Έτσι Κατάφερα να Χωρίσω από την πιο Βάναυση Σχέση μου

Tο θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Συνάντησα τον Angelo στα γυρίσματα μιας ταινίας στο Βερολίνο. Είχαμε και οι δυο «κλείσει» να δουλέψουμε σε ένα διαφημιστικό για τη γερμανική τηλεόραση. Οι παραγωγοί ανησυχούσαν ότι όλο το καστ με τα ξανθά μαλλιά και τα μπλε μάτια θα έστελνε το λάθος μήνυμα, οπότε την τελευταία στιγμή έψαξαν να βρουν μη Γερμανούς ηθοποιούς που δεν είχαν δουλειά στην πόλη. Και βρήκαν τον Angelo, έναν μαύρο Καναδό και εμένα, έναν κοκκινομάλλη Ιρλανδό.

Είχαμε πολλά διαλείμματα στη διάρκεια των γυρισμάτων, οπότε ο Angelo και εγώ αρχίσαμε να μιλάμε. Αλλά, οι συζητήσεις μας διακόπτονταν συνέχεια από τα αλλεπάλληλα SMS με τα οποία καυγάδιζα με την κοπέλα μου, όλη την ώρα. Ας πούμε ότι το όνομά της είναι Sara.

«Πρέπει να μιλήσουμε», μου έγραψε.
«Ας περιμένουμε μέχρι να γυρίσω στο σπίτι».
«Τώρα ή ποτέ».
«Μην είσαι γελοία».
«Μια φορά να με ξαναπείς γελοία και θα σου ξεριζώσω το κεφάλι».

Η Sara ήταν Γερμανίδα. Μερικές φορές έκανε λάθη όταν μιλούσε.

Ο Angelo περίμενε υπομονετικά καθώς συνεχώς άφηνα την πρόταση στη μέση για να απαντήσω στην όποια νέα επίθεση μού έκανε μέσω της ραγισμένης οθόνης του κινητού μου.

«Αυτό έχει ενδιαφέρον», είπε ο Angelo.

«Δεν έχεις ιδέα», είπα. «Το κορίτσι μου φωνάζει και στον ύπνο της».

Το είχα θέσει ήπια. Η Sara όχι μόνο μού φώναζε στον ύπνο της. Μου είχε κλέψει ποτά, τσιγάρα, χρήματα, ποδήλατα, ρούχα, ο,τιδήποτε. Έκλεβε και από τους γείτονές μου, επίσης. Συνεχώς επέστρεφα φυτά που είχε πάρει από τα περβάζια τους. Με χτυπούσε με μικρά χαστουκάκια που γίνονταν όλο και πιο δυνατά, καθώς μεθούσαμε περισσότερο. Μια φορά, θυμάμαι, με χτύπησε τόσο δυνατά στο αυτί μου, που για τρεις μέρες ο,τιδήποτε μου έλεγε κάποιος ακουγόταν σαν να έρχεται από τον πάτο ενός ορυχείου. Μια φορά την άφησα σε ένα μπαρ μετά από ένα καυγά και πήγα σπίτι. Με ακολούθησε και άρχισε να πετάει πέτρες στο παράθυρο. Όταν είδε ότι δεν σηκωνόμουν από το κρεβάτι για να της ανοίξω να μπει, πήρε τις μπότες της και μία-μία τις πέταξε στα τζάμια. Όταν η Sara ήθελε προσοχή, την έπαιρνε. Ο φορητός υπολογιστής στον οποίον γράφω αυτή τη στιγμή έχει μια τεράστια ρωγμή στην οθόνη από τότε που τον έριξε από το γραφείο μου, όταν της είπα «απλώς δώσε μου ακόμα ένα λεπτό μωρό μου, σε παρακαλώ».

Η Sara δεν ήταν η πρώτη κακοποιητική σχέση την οποία είχα. Με έλκυε αυτό το είδος κοριτσιού: εκείνο που πίνει πάρα πολύ, αναζητά το δράμα, είχε πρώην αγόρια σε κάθε γωνία και τσαντίλες που θα έκαναν έναν δικτάτορα να ντραπεί. Όμως, η Sara πιθανώς ήταν η πιο σκληρή. Όταν τσακωνόμασταν λέγαμε πράγματα που τα περισσότερα ζευγάρια δεν μπορούσαν ποτέ να ξεχάσουν. Με έλεγε αδερφή, δειλό και μια φορά δεν θα ξεχάσω, με τα καλύτερα αγγλικά που ήξερε και τη γερμανική προφορά της, με αποκάλεσε άχρηστο τσουβάλι με σκατά προβάτου.

