Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK

Ένας σεισμός μεγέθους 6,6 Ρίχτερ έπληξε την Ιταλία την Κυριακή, αφήνοντας πίσω του περισσότερους από 18.000 αστέγους και 20 τραυματίες – όμως ευτυχώς δεν προκάλεσε κανένα θάνατο. Η σεισμική δόνηση, το επίκεντρο της οποίας ήταν κοντά στη Norcia, πόλη της περιφέρειας Umbria, σημειώθηκε ύστερα από δύο ακόμη σεισμούς που έλαβαν χώρα κοντά στην πρωτεύουσα της Umbria, την Perugia, την Τετάρτη. Όλοι οι πρόσφατοι σεισμοί εκδηλώθηκαν κοντά στην ίδια ρηγματογενή ζώνη που προκάλεσε έναν προηγούμενο σεισμό, από τον οποίο έχασαν τη ζωή τους σχεδόν 300 άνθρωποι, τον Αύγουστο του 2016.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι ισχυροί σεισμοί όπως αυτός που συνέβη τον Αύγουστο προκαλούν πιέσεις, οι οποίες εξαπλώνονται στα γειτονικά ρήγματα προκαλώντας την αλυσιδωτή διέγερσή τους. Η Ιταλία είναι μια από τις πιο σεισμικά ενεργές περιοχές στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο – τον τελευταίο αιώνα, περισσότεροι από 30 σεισμοί έχουν πλήξει τη χώρα, με τον τελευταίο να είναι ο ισχυρότερος από το 1980.

Ζητήσαμε από τρεις ανθρώπους που επέζησαν από μερικούς εκ των ισχυρότερων σεισμών της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας να μας περιγράψουν πώς ήταν να βρίσκεσαι στο έλεος της Μητέρας Γης.

Ο σεισμός στο Friuli (στο βορειοανατολικό τμήμα της Ιταλίας) σημειώθηκε τον Μάιο του 1976 και ήταν 6,5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ. 978 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, 2.400 τραυματίστηκαν και 157.000 έμειναν χωρίς στέγη. Ο κύριος σεισμός ακολουθήθηκε από κάποιους μετασεισμούς τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Στις 6 Μαΐου, γύρω στις 9.00 μ.μ., φορούσα τις πιτζάμες μου και έτρωγα με την οικογένειά μου στο διαμέρισμά μας στο Udine. Διάβαζα για τις σχολικές εξετάσεις τότε κι έτσι κάθε βράδυ μετά το φαγητό μελετούσα για τρεις ώρες στο δωμάτιό μου.

Με το που κάθισα στο γραφείο μου να διαβάσω, άρχισαν οι δονήσεις. Θυμάμαι ότι έτρεξα στο σαλόνι όπου έπαιζε ο μικρός μου αδερφός υπό τη σκιά μιας τεράστιας βιβλιοθήκης, από την οποία είχαν αρχίσει να πέφτουν βιβλία. Μόλις που πρόλαβα να τον γλιτώσω από κάτι βαριά βιβλία που ήταν έτοιμα να πέσουν πάνω του. Το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ κοιμηθήκαμε στο οικογενειακό αυτοκίνητο με τη μαμά μας. Ο πατέρας μου, ο οποίος είχε περάσει χρόνια σε μια ινδική φυλακή και είχε καταφέρει να επιζήσει από ένα σεισμό στα Ιμαλάια, αρνούνταν να αφήσει το σπίτι, κι έτσι κοιμόμασταν εκεί.

Όταν «χτύπησε» ο δεύτερος σεισμός, ήμουν στο κέντρο του Udine, κολλημένος στην κίνηση, μέσα στο καμπριολέ μου. Έκανε ζέστη και είχε πολύ κόσμο έξω. Ένιωσα το αμάξι να δονείται και όταν κοίταξα ψηλά είδα και τα κτίρια να δονούνται. Μια γυναίκα που στεκόταν δίπλα στο αυτοκίνητό μου έχασε την ψυχραιμία της και άρχισε να ουρλιάζει. Κάποια τμήματα της πόλης που καταστράφηκαν από τον σεισμό ξαναχτίστηκαν τα επόμενα χρόνια λόγω των υπεράνθρωπων προσπαθειών των κατοίκων – και όχι χάρη στην ιταλική κυβέρνηση.

- Fabio, 58

Στις 6 Απριλίου του 2009, ένας σεισμός 5,8 Ρίχτερ κατέστρεψε την πόλη της L'Acquila. Είχαν προηγηθεί αλλεπάλληλες δονήσεις και έγινε αισθητός σε ολόκληρη την κεντρική Ιταλία. Για την καταστροφή και τον αριθμό των θυμάτων (309) που άφησε πίσω του, έχει αξιολογηθεί ως ο πέμπτος καταστροφικότερος σεισμός στην πρόσφατη ιταλική ιστορία.

Οι Ιταλοί δεν θα θυμούνται το όνομά μου, αλλά ίσως θυμούνται τα πλάνα από τη διάσωσή μου, τα οποία μεταδόθηκαν στις 6 Απριλίου του 2009. Όλοι στην τηλεόραση μιλούσαν για ένα κορίτσι που ήταν ακόμα ζωντανό αλλά είχε παγιδευτεί στα συντρίμμια. Εγώ είμαι αυτό το κορίτσι. Πέρασαν μήνες μετά τη διάσωσή μου για να συνειδητοποιήσω ότι είχα γίνει σύμβολο ελπίδας για την πόλη μου.

Σήμερα είμαι μια φυσιολογική κοπέλα. Έχω πάρει το πτυχίο μου, εργάζομαι και έχω όνειρα και ανησυχίες. Όταν, όμως, ήμουν 24, πέρασα 23 ώρες κάτω από τα ντουβάρια του διαμερίσματός μου. Χρωστάω τη ζωή μου στους πυροσβέστες, οι οποίοι δούλευαν 15 ώρες χωρίς διάλειμμα για να με απεγκλωβίσουν. Έχασα πολλά από αυτό τον σεισμό: ρούχα, παπούτσια, βιβλία, τον υπολογιστή μου – όμως το βασικότερο ήταν ότι έχασα αρκετούς φίλους.

Σκέφτομαι συχνά αυτό που έγινε, προσπαθώντας να καταλάβω αν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νόημα πίσω από την εμπειρία μου. Έχω καταλήξει ότι μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αξιοποιήσω στο έπακρο τις δυνατότητές μου στη ζωή. Αυτό είναι που με έκανε να μην τα παρατήσω, παρά τους εξαντλητικούς μήνες που πέρασα προσπαθώντας να ξαναπερπατήσω. Έχασα την ισορροπία μου για ελάχιστα δευτερόλεπτα και χρειάστηκε πολύς χρόνος, αποφασιστικότητα και πίστη για να την ανακτήσω.

- Marta, 31

Ένας σεισμός μεγέθους 6,1 Ρίχτερ έπληξε την περιφέρεια Emilia-Romagna στις 20 Μαΐου του 2012. Ακολούθησε μια δόνηση που ταρακούνησε ολόκληρο το βόρειο τμήμα της χώρας, στις 29 Μαΐου. Είκοσι επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αυτούς τους σεισμούς.

Κοιμόμουν στο σπίτι μου στο San Martino Spinto, κοντά στην πόλη Modena. Ήμουν ξαπλωμένος στο στρώμα που βρισκόταν στο ξύλινο πάτωμα και είχα αφήσει το φως αναμμένο. Ξαφνικά, το φως έσβησε και το δωμάτιο άρχισε να κουνιέται πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά.

Σηκώθηκα όρθιος με τα πόδια μου ανοιχτά, σε μια προσπάθεια να μη χάσω την ισορροπία μου. Όλα μου τα υπάρχοντα έπεφταν από τα ράφια και τους τοίχους. Σκέφτηκα «γαμώτο, θα πεθάνω». Μετά σκέφτηκα να ανοίξω το παράθυρο, να πηδήξω στο υπόστεγο, από εκεί στο αυτοκίνητό μου και μετά στο έδαφος. Εκεί που ετοιμαζόμουν να ανοίξω το παράθυρο, ξαφνικά σταμάτησαν όλα. Κατέβηκα λοιπόν τρέχοντας τις σκάλες και βγήκα στον δρόμο ξυπόλυτος, με το εσώρουχό μου.

Έτρεξα στο σπίτι των γονιών μου –ποτέ δεν έχω τρέξει τόσο γρήγορα στη ζωή μου– και τους βρήκα στον δρόμο, περικυκλωμένους από ένα μικρό πλήθος γειτόνων. Το πρώτο πράγμα που με ρώτησαν ήταν: «Γιατί φοράς μόνο το εσώρουχό σου; Δεν κρυώνεις;» Μέσα σε αυτή την τραγική στιγμή, δεν έπαψαν να συμπεριφέρονται ως γονείς. Σύντομα, ο ήλιος ανέτειλε και είδαμε τις συνέπειες του σεισμού, τις οποίες μέχρι τότε είχαμε απλώς νιώσει.

Την επόμενη μέρα έβρεξε, όμως ευτυχώς η βροχή δεν συνεχίστηκε τους επόμενους μήνες. Εκείνο το διάστημα έμενα σε μια σκηνή, ενώ οι γονείς μου στο αυτοκίνητό τους. Ο μπαμπάς μου δεν έκλεισε μάτι για τις επόμενες 40 νύχτες. Ξάπλωνε για μια-δυο ώρες κάθε βράδυ, όμως τον υπόλοιπο χρόνο τον περνούσε κάνοντας σκοπιά, σε περίπτωση κάποιου μετασεισμού. Τρώγαμε στον δρόμο κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης και μια φορά η μητέρα μου είπε: «Το πιστεύετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν στην παραλία μόνο και μόνο για να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουμε εμείς τώρα;»

- Tiziano, 48

Περισσότερα από το VICE

Πώς Περνάει η Ζωή σε Ένα «Εργοστάσιο» Πτυχίων στη Ρουμανία;

Οι Καθρέφτες στα Δοκιμαστήρια σε Κάνουν να Φαίνεσαι Καλύτερη για να (την) Ψωνίσεις

Ο Αποκεφαλιστής της Βούλας, το Στοιχειωμένο Σπίτι του ΠΑΟΚ και Άλλες Ιστορίες Τρόμου