De Belgische Catia had zes miskramen voor ze opnieuw zwanger werd

Catia (32) kon na de geboorte van haar eerste kind niet meer op een natuurlijke manier zwanger worden. In dit artikel vertelt ze in haar eigen woorden wat de gevolgen daarvan waren, en hoe het haar leven heeft veranderd.

Ik had als 17-jarige al een paar vriendjes gehad, maar niemand stond zo volwassen in het leven als ik. In tegenstelling tot de mensen rondom mij, had ik geen zin om eerst nog jaren te wachten tot ik grote stappen zou nemen met mijn lief. Maar toen kwam ik Tim tegen. Hij wilde net als ik vooruit, dus gingen we vrijwel direct samenwonen. Twee jaar later besloten we aan een eerste kind te beginnen, en amper een maand later was ik al zwanger van Thobe. Afgezien van wat tussentijdse bloedingen, verliep mijn eerste zwangerschap erg vlotjes.

Ik had niet gedacht dat het opvoeden van Thobe zo makkelijk zou gaan, na wat ik zelf als kind had meegemaakt. Aan mijn jeugd heb ik namelijk niet veel gehad. Ik werd als baby van een drugsverslaafde moeder geboren in het noorden van Portugal. Mijn mama zag ik nog af en toe tot ik zes jaar oud was, mijn vader zat in de gevangenis en is nooit een deel van mijn leven geweest. Daarom was het mijn oma die mijn opvoeding voor haar rekening besloot te nemen. Tijdens het weekend reisden we bijna altijd naar het zuiden om mijn nonkel te bezoeken, die ook in de gevangenis zat. Omdat mijn oma geen geld had om die reis telkens te betalen, liftten we vaak mee met kennissen. Tijdens een van die ritten dwong een koppel mijn oma om drugs in haar beha te steken en die zo de gevangenis in te smokkelen. Als ze dat niet deed, zouden ze ons onderweg ergens achtergelaten, dreigden ze. Toen we de gevangenis binnenkwamen, had een cipier meteen door dat mijn oma drugs bijhad, en toen hij haar daarmee confronteerde, gaf ze dat ook direct toe. En zo belandde mijn oma, die ik tot dat moment altijd als mijn moeder had beschouwd, ook in de gevangenis. Ik was acht jaar oud.

Mijn échte moeder zat ondertussen in een afkickkliniek waar ze een man leerde kennen die later mijn stiefvader zou worden. Toen zij opnieuw zwanger werd, verhuisden we allemaal naar hier. De relatie tussen mijn moeder en stiefvader is altijd heel turbulent geweest. Ik had nooit een gewone moeder-dochterrelatie, want mijn mama sukkelde van de ene in de andere verslaving en gokte al het geld van ons gezin op. Toen ik 10 was, werd ik voor het eerst ongesteld – enorm vroeg voor een meisje. Misschien was dat wel een teken dat ik later problemen zou krijgen.

Na een jaar lang proberen om zwanger te worden van een tweede kind met Tim en de goedkoopste zwangerschapstesten in bulk online in te kopen, beseften we dat het niet zou lukken. Dus ging ik naar mijn gynaecoloog. Hij adviseerde me nog drie maanden te proberen en dat het dan wel zou lukken. Zowel daarvoor als daarna heb ik verschillende positieve zwangerschapstesten gehad, maar kreeg ik keer op keer een miskraam na een paar dagen. Ik ging elke maand op controle bij mijn dokter om te checken of ik wel degelijk een eisprong kreeg en mijn baarmoederslijmvlies wel dikker werd. Op dat vlak was alles in orde, dus werden Tim en ik doorverwezen naar een fertiliteitskliniek om zijn sperma te laten testen.

Zes miskramen later hadden we onze eerste afspraak bij de fertiliteitskliniek om een zaadstaal binnen te brengen, een baarmoederfoto te laten maken en te laten onderzoeken of de wegen van mijn eileiders niet verstopt zaten. Omdat ze niets konden vinden, kregen we het advies om te kiezen voor inseminatie. Dus deden we dat.