Όταν τσακωνόμασταν κατέληγε να με χαστουκίζει και να με κλωτσάει. Εγώ στεκόμουν εκεί, έπαιρνα μια περίεργη στάση brace (καθισμένος, με το κεφάλι στα γόνατα), όχι επειδή πάντα μου έλεγαν να μη χτυπάω κορίτσια αλλά επειδή αυτό το συγκεκριμένο, πραγματικά, το φοβόμουν.

Στα γυρίσματα εκείνη την ημέρα, η σκηνή μας ήταν απλή: εννέα από εμάς -επτά Γερμανοί, εγώ και ο Angelo- έπρεπε να τρέξουμε προς την κάμερα χαμογελώντας πλατιά. Έπρεπε να το κάνουμε για πάνω από δυο ώρες πριν ο σκηνοθέτης μείνει ευχαριστημένος. Όταν τελικά τα καταφέραμε, υπήρξε ένας γύρος χειροκροτημάτων και μια επιταγή 550 δολαρίων. Στην υγειά μας.

Αφού τελείωσε το γύρισμα, ο Angelo με ρώτησε τι έκανα το βράδυ.

«Πιθανώς, θα τσακωθώ με την κοπέλα μου», είπα.

«Γάμα το», είπε ο Angelo, «έλα να κάνεις μια συνεδρία μαζί μου».

«Συνεδρία για τ πράγμα;».

«Δραματοθεραπεία. Έκανα Διαδικτυακά ένα μάθημα την περασμένη εβδομάδα και βάζω στοίχημα ότι θα βοηθήσει».

Ο Angelo εξήγησε ότι η δραματοθεραπεία ήταν μια διαδικασία στη διάρκεια της οποίας έπαιζες τις εμπειρίες που θα μπορούσες να έχεις ή που ήδη είχες, προκειμένου, είτε να κάνεις πρόβα ενός επιχειρήματος ή για να ξαναγράψεις τη δική σου ιστορία. Η τεχνική είχε εφευρεθεί από έναν άνδρα που λέγεται Jacob L. Moreno, ο οποίος υποστήριζε ότι αναπαριστώντας καταστάσεις από τη ζωή τους, οι άνθρωποι μπορούν να καταλήξουν σε δημιουργικές, αυθόρμητες λύσεις για τα προβλήματα τους.

Είχα κάνει για λίγο θεραπεία όταν ο πατέρας μου ήταν στο κέντρο αποτοξίνωσης αλλά πέρα από αυτό δεν είχα «αγγίξει» αυτά τα θέματα. Οι φτωχοί άνθρωποι δεν κάνουν θεραπεία. Αντί αυτού πίνουμε, καπνίζουμε χόρτο και δεν κοιμόμαστε. Αλλά ένιωθα απόγνωση για την κατάστασή μου με την Σάρα, οπότε είπα στον Angelo πως θα το δοκίμαζα.

Ο Angelo ζούσε σε ένα υπόγειο διαμέρισμα στη γκέι συνοικία του Βερολίνου. Όταν φθάσαμε, με πήγε στο σαλόνι του.

«Μη φοβηθείς να κάνεις θόρυβο», είπε ο Angelo.

«Γιατί να κάνω θόρυβο;», ρώτησα.

«Θα δεις», είπε.

Αρχίσαμε να περπατάμε σε κύκλους, ο ένας γύρω από τον άλλον, μέσα στο δωμάτιο. Ο Angelo μού ζήτησε να κλείσω τα μάτια μου και αρχίσαμε ένα παιχνίδι συσχετισμών με απλές λέξεις. Ο Angelo θα έλεγε κάτι και έπειτα θα απαντούσα με το πρώτο πράγμα που θα μου ερχόταν στο μυαλό.

Παγωτό - βανίλια.
Καλοκαίρι - λίμνες.
Sara - ολοκληρωτικό στρες.
Σπίτι - η μητέρα μου.
Μπύρα - ωραίες στιγμές.
Sara - στομαχόπονος.

Παίξαμε το παιχνίδι για αρκετή ώρα και κάθε φορά που ο Angelo ανέφερε τη Sara, ξεστόμιζα κάτι όπως άγχος, πόνος ή η γυναίκα που μου καταστρέφει τη ζωή.

