Op het Antwerpse 'Drag Me To Hell' mag je je duisterste zelf zijn

Al vier jaar organiseert Mati Drome een even obscuur als fantastisch feest in Antwerpen. Als een van de weinigen, want zo uitgebreid is de Antwerpse underground scene niet. Als ik bij hem thuis aankom, staat de deur al open. Op de muur in het salon heeft Rinus Van de Velde ooit een werk getekend en de vloer ligt vol collages en affiches: Mati is naast organisator ook kunstenaar en DJ. Op de eettafel staat een koffer vol polaroids naast een SM-achtig masker. Ik ga met hem in gesprek over de horrorinspiraties voor Drag Me To Hell, het belang van safe spaces en zweet dat van de muren druppelt.

VICE: Hey Mati, hoe ben jij begonnen met Drag Me To Hell?
Mati: Vier jaar geleden was de eerste Drag Me To Hell. Ik draaide al tien jaar dus ik kende de partyscene wel zo’n beetje. Er was op dat moment niets exciting te doen in Antwerpen, er was letterlijk geen enkel feestje waar ik opgewonden van werd.

Voor mijn verjaardag wilde ik een feest geven dat er los over was. Ik had een goede locatie gevonden, maar een week voor het feest werd die plek verzegeld door de politie. Gelukkig heb ik toen een oud fabrieksgebouw gevonden. Er was nog veel werk aan – er was zelfs geen elektriciteit – maar op een week tijd hebben we alles gefixt. Omdat het buiten Antwerpen centrum lag heb ik toen ook bussen ingelegd. Als cadeau vroeg ik iedereen om verkleed te komen, zo extreem mogelijk. Zelf was ik een fluoroze zombie. Dat feest werd een enorm succes, en zo is Drag Me To Hell ontstaan.

Vanwaar komt de naam 'Drag me to Hell'?
Drag me to Hell is ook een horrorfilm. Veel van mijn inspiratie komt van de punk en vintage horrorfilms uit de jaren 80 en ik heb ook een voorliefde voor griezelige dingen. Ik zie DMTH als een modern feest-equivalent van The Rocky Horror Show.

Voordat ik deze feestjes begon te organiseren, waren we vaak thuis aan het feesten en ons aan het verkleden. In vergelijking met toen is alles eigenlijk hetzelfde gebleven, alleen moet ik nu achteraf mijn huis niet meer opkuisen.

Hoe zit het met de dresscode?
Die is heel ruim, gaande van super obscuur tot meer naakt of drag. Maar het blijft altijd wel duister.

Ga je zelf ook verkleed naar je eigen feesten?
Meestal heb ik enkel een broek aan en een bloot bovenlijf, maar ik schmink me wel heel extreem. Ik heb ook een paar keer drag geprobeerd, maar da’s niet mijn ding. Allez, ik wil dat wel, maar ik voel mij niet comfortabel als vrouw, en ik ben eigenlijk ook gewoon een lelijke vrouw! Daarom ga ik liever voor de zombielook met make-up en acrylverf. Om mezelf nog harder te transformeren heb ik zo’n “bald cap”, waardoor ik kaal lijk. Wat ik nice vind aan absurd uitgaan is dat je jezelf volledig uit je context trekt.

Uiteindelijk ga je slapen, hoe ziet je bed er de volgende dag uit?
Het gebeurt dat er iemand naast mij ligt, iedereen heeft wel eens de fantasie om naast een zombie wakker te worden! Maar serieus, soms blijft die verf er drie dagen op.

Terwijl organisatoren vaak klagen dat het moeilijk is om veel mensen naar je feest te krijgen via een Facebookevent, zet jij je events juist bewust op privé. Is dat één of andere strategie om exclusief te blijven?
Er is niet echt een strategie. Het moet gewoon speciaal blijven, daarom organiseer ik het ook maar vier keer per jaar. Maar die safe space creëren is wel het belangrijkste op Drag Me To Hell. Als ik vroeger extreem gekleed naar een feest ging, voelde ik mij bekeken. En ik denk dat meisjes daar nog meer last van hebben.

Met dit feest wil ik dat mensen zich op hun gemak voelen terwijl ze hun grenzen aftasten. Doordat het een privé event is op Facebook, komen alleen de mensen die we zelf uitnodigen of via vrienden uitgenodigd worden. Zo creëren we een publiek dat het concept kent en de sfeer van het feest respecteert. Mensen die per ongeluk op het feest terechtkomen maar er niet thuis horen, worden er al snel uitgepikt aan de inkom en geweigerd.

Denk je dat dit de enige oplossing is om een safe space te creëren?
Ik heb het altijd moeilijk gevonden om mensen te weigeren omdat ik het belangrijk vind dat iedereen zich welkom voelt op de feesten en het ook zeker geen elite event is. Het selecteren aan de deur gebeurt door mijn buitenwipper, waar ik al jaren mee samenwerk. Ik vertrouw hem blindelings. Als hij een dubbel gevoel heeft over bepaalde feestgangers, stelt hij hen enkele vragen: of ze het feest kennen, of ze weten wat er aan de hand is, of ze weten wie er speelt die avond. De mensen die geweigerd worden zijn vaak al aan de inkom voor herrie aan het zorgen, of ze hebben totaal geen moeite gestoken in hun outfit.

Mag het feest niet wat groter worden van jou?
Het feest mag groter worden, maar het moet kwalitatief blijven. Ik wil goeie artiesten boeken, dat zou ik dus nog meer doen als het groter wordt. Voor de eerste editie had ik Herrensauna geboekt, dat zijn gasten uit Berlijn die zoveel verwarmingen aanzetten dat het zweet van de muren druppelt.

Waarom is dat extreem verkleden zo’n ding?
Het is een soort escapisme. Als je verkleed bent, benaderen mensen je zonder vooroordelen. Als je er normaal uitziet, scannen mensen je harder. Als dat wegvalt, ben je veel vrijer om uit te gaan. Het gekke is dat mensen een alter ego creëren, maar tegelijkertijd valt het ego totaal weg. Dan word je aangesproken vanwege je zotte look, en zo leg je meer contacten. Alles is opener. Als ik naar een gewoon techno feest ga, ziet iedereen er hetzelfde uit en zijn er sowieso kliekjes. Maar als iedereen absurd verkleed is, verandert dat allemaal.

Als mensen extreem verkleed zijn, gebeuren er dan ook extreme dingen?
Ik hoor achteraf soms dat er wat seksuele actie was op de dansvloer of de chillout, maar ik merk dat vaak niet op omdat ik druk bezig ben. Behalve vorige keer, toen mijn ouders er net waren. Ik liep met mijn mama voorbij een koppel dat er volledig voor aan het gaan was! Haha. Maar mijn familie is wel fan van het concept. Mijn jongste broer en zijn lief doen geregeld de inkom. Vorige keer is mijn oudste broer ook komen feesten. Da’s best een mannelijke type, maar speciaal voor Drag Me To Hell verscheen hij voor het eerst in drag, en hij was mega enthousiast!

Mogen mensen foto’s maken op Drag Me To Hell?
We hebben een strikte no photo policy, dus ik ben de enige fotograaf. Al laat ik het soms toch toe als mensen een analoge camera bij hebben. Ik maak polaroids, die ik nadien verwerk in collages. De meeste mensen die op DMTH komen feesten ken ik ook, dus er is veel onderling vertrouwen.

En wat voor muziek mag je op Drag Me To Hell Verwachten?
We draaien standaard harde techno en er zijn ook live optredens: dat kan gaan van noise tot punk. Meestal is het wel duistere en hardere muziek. We zullen niet snel hiphop of R’n’B draaien. Er zijn altijd twee zalen: één voor techno en de andere om verschillende andere stijlen te ontdekken. Op één avond draaien er zeker tien artiesten. Dat is niet per sé winstgevend, want het kost geld, maar voor mij draait het gewoon om een goed feest.

Mag ik weten waar en wanneer de volgende editie plaatsvindt?
Het volgende feest hosten we samen met de mensen van Waveteef Festival op 15 juni in de Bar Rodin in Antwerpen, een unieke feestzaal in een oud internaat uit de 18de eeuw. Op 10 augustus hosten we in De Studio de afterparty voor het Queer Art Festival tijdens de Gay Pride, met DMTH residents en mijn eigen video-installaties. De eerste échte Drag Me To Hell is pas volgende Halloween, en we zijn ook van plan om binnenkort iets in Brussel te organiseren. De rest van het jaar duiken we weer volledig onder. Misschien zelfs nog meer underground, geen privé Facebookevents meer, maar enkel flyers ofzo.

Nog één vraag: als ik kom, mag ik dan jouw bald cap dragen?
Dat wil je echt niet meer eens je eraan geroken hebt!

Schrijf je in voor onze newsletter, en krijg elke zaterdag onze beste verhalen, video’s en fotoreeksen.

Volg VICE België razendsnel op Instagram: