Hoe is het om voor het eerst te gaan samenwonen?

Gaan samenwonen is een van de laatste hordes richting echte volwassenheid – ladderzat en verliefd samen naar de sterren staren is mooi, maar het toilet en de rekeningen delen is echt. Zodra je samen gaat wonen, verkondig je dat je aan een fase begint waarin het huwelijk, kinderen en oud worden je daadwerkelijk zouden kunnen overkomen – misschien zelfs wel in de nabije toekomst.

Ik heb zelf nooit samengewoond, maar een paar weken geleden zorgden ik en m'n vriendin voor de hond van een bevriend stel. Dat vond ik wel heftig genoeg, maar ik ging me toch afvragen hoe het moet zijn om je levens samen te voegen in één onderkomen. Hoe verander je als persoon? Hoe vertel je iemand dat diegene echt even z'n belachelijke gedrag moet gaan aanpassen? Wanneer kan je rukken? Ik richtte me met deze brandende vragen tot een stel samenwonende mensen van verschillende leeftijden en geaardheden. Dit zijn hun antwoorden – anoniem, om de huiselijke vrede te bewaren.

Wat veranderde het meest, toen jullie bij elkaar in trokken? "Ik bleef veel meer thuis. Het is raar: als je thuis woont voelt niets zieliger dan een avond in je ondergoed doorbrengen met Netflix en Thuisbezorgd.nl. Maar als je samenwoont klinkt dit ineens als een puik plan voor een zaterdagavond. Zelfs als je helemaal niets doet heb je nog het gevoel dat je nuttig bezig bent, omdat je ten minste niet alleen bent. En ik moest ineens m'n eigen haar op gaan ruimen. Ik verlies blijkbaar vrij veel haar, maar dat had ik nooit door totdat ik bij m'n vriend introk, en ik opeens gebrul hoorde: "WAT DE FUCK IS DIT VOOR HAARBAL IN DE BADKAMER?"

"Ik eet vooral veel minder slecht, ongezond rotvoedsel." "Mijn rukroutine werd flink verstoord. Dat was wel heftig; echt een grote verandering. Hoe veel ik ook van mijn vrouw hou, ik wilde toch iets voor mezelf houden. Ik wil zoveel mogelijk seks, maar heb ook gewoon wat tijd voor mezelf nodig. Ineens kon ik niet meer openlijk mijn ding doen, dus ging ik los als ze aan het poepen of douchen was. Ik zette een wachtwoord op m'n telefoon, en begon incognito te browsen. Ik werd een sluwe masturbatieninja."

"Ik ervoer vooral een enorme piek in het aantal pietluttige ergernissen in mijn leven."

Wanneer drong het tot je door dat je echt samenwoonde? "Dat was sowieso de eerste keer dat ik de douche aanzette om de akoestiek van de badkamer te camoufleren tijdens het poepen. Onze badkamer zit pal naast ons bed."

"Dat kwam al heel snel eigenlijk. Ik kwam thuis na werk, en mijn vriendin begroette me met een uitgebreide omhelzing: het type knuffel waarbij het een minuut stil is, maar je allebei precies hetzelfde voelt. Het leek een doodgewoon moment – gewoon twee knuffelende mensen – maar toen drong het door dat ik nu echt samenleefde met deze persoon.

"Een keer was ik weggegaan terwijl zij een film aan het kijken was op de bank. Toen ik thuiskwam, zag ik dat ze aan allerlei spullen van me had gezeten. Dat zou ze nooit gedaan hebben toen we nog niet samenwoonden. Plotseling was alles dat van mij was ook van haar – inclusief al mijn vreemde shit, zoals mijn nostalgische spullen van een ex-vriendin. Ik dacht: tering hey, waarom zou je dit doen? Maar toen besefte ik dat we samenwonen; het zijn nu onze spullen, en het is onze computer."

"Zijn moeder overleed een paar maanden nadat we waren gaan samenwonen. Ik zat naast hem op de vloer nadat hij het telefoontje kreeg. Hij is een grote, stoïcijnse vent, maar hij was helemaal gebroken. Ik heb wel eerder relaties gehad waarin een dierbare te overlijden kwam, maar de volgende dag krijg je toch een ander persoon te zien dan wanneer je er echt op zo'n moment bij bent. Als we niet samen hadden gewoon had ik hem niet huilend in de foetushouding voor kunnen stellen. Dat was de eerste keer dat ik besefte wat het betekent om echt samen te leven – je bent er ook op de bitterste momenten."

Moest een van jullie zich ernstig aanpassen? "Hij was een marathonloper en een alcoholist, dus ik begon ook met hardlopen en met heel veel drinken. Toen ik dreigde om het uit te maken omdat hij een smerige, rommelige zuiplap aan het worden was, zei hij dat ik maar een kat moest nemen. Daarna zijn we nog een jaar samen gebleven. Hij is ondertussen nog steeds een alcoholist, maar loopt niet meer hard. Ik nog wel, en heb nu twee katten."

"Ik had ineens het gevoel dat ik me moest verantwoorden. Het is echt fucked up om helemaal naar de klote thuis te komen terwijl je wederhelft nuchter op de bank zit. Dat is echt drie keer niks. Als je samen aan de drugs gaat, prima, maar ik doe het niet meer alleen. Ik ging dus al snel veel minder vaak uit, en bijna alleen nog als zij erbij was."