Έπειτα, ο Angelo, μου ζήτησε να κλείσω τα μάτια μου και να τα κρατήσω κλειστά ενώ βγήκε από το δωμάτιο. Άκουσα κάτι περίεργο και μεταλλικό να σύρεται στο πάτωμα, μέχρι που ο Angelo είπε «ΟΚ, μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου τώρα».

Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ο Angelo, που είχε βγάλει το πουκάμισό του. Είχε χοντρά σωσίβια λίπους γύρω από την κοιλιά του και οι ρώγες του ήταν τρυπημένες με μικροσκοπικά μεταλλικά μπουλόνια. Στα δυο του χέρια κρατούσε πλαστικά μπαστούνια του μπέιζμπολ. Μπροστά του υπήρχε μια σιδερώστρα με εμπριμέ κάλυμμα και ροζ ποδαράκια.

«Μην αναστατώνεσαι που έβγαλα το μπλουζάκι μου», είπε ο Angelo. «Είναι καλύτερα έτσι. Πιο ειλικρινά».

Μου έδωσε το ένα μπαστούνι. Για ένα λεπτό πίστεψα ότι θα τσακωνόμασταν, αλλά έπειτα μου είπε να διοχετεύσω όλο το θυμό που είχα για την κοπέλα μου προς τη σιδερώστρα, δηλαδή να της δώσω να καταλάβει. Ένιωσα ανόητος αλλά έδωσα ένα χτυπηματάκι στη σιδερώστρα. «Πιο δυνατά», φώναξε ο Angelo και το έκανα πιο δυνατά. «Πιο δυνατό χτύπημα σαν κι αυτό», είπε, καθώς πηδούσε στον αέρα και κατέβαζε το μπαστούνι με δύναμη πάνω στη σιδερώστρα.

Τον παρακολουθούσα, το φαρδύ κάργκο παντελόνι του, τα σωσίβια γύρω από τη μέση, τις τρυπημένες ρώγες και έπειτα επειδή αισθάνθηκα χαζός να τον παρακολουθώ, μπήκα κι εγώ στο παιχνίδι.

Τα επόμενα δέκα λεπτά εκείνη η σιδερώστρα έφαγε πολύ ξύλο. Τη σφυροκοπούσαμε από τη μια πλευρά του δωματίου έως την άλλη. Δεν της δείξαμε καθόλου έλεος και όταν τα χέρια μας πονούσαν πολύ για να χτυπήσουμε άλλο, καταρρεύσαμε στον καναπέ κοιτάζοντας τι είχαμε κάνει. Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα από όλα αυτά, αλλά έπρεπε να παραδεχθώ ότι ένιωσα καλά.

Ο Angelo είπε πως, από ό,τι είχε δει, το μόνο που χρειαζόμουν για να γίνω καλά ήταν μερικές συνεδρίες.

«Καλά, από τι;», είπα.

«Την ανικανότητά σου να θυμώσεις», είπε. «Κάπως, κάπου στη ζωή σου, σού είπαν ότι το να θυμώνεις είναι κακό και σήμερα κάτι σε εμποδίζει. Εξακολουθείς να είσαι θυμωμένος, αλλά αντί να το εξωτερικεύσεις, αυτός ο θυμός απλά στριφογυρίζει μέσα σου και πάει στο στομάχι σου».

«Κι αυτό πώς σχετίζεται με τη Sara;».

«Την επέλεξες σκόπιμα ώστε να μπορέσεις να επιλύσεις αυτό το πρόβλημα στο χαρακτήρα σου», είπε.

Δεν είμαι σίγουρος εάν αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι καταλήγουν σε κακοποιητικές σχέσεις, αλλά κι έτσι να 'ναι, πρέπει να παραδεχθώ ότι ένιωσα πολύ καλύτερα όταν τελειώσαμε τη συνεδρία μας.

Πήγα σπίτι και δεν είδα την Sara εκείνο το βράδυ. Της τηλεφώνησα γύρω στα μεσάνυχτα για να δω πού ήταν αλλά δεν απάντησε. Αυτός ήταν ο τρόπος της - ένα μπαράζ αμείλικτης επικοινωνίας ή πλήρης σιγής ασυρμάτου.

