Shano Rogue, 2010. C-Type foto, 1.9M x 1.5M
In de jaren zestig bloeide er in Hawke's Bay op het noordereiland van Nieuw-Zeeland een nieuwe jongerengang op. De bende reed niet op motors, maar had verder wel alle kenmerken van een motorbende, met patches, clubkleuren en een gewelddadig inwijdingsritueel. Ze stonden bekend als de Mighty Mongrel Mob, en zijn tegenwoordig de grootste bende in het land, met ongeveer dertig chapters op beide eilanden.
Advertentie
Omdat maar weinig journalisten en fotografen toegang krijgen tot de Mighty Mongrel Mob, zijn fotoseries als deze van Jono Rotman behoorlijk zeldzaam. Jono werd geboren in Wellington, maar woont en werkt nu in New York. Hij fotografeerde eerder het leven in de gevangenissen en psychiatrische inrichtingen van Nieuw-Zeeland, voordat hij in 2007 zijn lens richtte op de gangs. We vroegen hem hoe hij erin slaagde om keiharde bendeleden zover te krijgen dat ze poseerden voor zijn grootformaat-camera, en wat hij van het project heeft opgestoken.
Notorious Snapshot #24, 2014. C-Type foto, 1.8m X 2.3M
VICE: Hoi, Jono. Hoe ben je in contact gekomen met de Mighty Mongrel Mob?
Jono Rotman: Ik heb eerst de bende-bemiddelingsofficier van de Nieuw-Zeelandse politie gebeld. Van hem kreeg ik een lijst van mensen die als tussenpersonen optreden in de communicatie tussen de gangs en de politie. Ik wilde in de eerste instantie allerlei bendes fotograferen, maar heb me uiteindelijk gericht op de Mongrel Mob.Hoe heb je hen ervan overtuigd dat dit een goed idee was?
Ik heb uitgelegd dat ik niet van plan was om hun 'verhaal te vertellen', of ze te ontmaskeren, of zoiets. Ik heb gezegd dat ik ze als strijders wilde fotograferen. En weet je, hoe de Mob ook wordt gezien door de rest van de maatschappij, deze mannen houden zich aan een bepaalde erecode en zijn bereid om te vechten voor hun groep, soms tot de dood. Hoe meer ze het idee hadden dat het een eerlijk project was, hoe meer ze begrepen dat ik iets wilde maken dat complexer was dan een culturele ansichtkaart. Toen de topmannen eenmaal akkoord waren gegaan, vonden de leden die lager op de ladder staan het ook prima om mee te doen. Deze gasten houden zich aan een strikte hiërarchie.
Jono Rotman: Ik heb eerst de bende-bemiddelingsofficier van de Nieuw-Zeelandse politie gebeld. Van hem kreeg ik een lijst van mensen die als tussenpersonen optreden in de communicatie tussen de gangs en de politie. Ik wilde in de eerste instantie allerlei bendes fotograferen, maar heb me uiteindelijk gericht op de Mongrel Mob.Hoe heb je hen ervan overtuigd dat dit een goed idee was?
Ik heb uitgelegd dat ik niet van plan was om hun 'verhaal te vertellen', of ze te ontmaskeren, of zoiets. Ik heb gezegd dat ik ze als strijders wilde fotograferen. En weet je, hoe de Mob ook wordt gezien door de rest van de maatschappij, deze mannen houden zich aan een bepaalde erecode en zijn bereid om te vechten voor hun groep, soms tot de dood. Hoe meer ze het idee hadden dat het een eerlijk project was, hoe meer ze begrepen dat ik iets wilde maken dat complexer was dan een culturele ansichtkaart. Toen de topmannen eenmaal akkoord waren gegaan, vonden de leden die lager op de ladder staan het ook prima om mee te doen. Deze gasten houden zich aan een strikte hiërarchie.
Advertentie
Voelde je je wel eens geïntimideerd?
Natuurlijk. Bendes hebben een bloederige geschiedenis, en in Nieuw-Zeeland zijn weinig vuurwapens, dus deze mannen konden hun strepen niet verdienen zonder hun eigen lijf op het spel te zetten. Misschien komt het daar wel door dat ze weinig te bewijzen hebben, en heel direct in de omgang zijn. Er was een stilzwijgend en wederzijds begrip dat zij me konden vermoorden als ik met ze zou fucken.
