We spraken met Prinzly over Spielberg, Alien en One Piece.

Sinds 2008 is er veel gebeurd. Toen probeerde Prinzly nog zijn platen in de spotlight te krijgen. De meningen van vrienden en het enthousiasme van familieleden, ja dat is wel leuk, maar het vult de koelkast niet. Vol van ambitie publiceerde de Brusselaar het nummer La Banane, een eerste track die redelijk onbekend bleef buiten de Skyblogs wereld. Het zou nog even duren tegen hij de billboards ging halen. Maar toch had de 18-jarige alles wat hij nodig had om het te maken. Sommigen zeggen dat hij een absoluut gevoel heeft voor muziek, anderen dat hij een synestheet is, zoals Pharrell of Kanye West. Zijn moeder, daarentegen, zegt dat hij zijn geluk moet najagen, zelfs als hij daar af en toe een les voor moet skippen na een hele nacht muziek te componeren. Tot op vandaag heeft ze nog steeds La Banane als haar ringtone. Het geluid van een trotse moeder. 

Dankzij de onaflatende steun van zijn omgeving werd Prinzly steeds zelfzekerder in zijn kunnen. Zijn vader had hem misschien aangemoedigd om rechten te gaan studeren, want hij is uiteindelijk snel van begrip en praatgraag, maar jonge Prinzly had een passie voor sound. Hij begint te chillen met de mannen van Street Fabulous en staat op het punt de eerste lijntjes van een CV te schrijven dat elk jaar meer consistent lijkt te worden. Ook meer prestigieus. Laten we het werk voor QALF et QALF Infinity van Damso nemen als referentiepunt, of L’amour van Disiz, maar ook zijn producties hier en daar (regelmatig) voor Hamza, Squidji, Laylow, Kobo of La Fouine rond 2010. 2022 was een goed jaar voor Prinzly, hij toonde zijn kennis van hits (Rencontre van Damso et Disiz, nu al iconisch), zijn absolute beheersing van popkennis (Rien dire met Redcar) en releaste twee zalige solo EP’s. 

Wanneer we meeten in La Table Rustique - een gezond restaurantje aan de Louizalaan in Brussel - hebben we het over zijn komende debuutalbum PASSAGER (((8))), dat op 17 maart gereleased wordt. Volgens hem zou dat een “reis doorheen geluid” zijn, om het publiek aan te moedigen hun “zak te maken, het vliegtuig op te stappen en op een plek te belanden waar alles mogelijk is”. Goed, maar wat zegt dat over Prinzly zelf? Is dat zijn manier om te begrijpen wat hem beïnvloedt, of een album tot leven te brengen dat dichter ligt bij scifi dan de rapscene? Door hem simpelweg te vragen als hij enkele films in gedachten had bij het maken van dit eerste album, steekt hij een monoloog af: “Alien van Ridley Scott, E.T. van Steven Spielberg en Interstellar van Nolan hebben zeker indruk gemaakt op me, op mijn gedachten. Want ze hebben allemaal een soort van kijk op de tijd, doordat ze op een bepaalde manier omgaan met de ruimte die meer betrekking heeft tot de verbeelding, en vooral omdat ze scifi gebruiken om over andere, meer intieme, familiale, universele onderwerpen te praten.” 

Eens op gang gekomen, is het moeilijk om Prinzly te onderbreken. Soms heb ik zelfs het gevoel alsof hij vergeten is dat we samen op restaurant zitten, een plek waar hij zich duidelijk op z’n gemak voelt. Tussen twee slokjes cider in gaat hij verder met zijn uitleg: “Als je erbij stilstaat, zijn deze regisseurs niet te hard bezig met stijl. Het is natuurlijk wel science fiction, maar Spielberg ziet bijvoorbeeld de dingen liever met de hand gemaakt, alsof hij in de werkelijkheid wil blijven, een contrast probeert te creëren tussen twee creatieve aanpakken. Dat is exact wat ik doe in mijn album: ik heb het gemaakt als het ware een ruimtevaart, maar wat ik vertel is heel intiem, heel ontnuchterend.” 

Dus als we Prinzly geloven dan had Spielberg gelijk toen hij zei dat er veel geld te verdienen valt aan het bijhouden van je kinderdromen. In dit eerste album zouden de oude fantasieën een eerste bron van inspiratie worden, een manier om oude herinneringen in te kijken (“al die keren toen de politie naar ons huis kwamen, de elektriciteit uit was”) maar ook om te connecteren met meer avontuurlijke, misschien zelfs wildere, gevoelens: “We droomden ervan om net zoals de kinderen van E.T. of The Goonies te zijn: onze fietsen pakken samen met vrienden en in het midden van de nacht op een expeditie te gaan om onze wijk, een geliefde of een zaak waar we achter staan, te redden. Mijn album is een oneindige zoektocht, maar ook een nostalgische verkenning van een tijd met minder zorgen.” 

Ik vraag hem of hij zichzelf beschouwt als een nostalgisch iemand, waarop hij antwoordt “Heel duidelijk, maar niet op een slechte manier. Ik ben heel blij met het leven dat ik nu heb. Maar de charme van de kindertijd zal er altijd zijn.” Om dat te bewijzen zegt Prinzly dat hij altijd gebruik maakt van de eindejaarsvakantie om zijn dochter te films te tonen die zijn jeugd gemaakt hebben: E.T., Jurassic Park - “nog zo’n film die science fiction gebruikt om te praten over ecologie, de relaties die we hebben, enzv.” - Harry Potter of eender welke coming of age film. Hij gaat verder “Dan maken we warme chocomelk met marshmallows en kijken we al die films waar tieners zichzelf in de meest vreemde situaties bevinden en we ons constant afvragen waar de volwassenen zich mee bezighouden terwijl de kinderen de wereld redden.” 

Op vlak van series is het thuis soms nogal moeilijk om te kiezen wat ze gaan kijken, maar er zijn wel een aantal reeksen die werken voor iedereen. Zoals Stranger Things, waarvan het laatste seizoen met heel het gezin bekeken werd: “Dat is voor onze generatie niets nieuws, maar het is altijd cool om een wereld te zien die we goed kennen te herontdekken via betere, meer geavanceerde technologie. Een beetje zoals wat Super 8 ook deed.” Gesproken over de Netflix blockbuster, vertelt Prinzly dat hij het zalig vond toen hij opeens Running Up That Hill (A Deal with God) hoorde van Kate Bush. Een track die hij de afgelopen 10 jaar veilig weggestoken in het hoekje van zijn computer had bewaard: “Als kind leerde ik dat nummer kennen door mijn moeder. En dan opnieuw door de Youtube aanbevelingen. Vandaag bestaat er zo’n hype rond dat het onmogelijk is het nog te bewaren als voordien.” 

Het is geen toeval dat Prinzly zijn moeder zo vaak citeert. Zoals hij het vertelt zou ze zelfs in staat zijn om de volledige cast, zoals in de credits, uit een film te kunnen opnoemen. We weten het natuurlijk niet zeker, maar de kans zit erin dat Prinzly zijn liefde voor die kunst meekreeg van haar. “Ik ging met haar voor de eerste keer naar de cinema. Ik zag dankzij haar Alien toen ik zes jaar oud was. Allez ja, die film had ik eigenlijk gepikt om die in het geniep te bekijken. Ik was er getraumatiseerd van…” Prinzly houdt er wel mooie herinneringen aan over: de soundtrack van Jerry Goldsmith, de hypervisuele scène met Sigourny Weaver in haar ondergoed naast een kosmonautenpak, het gevoel in de toekomst te kunnen kijken in elke scène. Om eerlijk te zijn, deze Belgisch artiest is zo gekenmerkt door Alien, the eighth passenger dat hij ervoor koos om te refereren naar het eerste deel van het saga in de titel van zijn eerste album.

Nog meer referenties? Voyageur, rechtstreeks gehaald bij het gelijknamige nummer van Daft Punk, ook verkenners van scifi: “Ik heb er hier niet echt mijn kop over gebroken, ik heb de titel genomen en die verfranst,” lacht hij. “Maar toch is de ode wel echt, in de zin dat Discovery - het album waar de track Voyager op te vinden is - een van de weinige platen is die ik twee a drie keer per jaar volledig beluister.” 

Hij deelt nog een andere passie met Daft Punk - en de meerderheid van Franse rap -: een voorliefde voor de Japanse cultuur. “Het is gewoon niet gemakkelijk om goeie Franse scifi films of anime te vinden,” vertelt hij met een glimlach. “Er is The Fifth Element, maar die heeft een Amerikaanse cast… En bij manga dacht ik een lange tijd dat het moeilijk zou zijn beter te doen dan de klassiekers van het genre zoals Kenshiro, Dragon Ball, Bleach of zelfs Naruto. Toen ontdekte ik One Piece… Dat was echt goed! In het begin zat ik zo’n 200 aflevering achter, maar ik heb het snel ingehaald en sindsdien ben ik mee met de uitgaves in Japan: elke vrijdag lees ik de nieuwste avonturen, ik bespreek ze met mijn schoonbroer en ga op online fora gaan zoeken naar de nieuwste theorieën. Het is een echte obsessie en niemand mag me storen als ik ermee bezig ben.” 

Na deze luchtige humor, toch nog een feitje: Prinzly ziet kunst vooral als een zoektocht, een avontuur om te delen. Daarom bleef hij zo lang bij het Street Fabulous collectief. Daarom werkte hij met Damso, Squidji en Kobo aan albums met dezelfde studiopartners: Ponko, Ikaz Boi, Saint DX, Paco Del Rosso. Daarom vinden we ook sommige van zijn maten op zijn album, die hij uitnodigt om kleur, nuance en textuur toe te voegen aan een bestaand universum, net zoals in een film met afwisseling tussen introspectieve scènes en meer snelle actie. “Daarom koos ik ervoor om Flou en Voyageur uit te brengen na Zoum! Na een dynamische single wou ik mensen laten begrijpen hoe hard ik probeer een verhaal te vertellen, wat soms heel intiem is en bewust ver van de puur uitgelaten rap.” 

Prinzly gaat verder door te citeren uit Bullet Train, een langspeelfilm van David Leitch van in 127 minuten vol humor, absurditeit, harde actie, emoties en referenties naar andere films. “Voor mij bewijst het dat je alles wel kunt proberen,” vertelt Prinzly, die na z’n laatste hapje avotoast nog een laatste bedenking toevoegt: “Ik voel me verantwoordelijk voor wat ik zeg, niet hoe mensen interpreteren. Mijn ware trots is uiteindelijk dat ik kan luisteren met opgeheven hoofd naar wat ik samen met mijn moeder, mijn vrouw en mijn dochter produceer.” Een familieaangelegenheid, telkens opnieuw.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.