Στην επόμενη συνεδρία, στο σπίτι του, ο Angelo δεν έκανε καν τον κόπο να φορέσει παντελόνι. Άνοιξε την πόρτα με το σλιπάκι.

«Τόσο ειλικρινής;», του είπα.

Ο Angelo κούνησε το κεφάλι του. Με έβαλε να καθίσω κάτω και με ρώτησε γιατί σκεφτόμουν την Sara και τσακωνόμασταν τόσο πολύ.

«Και οι δυο θέλουμε να είμαστε καλλιτέχνες», είπα.

«Οπότε υπάρχει ανταγωνισμός;».

«Κάθε φορά που ο ένας τα καταφέρνει, ο άλλος αισθάνεται ότι υπάρχει μικρότερη πιθανότητα να τα καταφέρει καλά. Είναι σαν να αντλούμε κάτι από μια πεπερασμένη πηγή».

«Αυτό είναι δύσκολο», είπε ο Angelo.

«Δεν βοηθάει που και οι δυο πίνουμε», είπα. Βλεπόμασταν για πάνω από ένα μήνα, όταν κάναμε πρώτη φορά νηφάλια συζήτηση.

Ο Angelo μού ζήτησε να κλείσω τα μάτια μου και έπειτα να φανταστώ ότι ήμουν ένα ζώο. Φαντάστηκα μια αλεπού. Μου ζήτησε να περιγράψω τη ζωή μου ως αλεπού. Του είπα για το μικρό λαγούμι μου, το οποίο είχα σκάψει μόνος μου, την αλεπού σύζυγό μου, τα μικρά μας αλεπουδάκια και το πόσο απολαμβάναμε να βρισκόμαστε στο λιβάδι το καλοκαίρι ή να παίζουμε στο ρεύμα. Καθώς μιλούσα, μπήκα πιο βαθιά στη ζωή μιας αλεπούς, τόσο βαθιά που μπορούσα να φανταστώ τις τρίχες στην πλάτη μου, τους κυνόδοντες στο στόμα μου, το μικροσκοπικό πέος μου, ως αλεπού, ανάμεσα στα πόδια μου. Μου άρεσε πολύ να είμαι αλεπού. Οι αλεπούδες έχουν φοβερή ζωή. Όλη μέρα χοροπηδούν. Επιστρέφω στο λαγούμι μου και όλες οι μικροσκοπικές αλεπουδίσιες γλωσσίτσες με γλύφουν.

«Ανησυχείτε για κάτι κ. Αλεπού;», με ρώτησε ο Angelo.

Σκέφτηκα για λίγο και, έπειτα, συνειδητοποίησα ότι πάνω από όλο αυτό το χοροπήδημα υπήρχε κάποιο στρες. «Ναι, ανησυχώ», είπα. «Ανησυχώ ότι εάν δεν φέρω αρκετά κοτόπουλα στο σπίτι κάθε βράδυ, η γυναίκα μου θα με αφήσει και θα πάρει και τα μικρά μας».

«Γιατί να σε αφήσει, εάν σε αγαπάει;», ρώτησε ο Angelo.

«Μια σύζυγος αλεπού πάντα σε αφήνει στο τέλος».

Ένιωσα ένα «κύμα» θλίψης να με λούζει και δεν ήμουν πλέον η αλεπού. Απλά ήμουν εγώ, εκεί γύρω στα 20, λιποβαρής και με σοβαρές ελλείψεις σε σημαντικές βιταμίνες και σίδηρο. Άρχισα να κλαίω.

Ο Angelo ήρθε προς το μέρος μου και άγγιξε τον ώμο μου. «Εάν η κα. Αλεπού σε αγαπάει, δεν θα σε αφήσει», είπε.

Ο Angelo βγήκε από το δωμάτιο και, όταν επέστρεψε, άκουσα τη σιδερώστρα να ανοίγει και να μπαίνει στη θέση της. Σηκώθηκα όρθιος, πήρα το πλαστικό μπαστούνι από το κοντόχοντρο χέρι του και χτυπήσαμε εκείνη την εμπριμέ σιδερώστρα μέχρι που απέμεινε ένα θλιβερό ερείπιο.

Κοίταξα το σώμα μου. Είχα βγάλει το μπλουζάκι μου. Κοίταξα τον Angelo, που είχε ξεμείνει από αναπνοή.

«Γίνεσαι ειλικρινής», είπε.

