Ίσως και να Ήταν Καλύτερα να Μην Άνοιγε Ποτέ τις Πόρτες του το Νέο Γήπεδο της ΑΕΚ

Μια αντιδημοφιλής άποψη από έναν ΑΕΚτζή.

7.10.22

Φωτογραφία: Frangiskos Samsas / SOOC

Τα τελευταία 30 χρόνια, το να είσαι ΑΕΚτζής είναι μια δύσκολη πίστα. Αυτές οι τελευταίες τρεις δεκαετίες ήταν (για να το πούμε κομψά) μια κατηφόρα για την ΑΕΚ - μια κατηφόρα που σου έδινε την εντύπωση ότι δεν τελειώνει. Σαν να λέμε ότι εκεί που νόμιζες ότι έπιασε πάτο η ομάδα και έλεγες «οκ, μετά από αυτό δεν έχει πιο κάτω, δεν γίνεται να πας πιο κάτω» κάτι μαγικό γινόταν και η κατρακύλα συνεχιζόταν.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Σε αυτό το διάστημα οι κιτρινόμαυροι τα είδαν και τα έζησαν όλα. Μέτριες έως κακές μεταγραφές, οικονομικές καταστροφές, γκρέμισμα της ιστορικής έδρας, βολόδερμα για περίπου 20 χρόνια σε διάφορα γήπεδα, εγχώριες και ευρωπαϊκές «τραγωδίες», συζητήσεις επί συζητήσεων για νέο γήπεδο που είχε αρχίσει να γίνεται τόσο καλό ανέκδοτο όσο αυτό του μετρό στη Θεσσαλονίκη, υποβιβασμός στη Football League (από τα αποτελέσματα στο χορτάρι) και στα καπάκια στη Γ' Εθνική (από επιλογή εξαιτίας των χρεών) για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Και τι πήραν/πήραμε ως αντάλλαγμα σε όλο αυτό το διάστημα; Κάτι Κύπελλα Ελλάδας και ένα πρωτάθλημα. Κι αν είσαι σοβαρός άνθρωπος, δεν μπορείς να πεις ότι ένιωσες την απόλυτη κάβλα με αυτή την κούπα - όλοι θυμόμαστε την τρέλα και παράνοια που επικράτησε εκτός των γηπέδων μέχρι να πούμε «οκ, το πήραμε σίγουρα το πρωτάθλημα».

Η αλήθεια είναι πως ως ΑΕΚτζής, αυτές τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχω ταυτιστεί πάρα πολύ με την ατάκα του Brad Pitt, ως Billy Beane, στο “Moneyball”: Υπάρχουν πλούσιες ομάδες, υπάρχουν φτωχές ομάδες, μετά υπάρχουν 15 μέτρα σκατά και μετά εμείς.

Και ξαφνικά, την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου, αυτό που περίμενε μέχρι και ο τελευταίος ΑΕΚτζής έγινε πραγματικότητα: επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια, καθώς η OPAP Arena άνοιξε (επιτέλους) τις πόρτες της. Ειλικρινά χάρηκα για αυτό. Το ήθελα. Και επειδή τελευταία φορά που είχα πάει να δω την ΑΕΚ ήταν στο «Νίκος Γκούμας», αλλά κι επειδή αν θέλεις να δεις το ελληνικό ποδόσφαιρο να εξελίσσεται οι νέες σύγχρονες εγκαταστάσεις είναι απαραίτητες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Περίπου 150 ώρες μετά τα εγκαίνια, το έχω σκυλομετανιώσει που άνοιξε τις πόρτες του το νέο γήπεδο. Και ο λόγος είναι ένας (ή σχεδόν 32.000 αν προτιμάς): οι ΑΕΚτζήδες.

ΟΚ, μαζί σου, το είπαμε και στην αρχή, ήταν δύσκολα τα τελευταία 30 χρόνια: έφαγες πολλές ήττες, σφαλιάρες και καζούρες. Δεν διαφωνεί κανείς. Αλλά μεταξύ μας, από την ώρα που άνοιξε τις πόρτες του η OPAP Arena το κοντέρ γραφικότητας του μέσου ΑΕΚτζή έφυγε από 0,1% που βρισκόταν και χτύπησε κάπου 102% με σταθερά ανοδικές τάσεις. Μέσα σε 150 ώρες. Το τονίζω αυτό.

