Vijf Belgische vrouwen vertellen over werken met enkel mannelijke collega’s

Is een kantoorbaan echt zo kut als het klinkt? Hoe eerlijk moet je zijn bij een sollicitatie? En word je niet beter je eigen baas? Alles wat je moet weten over hoe werken werkt, nu in de VICE Guide to Work.

In een poging het wereldrecord open deuren intrappen te verbeteren, hier twee belangrijke feiten. Eén: de #MeToo-beweging - alweer anderhalf jaar oud - maakte duidelijk dat heel veel vrouwen seksueel geïntimideerd worden op de werkvloer. En twee: vrouwen verdienen in België nog steeds vijf procent minder per uur en twintig procent minder in het algemeen. De werkvloer is voor vrouwen dus nog altijd lava.

Om te weten te komen of de times effectief a-changin’ zijn, ging ik te rade bij vijf jonge vrouwen die het kunnen weten omdat a) vrouwen alles weten en b) ze op hun werkplek worden of werden omringd door enkel mannen.

Tijdens de acht jaar dat ik gevaren heb, was ik vaak de enige vrouw tussen zo’n dertig mannen. Van sommigen kreeg ik de reactie “Wat komt dat madammeke hier zeggen wat ik moet doen?” Ik moest echt meer bewijzen wat ik kan en laten zien dat ik geen poppemie ben.

Als 22-jarige ging ik recht van de zeevaartschool aan boord van een schip. Toen was ik nog erg naïef, ik heb gaandeweg moeten leren om een muur op te trekken. Drie maanden weg van huis, dat is soms eenzaam. Een keer was ik wat langer in de bar blijven hangen. Toen ik mijn kajuit binnenkwam, zat daar plots iemand in mijn zetel. Die man had gelukkig meteen door dat wat hij van plan was niet doorging, en is meteen vertrokken. Toen ben ik toch even met mijn hoofd tegen de muur gelopen. Dat voorval heeft me sterk veranderd. De laatste jaren zette ik een masker op, was ik afstandelijker en meer gereserveerd.

Bang dat je onze beste verhalen mist? Schrijf je in voor onze wekelijkse newsletter en volg ons op Instagram .

Ik weet niet of het met #MeToo te maken heeft, maar op het einde van mijn vaarcarrière was er meer aandacht voor de bescherming van en het respect voor vrouwen aan boord. Vroeger hingen er bijvoorbeeld standaard foto’s van blote vrouwen in de bar. Dat is nu niet meer zo. Wat ook helpt, is dat mannen je anders gaan behandelen naargelang je opklimt in rang. Zeker toen ik van tweede naar eerste officier ging, kreeg ik minder misplaatste opmerkingen. Mijn tip aan beginnende vrouwen in de sector is: doorbijten.

Sinds vorig jaar werk ik op kantoor. Wat mijn sociaal leven betreft, was het niet de beste keuze om altijd op zee te zijn. Het verandert je ook hard als persoon. Vroeger koos ik mijn kleren bijvoorbeeld met opzet om problemen te vermijden. Ik beperkte mezelf altijd. Nu is het heerlijk om ook vrouwelijke collega’s te hebben, en gewoon terug de kleren aan te doen die ik wil.

Tijdens de opendeurdag van de technische school waar mijn broer wilde gaan studeren, wist ik meteen dat ik wilde lassen. Na mijn opleiding heb ik nog twee jaar gestudeerd voor schoonheidsspecialiste. Maar ik ben toch als lasser aan de slag gegaan, dat verdient beter. Daardoor ga ik altijd werken in een joggingbroek. Tijdens het weekend compenseer ik dat. Dan ga ik naar de kapper, doe ik mijn eigen gelnagels en draag ik rokjes en kleedjes.

Sommige collega’s helpen me extra, want grote stukken zijn zo zwaar dat ik die niet alleen kan draaien. Anderen laten me opzettelijk sukkelen. “Die hoort hier niet thuis, die is veel te slap”, zeggen ze dan achter mijn rug. Niet mijn ploegbaas, maar de baas boven hem viseert mij. Als ik met een collega aan het babbelen ben, dan heeft hij het gezien. Maar als ik een hele dag keihard sta te zwoegen en supergoed werk aflever, dan niet. “Opslag moet je verdienen en jij verdient dat niet”, zei hij eens tegen mij. Dat heeft wel iets in mij gebroken. Want ik werk er nog maar een jaar en mijn productiviteit ligt hoger dan die van mijn directe collega die er al tien jaar werkt, en toch krijg ik die opmerking. Qua loon verdien ik hetzelfde als de collega’s van mijn leeftijd, al ben ik eigenlijk hoger opgeleid dan hen. Ik merk toch wel dat het een harde wereld is als vrouw.

Toen ik voor de job van eindredacteur bij de Regio Sport van Het Laatste Nieuws solliciteerde, zei mijn baas aan de telefoon “Ik wil niet discrimineren, ik ben geen seksist, maar in het verleden merkte ik dat de sportkennis van vrouwen niet altijd top is. Ik weet dus niet zeker of het met jou zal werken.” Ik ben wel aangenomen, maar door dat gesprek kreeg ik het gevoel dat ik me harder moest bewijzen. Nadien kreeg ik gelukkig alle kansen die mijn collega’s ook kregen. Ik verdiende ook evenveel als mijn mannelijke collega’s met dezelfde ervaring.

Toen ik in mijn begindagen een fotograaf mailde met de vraag een foto van een voetballer door te sturen, ging hij ervan uit dat ik een fan was. Want ik was een vrouw en hij kreeg die vraag wel vaker van vrouwelijke fans. Sommige journalisten schrijven nog steeds zaken als ‘de vrouwtjes’ in hun teksten. Zulke voorbijgestreefde termen merkte ik sneller op en dat werd ook geapprecieerd.

Ik had een collega die soms achter mijn bureau passeerde en dan langs achter in mijn schouder kneep. Ik vond dat niet leuk, maar vond het moeilijk om dat te zeggen tegen andere collega’s, omdat zij ook allemaal mannen waren. Ik was bang dat ze me niet zouden begrijpen en me flauw zouden vinden. Onderweg naar de redactie kreeg ik ooit eens te maken met seksuele intimidatie. Op het werk heb ik dat nooit durven zeggen, uit schrik voor onbegrip of relativering door mijn mannelijke collega’s.

Ik ben een van de twee vrouwen op vijftig werfleiders. En ik ben 23, dat maakt het soms moeilijker voor mensen om naar mij luisteren. Ik weet niet of het komt doordat ik een vrouw ben of doordat ik nog jong ben. Het is ook mijn eerste job, dus ik heb nog veel te leren.

Als begroeting geef ik iedereen een hand. Maar ik heb een onrechtstreekse baas, en die gaf me altijd een kus. Hij kwam ook best dichtbij staan wanneer hij tegen me praatte. Dat vond ik ongemakkelijk en ik heb hem hierover aangesproken. Dat is nu gelukkig uitgeklaard.

Toen ik te weten kwam dat ik minder verdiende dan mijn collega’s heb ik daar een punt van gemaakt. Mijn bazen hebben naar mij geluisterd en ik heb een loonsverhoging gekregen. Al weet ik dat anderen met evenveel ervaring nog iets meer verdienen dan ik. Nu heb ik een aantal doelstellingen opgesteld. Als ik die haal, dan ga ik opnieuw met mijn bazen praten.

Ik ben een rondreizende technieker, ik ga met een voorstelling mee naar allerlei culturele centra. De techniekers van cc’s zijn vaak al wat ouder en doen soms betweterig. Bij een bepaalde voorstelling moest ik de stemmen juist krijgen met een equalizer. Dan was de technicus van het cultureel centrum aan het uitleggen aan welke knoppen ik moest draaien. “Ik ben al eventjes met deze voorstelling onderweg, ik weet het wel”, zei ik dan vriendelijk. En dan kreeg ik wel een schuldbewuste reactie van hem.

Het is al meermaals gebeurd dat ik ergens arriveer, en ze denken dat ik de actrice ben. Ik vind dat niet per se beledigend, maar wel heel stereotiep. De persoon die zoiets zegt, krijgt van mij dan de rotjobkes bij de opbouw, haha. Maar eigenlijk vind ik het heel aangenaam om tussen mannen te werken. Ze zijn meer rechttoe rechtaan, en dat heb ik graag.

*Echte namen bekend bij de redactie