Bij kunstmatige inseminatie worden de beste zaadcellen in het laboratorium geselecteerd, en vervolgens via een fijn buisje in de baarmoeder ingebracht. Daarna moest ik elke dag hormonen inspuiten om de opbouw van het baarmoederslijmvlies te garanderen, wat belangrijk is voor een succesvolle innesteling van het embryo. Een aantal maanden en drie inseminaties later was ik nog altijd niet zwanger. Mijn teleurstelling was enorm, omdat ik dacht dat deze geavanceerde vorm van geneeskunde er wel voor zou kunnen zorgen dat ik zwanger werd. De mensen in mijn omgeving zeiden me dat ik me er niet zo in moest opboeien, maar doe dat maar eens als je drie keer per dag het hormoon Progesteron in je vagina moet inbrengen.

Met IVF, in-vitrofertilisatie, beginnen is nog iets heel anders dan inseminatie. Tijdens zo'n onderneming staat je leven werkelijk in het teken van die injecties [hormonale medicatie wordt toegediend via injecties om verschillende eicellen tot ontwikkeling te brengen in de eierstokken, red.]. Op bepaalde momenten mag je wel seks hebben, dan weer niet: je moet continu rekening houden met die klok. Wanneer je eicellen dan groot genoeg zijn, krijg je last-minute telefoon van de fertiliteitskliniek en moet je naar daar om je eierstokken met een naald leeg te laten zuigen, wat echt heel veel pijn doet.

Ik had twintig eicellen, waarvan er veertien in een proefbuis bevrucht werden met het sperma van Tim. Omdat ik er zo veel had, besloot ik om in plaats van de normale drie dagen, vijf dagen te wachten om zo te weten welke de meest kwalitatieve vruchtjes waren na de celsplitsing. Het eerste van die vijf vruchtjes werd dan direct ingebracht in mijn baarmoeder.

Een paar dagen later – we waren op vakantie in Zwitserland – werd ik ‘s nachts plots wakker, en viel ik kort daarna flauw. Toen ik bijkwam, begon ik meteen over te geven. Tegen de ochtend merkte ik dat mijn lichaam helemaal opgezwollen was en kwam ik in ademnood. Daarop zijn we met 160 kilometer per uur naar het ziekenhuis in België geracet. De spoedafdeling van het UZA stelde een overstimulatie aan hormonen vast.

Wat bleek? Ik was zwanger, maar het vruchtje zou het niet overleven in mijn lichaam, omdat dat vol met vocht zat. Op dat moment besefte ik dat ik echt heel veel op het spel aan het zetten was om toch maar dat tweede kind te krijgen. Veel mensen zouden zichzelf daardoor beginnen afvragen of het het allemaal wel waard was, maar ik was al zo ver gekomen dat opgeven geen optie meer was.

Een paar weken laten ging ik dus voor een tweede fertilisatie, en die zou uiteindelijk wel succesvol verlopen. Mijn geluk kon niet op, al helemaal niet meer toen ik negen maanden later Tristan in mijn armen hield.

In de fertiliteitskliniek vragen ze na een geslaagde bevruchting wat je wil doen met de overgebleven ingevroren vruchtjes. Tim en ik besloten de embryo’s te doneren. Daarvoor moet je eerst nog een heel proces van vragen, tests en kosten doorstaan voor je groen licht krijgt. Er wordt ook een stamboom opgesteld en gekeken of je geen erfelijke ziektes hebt in de familie.

Later vertelden twee genetici ons dat er in België amper vrouwen zijn die kiezen voor embryodonatie. Dat sterkte ons enkel in onze beslissing.

Ook vandaag hangt er nog een enorm taboe rond IVF. Veel vrouwen durven uit schaamte of schuldgevoel niet toe te geven dat ze een kind hebben gekregen met IVF. Soms lijkt het alsof mensen denken dat vrouwen niet meer zijn dan hun baarmoeder. Maar als je geen kind kunt krijgen op een natuurlijke manier, wil dat nog niet zeggen dat je minder waard bent als vrouw.

Mij heeft heel dit proces enorm sterk gemaakt. Juist daarom deel ik heel open de evolutie van mijn verhaal op Instagram: om anderen vrouwen wakker te schudden, om te laten zien dat dit iedereen kan overkomen en dat je als gezonde, vruchtbare vrouw een andere vrouw kan helpen door eicellen te doneren. Ik hoop dat de embryo’s die wij hebben gedoneerd iemand anders heel gelukkig zullen maken.”

Krijg elke week onze 10 beste verhalen gemaild: schrijf je nu in voor de gratis VICE-newsletter.

Volg VICE België op Facebook, Twitter en Instagram voor meer originele verhalen over alles wat ertoe doet in de wereld.