Δηλαδή δεν θα αναφερθώ καν στα πανό τύπου «παππού γυρίσαμε σπίτι μας» και τον αετό που πετάει στο γήπεδο και μεταφέρει τη μπάλα. Ούτε καν στις σεξιστικές φωτογραφίες στις τουαλέτες (που από ότι έμαθα δεν υπάρχουν πλέον μετά το κράξιμο). Ούτε καν στο πόσες φορές έχω δει στο Facebook την ατάκα «είναι διαφορετικό το να είσαι ΑΕΚ». Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω. Ούτε στο ότι χρειάστηκαν καμιά δεκαριά παπάδες για να ευλογήσουν / αγιάσουν / ξεματιάσουν το στάδιο. Ούτε ότι ενώ χωράει 32.000 όλοι λένε «μοιάζει λες και είναι 80.000 κόσμος μέσα». Όχι, 32.000 είναι ακόμα - και αυτό όταν θα γεμίζει το γήπεδο. Ούτε για την πρόταση γάμου που έγινε στη Μαρία στο ημίχρονο του ματς με τον Ιωνικό - που αν ήμουν η Μαρία και διάβαζα άρθρα ότι ο δικός μου περίμενε το πρώτο επίσημο ματς στο νέο γήπεδο για να μου κάνει πρόταση θα έριχνα ένα τεράστιο «όχι». Ούτε φυσικά στο ότι κέρδισε ο δικέφαλος τον Ιωνικό με 4-1 και τα άρθρα στα αθλητικά σάιτ ήταν λες και πήραμε Τσάμπιονς Λιγκ - και «αυτή είναι η ομάδα που θέλουμε» και «τέτοιους παίκτες είχε να δει η Ένωση δεκαετίες». Ποιον; Τον Ιωνικό. Τον τελευταίο στη βαθμολογία Ιωνικό με μια ισοπαλία έως τώρα στο πρωτάθλημα και έναν βαθμό. Δεν υποτιμώ των Ιωνικό. Με τρελαίνει ο παράλογος ενθουσιασμός.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Κερασάκι στην τούρτα: τα 33.000 ευρώ πρόστιμο που έφαγε η ομάδα στο ματς με τον Ιωνικό για τους πυρσούς, την καθυστέρηση στην έναρξη της αναμέτρησης κτλ. Ναι, 33.000 ευρώ πρόστιμο στο πρώτο ματς. Κι αν κάνεις λίγο τα μαθηματικά, και με 20 αγώνες να απομένουν στο πρωτάθλημα, τα νούμερα δεν πολυβγαίνουν - οικονομικά. Απλά λέω.

ΟΚ, ναι, το μετάνιωσα για όλα αυτά παραπάνω. Κι όλα αυτά, θα το ξαναπώ, μέσα σε περίπου 150 ώρες. Δηλαδή στον μήνα πάνω τι θα γίνει; Μάλλον θα αποκαλούμε στα social media τη Μπαρτσελόνα ως «γατάκια», θα ζητάμε τον Messi στη Νέα Φιλαδέλφεια και θα απαιτούμε μόνιμη παρουσία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ κάθε χρόνο, γιατί έτσι.

Και προτού μου την πέσετε ότι δεν γουστάρω την ΑΕΚ και κράζω το γήπεδο, να σας προλάβω: δεν κράζω το γήπεδο, η γραφικότητα με ενοχλεί. Ας είμαστε χαρούμενοι με την OPAP Arena, αλλά παράλληλα ας κρατήσουμε χαμηλούς τόνους. Κι ας παραδεχθούμε τουλάχιστον ότι αυτή η ομάδα δεν είναι επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλλον ούτε Γιουρόπα Λινγκ. Μάλλον ούτε καν θα πάρει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα φέτος. Δεν είναι όμως κακό αυτό. Το κακό θα είναι να μην έχει μάθει από τα λάθη της η ΑΕΚ και να μη μείνει σε ένα πρόγραμμα που εν καιρώ θα την κάνει πάλι πρωταγωνίστρια στην Ελλάδα και μια καλή ομάδα στην Ευρώπη.

Αυτά.