Het chique fetisjfeest waar mannen niet zijn toegestaan

Inanna Studio, de exclusiefste BDSM-kelder van Londen, ziet er niet uit zoals je zou verwachten. De muren zijn zacht tortelduifgrijs, het meubilair poederroze, met roségoude en zwarte accenten. Er hangen geen goth-kruisbeelden aan de muur en de rode latex is opgeborgen in de kast. 

Dus toen er een stroom vrouwen en non-binaire mensen begon binnen te druppelen die ontvangen werden met een glaasje champagne en een schaaltje druiven, vroeg ik me af of ik niet per ongeluk op een smaakvol netwerkevenement terecht was gekomen, in plaats van op een fetisjfeest. Gelukkig zat ik niet verkeerd: de aanwezigen begonnen zich allemaal te ontkleden en overal verschenen benijdenswaardige, dure lingeriesetjes van kant, leer en kettinkjes. 

One Night ontstond in 2019, toen fetisjfotograaf Miss Gold (de ene helft van fotografenduo en magazinemakers The London Vagabond) en Mistress Adreena, een dominatrix, model en de eigenaar van Inanna Studio, besloten samen te werken. Het coronavirus gooide helaas na slechts twee edities al roet in het eten, maar eind vorig jaar werd de terugkeer van deze geile avond met luid enthousiasme ontvangen door de kinky femmes en thems van Londen en daarbuiten (de aanwezigen kwamen ook bij Ierland, Schotland, Spanje en Nederland).

Het idee van dit seksfeest is simpel: vrouwen en non-binaire mensen worden een ruimte geboden waar zij hun lichaam kunnen vieren zonder last te hebben van de male gaze. Ze kunnen er nieuwe contacten leggen en – als ze daar zin in hebben – met elkaar flikflooien. De avonden worden gefotografeerd door Miss Gold. Haar partner – de enige man op het feest – biedt zich aan als menselijk toilet. Er is overigens ook een echt toilet, voor als je meer van het doorspoelen bent.

Elk feest heeft een bepaald lingerie-thema en er zijn optredens van strippers en shibari-bondagekunstenaars. Ik woonde het evenement van november bij, toen het lingerie-thema dierenprint en edelmetalen was, en de paradijselijke speeltuin gevuld werd met stiletto’s met luipaardprint, riemen van slangenleer, met goud versierd kant en allerhande rinkelende outfits.

In tegenstelling tot veel grotere fetisj-evenementen stond er geen pompende techno op. Er was slechts een ontvangstruimte met een bar, waar je met elkaar kunt praten, en een ruimte vol takels en spankwerktuigen. Op de achtergrond stond zacht R&B op. 

De voorpret bestaat uit het bemachtigen van een gouden ticket, die alleen beschikbaar zijn voor geverifieerde leden van een mailinglijst, die in totaal uit 2000 mensen bestaat. De capaciteit van Inanna is echter beperkt tot 40 mensen, en het laatste evenement was in 30 seconden uitverkocht.

Een paar dagen na het feest nodigt Adreena mij en Miss Gold uit bij haar thuis, dat is ingericht in dezelfde chique roze en grijstinten als haar seksclub, om over One Night te praten.

“Ik denk niet dat we het ooit groter zullen maken,” zegt Miss Gold daar. “We zouden natuurlijk graag grotere feesten geven, maar ik kan me niet voorstellen om het ergens anders te doen dan in Inanna.”

Adreena is het daarmee eens: “Ik heb het idee dat het met veel avonden misgaat als ze groter willen worden. Je kunt dan natuurlijk wel grote clubs binnenhalen, maar dat is anders dan onze feestjes. Het sleutelwoord is intimiteit, denk ik. En zodra iets groot is, is het niet meer intiem. We hebben het er weleens over om misschien een keer per jaar iets groters te doen, bij wijze van speciaal evenement, maar we willen dat niet op regelmatige basis doen.”

Daarom is er volgens Miss Gold ook een beperkte capaciteit. “Op dit moment voelt het voor mensen heel speciaal als ze een kaartje krijgen. Ik denk dat het voor ons belangrijker is om dat zo te houden dan het enorm te maken.”

Nu de lockdown in Groot-Brittannië voorbij is en het verlangen naar intimiteit piekt, zijn sommige fetisj-evenementen als Klub Verboten of Crossbreed van underground-raves uitgegroeid tot massale, uitverkochte clubavonden. Zowel Adreena als Miss Gold zijn fan van de feesten (laatstgenoemde is ook een van de officiële fotografen voor Klub Verboten), maar toch hebben ze allebei gemengde gevoelens over zulke uitbreidingen.

“In sommige opzichten is het fantastisch,” zegt Adreena. “Het is geweldig dat er zo’n enorme gemeenschap is en dat er zoveel mensen zijn die zichzelf omarmen, zodat dit soort grote evenementen er kunnen zijn. Maar als ze zo groot worden, raken ze de elementen kwijt waarvan ik persoonlijk altijd geniet.”

Ook kan er veel meer misgaan, zegt Miss Gold. “Op zulke grotere evenementen ben ik deels altijd huiverig voor kinktoeristen. Het levert gewoon een hoop stress op. Iedereen – elk personeelslid, elk persoon dat de verschillende ruimtes in de gaten houdt, alle beveiligers – weet dat je maar één persoon nodig hebt om het hele feest voor iedereen te verzieken. Ik maak me dus zorgen om het gebrek aan intimiteit en dat ik op zo’n groter feest niet in staat ben om iedereen op dezelfde manier te beschermen. En natuurlijk verlies je ook het speciale van een klein, intiem feest.”

Adreena legt uit dat de kleinere ruimte een dieper niveau van communicatie tussen vreemden mogelijk maakt, wat volgens haar nogal belangrijk is als er seks of BDSM in het spel is. “Dat is zo fijn. Bij One Night kan iedereen met elkaar praten. Mensen herkennen elkaar en weten welke gezichten er in de ruimte zijn. Op een groot feest ga je met vrienden.”

Je kunt slechts één of twee tickets voor One Night tegelijkertijd kopen, dus het is makkelijk om nieuwe mensen te ontmoeten. Voordat de speeltjesruimte opengaat, is iedereen aanwezig in de ontvangstruimte –nippend aan een drankje, een prettig, vrouwelijk geroezemoes. Het geluid deed me enigszins denken aan de meisjeskleedkamers op school, maar dan minder vervuld van angst.

Terwijl de spanning om de volgende ruimte te betreden toeneemt, hebben de gasten de kans om hun nieuwe kennissen te vragen wat hen hier brengt, waar ze misschien van zouden genieten en met wie ze dat zouden willen doen. Veel mensen die aan een One Night-avond deelnemen zeggen dat ze er daadwerkelijke, nieuwe vriendschappen en romantische connecties aan overhouden. De aantrekkingskracht is overduidelijk, dus waarom is er nog nooit eerder zo’n seksfeest voor vrouwen en non-binaire mensen georganiseerd?

“Nou ja, er zijn wel evenementen, zoals Skirt Club, maar die hebben een heel andere vibe en een heel ander publiek,” zegt Adreena. “Dat zijn haast een soort swingeravonden voor vrouwen. Ze kunnen seksueel agressiever aanvoelen. Ik heb zelf nooit echt het idee gehad dat ik in die scene paste. Ik heb er ook niets op tegen, maar de sfeer is gewoon heel anders.”

Genevieve LeJeune, de oprichter van Skirt Club, vertelt later aan VICE dat hun avonden veilig zijn voor vrouwen en dat ze niet voor swingers zijn. “Onze leden zijn vaak verlegen en bi-curious,” zegt ze. “Het team besteedt het grootste deel van de avond aan spelletjes om het ijs te breken, zodat zij zich uiteindelijk comfortabel genoeg voelen om een move te maken.”

daarvan volgens Miss Gold voornamelijk door mannen opgericht en geleid. “En wie zijn zij om te zeggen hoe wij een avond willen doorbrengen? We zijn nog steeds hard bezig om de heteronormativiteit uit seksfeesten te halen – vrouwen bestaan heus niet alleen maar voor mannen.”

Adreena voegt daaraan toe dat het verschil tussen de male en de female gaze “voortkomt uit onze algemene levenservaring als vrouw, en wat we hebben doorstaan.”

“We worden ons hele leven al op de een of andere manier geobjectiveerd of bekeken, dus ik vind troost bij andere vrouwen en de energie die ontstaat door alleen vrouwen en non-binaire mensen bij elkaar in een ruimte te hebben,” zegt ze. “Op onze feestjes is de female gaze alleen maar lovend en liefdevol. Er is zoveel liefde voor elkaar: iedereen loopt elkaar de hele tijd te complimenteren met elkaars lingerie of namen – het is een viering van seks.”

“Het is gewoon totaal anders dan het idee van: ik loop hier rond met een dikke erectie en ik vraag me alleen maar af waar ik die in kan stoppen,” zegt Miss Gold lachend. “Er zijn wel vrouwen die met voorbinddildo’s rondlopen, maar vrouwen objectiveren andere vrouwen gewoon niet op dezelfde manier.”

Op de avond zelf leunde ik op een gegeven met met Adreena en een paar andere vrouwen tegen de kooi van een sub. We keken met z’n allen naar wat er allemaal in de ruimte gebeurde: groepseks, mensen die gespankt werden, schommelseks, bondage – maar op de een of andere manier voelde niets intimiderend. Niemand deed griezelig of staarde of stond zich in een hoekje af te trekken. Als er iemand om meer privacy had gevraagd, weet ik zeker dat er direct aan dat verzoek was voldaan.

“Je kunt op One Night heus voyeuristisch zijn, als je dat wilt, maar iedereen doet het op een respectvolle manier. Op grotere evenementen heb je altijd solorukkers die jou bekijken en zonder toestemming beginnen te masturberen, maar dat gebeurt bij ons niet. Ik had dat soort mensen in seksclubs, ik haat ze echt.”

Adreena sluit af: “Biologisch gezien is het natuurlijk ook veel lastiger om een solorukker te zijn op een feestje waar de meeste mensen een vulva hebben.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.