Εκείνο το βράδυ, η Sara μού τηλεφώνησε γύρω στις 11 μ.μ. Ήταν χαμένη και ήθελε να συναντηθούμε. Φαντάστηκα τον μικρό αλεπουδίσιο κόσμο μου - το ζεστό λιβάδι, τα μικρά αλεπουδάκια στο λαγούμι, τη μυρωδιά της αναπνοής τους που είχε ανακατευτεί με το χώμα, την καλή μου σύζυγο με τα όμορφα νύχια της. Είπα όχι. Έπειτα, η Sara άρχισε να μου φωνάζει και έκανα κάτι που δεν ήξερα ότι μπορούσα να κάνω: της το έκλεισα.

Όμως, αυτού του είδους τα πράγματα ποτέ δεν είχαν αποτέλεσμα με τη Sara. Μου τηλεφώνησε τουλάχιστον δέκα φορές. Περίπου μισή ώρα αργότερα, άκουσα το κουδούνι στην πόρτα. Δεν απάντησα. Και έπειτα άκουσα όλα τα υπόλοιπα κουδούνια στο κτήριο. Ο ήχος ήταν σαν ringtone παλιού κινητού τηλεφώνου. Τελικά, έφθασε στην πόρτα μου κι άρχισε να την χτυπάει και με τις δυο γροθιές της. Εάν μπορούσα να σκαρφαλώσω μέσα στην ντουλάπα μου, να κρυφτώ μέσα στα παλτά και να βγω έξω χωρίς να με πάρουν χαμπάρι, θα το είχα κάνει. Ήξερα όμως ότι εάν δεν απαντούσα την πόρτα, απλά θα έμενε εκεί να χτυπάει το ξύλο όλη νύχτα.

Η Sara είχε έναν τρόπο να μιλάει (φωνάζει) που με πήγε πίσω στα αποδυτήρια και τις καμπίνες της τουαλέτας, σε μια παιδική ηλικία όπου με κυνηγούσαν μεγαλύτερα αγόρια, τα οποία όταν σε έπιαναν σου έδιναν την επιλογή της κλωτσιάς στα αρχίδια ή να φας σκατά σκύλου. Πάντα διάλεγα τα σκατά σκύλου. Μέχρι σήμερα, μπορώ να ταξιδέψω στην Ινδία, την Ταϊλάνδη και το Μαρόκο και να φάω όλα αυτά τα είδη street food χωρίς να αρρωστήσω.

Άνοιξα την πόρτα. Η Sara μού έριξε μία και έπειτα έπεσε μεθυσμένη στο πάτωμα. Τη μετέφερα στο κρεβάτι. Το πρωί, ξεγλίστρησα από την αγκαλιά της και πήγα να δω τον Angelo. Υποτίθεται ότι θα ήταν η τελευταία μας συνεδρία.

Σε αυτό το σημείο, είχα συνηθίσει τον Angelo να μη φοράει τίποτα άλλο πέρα από το εσώρουχό του. Με έβαλε να καθίσω και τοποθέτησε δυο καρέκλες στη μέση του δωματίου, τη μία αντικριστά από την άλλη.

«Ποια θες εσύ;», είπε.

«Δεν ξέρω».

«Διάλεξε μία και κάθισε κιόλας».

Σηκώθηκα και κάθισα στην καλύτερη από τις δύο καρέκλες. Ο Angelo έριξε ένα κόκκινο μαξιλάρι στην άδεια καρέκλα.

«Αυτή είναι η Sara», είπε.

«Συγγνώμη;».

«Το μαξιλάρι στην καρέκλα είναι η Sara και θα καυγαδίσεις μαζί της».

«Τι είδους καυγά θα κάνω;», είπα.

«Θα χωρίσεις μαζί της», είπε.

«Δεν θα το κάνω», είπα.

«Θα το κάνεις».

«Θα γίνει έξαλλη».

«Είναι ένα γαμημένο μαξιλάρι», είπε ο Angelo και είχε δίκιο.

Κοίταξα το μαξιλάρι. Δεν έμοιαζε με τη Sara. Το μαξιλάρι δεν φαινόταν να μπορεί να κατεδαφίσει την πόρτα μου στη μέση της νύχτας ή να ουρλιάξει μέχρι όλοι οι γείτονες να ξυπνήσουν. Ακόμα κι αν εξείχαν ξυραφάκια από τις ραφές του και του έβαζες φωτιά και πάλι δεν θα φαινόταν τόσο τρομακτικό όπως φανταζόμουν ότι θα ήταν η Sara. Έτσι, άρχισα να του μιλάω.

