Φωτογραφίες από την Καθημερινότητα στα Προάστια του Ρίο Πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες

To άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Όταν ο Rudy Bustamante ξεκίνησε να τραβάει φωτογραφίες στους δρόμους του Ρίο, πολύς κόσμος προσπάθησε να τον σταματήσει. «Είχα διαρκώς άτομα να μου λένε να κρύψω την κάμερα ή ότι "πήγαινα γυρεύοντας" για να με κλέψουν. Όταν τους έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει αν μου κλέψουν την κάμερα, άρχιζαν να μου λένε ότι κάποιος μπορεί να με μαχαιρώσει, να με πυροβολήσει ή να με σκοτώσει. Μου πήρε κάποιον καιρό μέχρι να μάθω να τους αγνοώ, να τους λέω απλώς "ευχαριστώ" και να συνεχίζω», εξηγεί ο Bustamante.

To αποτέλεσμα είναι μια σειρά από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε μια περίοδο δύο μηνών τον περασμένο χρόνο, προτού οι Ολυμπιακοί Αγώνες καταλάβουν την πόλη στην οποία γεννήθηκε, στρέφοντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον προς τα εκεί και φέρνοντας τη στερεότυπη ατμόσφαιρά τους στο Ρίο. Όντας κάποιος που έχει ζήσει τόσο στο πραγματικό Ρίο όσο και στο Niteroi στην άλλη άκρη του κόλπου, ο Rudy έχει δει μια πλευρά της ζωής που δεν «κολλάει» με τις εικόνες της φαβέλας που έγιναν γνωστές από την Πόλη του Θεού και που συχνά συνδέονται με τη βραζιλιάνικη πρωτεύουσα.

Όταν ήταν οκτώ χρονών, εκείνος και η οικογένειά του έφυγαν από το Ρίο με προορισμό το Λονδίνο, όπου και μένει από τότε. Τι έχει ακούσει λοιπόν να λένε για το Ρίο άνθρωποι εκτός Βραζιλίας; «Φαίνεται να εξαρτάται από την ηλικία. Οι μεγαλύτεροι έχουν ακόμα στο μυαλό τους μια εικόνα τύπου Carmen Miranda, καθώς και μια αίσθηση πως υπάρχουν παντού αξιαγάπητα αλητάκια», λέει. «Οι νεότεροι –ή τουλάχιστον τα νέα άτομα που έχω γνωρίσει εγώ– μιλούν για τη διαφθορά, τον αθλητισμό και το ότι ταξιδεύεις εκεί για να παρτάρεις. Με αυτήν τη σειρά. Μου έχει τύχει επίσης να συναντήσω άτομα που εκπλήσσονται από το γεγονός ότι είμαι λευκός, άσχετος με το ποδόσφαιρο και με αρκετά λεφτά για να ταξιδέψω μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο».

Ζώντας με αυτό τον τρόπο, ο Rudy ένιωθε πως δεν ανήκε κάπου πολιτισμικά, κάτι το οποίο εξερεύνησε μέσω της κάμεράς του. «Πάντα νιώθω αποξενωμένος όταν γυρίζω εκεί», σχολιάζει σχετικά με τη Βραζιλία. «Είμαι ανάμεσα σε δύο κουλτούρες υπό μια έννοια. Καταλήγω να χωράω με έναν τρόπο ο οποίος μου επιτρέπει να ξέρω πολύ καλά την πόλη, αλλά όχι τόσο καλά ώστε να νιώθω κομμάτι της».

Καταλήγει να προσεγγίζει τις φωτογραφίες του από μια σκοπιά που προσπαθεί να είναι ευαίσθητη απέναντι στις πιθανές γενικεύσεις γύρω από το πώς ζουν οι πολίτες του Ρίο που βρίσκονται στα αντίθετα άκρα του οικονομικού χάσματος. Είναι περίεργο να βλέπεις πώς έχει «πουλήσει» η χώρα τον εαυτό της προς τους ξένους στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα «με όλες αυτές τις διαφημίσεις για τις "πικάντικες βραζιλιάνικες σάλτσες μπάρμπεκιου" που κάνουν σχεδόν όλα τα καταστήματα. Δεν ξέρω αν έχουν συμβουλευτεί Βραζιλιάνους ή αν απλώς ακολουθούν στερεότυπα, αλλά το βραζιλιάνικο φαγητό, ακόμα και στα πιο καυτερά του, είναι πιο ήπιο σε σύγκριση με αυτό του Ηνωμένου Βασιλείου˙ το να περιχύνεις δε το κρέας με έντονη σάλτσα θεωρείται αηδία».

Πέρα από τις σάλτσες, ο Rudy λέει ότι κάνει ό,τι μπορεί για να επιτρέψει στις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους, αποτυπώνοντας την καθημερινή βαρεμάρα της αστικής ζωής, που εντέλει είναι πιο κοινή παγκόσμια θεματική από όσο ίσως θα πίστευε ένας μέσος τουρίστας. «Δεν θα προσποιηθώ ότι έχω κάποια αντικειμενική ματιά σχετικά με τη χώρα. Άλλωστε η ιδέα του project ήταν να παρουσιάσω μια εντελώς υποκειμενική ματιά της περιοχής. Σίγουρα δεν είναι μια ματιά που αντιπροσωπεύει όλους τους Βραζιλιάνους, αλλά ασφαλώς και είναι η ματιά ενός Βραζιλιάνου, έστω κι αν αυτός χαρακτηρίζεται από την έντονη αίσθηση πως βιώνει τα πάντα σαν ξένος». Και όπως φαίνεται, αυτή η αίσθηση ήταν κάτι που δεν μπορούσε να σταματήσει καμία φιλική προειδοποίηση.

Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.

Περισσότερα από το VICE

Εκατό Στρώσεις Make up για ένα YouTube Βίντεο

Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα: Ο Διαγωνισμός που Κάποτε Ένωνε Όλη την Ευρώπη

Ο 25χρονος Dmitrij Πεθαίνει και Αφήνει τους Πάντες να το Παρακολουθήσουν στο Blog του