Ongeveer twee weken geleden ben ik in Istanbul aangekomen om een half jaar te studeren. Ik heb de protesten tegen de regering, die drie maanden geleden Turkije en de wereld in hun greep hielden, in die tijd op de voet gevolgd. Maar omdat ik weinig meer over het verzet in de media hoor, was ik eigenlijk in de veronderstelling dat er niet echt meer iets van die stemming over was.Toen ik vorige week hoorde dat er een nieuwe demonstratie gepland was, ben ik uit nieuwsgierigheid naar het Taksimplein gelopen. De kern van de protesten was makkelijk te vinden: de lucht boven de huizen was er zwart. De rook was afkomstig van de brandende barricades die de demonstranten hadden opgeworpen.
Advertentie
Ik schat dat er zo’n duizend demonstranten waren. Ze zongen heldhaftig, zwaaiden met communistische vlaggen en gooiden stenen naar de oproerpolitie. Die politie heeft eerder met dit bijltje gehakt, en binnen een mum van tijd stond de straat dan ook blank van traangas en werden er charges uitgevoerd. Pas laat in de nacht, nadat de politie gepantserde voertuigen in had gezet, keerde de rust terug.Voor een buitenstaander als ik is het moeilijk om de legitimiteit van de demonstraties te beoordelen. Het aantal demonstranten is sterk afgenomen, maar het conflict is nog lang niet ten einde. Maar terwijl er in de ene straat wordt gevochten, zitten de terrassen om de hoek vol met lachende mensen—wellicht mensen die een paar maanden geleden zelf nog de fik in een barricade gestoken hebben.Meer foto’s van Jacko vind je op zijn Tumblr.
