Λίζι, Πώς Είναι να Έχεις Αλλεργία στο Αλκοόλ;

Κάθε έξοδος, κοινωνική εκδήλωση, μάζωξη, συνάντηση με φίλους είναι συνυφασμένη με το αλκοόλ. Κάθε πτυχή της ζωής μας περιστρέφεται γύρω από αυτό. Πολλές φορές ο τρόπος που μεταβάλλεται η διάθεσή μας ετεροκαθορίζεται από την κατανάλωση αλκοόλ, καθώς μέσω αυτού, θεωρούμε ότι ερχόμαστε σε πιο άμεση επαφή με τον εαυτό μας, ότι αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τα συναισθήματά μας. Μέσω αυτού, νιώθουμε να απελευθερωνόμαστε κόντρα σε κάθε αναστολή που μπορεί να υπάρχει καταχωνιασμένη μέσα μας, βιώνουμε στο έπακρο κάθε κατάσταση, και πιστεύουμε ,εν τέλει, ότι το αλκοόλ είναι εκείνο το συστατικό στοιχείο από το οποίο εξαρτάται καθοριστικά η διασκέδασή μας.

Είναι μια «κουλτούρα» που μας ακολουθεί από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, αφού η πλειοψηφία των πυρηνικών ετεροκανονικών ελληνικών οικογενειών, πάντοτε συνδύαζε τα γεύματα με ένα ποτήρι κρασί, ή μία μπίρα, πόσο μάλλον αν διοργανώνονταν και μεγάλα οικογενειακά τραπέζια. Αυτή η «κουλτούρα» του πιώματος ήταν συνυφασμένη και με την εφηβική μας ηλικία, καθώς τότε είναι που ξεκινάμε εντονότερα την κατανάλωση αλκοόλ και βιώνουμε τα πρώτα μεθύσια. Αργότερα, στη φοιτητική ζωή, το αλκοόλ έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Και συνέχισε να είναι, τουλάχιστον για τα σαββατοκύριακα, όταν βρήκαμε την πρώτη μας δουλειά. Και πάει λέγοντας.

Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως το αλκοόλ παίζει καθοριστικό ρόλο στη διασκέδαση. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ξεγράψει οριστικά το αλκοόλ απ’ τη ζωή τους -και όχι με τη θέλησή τους- αλλά γιατί είναι αλλεργικοί σε αυτό. Μία από αυτούς είναι η Λίζι Σ., η οποία είναι πλέον 30 χρονών, αλλά δεν μπορεί να πιει αλκοόλ από τα εφηβικά της χρόνια λόγω της αλλεργίας της. Όπως μας λέει, όταν ήταν μικρότερη, ένιωθε πως είχε μια απόσταση και ότι δεν μπορεί να συνδεθεί με τα υπόλοιπα μέλη της παρέας που συνδέονταν μέσω του αλκοόλ, όμως, εν τέλει συνειδητοποίησε πως είναι εφικτό να περάσεις καλά σε κάποιο πάρτι, ακόμα και χωρίς αυτό.

Ακολουθεί η ιστορία της, όπως την αφηγήθηκε στο VICE:

Σε ηλικία 14 ετών έπαθα το πρώτο μου αλλεργικό σοκ. Θυμάμαι ότι ήταν μία μέρα που ξύπνησα για να πάω σχολείο και, καθώς ετοιμαζόμουν, ένιωσα ξαφνικά ένα έντονο κάψιμο στα μάτια και ένα μυρμήγκιασμα στις παλάμες και τις πατούσες. Αρχικά δεν έδωσα σημασία, όμως καθώς έπλενα τα δόντια μου, κάποια στιγμή παρατήρησα στον καθρέφτη ότι το κομμάτι των ματιών μου πάνω από τα βλέφαρα είχε αρχίσει να πρήζεται και να κοκκινίζει. Μέχρι να τελειώσω το πλύσιμο των δοντιών και να πάω στο δωμάτιο των γονιών μου, η κοκκινίλα και το πρήξιμο είχαν επεκταθεί σε όλο μου το πρόσωπο και κατέβαιναν προς τον λαιμό. Όταν με είδαν οι γονείς μου, με έβαλαν απευθείας στο αυτοκίνητο και πήγαμε τρέχοντας στο κοντινότερο νοσοκομείο. Στη διάρκεια των 20 λεπτών που χρειαστήκαμε για να φτάσουμε στο νοσοκομείο, καλύφθηκε όλο μου το σώμα με κόκκινα εξανθήματα και το δέρμα μου πρήστηκε σε τρομακτικό βαθμό. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, μας είπαν ότι έχω πάθει αλλεργικό σοκ και μου έκαναν απευθείας ένεση κορτιζόνης για να τεθεί η κατάσταση υπό έλεγχο. Με ρώτησαν αν είχα φάει ή πιει κάτι, τους είπα πως δεν είχα προλάβει να καταναλώσω τίποτα πριν ξεκινήσει όλο αυτό και μου είπαν πως πρέπει να κάνω οπωσδήποτε αναλυτικές εξετάσεις για να διευκρινιστεί το στοιχείο που μου προκαλεί αλλεργία καθώς επίσης και να μην καταναλώνω σχεδόν καθόλου αλάτι, ζάχαρη, ξηρούς καρπούς, αβγά, θαλασσινά, ψάρια και πολλές άλλες τροφές, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων.

Αφού έκανα ενδελεχείς εξετάσεις, η αλλεργιολόγος που με ανέλαβε, μου είπε πως είχα πολύ βαριά αλλεργία στα ακάρεα, στη σκόνη, στις τρίχες της γάτας, στο άνθος της ελιάς καθώς και σε ένα φυτό που λέγεται «χηνοπόδιο το λευκό». Δια της ατόπου απαγωγής, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το πρώτο μου αλλεργικό επεισόδιο οφειλόταν μάλλον σε ακάρεα που υπήρχαν στο στρώμα στο οποίο κοιμόμουν.

Ένα Σάββατο, τρεις-τέσσερις μήνες μετά το πρώτο μου αλλεργικό σοκ, ήμουν στο σπίτι μου και καθόμουν, όταν κάποια στιγμή ένιωσα πάλι κάψιμο στα μάτια. Μέχρι να προλάβω να το πω στη μαμά μου και να μου δώσει αντισταμινικό, το κάψιμο εξαπλώθηκε μέχρι τη μέση μου και άρχισα να κοκκινίζω και να πρήζομαι πολύ. Φύγαμε και πάλι τρέχοντας για να πάμε στο νοσοκομείο και, όταν φτάσαμε, μας είπαν και πάλι ότι είχα πάθει αλλεργικό σοκ. Μου έκαναν και πάλι ένεση κορτιζόνης και έφυγα. Για τις επόμενες δύο εβδομάδες ακολουθούσα και πάλι τις διατροφικές οδηγίες που γνώριζα ήδη από το πρώτο σοκ.

Μετά το δεύτερο αλλεργικό σοκ, πέρασε σχεδόν ένας χρόνος «αλλεργικής νηνεμίας», μέχρι που σε ηλικία περίπου 16 ετών, ένα βράδυ Σαββάτου καθώς καθόμουν με μία φίλη μου στο βιβλιοκαφέ των γονιών μου, τρώγοντας μία σοκολάτα γάλακτος με μπισκότο, άρχισα να νιώθω το κλασικό κάψιμο στα μάτια. Έτρεξα γρήγορα και πήρα αμέσως ένα αντισταμινικό, αλλά δυστυχώς η εξάπλωση των κόκκινων σημαδιών και της αίσθησης του καψίματος δεν σταμάτησε, με αποτέλεσμα λίγη ώρα μετά να βρεθώ και πάλι στα επείγοντα του νοσοκομείου για ένεση κορτιζόνης. Μετά από αυτό το αλλεργικό επεισόδιο, επανέλαβα τις εξετάσεις σχετικά με τις αλλεργίες, οι οποίες έδειξαν ότι στη λίστα με τα πράγματα που με ενοχλούν είχε προστεθεί και η ζάχαρη. Επίσης, η αλλεργία στη ζάχαρη -και κατ’ επέκταση στο αλκοόλ- μου απαγορεύει να οποιοδήποτε αλκοολούχο ποτό περιέχει ζάχαρη.

Η αλλεργιολόγος μού εξήγησε ότι η αλλεργία μου αφορά τη μεγάλη συγκέντρωση κατεργασμένης ζάχαρης, πράγμα που σήμαινε ότι θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να κόψω τα γλυκά κάθε είδους. Αυτό ήταν ένα πάρα πολύ ισχυρό χτύπημα για εμένα, αφού από πολύ μικρή ηλικία λάτρευα τα γλυκά -και δη τις σοκολάτες γάλακτος- και μέχρι τότε δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα περνούσε μία ολόκληρη μέρα της ζωής μου χωρίς να καταναλώσω κάτι γλυκό. Όμως το αλλεργικό σοκ ήταν τόσο τραυματική εμπειρία που, για να το αποφύγω όσο γίνεται, αποφάσισα ότι θα κόψω εντελώς τη ζάχαρη. Έκτοτε, λοιπόν, δεν ξαναέφαγα ποτέ γλυκό, ούτε καν γλυκά φτιαγμένα με υποκατάστατα ζάχαρης. Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό για να μην ξαναπάθω κάποια αλλεργική αντίδραση ή αλλεργικό σοκ. Μέχρι τα 25 μου χρόνια πάθαινα δύο-τρία αλλεργικά σοκ κάθε χρόνο και κάμποσες αλλεργικές αντιδράσεις από τροφές, ενώ μετά τα 25 και μέχρι σήμερα, έχω πάθει συνολικά δύο αλλεργικά σοκ αλλά πολλές περισσότερες, σε σχέση με το παρελθόν, αλλεργικές αντιδράσεις μετά από την κατανάλωση τροφών - κυρίως θαλασσινών.

Μέχρι τα 25 μου χρόνια που οι αλλεργίες μου ήταν ιδιαίτερα έντονες και απρόβλεπτες, πρόσεχα πάρα πολύ τι έτρωγα στο σπίτι, απέφευγα όσο γίνεται να τρώω σε εστιατόρια και, όταν αναγκαζόμουν να φάω εκτός σπιτιού (π.χ. κατά τη διάρκεια ταξιδιών), έτρωγα μόνο λαχανικά, ψητά κρέατα, πατάτες, ρύζι και συγκεκριμένα τυριά. Ευτυχώς πλέον οι διατροφικές μου αλλεργίες είναι πολύ πιο ελεγχόμενες σε σχέση με το παρελθόν, οπότε έχω χαλαρώσει λίγο κι εγώ σχετικά με το τι και πού τρώω.

Δεν έχω ρωτήσει ποτέ αν η αλλεργία μου οφείλεται σε γενετική προδιάθεση. Αυτό που μου έγινε όμως εξ' αρχής σαφές από τη γιατρό μου είναι ότι, ειδικά σε μας τις γυναίκες, οι αλλεργίες έχουν άμεση σύνδεση με την ορμονολογική κατάσταση του οργανισμού μας. Βιωματικά σού αναφέρω ότι υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που τρώω καλαμαράκια και δεν με πειράζουν καθόλου αλλά υπάρχουν και περίοδοι που τρώω καλαμαράκια και βγάζω αμέσως κόκκινα εξανθήματα. Οι τροφικές, κυρίως, αλλεργίες μπορούν να εμφανιστούν και αντίστοιχα να εξαφανιστούν σε οποιαδήποτε ηλικία ενός ανθρώπου, καθώς επίσης και να εμφανίζονται με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκεται το άτομο τόσο οργανικά όσο και ψυχολογικά.

Ακούγοντας κάποιος ότι δεν πίνω αλκοόλ, λόγω των αλλεργιών, σίγουρα θεωρεί ότι όταν βγαίνω βράδυ σε κάποιο μαγαζί, δεν μπορώ με τίποτα να έρθω σε κέφι και την περνάω υποτονικά. Αυτό, ευτυχώς, δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Ίσα-ίσα νομίζω πως είμαι πολύ κοινωνική, δραστήρια και χορευταρού όταν βγαίνω σε νυχτερινά μαγαζιά, πολύ περισσότερο από αρκετούς ανθρώπους που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ.

Όταν συναντήσω για πρώτη φορά άτομα και τους λέω ότι δεν μπορώ να πιω αλκοόλ λόγω της αλλεργίας μου, οι περισσότεροι αρχικά σοκάρονται και μένουν με το στόμα ανοιχτό. Κατόπιν συνήθως μου κάνουν την κλασσική ερώτηση «μα πώς αντέχεις χωρίς γλυκό και ποτό;». Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν άνθρωποι που, μετά από αυτές τις αντιδράσεις, αισθάνονται άσχημα επειδή φοβούνται ότι με έχουν φέρει σε δύσκολη θέση και για να ελαφρύνουν το κλίμα μού λένε «Τουλάχιστον έχεις δύο λόγους λιγότερους για να φοβάσαι ότι θα παχύνεις».

Μπορεί να με ρωτάνε αν μου λείπει το αλκοόλ, ωστόσο, πώς να σου λείψει κάτι το οποίο δεν ήταν ποτέ κομμάτι της ζωής σου; Πλέον νομίζω πως δεν υπάρχουν επιπτώσεις στη διάθεσή μου εξαιτίας της αδυναμίας μου να καταναλώσω αλκοόλ. Όταν ήμουν μικρότερη, σε ηλικία 18-20 χρονών, ένιωθα στεναχώρια, γιατί στις παρέες όλοι έπιναν αλκοόλ και εγώ ήμουν πάντα με μία σουρωτή, και αυτό με έκανε να νιώθω μία απόσταση από τα υπόλοιπα μέλη της παρέας. Ένιωθα ότι εκείνοι συνδέονταν μέσω του αλκοόλ και εγώ δεν μπορούσα να συνδεθώ μαζί τους με αυτόν τον τρόπο. Εν τέλει, συνειδητοποίησα ότι μπορώ να συνδέομαι με τα άτομα μίας παρέας μέσω της προσωπικότητας και του χιούμορ μου, χωρίς να χρειάζομαι το αλκοόλ.

Εννοείται μπορείς να περάσεις καλά σε κάποιο πάρτι, ακόμα και χωρίς στάλα αλκοόλ. Καταρχάς, μόνο που είσαι νηφάλια και βλέπεις διάφορα άτομα γύρω σου να έχουν γίνει στουπιά και να κάνουν βλακείες, είναι από τις πιο αστείες εμπειρίες της ζωής σου. Και γελάς πάρα πολύ την ώρα που συμβαίνουν τα ξεφτιλίκια των άλλων και τα θυμάσαι μετά από καιρό και τους τα χτυπάς γελώντας. Προφανώς όταν ήμουν μικρότερη θεωρούσα ότι θα διασκέδαζα περισσότερο αν έπινα αλκοόλ και στενοχωριόμουν που δεν μπορούσα να το κάνω. Περνώντας τα χρόνια, συνηθίζοντας το να είμαι το άτομο που δεν πίνει στην παρέα και παρατηρώντας τις συμπεριφορές των ανθρώπων που έπιναν αλκοόλ γύρω μου, κατάλαβα ότι το αλκοόλ από μόνο του, δεν είναι ικανό να σε κάνει να περάσεις καλά. Οπότε κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, τουλάχιστον για εμένα, η διασκέδαση εξαρτάται από την ψυχολογία μου και την παρέα στην οποία βρίσκομαι.

Δεν μου έχει τύχει να αρνηθώ ή να αποφύγω έξοδο εξαιτίας της αλλεργίας μου και της κοινωνικής πίεσης που σκέφτομαι ότι θα μου ασκηθεί. Αυτό που μου έχει συμβεί όμως, είναι πριν από μία νυχτερινή έξοδο να σκέφτομαι ότι δεν έχω διάθεση να πάω γιατί στη συγκεκριμένη παρέα υπάρχει κάποιος ο οποίος κάνει διαρκώς σχόλια για τις αλλεργίες μου σε βαθμό που με φέρνει σε δύσκολη θέση και μου χαλάει τη διάθεση. Αυτή η σκέψη όμως, δεν είναι συνήθως αρκετή για να με κάνει να μη βγω τελικά. Και έχει συμβεί δυο-τρεις φορές να με παροτρύνουν να πιω ένα σφηνάκι, αλλά γίνομαι τόσο αμυντική που κάποια στιγμή αυτός που μου ασκεί την πίεση, τρομάζει και σταματά.

Ακολουθήστε την Άντυ στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

«Η Φυλακή Ανακυκλώνει "Κρέατα" και τα Βγάζει Χειρότερα στην Κοινωνία» - Ο Γιάννης Λέει πώς την Πάλεψε στη Φυλακή

Για τους «Κοινούς Θνητούς» ο Κόσμος Δεν Αλλάζει Πατώντας το Play

«Σε Κάθε Πόλη Υπάρχει Έλληνας» - Η Μαρία Είναι Solo Traveler και Έχει Πάει σε 65 Χώρες

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.