"Ik ga veel eerder naar bed. Ik lag er altijd rond 2 of 3 uur in, en sliep ongeveer vijf uur, maar hij slaapt veel meer en duikt al om 12 uur in z'n nest. Mijn slaappatroon was niet echt logisch, dus heb ik dat van hem maar overgenomen. Nu sta ik gewoon iets eerder op dan hij, doe ik wat dingen voor mezelf, en dan begin ik langzaam aan lawaai te maken zodat hij vanzelf wakker wordt. Hij weet dat ik dat expres doe, maar we hebben het er nooit over."

Hoe zijn je masturbatieroutine en seksleven veranderd?

"Voor mijn gevoel zijn die van ons allebei onaangetast gebleven. Ik masturbeer zelden, en hij elke ochtend. Dit is niet veranderd nu we samenwonen; hij wordt wakker met een enorme ochtendlul en trekt zich dan af voordat hij opstaat. Ik heb geen tijd voor die shit, dus ik poets dan gewoon mijn tanden en kleed me aan. We voelen ons op het walgelijke af op ons gemak bij elkaar."

"Ik deed heel schijnheilig over mijn masturbeergedrag, maar het bleek dat ze het vaak gewoon doorhad, ondanks dat ik dacht dat ik een soort Zorro was achter het douchegordijn. We hadden wel meer seks dan voordat we samenwoonden."

"We gebruiken beiden antidepressiva, dus we hebben allebei geen enorme drang om van 's ochtends tot 's avonds te neuken. Wel vindt hij altijd wel wat tijd om er een zwengel aan te geven. Ik voel die masturbatiedrang zelden, maar als ik het doe ben ik meestal dronken, en slaapt hij. We hebben nog steeds niet heel veel seks, maar het gaat wel beter nu we elke avond in hetzelfde bed slapen.

Wat mis je het meest?

"Dat als ik chagrijnig ben, ik niet meer openlijk chagrijnig kan zijn zonder dat het uitmondt in een gesprek erover. Als ik me kut of boos voel als ik thuis ben, moet daar altijd een punt van gemaakt worden omdat zij zich dan afvraagt wat er aan de hand is. Emotioneel gezien heb je ineens geen privacy meer. Dat mis ik wel. Nu hou ik het voor me, en moet ik kiezen wat ik wel en niet wil uiten. Ik was voordat we samenwoonden veel vaker thuis dan nu, en dan kon ik gewoon heel hard rondstampen en shit tegen de muur smijten, als ik daar zin in had."

"Wat ik het meeste mis aan op mezelf wonen, is een periode waarin ieder mens even heerlijk z'n bek houdt, na een lange dag vol gezeik op werk."

"Er was een tijd dat ik niks aan niemand uit hoefde te leggen. Niemand vroeg zich af waarom ik per se tot 3 uur wakker moest blijven, of waarom ik laat thuiskwam na werk. Je betaalt mentale belasting als je samenwoont; de ander heeft al het recht om te weten waar je mee bezig bent. Geen enkele vraag die je krijgt is onredelijk, maar het totale gewicht van al die vragen is behoorlijk zwaar."

"Het lastigste aan samenwonen is dat je geen stap terug kan nemen in je relatie. Ik ben echt enorm verliefd op m'n vriend, en denk niet dat we uit elkaar zullen gaan – maar wat als het wel gebeurt? Ik denk niet veel aan de toekomst; trouwen of een gezin stichten en zo. Maar omdat je samenwoont is dat wel de enige kant die het op kan."

Wat is het fijnste aan samenwonen? "Een van de beste dingen is dat het geen heteroseksueel huis is. We wonen samen met twee vrijgezelle homo's. Ik heb nooit een eigen huis kunnen betalen, dus ik heb jarenlang bij allerlei gare huisbazen ingewoond. Ons plekje voelt nu als een toevluchtsoord, weg van alle bullshit in de wereld: het constante gestaar en gezeik dat je krijgt als interraciaal lesbisch stel. Je hebt altijd te maken met misogynie en homofobie, in meer of mindere mate. Als ik thuis ben voel ik me altijd veilig, en kan ik helemaal mezelf zijn. Ik voel me echt op mijn plek nu; zij is mijn thuis. "

"Zowel de kleine als de grote dingen zouden een stuk zwaarder zijn zonder hem."

"Het metafysische aspect is het mooiste. Die verandering van het samen gaan wonen zorgt ervoor dat je haast familie van elkaar wordt, in plaats van gewoon bedpartners; jouw welzijn wordt een onlosmakelijk deel van dat van de ander."

"Als ik één ding zou moeten kiezen, dan is het dat alles wat je doet ineens iets betekent. Het is een beetje zoals dat cliché van 'als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te horen, maakt het dan geluid?' Ik heb het gevoel dat als ik iets in m'n eentje doe, dat het dan net zo goed niet had hoeven gebeuren. Als ik nu muziek aanzet, betekent het iets voor onze relatie en onze beide levens. Samenwonen is echt de beste keuze die ik ooit gemaakt heb, en het heeft mijn leven verbeterd op elke denkbare manier. Maar ik haat het wel echt dat ze de ijsklontjes nooit bijvult. Zo moeilijk is dat godverdomme toch niet?"

Attentie: we zijn verhuisd naar een andere facebookpagina! Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: