις μεγάλες πόλεις, όπου οι οικογενειακοί δεσμοί είναι πιο χαλαροί. Επηρεάζεσαι σαφώς από το περιβάλλον σου.

Κατά βάθος και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ήμουν πολύ απογοητευμένος με τον εαυτό μου, γιατί απλά δεν άκουσα τους γονείς μου και τους μεγαλύτερούς μου που μου έλεγαν το απλό: «Το να παντρεύεσαι παρορμητικά σε μικρή ηλικία δεν είναι καλή ιδέα». Και είχαν δίκιο, ήταν κακή ιδέα.

Τωρινή Ηλικία: 25
Ηλικία όταν παντρεύτηκε: 23
Ηλικία όταν πήρε διαζύγιο: 25

Σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα το εαυτό μου παραδοσιακό άτομο. Μεγάλωσα μέσα σε μια πολυσυντροφική κοινότητα, η οποία ταξίδευε μέσα σε ένα λεωφορείο σε όλη την Ευρώπη, οπότε η αντίληψή μου περί μονογαμίας και γάμου είναι αρκετά διαφορετική σε σχέση με τον περισσότερο κόσμο. Έστω κι έτσι όμως, παντρεύτηκα κανονικά και νόμιμα στην Αμερική.

Γνώρισα τον άντρα μου στην Νέα Υόρκη, όπου και είχα μετακομίσει από το Λονδίνο λόγω δουλειάς. Η σχέση μας ήταν έντονη από την αρχή. Μετά το πρώτο μας κιόλας ραντεβού το καλοκαίρι του 2013, ήξερα ότι ένιωθα ένα φοβερό πάθος για εκείνον. Περάσαμε έναν ολόκληρο μήνα μαζί, μέχρι να αναγκαστώ να γυρίσω στην Ευρώπη για δουλειά. Μου είπε πως με αγαπούσε προτού φύγω και με επισκέφτηκε στο Λονδίνο λίγο αργότερα, όπου και έμεινα έγκυος, όπως μάθαμε αργότερα.

Παντρευτήκαμε τον Φλεβάρη του 2014, κάτι λιγότερο από έξι μήνες μετά την γνωριμία μας.

Παντρευτήκαμε τον χειμώνα και η σχέση μας άρχισε να καταρρέει την άνοιξη. Δεν ένιωσα ποτέ να ατονεί η αγάπη μου για εκείνον, αλλά συνέβησαν μερικά πολύ σημαντικά πράγματα που έκαναν το να είμαστε μαζί αδύνατο. Το βασικότερο όλων ήταν ότι εν τέλει ένιωσα πως με πίεσε να κάνω έκτρωση, όταν πλέον έμαθε για την εγκυμοσύνη μου. Ένιωσα ότι ήταν πολύ μεγάλο λάθος που επέτρεψα σε κάποιον να με κάνει να την πραγματοποιήσω. Ο άντρας μου το έκανε ξεκάθαρο ότι αν έκανα παιδί, εκείνος δεν θα μας υποστήριζε. Δεν ήταν θέμα χρημάτων, ήταν όμως θέμα καθαρά συναισθηματικό.

Η σχέση μας με πλήγωσε πολύ γιατί ένιωσα ότι έχασα ένα τεράστιος μέρος μου μέσα σε αυτήν. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Ένιωσα ότι ξέσπαγα τον πόνο μου πάνω σε άλλους. Είμαι πολύ συναισθηματική, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνω πολύ σεξουαλική και να απαιτήσω την συναισθηματική εξουσία από τον άλλον. Αφού χωρίσαμε, κοιμόμουν με όποιον ήθελα, όποτε ήθελα, επιστρέφοντας σε αυτά που έκανα πριν τον γάμο. Ξεχνούσα ότι οι άνθρωποι με τους οποίους πλάγιαζα είχαν συναισθήματα, ή ακόμα ότι κι εγώ είχα συναισθήματα, γιατί δεν επέτρεπα ουσιαστικά στον εαυτό μου να προχωρήσει από τον αποτυχημένο μου γάμο.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, δύο χρόνια αφότου γνωριστήκαμε και μερικούς μήνες αφότου χωρίσαμε, πήραμε και επίσημα διαζύγιο. Αυτή η σχέση με γονάτισε και αντιμετωπίζω ακόμα αυτά που άφησε πίσω της. Πάντα θα την νιώθω σαν ένα βάρος μέσα μου. Πλέον είμαι σε ένα πολύ καλύτερο σημείο της ζωής μου, γιατί μπορώ να παραδεχτώ ότι έχασα τον καλύτερό μου φίλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εύκολο.

Θα ήθελα να ξαναπαντρευτώ κάποια στιγμή. Θέλω να κάνω και ένα παιδί σύντομα. Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορώ να κοιτάξω αυτόν τον γάμο ως μια εξαιρετική «δοκιμή», αν και σε συναισθηματικό επίπεδο ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Η ιδέα του γάμου μου φαντάζει πολλές φορές ως κάτι εξαιρετικά πρακτικό, αλλά η ιδέα της πραγματικής αγάπης και μιας σχέσης που μπορεί να αντέξει το πέρασμα του χρόνου είναι κάτι στο οποίο πιστεύω βαθύτατα. Μέχρι να γνωρίσω το επόμενο άτομο με το οποίο θα παθιαστώ, θα έχω μάθει πολλά.

Τωρινή ηλικία: 24
Ηλικία όταν παντρεύτηκε: 18
Ηλικία όταν πήρε διαζύγιο: 19

Ξαναπαντρεύτηκα τον περασμένο Μάρτιο και είμαι πολύ καλά. Ο πρώτος μου γάμος δεν είχε κάτι το επίσημο. Έμεινα έγκυος και άρχισα να τον αποκαλώ «σύζυγο» από ανασφάλεια. Φοβόμουν να μείνω μόνη και αντί να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα και τις ανασφάλειές μου, επέτρεψα στον εαυτό μου να γίνω ένα φοβισμένο θύμα και να μείνω με κάποιον που δεν με άφηνε να οδηγώ, δεν με άφηνε να βρω μια δουλειά, να πάω στο πανεπιστήμιο ή να δω κόσμο. Ήμασταν στα 18 και εκείνος έβγαινε συχνά με άλλες, αφήνοντας εμένα μόνη μου στο διαμέρισμα. Έλεγχε τα πάντα γύρω από τις ζωές μας και εγώ το επέτρεπα. Η όποια οικογένεια είχα, δεν είχε δικαίωμα να με δει εξαιτίας του, επειδή πολύ απλά αν έβλεπαν πως μου φερόταν θα με έπαιρναν από εκεί.

Γεννήθηκε η κόρη μας και έναν χρόνο μετά αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Μου πήρε ένα δαχτυλίδι για το οποίο ξόδεψε πολλά ώστε να μπορεί να κάνει φιγούρα, αλλά δεν υπήρξε κάποια ρομαντική πρόταση γάμου εκ μέρους του. Δύο εβδομάδες πριν από τον γάμο, όταν η κόρη μας ήταν σχεδόν ενός έτους με απάτησε για τελευταία φορά. Μιας και το επίπεδο παιδείας μου δεν ήταν υψηλό και καθώς φοβόμουν τα πάντα χωρίς να γνωρίζω τα δικαιώματά μου, αποφάσισα απλά να πάρω το παιδί μου και να φύγω.

Δεν μιλήσαμε καν για το διαζύγιο. Απλά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το επώνυμό του σε οποιοδήποτε έγγραφο για έξι μήνες, δήλωσα την νέα μου διεύθυνση και η πολιτεία του Τέξας μετά το πέρας έξι μηνών απλά έπαψε να μας αναγνωρίζει ως παντρεμένο ζευγάρι. Μου έστειλαν και μια θαυμάσια φόρμα που το επιβεβαίωνε.

Ήμουν μόλις 19 ετών και αισθανόμουν μεγάλη ντροπή που είχα ήδη ένα διαζύγιο σε τόσο μικρή ηλικία. Με έκανε να αισθάνομαι ότι είχα λιγότερη αξία ως άνθρωπος, ότι δεν είχα δικαίωμα σε μια άλλη σχέση, τουλάχιστον όχι άμεσα.

Άρχισα να ξαναβλέπω φίλους που είχα χάσει εξαιτίας του άντρα μου. Ένας παλιός μου φίλος συγκεκριμένα άρχισε να θέλει να έχει όλο και πιο ενεργό ρόλο στην ζωή μου αλλά και της κόρης μου. Αρχικά ένιωσα πως βιαζόταν και τον απωθούσα. Ήταν δύσκολο να βλέπω έναν άνθρωπο να προσπαθεί να κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με έβλεπε ως κάτι τόσο ιδιαίτερο, αλλά αυτό έκανε και τον ευχαριστώ για αυτό. Του είπα ότι δεν μπορούσαμε να βγαίνουμε ραντεβού, γιατί δεν ήθελα να αφήνω το παιδί μου και πως αν ήθελε να είναι μαζί μου θα έπρεπε να είναι και με την κόρη μου.

Προς μεγάλη μου έκπληξη όχι μόνο συμφώνησε, αλλά μου είπε ότι κι αυτός πίστευε πως έτσι ήταν το σωστό. Τα ραντεβού μας ήταν κανονικά, οικογενειακά ραντεβού που αφορούσαν και την κόρη μου. Ξαφνικά είχα την αίσθηση μιας κανονικής οικογένειας και εκεί κατάλαβα ότι ο προηγούμενος γάμος μου δεν ήταν γάμος, ήταν κάτι που έμοιαζε περισσότερο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Πολύς κόσμος υποθέτει πως τα άτομα που παίρνουν διαζύγιο σε νεαρή ηλικία είναι νεαρά και αμόρφωτα, αλλά πολλά από τα άτομα που γνώρισα εγώ ήταν θύματα. Τόσο απλά. Θα έλεγα πως πολλά από τα άτομα που παίρνουν τόσο νωρίς διαζύγιο είναι αφελή, όχι όμως ηλίθια. Ένα δαχτυλίδι δεν σημαίνει πως είναι δεσμευμένοι και εδώ που τα λέμε, ούτε ένα παιδί αποτελεί απόδειξη για κάτι τέτοιο.

Περισσότερα από το VICE

Κάνοντας Pole Dancing στους Δρόμους και τα Πάρκα των Ν.Π.

Μια Βόλτα στα πιο Ανατριχιαστικά Μοτέλ της Αμερικής

«Δεν Ξέρω να Ζωγραφίζω, Αλλά Μπορώ να Κάνω Σεξ»