«Sara, συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό», είπα στο μαξιλάρι. «Είσαι υπέροχη, αλλά υπερβολική για μένα».

Το μαξιλάρι καθόταν εκεί σιωπηλό. Ένιωσα το χέρι του Angelo στον ώμο μου. Τον κοίταξα. Κούνησε το κεφάλι.

«Να χτυπήσουμε την σιδερώστρα τώρα;».

«Όχι», είπε. «Τώρα είναι η ώρα της συζήτησης».

Δεν χώρισα με τη Sara εκείνο το βράδυ, αλλά το έκανα το επόμενο απόγευμα. Το έστησα με τρόπο ώστε να έχει μια ιδέα περί τίνος πρόκειται. Της είπα ότι ήθελα να της μιλήσω και επέλεξα ένα πάρκο ανάμεσα στα σπίτια μας, έναν ουδέτερο χώρο. Ήταν ένα πολυσύχναστο πάρκο. Μπήκα κατευθείαν στο θέμα.

«Νομίζω ότι θα χωρίσουμε», είπα.

«Δεν χωρίζουμε», είπε η Sara.

«Εγώ θα χωρίσω», είπα.

«Όχι δεν θα χωρίσεις», είπε η Sara.

«Αντίο», είπα, σηκώθηκα και έφυγα. Το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν ο ήχος ενός μπουκαλιού που περνούσε ξυστά από το αυτί μου και έπειτα έσπασε στο έδαφος μπροστά μου.

Δεν ξέρω γιατί μπήκα σε μια σχέση με κάποιον που μου φερόταν άθλια. Δεν νομίζω ότι το έκανα για να διορθώσω κάποιο ελάττωμα στο χαρακτήρα μου, αλλά πιστεύω ότι έγινα σκληρότερο άτομο, αφού επιβίωσα. Υπήρχε κάτι παρόμοιο στον εκφοβισμό της Sara με αυτό που θυμόμουν από την παιδική μου ηλικία.

Η Sara δεν εξαφανίστηκε ακριβώς. Έπεσα πάνω της ένα βράδυ και με κυνήγησε με εκείνες τις κλειδαριές για ποδήλατα. Μια άλλη φορά προσπάθησε να σπάσει το παράθυρό μου με μια πέτρα, αλλά ήταν τόσο μεθυσμένη που χτύπησε το λάθος παράθυρο στον λάθος δρόμο. Την τελευταία φορά που την είδα ήταν σε ένα μπαρ. Ήταν μεθυσμένη και τα αγγλικά της είχαν χειροτερέψει.

«Θέλω να σου πω κάτι», είπε. «Είσαι γαμημένα προφητικός».

Την κοίταξα. Έμοιαζε πιο μικροκαμωμένη τώρα.

«Ευχαριστώ», είπα και έφυγα.

Δεν ξέρω τι απέγινε, oύτε εκείνη ούτε ο Angelo. Έκλεισε συμφωνία για ένα ιταλικό αποικιακό δράμα και ποτέ δεν επέστρεψε. Αλλά, ξέρω ότι μαθαίνοντας να τα βάζω με μια σιδερώστρα, με δίδαξε να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και αυτό είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Όπως κι η εικόνα του Angelo που έχω στο μυαλό μου, σε εκείνο το φως του υπόγειου διαμερίσματος με τον ιδρώτα του να στάζει από τις δίπλες που είχε γύρω από την κοιλιά του και τις ραφές του εσώρουχού του, είναι κάτι που δεν θα ξαναδώ ποτέ.

Οι κακοποιητικές σχέσεις είναι πολύ σοβαρές και σταδιακά μπορεί να γίνουν πιο επικίνδυνες. Εάν χρειάζεστε βοήθεια για να φύγετε από μια τέτοια σχέση επικοινωνήστε με τη γραμμή The National Domestic Violence Hotline.

Περισσότερα από το VICE

Οι Metalheads που Βρέθηκαν στην Τελευταία Συναυλία των Slayer στην Ελλάδα

Μεγάλη Πόρτα θα Διαβείς - Στη Θεσσαλονίκη οι Καφετζούδες Είναι Πάλι στη Μόδα

Πόσο Εύκολο Είναι να Βρει Δουλειά Ένας Πρόσφυγας στην Ελλάδα;