Natuurlijk. Bendes hebben een bloederige geschiedenis, en in Nieuw-Zeeland zijn weinig vuurwapens, dus deze mannen konden hun strepen niet verdienen zonder hun eigen lijf op het spel te zetten. Misschien komt het daar wel door dat ze weinig te bewijzen hebben, en heel direct in de omgang zijn. Er was een stilzwijgend en wederzijds begrip dat zij me konden vermoorden als ik met ze zou fucken.
Denimz Rogue, 2008. C-Type foto, 1.9M x 1.5M
Kan je de eerste foto die je maakte beschrijven?
De eerste plek waar ik heen ging was Porirua, om Denimz te fotograferen. Hij is die gast met de honden op z'n wangen. In Porirua wonen vooral Pacifische eilanders en Maori in gesubsidieerde woningen. Maar het huis van Denimz ziet er goed uit. Hij heeft een gezin, en hij heeft het wel goed voor elkaar. Ik denk dat als ze ouder worden, hun blik wat breder wordt: het draait minder om territorium en meer om het welzijn van hun gemeenschap. Toen we elkaar ontmoette, probeerde ik zo direct mogelijk te zijn. Op dat punt wist ik niet echt wat voor vlees ik in de kuip had, dus zei ik gewoon wat ik wilde doen, en zei hij wat hij niet wilde doen.
De eerste plek waar ik heen ging was Porirua, om Denimz te fotograferen. Hij is die gast met de honden op z'n wangen. In Porirua wonen vooral Pacifische eilanders en Maori in gesubsidieerde woningen. Maar het huis van Denimz ziet er goed uit. Hij heeft een gezin, en hij heeft het wel goed voor elkaar. Ik denk dat als ze ouder worden, hun blik wat breder wordt: het draait minder om territorium en meer om het welzijn van hun gemeenschap. Toen we elkaar ontmoette, probeerde ik zo direct mogelijk te zijn. Op dat punt wist ik niet echt wat voor vlees ik in de kuip had, dus zei ik gewoon wat ik wilde doen, en zei hij wat hij niet wilde doen.
Sean Wellington met zijn zoons, 2009. C-Type foto, 1.5M x 1.2M
Hoe zien hun huizen er over het algemeen uit?
Hun huizen zijn best schoon. Veel leden zijn getrouwd, en ze hebben vaak ook in de gevangenis gezeten en daar geleerd om hun spullen netjes te houden. Ik heb ook vooral veel oudere leden gefotografeerd, en die hebben hun zaken meestal wel op orde. Maar ik heb ook een paar heel smerige en armoedige woningen gezien. De meesten zijn niet rijk, dus ze hebben niet echt dure of protserige spullen.
Hun huizen zijn best schoon. Veel leden zijn getrouwd, en ze hebben vaak ook in de gevangenis gezeten en daar geleerd om hun spullen netjes te houden. Ik heb ook vooral veel oudere leden gefotografeerd, en die hebben hun zaken meestal wel op orde. Maar ik heb ook een paar heel smerige en armoedige woningen gezien. De meesten zijn niet rijk, dus ze hebben niet echt dure of protserige spullen.
Advertentie
En hoe zijn ze verder?
Het zijn sterke karakters die getekend zijn door het harde leven dat ze leiden. Ik werk al lang als fotograaf en ik heb aardig wat beroemde en geroemde mensen ontmoet, maar in veel opzichten vond ik de Mobsters bewonderenswaardiger. Ik heb misschien wel tweehonderd portretten gemaakt sinds ik aan dit project begonnen ben. Daar zaten niet echt negatieve ervaringen bij, alleen misschien wat opstartproblemen. Soms had iemand een bepaald idee over wat je aan het doen was, en als dat dan door de geruchtenmolen ging, was het opeens iets heel anders.
Het zijn sterke karakters die getekend zijn door het harde leven dat ze leiden. Ik werk al lang als fotograaf en ik heb aardig wat beroemde en geroemde mensen ontmoet, maar in veel opzichten vond ik de Mobsters bewonderenswaardiger. Ik heb misschien wel tweehonderd portretten gemaakt sinds ik aan dit project begonnen ben. Daar zaten niet echt negatieve ervaringen bij, alleen misschien wat opstartproblemen. Soms had iemand een bepaald idee over wat je aan het doen was, en als dat dan door de geruchtenmolen ging, was het opeens iets heel anders.
Bung-Eye Notorious, 2008. C-Type foto, 1.9M x 1.5M
Heb je wel eens iets schokkends gezien?
