Φωτογραφίζοντας τους Εφιάλτες του Κυρίου Η. που Πάσχει από Δυσπεψία
Μια φωτογραφική έκθεση χωρίς πρόσωπα στο άλλοτε θρυλικό studio που τζάμαραν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Τζο Κόκερ, ο Δημήτρης Πουλικάκος και ο Κάρλος Σαντάνα.
Οι ροκ «τσιγγάνοι» του σκόρπισαν από τη γειτονιά στο Μεταξουργείο - πίσω τους άφησαν μια χούφτα ζεσταμένα κάρβουνα να «σιγοκαίνε» στη «φωτιά» της νιότης τους, ένα μουσικό κληροδότημα για τις επόμενες γενιές. Κάποτε στο «πυρακτωμένο» στενάκι, της οδού Κολωνού, βόλταραν τα άγρια τέκνα της αντίδρασης, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο «Θείος Νώντας» Δημήτρης Πουλικάκος, οι Last Drive, ο Βλάσης Μπονάτσος, οι Σπυριδούλα, αλλά και έκλυτοι μύθοι με διεθνή ακτινοβολία όπως ο Κάρλος Σαντάνα, o Τζέρι Λι Λιούις, ο Τζο Κόκερ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Σήμερα το άλλοτε studio των βέβηλων ροκάδων, είναι ένας εκκεντρικά ατμοσφαιρικός πολυχώρος, a.k.a «dudu loft», μια γενναιόδωρη καλλιτεχνική ένωση που φωτοβολεί μνήμες του χθες, «ποτισμένες» με καπνό και αλκοόλ, δίχως να μένει προσκολλημένη στις «ένδοξες μέρες» που χάθηκαν στη βάρβαρη παγίδα του χρόνου. Τουναντίον, νέοι καλλιτέχνες, πάσης φύσεως, καλούνται να συνεχίσουν την ταραγμένη «παράδοση». Η φωτογραφική έκθεση «Τα Ανήσυχα Όνειρα του Κυρίου Η.» είναι ένα φαντασιακό οδοιπορικό στα όνειρα και τους εφιάλτες ενός ανθρώπου που πάσχει από δυσπεψία.
Ο Νίκος Βούλγαρης είναι γνήσιο τέκνο μιας γενιάς που άλλα σπούδασε και εν τέλει με άλλα ασχολήθηκε -μετά το πέρασμα του από τη Φιλοσοφική σχολή ξεκίνησε να εργάζεταιν το 1995, αρχικά ως βοηθός οπερατέρ, ενώ το 2006 πέρασε στη διεύθυνση φωτογραφίας. Ακολούθησαν κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, διαφημιστικά, ντοκιμαντέρ. Τα «Ανήσυχα Όνειρα του Κυρίου Η.» είναι η πρώτη του έκθεση.«Ποιος είναι ο Κύριος Η. και γιατί έχει ανήσυχα όνειρα;», τον ρωτώ. Χαμογελά. «Λόγω χρόνιας δυσπεψίας. Ευτυχώς ο κύριος Η. είναι εκεί για να μοιραστεί μαζί μου τα όνειρά του και να τα αποτυπώσω στο φακό. Είμαστε δυο καλοί "φίλοι". Αυτή η "σχέση" δημιουργεί την απαραίτητη απόσταση μεταξύ του έργου και του δημιουργού του. Του είμαι ευγνώμων γι' αυτό!».«Να υποθέσω ότι ο Κύριος Η. και η φωτογραφία είναι ένα εκφραστικό μέσο για να "δραπετεύεις" ενίοτε από την πραγματικότητα;», επανέρχομαι. «Η φωτογραφία είναι μια πράξη που απομονώνει στοιχεία αυτού που συνηθίζουμε να ονομάζουμε πραγματικότητα, τα αποκόπτει από αυτήν και τα μεταμορφώνει σε κάτι άλλο. Σε κάτι που μπορεί είτε να έχει είτε να μην έχει σχέση μ΄αυτήν. Αναλόγως με την οπτική που καθενός». «Η έκθεση πως προέκυψε;», συνεχίζω την κουβέντα, ενώ περιδιαβαίνω το χώρο παρατηρώντας τις φωτογραφίες που κρέμονται από αλυσίδες και μοιάζουν να αιωρούνται στο κενό σα να έχουν κατέβει από τον ουρανό. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό σε όλες είναι η φυγή και η φθορά. Σκοτεινά υπόγεια, ξεβαμμένοι τοίχοι, μαρμάρινες σκάλες. Ο Νίκος μου εξηγεί: «Είμαι 42 ετών και φωτογραφίζω συστηματικά από την εφηβεία μου -μια ομολογουμένως αρκετά μοναχική διαδικασία. Σκέφτηκα λοιπόν πως ήρθε η ώρα να συναντηθώ και με άλλους ανθρώπους. Μέσα από την εμπειρία της έκθεσης περιμένω να οδηγηθώ σε μια βελτιωμένη εποπτεία του τρόπου με τον οποίο φωτογραφίζω». «Δεν εννοείς τεχνικά φαντάζομαι;», τον ρωτώ. «Όχι, όχι το αντίθετο, αναφέρομαι σε μια βαθύτερη διαδικασία που δεν έχει καμία σχέση με τεχνικά ζητήματα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η έκθεση φωτογραφίας του Νίκου Βούλγαρη θα ανοίξει την Τρίτη το βράδυ στις 20.00 με ένα live από μια νέα μπάντα: τους StarWound. Μια παρέα που ενώθηκε το 2012 και το 2015 κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Miles to Walk». Ένα ιδιαίτερο άλμπουμ με rock, cabaret ήχο και αγγλόφωνους στίχους που συνδυάζουν το ρεαλισμό με την ποίηση. «Πως προέκυψε η συνεργασία με τον Νίκο;», ρωτώ τα παιδιά. «Είμαστε συνεργάτες και συνοδοιπόροι. Είναι ενας εξαιρετικός καλλιτέχνης και επαγγελματίας που είχαμε την τιμή να ντύσει με τις εικόνες και τη μοναδική ματιά του του όχι μονο το εξώφυλλο του πρώτου μας δίσκου αλλά και το βίντεο κλιπ του τραγουδιού "The day of Raymond Ray". Μπορεί η τέχνη μας να είναι διαφορετική αλλά η αντίληψη είναι κοινή και αυτό θέλουμε να δείξουμε στο event. Tην καλλιτεχνική έκφραση που διασπάται σε εκφραστικά μέσα αλλά έχει κοινή αφετηρία και κοινό προορισμό: Να μιλήσουμε για δύσκολες ανθρώπινες ιστορίες μέσα απο τη μουσική, το χορό, το όνειρο».
«Το τραγούδι "The day of Raymond Ray" αναφέρεται στην καθημερινότητα ενός άστεγου, έτσι;», απευθύνομαι στην ομήγυρη. «Ναι, βασικά προσπαθούμε μέσα από τα τραγούδια μας να ιχνηλατούμε ανθρώπινες διαδρομές και να θέτουμε σύγχρονα κοινωνικά ερωτήματα γύρω από την ελληνική κρίση, με όχημα jazz και rock μελωδίες που ενσωματώνουν παράλληλα στοιχεία από την κλασική και την παραδοσιακή μουσική. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα το "Miles to walk" συνδυάζει στοιχεία από την ασιατική μουσική, τα blues και τους παραδοσιακούς ηπειρώτικους ήχους», μου διευκρινίζει η Κωνσταντίνα Σταυροπούλου, τραγουδίστρια της μπάντας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
