Τα Πολύχρωμα Σχέδια Μικρών Κούρδων που Ξέφυγαν από το Ισλαμικό Κράτος

Αυτό το άρθρο αρχικά εμφανίστηκε στο VICE Γερμανίας

Για τις ανάγκες ενός πρόσφατου πανεπιστημιακού πρότζεκτ η Olivia Kortas πέρασε τρεις εβδομάδες σε διάφορους προσφυγικούς καταυλισμούς στα τουρκοσυριακά σύνορα. Η φοιτήτρια πολιτικής δημοσιογραφίας ήθελε να γράψει για τις ελπίδες, τα μελλοντικά σχέδια και την καθημερινότητα των Κούρδων προσφύγων. Τα παιδιά τα οποία ζούσαν σε καταυλισμούς ήταν εκεί τόσο πολύ καιρό που δεν ήθελαν να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους, το Κομπάνι. Οι προσφυγικοί καταυλισμοί ήταν οι μόνοι χώροι που γνώριζαν. Προκειμένου να δει τα πράγματα από τη δική τους οπτική, τους ζήτησε να ζωγραφίσουν μερικές εικόνες για το πώς αισθάνονταν.

Ήρθαμε σε επαφή μαζί της για να μας πει για το πρότζεκτ.

VICE: Πώς προέκυψε να εργάζεσαι γύρω από τα συριακά σύνορα; Είχες ασχοληθείς με το θέμα του Ισλαμικού Κράτους πριν να φύγεις;
Olivia Kortas: Στην πραγματικότητα πέρασα πολύ χρόνο κάνοντας έρευνα για την προπαγάνδα του Ισλαμικού Κράτους στην Ευρώπη, για ένα άρθρο που έγραφα. Φυσικά παρακολουθώ όλες τις τελευταίες εξελίξεις. Αυτό το πρότζεκτ, ωστόσο, δεν ήταν τόσο για το Ισλαμικό Κράτος, ήταν πιο επικεντρωμένο στους Κούρδους. Πολλοί από τους καταυλισμούς ήταν οργανωμένοι από κουρδικές ομάδες. Ήθελα να γράψω για το πώς ήταν η ζωή για τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί για εννιά μήνες. Ήθελα να δω πώς ήταν η καθημερινότητά τους και ποια μελλοντικά σχέδια είχαν. Ενδιαφερόμουν να μάθω πώς οι διαφορετικές ομάδες Κούρδων βοηθούσαν αυτούς τους ανθρώπους. Παράλληλα έγραφα για τις βουλευτικές εκλογές της Τουρκίας που έγιναν στις 7 Ιουνίου. Η προεκλογική εκστρατεία ήταν ιδιαιτέρως συναισθηματική στις κουρδικές περιοχές. Πολλοί άνθρωποι ήλπιζαν ότι το φιλοκουρδικό HDP θα κέρδιζε βουλευτικές έδρες.

Πώς είναι λοιπόν η καθημερινότητα στους καταυλισμούς;
Υπάρχουν αρκετοί διαφορετικοί προσφυγικοί καταυλισμοί και η καθημερινότητα είναι αρκετά διαφορετική αναλόγως το μέρος όπου ζεις. Οι πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν χάσει πολλά μέλη της οικογένειάς τους ζουν σε ελαφρώς πιο άνετους καταυλισμούς γνωστούς ως «στρατόπεδα κοντέινερ». Η διάθεση σε αυτούς είναι λίγο πιο χαλαρή καθώς ο κόσμος ούτε που σκέφτεται να επιστρέψει στο σπίτι του.

Πέρασα πολύ χρόνο σε ένα προσφυγικό στρατόπεδο που ήταν μόλις λίγα μίλια μακριά από το Κομπάνι. Οι άνθρωποι εκεί ζούσαν με μεγαλύτερη ένταση - φαίνονταν πολύ ασταθείς. Υπάρχουν μόνο περίπου 120 από τις αρχικά 900 σκηνές που είχαν στηθεί. Οι άνθρωποι επιστρέφουν προς το Κομπάνι σε ομάδες.

Σε γενικές γραμμές, τα πράγματα ακολουθούν μια ρουτίνα στους καταυλισμούς. Το πρωινό διανέμεται το πρωί - ψωμί, ελιές και μερικές φορές λίγο τυρί. Τα παιδιά είναι υπεύθυνα για τον καθαρισμό των τουαλετών και τη συλλογή σκουπιδιών από τους χώρους του καταυλισμού.

Μια μικρή ομάδα προσφύγων μαγειρεύει μεσημεριανό για ολόκληρο τον καταυλισμό. Το δείπνο είναι συνήθως φασολάδα, σαλάτα και ψωμί. Ο κόσμος, για να γλιτώσει από τη ζέστη, βρίσκει καταφύγιο στις σκηνές του. Το στρατόπεδο αποτελούνταν μόνο από σκηνές και βρίσκεται περίπου επτά μίλια από το κοντινότερο χωριό, το Σουρούτς. Δεν υπάρχουν πολλά για να κάνει ο κόσμος εκεί, αλήθεια. Ένας εθελοντής δάσκαλος από το Σουρούτς έρχεται δυο ή τρεις φορές την εβδομάδα για να διδάξει το λατινικό αλφάβητο καθώς επίσης τουρκικά και κουρδικά. Μερικοί από τους πρόσφυγες εργάζονται για ντόπιους γεωργούς και με αυτό τον τρόπο κερδίζουν λίγα χρήματα. Όμως λίγο-πολύ όλοι απλά προετοιμάζονται να επιστρέψουν στο Κομπάνι.

Πώς ένιωθαν τα παιδιά που ήταν στον καταυλισμό;
Πολλά από τα παιδιά στον καταυλισμό συμπεριφέρονται πολύ ώριμα. Είναι πολύ ανεξάρτητα. Μαγειρεύουν, καθαρίζουν, ξεστήνουν σκηνές και βοηθούν τους εργαζόμενους στον καταυλισμό οπουδήποτε μπορούν. Τα μικρότερα παιδιά είναι πολύ χαρούμενα και ζωηρά. Φτιάχνουν αετούς από πλαστικές τσάντες και τα χορτάρια που φυτρώνουν γύρω από τρύπες με νερό. Μερικά από τα παιδιά, στην πραγματικότητα, θα προτιμούσαν να μείνουν στον καταυλισμό παρά να επιστρέψουν στο Κομπάνι. Δεν υπάρχει τίποτα να τους περιμένει εκεί, εκτός των ερειπίων των σπιτιών τους.

Η σχέση που έχουν με τους γονείς τους στο Κομπάνι είναι διαφορετική από εκείνη που έχουν εδώ στα στρατόπεδα. Οι γονείς έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα όταν είναι στο σπίτι, δεν τους ενδιαφέρει να ασχοληθούν με παιχνίδια ή ζωγραφιές. Είναι πιο περήφανοι για τα παιδιά τους όταν τραγουδούν για το Κομπάνι ή τον αγώνα των YPG (Ανδρικές Μονάδες Προστασίας του Κουρδικού Λαού στη Συρία) και YPJ (Γυναικείες Μονάδες Προστασίας του Κουρδικού Λαού στη Συρία).

Τα παιδιά παρακολούθησαν μαθήματα τέχνης, σωστά;
Ναι. Μια εργαζόμενη σε διεθνή οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας έδωσε σε παιδιά μολύβια και μερικά φύλλα χαρτιού. Έγινε περίπου όταν έφθασα στον καταυλισμό. Μια εργαζόμενη ρώτησε εάν μπορούσα να φροντίσω τα παιδιά για λίγες ώρες. Απλά τα επέβλεπα και τα άφηνα να ζωγραφίσουν οτιδήποτε ήθελαν. Όλα έγιναν σε μια γκρι σκηνή με δέκα ξύλινα παγκάκια και 20 καρέκλες. Λίγα από τα παιδιά άρχισαν να ζωγραφίζουν με θυμό. Όλα φώναζαν ζητώντας τρία χρώματα, κόκκινο, πράσινο και κίτρινο. Υπήρχε μόνο ένα από κάθε χρώμα στο κουτί που έφερε η Ρουμάνα εργαζόμενη ανθρωπιστικής οργάνωσης.

Τα σχέδια, τελικά, κατέληξαν να είναι πραγματικά παρόμοια; Τα περισσότερα παιδιά ήθελαν να ζωγραφίσουν με αυτά τα χρώματα, ναι. Είναι τα χρώματα των Κούρδων, τα χρώματα της πατρίδας τους. Είναι τα χρώματα των μαχητών που απελευθέρωσαν το Κομπάνι. Τα σχέδια ήταν σχεδόν απολύτως πολιτικά. Ήταν σαν τα παιδιά να ανταγωνίζονταν ποιο θα μπορούσε να γεμίσει γρηγορότερα φύλλα χαρτιού. Διασκέδαζαν πάρα πολύ. Ήταν όλα τόσα περήφανα.

Ευχαριστώ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.