Hoe is het om nu een vrouw te zijn in Afghanistan?

Fozia was een werkende vrouw. Ze nam haar kinderen graag mee naar het park om te spelen, ze was opgetogen om voor een masterdiploma te studeren, en ze hield ervan om plezier te hebben met haar vriendinnen. 

Maar haar leven werd volledig op z’n kop gezet toen de Taliban in augustus 2021, twee decennia nadat ze voor het laatst aan de macht waren, weer controle over het land kregen.

Sindsdien zijn vrouwen van de werkvloer verbannen, mogen meisjes niet meer naar de middelbare of hogere school, en is het ontzettend gevaarlijk geworden om zonder mannelijke beschermer waar dan ook naartoe te reizen. 

“De situatie voor vrouwen in Afghanistan is gelijk aan die van een gevangene die alleen mag ademhalen en in één kamer mag rondlopen,” vertelt Fozia via WhatsApp aan VICE World News. Omwille van veiligheidsredenen is haar naam veranderd en wordt haar identiteit geheim gehouden. 

“Het is erg moeilijk voor me, omdat ik werkte, studeerde, ik ging met mijn kinderen naar buiten, ik ging naar de markt, ik ging naar het park met mijn familie, met mijn man.”

In de afgelopen maanden hebben de Taliban vrouwen verboden om naar een mannelijke dokter te gaan, voor ngo’s te werken, naar de sportschool te gaan, en aan de universiteit te studeren. 

Fozia zegt dat ze geen van de dingen kan doen die haar blij maken. Zelfs alledaagse bezigheden als boodschappen doen voor haar familie zijn moeilijker geworden. 

Op veel plekken in Afghanistan moet een vrouw die haar huis wil verlaten worden vergezeld door een direct mannelijk familielid, zoals een echtgenoot, vader, of broer.

Toen de Taliban weer de macht overnamen ontvluchtte Fozia’s echtgenoot Afghanistan om in het buitenland veiligheid te zoeken. Hij had banden met de voormalige overheid, dus uit angst voor zijn leven is hij vertrokken om elders een veiliger onderkomen proberen te vinden. 

Fozia zegt dat zij en haar kinderen, die beide jonger dan 10 jaar zijn, achter zijn gebleven terwijl haar man in een ander land immigratiestatus probeert aan te vragen. 

“Ik wou dat ik kon vliegen. Ik zou mijn twee kinderen op mijn vleugels nemen en naar mijn echtgenoot toe vliegen zodat ik gelukkig met mijn familie kon leven,” zegt ze. 

Ze zou graag willen dat haar familie herenigd wordt, maar momenteel voelt ze zich “gevangen en hopeloos”.

Haar schoonvader brengt haar eten en basale benodigdheden aangezien ze zelf geen boodschappen kan doen. Ze heeft een paar keer geprobeerd om het huis samen met hem te verlaten om naar nabijgelegen markten te gaan of om haar kinderen mee naar buiten te nemen, maar ze zegt dat ze vaak door de Taliban worden gestopt en ondervraagd, en waarschuwingen krijgen dat dit niet is toegestaan. 

Dit heeft ook een effect op haar relatie met haar kinderen; die vertellen haar dat ze geen goede moeder is en smeken om de terugkeer van hun vader. 

“Soms zeggen ze ‘je bent geen goede moeder, onze vader was goed, hij nam ons mee naar buiten, hij nam ons mee naar het park’,” vertelt ze. “Maar jij bent geen goede moeder. Waarom neem je ons niet mee naar buiten? Waarom heeft onze vader het huis verlaten?”

Door deze constante beperkingen op wat vrouwen wel, en vooral niet, mogen doen is ze het feit dat ze een vrouw is gaan “haten”. 

“Je hoeft maar iets te zijn om waardevol te zijn in Afghanistan, maar een vrouw zijn heeft geen waarde. De waarde van een vrouw is nul geworden.” 

Ondanks dat leiders van de Taliban hebben beweerd dat ze meisjes zouden toestaan om hun educatie voort te zetten, is het voor meisjes verboden om naar de middelbare school te gaan. Fozia’s dochter, die volgens de regels van de Taliban jong genoeg is om naar school te gaan, gaat er elke dag in haar eentje naartoe. Fozia maakt zich de hele dag zorgen om haar veiligheid.

“Ik moet de hele dag aan haar denken. Ik vraag me af of ze wel veilig thuis zal komen of niet. Elke dag als ze thuiskomt kan ik me eindelijk een beetje ontspannen, omdat ik me hier alleen, zonder mijn kinderen, niet veilig voel.”  

Fozia gelooft dat Afghaanse vrouwen “geen toegang hebben tot hun wettelijke rechten.” Ze zegt dat haar leven “vol restricties” zit die haar  beperken om ook maar iets te doen.

Ze zegt dat een simkaart kopen en een mobiele telefoon gebruiken voor vrouwen een “ernstige misdaad” is. Ze heeft geprobeerd om haar paspoort te verlengen, maar dit werd haar “geweigerd”. 

En nu heeft ze alleen maar wensen, en verlangt ze naar haar vrijheid. 

“Ik wou dat ik mijn opleiding kon afronden, maar dat kan niet omdat de Taliban educatie voor vrouwen heeft verboden. Ik wou dat ik kon werken zodat ik geld kon verdienen voor mijn kinderen en ze blij kon maken. Ik wou dat ik mijn dochter bij school kon afzetten en ophalen. Ik wou dat ik hardop kon lachen, hardop kon praten, mijn gevoelens kon uiten, van mijn leven kon genieten, en kon lachen met mijn kinderen,” zegt ze.

“Ik wou dat ik ze blij kon maken.” 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE World News.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.