Oké, hier heb je een anekdote. Ik was mee op een 'memorial run,' wat een soort tocht door het land is waarbij ze hun gesneuvelde broeders bezoeken. Ze rijden in klassieke V8 Fords, die ze 'Henries' noemen, en we reden met zo'n dertig auto's door een dorp dat Black Power-territorium is. Dat is een rivaliserende bende. Die Black Power-gasten zagen waarschijnlijk een paar auto's aankomen, en hebben toen hun jongens aan de andere kant van het dorp gewaarschuwd. Toen we daar aankwamen, kwam er een handvol Blacks met bakstenen en honkbalknuppels aangerend, die zich op de auto's stortten. Maar toen kwamen er steeds meer auto's vol met Mobsters aan. Uiteindelijk werd het een enorme vechtpartij middenin de winkelstraat. Gelukkig kwam toen de baas van de Mob aan en maakte hij een einde aan het gevecht. Anders was het een bloedbad geweest; de Blacks waren zwaar in de minderheid.
Oké, hier heb je een anekdote. Ik was mee op een 'memorial run,' wat een soort tocht door het land is waarbij ze hun gesneuvelde broeders bezoeken. Ze rijden in klassieke V8 Fords, die ze 'Henries' noemen, en we reden met zo'n dertig auto's door een dorp dat Black Power-territorium is. Dat is een rivaliserende bende. Die Black Power-gasten zagen waarschijnlijk een paar auto's aankomen, en hebben toen hun jongens aan de andere kant van het dorp gewaarschuwd. Toen we daar aankwamen, kwam er een handvol Blacks met bakstenen en honkbalknuppels aangerend, die zich op de auto's stortten. Maar toen kwamen er steeds meer auto's vol met Mobsters aan. Uiteindelijk werd het een enorme vechtpartij middenin de winkelstraat. Gelukkig kwam toen de baas van de Mob aan en maakte hij een einde aan het gevecht. Anders was het een bloedbad geweest; de Blacks waren zwaar in de minderheid.
Advertentie
Greco Notorious South Island, 2008. C-Type foto, 1.9M x 1.5M
Als je terugkijkt op de acht jaar die je met de Mob hebt doorgebracht, wat heb je dan geleerd?
Het liet me een Nieuw-Zeeland zien dat ik niet kende. Veel van deze gasten komen uit extreme armoede en fucking moeilijke milieus. Dat heeft me wel geholpen om mijn land te begrijpen. Jij hoefde geen lid te worden van een bende, omdat je naar een goeie school kon gaan en allemaal dat soort dingen.Als kunstenaar ben ik het meest geïnteresseerd in destillaties van de menselijke conditie, en voor mij representeren de bendes een uitvergroting van menselijke impulsen. Ze hebben een zekere puurheid. Dat is wat ik wilde vastleggen, en dat is nog steeds zo, maar naarmate de relatie die ik met de Mob had veranderde, werd de focus van mijn werk ook gecompliceerder. Het maakt je nederig om mensen te ontmoeten die een totaal andere achtergrond hebben, en welkom te worden geheten. Het is ook een inzicht in de krachten die Nieuw-Zeeland hebben gemaakt wat het is. Deze gasten hebben daar een belangrijke rol in gespeeld. Lees ook: Foto's van de meest modebewuste gang van Australië Een ex-bendelid vertelt over zijn tijd in de beruchtste bende van Zuid-Afrika[De gangs van Los Angeles ](http://www.vice.com/nl/read/la-gang-photos-andres-herren-876)Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken:
Het liet me een Nieuw-Zeeland zien dat ik niet kende. Veel van deze gasten komen uit extreme armoede en fucking moeilijke milieus. Dat heeft me wel geholpen om mijn land te begrijpen. Jij hoefde geen lid te worden van een bende, omdat je naar een goeie school kon gaan en allemaal dat soort dingen.Als kunstenaar ben ik het meest geïnteresseerd in destillaties van de menselijke conditie, en voor mij representeren de bendes een uitvergroting van menselijke impulsen. Ze hebben een zekere puurheid. Dat is wat ik wilde vastleggen, en dat is nog steeds zo, maar naarmate de relatie die ik met de Mob had veranderde, werd de focus van mijn werk ook gecompliceerder. Het maakt je nederig om mensen te ontmoeten die een totaal andere achtergrond hebben, en welkom te worden geheten. Het is ook een inzicht in de krachten die Nieuw-Zeeland hebben gemaakt wat het is. Deze gasten hebben daar een belangrijke rol in gespeeld. Lees ook: Foto's van de meest modebewuste gang van Australië Een ex-bendelid vertelt over zijn tijd in de beruchtste bende van Zuid-Afrika[De gangs van Los Angeles ](http://www.vice.com/nl/read/la-gang-photos-andres-herren-876)Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: