«Σε Κάθε Πόλη Υπάρχει Έλληνας» - Η Μαρία Είναι Solo Traveler και Έχει Πάει σε 65 Χώρες

Έχει διασχίσει 65 χώρες και της απομένουν ακόμη τόσες. Μια διαδρομή ατέρμονη με τρένα και αεροπλάνα, μία διαρκής κίνηση που δεν σβήνει. Ο λογαριασμός της είναι τόσο ενδιαφέρων όσο η ζωή της. Εκεί αποτυπώνονται όλες οι κουλτούρες με τις οποίες έχει αλληλεπιδράσει, όλες οι διαδρομές που έχει ακολουθήσει, τα απομεινάρια των βημάτων της, ακόμη και οι δυσκολίες που έχει συναντήσει στο διάβα της. Όλα αυτά την έχουν πλάσει από την αρχή. Έχει φύγει σαν ένας λευκός καμβάς και έχει γυρίσει γεμάτη χρώματα. Η Μαρία Κόφου είναι solo traveler και μία από τις ελάχιστες μέρες του μήνα που βρίσκεται στην Αθήνα, κατάφερα να τη συναντήσω.

Η ιστορία της, όπως τη διηγήθηκε στο VICE:

Το 2015 έκανα το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι, που ήταν υπερσιβηρικός σιδηρόδρομος. Από τη Μόσχα στο Πεκίνο, σε διάστημα 20 ημερών, με ορισμένες στάσεις σε ενδιάμεσους προορισμούς. Είχα πάρα πολύ άγχος. Τότε είχα κατέβει στη Μογγολία και υπήρχαν τρεις μέρες που δεν είχα πρόσβαση σε ίντερνετ και τηλέφωνο. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να δίνεις σε ένα δικό σου άνθρωπο το πρόγραμμά σου για να ξέρει πού βρίσκεσαι και σε ποιο ξενοδοχείο μπορεί να σε βρει και να επικοινωνήσει μαζί σου. Σε αυτό το ταξίδι είχα νιώσει πραγματικό φόβο. Ήμουν μαζί με μια κοπέλα που μου έκανε τις μεταφράσεις μιας και εκεί δεν μιλούσε κανείς αγγλικά. Είχα κανονίσει να κάνω μονοήμερη εκδρομή στη στέπα με άλογα, τα οποία ήταν ημι-εξημερωμένα. Οπότε ήμασταν πάνω σε ένα άλογο η καθεμία και μπροστά μας ο άνθρωπος που τα είχε.

Κάποια στιγμή τα άλογα φοβήθηκαν επειδή είδαν ένα πουλί να ξεπετάγεται και σηκώθηκαν στα δύο τους πόδια. Το άλογο της κοπέλας άρχισε να τρέχει, ο άνθρωπος έφυγε να την βρει, ενώ εγώ έμεινα ακινητοποιημένη στη μέση του πουθενά, παγωμένη, να μην μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν και να μην έχω πρόσβαση στο Ίντερνετ. Κρατούσα τόσο σφιχτά το άλογο, που τα χέρια μου πονούσαν για εβδομάδες. Έκανα ιππασία πρώτη φορά στη ζωή μου, φοβόμουν μην πέσω, είχα συνειδητοποιήσει ότι είμαι μόνη, ότι έχω ένα ταξίδι που συνεχίζεται και πρέπει να βρω τρόπο να φτάσω στο τρένο. Μετά από λίγη ώρα γύρισε πίσω ο άνθρωπος με την κοπέλα, η οποία είχε σπασμένο πόδι γιατί το άλογό της έκανε μια μανούβρα και την έριξε κάτω. Ήταν μια σοκαριστική εμπειρία, που στα επόμενα ταξίδια με έκανε να είμαι περισσότερο οργανωμένη σε περίπτωση που συμβεί κάτι κακό και να έχω plan b. Δυσκολίες έχω αντιμετωπίσει επίσης σε βραδινές πτήσεις, καθώς στον προορισμό δεν λειτουργούσαν οι συγκοινωνίες, οπότε έπρεπε να βρω τρόπο να φτάσω στο ξενοδοχείο. Τότε δεν υπήρχαν και εφαρμογές ταξί, οπότε απέφευγα αυτή την επιλογή αφού ήταν στη μέση και το οικονομικό κομμάτι.

Έχω ταξιδέψει συνολικά σε 65 χώρες. Η πιο challenging χώρα ήταν ο Παναμάς. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι το προαίσθημά μου και εκεί δεν μου άρεσε το vibe της πόλης, δεν ένιωθα safe. Επίσης, παρόλο που δοκιμάζω τα πάντα, στην Κίνα είχα πρόβλημα με το φαγητό -δεν ήταν τόσο καθαρά- και στην Αίγυπτο το ίδιο, ήταν η μοναδική χώρα που με είχε τσακίσει το στομάχι μου. Στην Ινδία επίσης καθάριζα με μαντηλάκια τα μαχαιροπίρουνα γιατί είναι επικίνδυνα, ειδικά το νερό δεν αγγίζεται, ακόμα και τα δόντια σου τα πλένεις με εμφιαλωμένο. Από εκεί και πέρα, δεν υπήρχαν πολλές προκλήσεις, ακριβώς επειδή έμαθα να είμαι προετοιμασμένη. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος ταξιδεύει και δεν έχει μάθει τουλάχιστον τα βασικά για τη χώρα -από το νόμισμα και τις κάρτες μέχρι το ίντερνετ.

Μία χώρα που με σόκαρε ήταν η Κούβα. Όταν ακούς για την Κούβα, με όλο αυτό το comercial που υπάρχει, φαντάζεσαι συγκλονιστικές παραλίες και πολύχρωμα σπιτάκια. Όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Σε σταματάνε στον δρόμο και σου ζητάνε από χάπια μέχρι σερβιέτες, υπάρχει τρομερή φτώχεια, σε αντιμετωπίζουν σαν χαρτονόμισμα. Στην Κούβα και στην Ταϊλάνδη παίζει πολύ παιδικό trafficking. Οι περισσότερες χώρες δεν είναι αυτό που θα σου πουλήσει ο ταξιδιωτικός οδηγός, πρέπει να δεις τι γίνεται πίσω από τη βιτρίνα, να μάθεις για το πολίτευμά τους, να μιλήσεις με ντόπιους. Σε πολλές περιπτώσεις είναι θετικό να ξέρεις τη γλώσσα, γιατί σπας εμπόδια.

Μια απίθανη εμπειρία ήταν όταν είδα τον ήλιο του μεσονυκτίου -που δύει τα μεσάνυχτα- στη Σκανδιναβία, κάνοντας πικ-νικ έξω στο δάσος. Η Σκανδιναβία είναι ακριβή, αλλά έχει ποιότητα ζωής. Οι Φινλανδοί στα σπίτια τους έχουν ένα μικρό δωμάτιο-σάουνα, που μπαίνουν από μωρά. Μαθαίνουν ότι το γυμνό σώμα δεν είναι ντροπιαστικό ή προκλητικό, κάνουν σάουνα για να καθαρίσουν το σώμα και το μυαλό πριν πάνε στη δουλειά ή αφότου γυρίσουν, σαν αποτοξίνωση. Στις σάουνες έχουν κλειστεί και πολύ μεγάλες συμφωνίες για δουλειές, συζητάνε ακόμα και για επαγγελματικά. Φαντάσου το αφεντικό σου να σε καλέσει να κλείσεις μια συμφωνία εκεί. Εμάς μας φαίνεται παράξενο και πολύ άβολο, αλλά εκείνοι έχουν μεγαλώσει έτσι. Γι' αυτό τους αγάπησα τους Φινλανδούς, γιατί έμαθα μια άλλη κουλτούρα.

Πέρυσι που ετοίμαζα solo ταξίδι για το Μεξικό είχαν θορυβηθεί οι γύρω μου, μου έλεγαν ότι είναι επικίνδυνα, ότι θα με κλέψουν κ.λπ. Οι ταξιδιωτικές οδηγίες επίσης είναι τρομολαγνικές, παίζει πολλή παραπληροφόρηση. Καλό είναι να διαβάζεις και να έχεις το νου σου για το χειρότερο σενάριο, αλλά τις περισσότερες φορές δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Και πάλι εξαρτάται από το πόσο προσεκτική είσαι όταν κινείσαι στο χώρο, εάν εκπέμπεις φόβο. Ακόμα και στην Αθήνα να κυκλοφορήσω, δε θα πάω στο στενό, σκοτεινό δρομάκι μόνη μου. Όταν νιώσω περίεργα, θα αποφύγω την οπτική επαφή γιατί μπορεί κάποιον να τον προκαλέσεις ή θα προσποιούμαι ότι μιλάω στο τηλέφωνο. Καλό είναι, ακόμα και όταν για κάποιο λόγο δεν βρίσκεις κάτι online και ζητήσεις πληροφορίες, να δίνεις την εντύπωση ότι κάποιος σε περιμένει ή ότι έχεις φίλους στην περιοχή. Πριν πας, βοηθάει να παίρνεις feedback από άτομα που πήγαν, να επεξεργάζεσαι την πληροφορία και όταν φτάνεις εκεί να το ζεις με τη δική σου οπτική. Για παράδειγμα, μου λένε ότι τους κλέβουν στη Las Ramblas στη Βαρκελώνη. Πρέπει να είσαι παντού αλέρτ, να μην είσαι ξέγνοιαστη και φωτογραφίζεσαι συνεχώς, γιατί γίνεσαι στόχος. Υπάρχουν χώρες που αντικειμενικά είναι επικίνδυνες, γιατί μπορεί να υπάρχει πόλεμος, αλλά γενικά δεν υπάρχουν χώρες στις οποίες δεν μπορεί να ταξιδέψει μόνη μια γυναίκα. Οι πιο ασφαλείς προορισμοί είναι Ευρώπη -κυρίως Σκανδιναβία- και κάποιοι προορισμοί της Μέσης Ανατολής, όπως το Κατάρ. Αν κάποια ήθελε να ταξιδέψει μόνη πρώτη φορά, θα της έλεγα να πάει Ιταλία, μετά Αυστρία, Ελβετία και Σκανδιναβία.

Προφανώς στα πρώτα solo ταίδια με κυρίευε ο φόβος. Πρέπει να αποκωδικοποιήσεις τι είναι αυτό που σε φοβίζει και να το μετριάσεις. Πριν ξεκινήσεις, πρέπει να μπεις στα δύο υπουργεία Εξωτερικών -της χώρας και του προορισμού σου- όπου υπάρχουν πληροφορίες για τουρίστες -ιατρικά θέματα, visa, ματακινήσεις- μετά να επικοινωνήσεις με την Πρεσβεία και το Προξενείο της Ελλάδας στη χώρα που πας, να δεις YouTube video ή vlogs, να μιλήσεις με ταξιδιωτικά γραφεία για πληροφορίες, να βρεις μέσω γνωστών ή group στο Facebook Έλληνες του εξωτερικού ή γυναίκες solo travelers ή ψηφιακούς νομάδες ώστε να έχεις ένα point of reference όταν πας εκεί. Σε κάθε πόλη υπάρχει Έλληνας. Όταν πήγα στην Cartagena της Κολομβίας γνώρισα έναν Θεσσαλονικιό που έχει ανοίξει σουβλατζίδικο στην Bogota. Ήξερα ότι αν χρειαστώ κάτι δεν είμαι μόνη σε μια άγνωστη, μακρινή χώρα. Όταν τα καταφέρεις, ο φόβος γίνεται ενθουσιασμός και απελευθερώνεσαι. Μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι μόνη προβλήματα και αυτό σε ωριμάζει, ειδικά όταν είσαι σε μικρή ηλικία. Ακόμα και να εκτεθείς σε κάποιον άγνωστο για να μιλήσεις ή να ζητήσεις βοήθεια, είναι μεγάλο βήμα.

Υπάρχουν αρνητικά στο solo ταξίδι. Όταν είδα για πρώτη φορά το Βόρειο Σέλας, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μοιραστώ με κάποιον τη μοναδικότητα της στιγμής που καμία εικόνα ή βίντεο-κλήση δεν μπορεί να αποτυπώσει. Επίσης χάνεις στιγμές των δικών σου ανθρώπων ταξιδεύοντας full-time, πρέπει να σκέφτεσαι το κομμάτι της υγείας αλλάζοντας περιοχές και το κομμάτι της διατροφής καθώς δεν μπορείς να ακολουθήσεις συγκεκριμένο πρόγραμμα. Στερείσαι και στο ερωτικό κομμάτι, γιατί είναι δύσκολο να διατηρήσεις κάτι όταν είσαι συνεχώς αλλού. Πολλοί στέκονται στο ρομαντικό κομμάτι του ταξιδιού, αλλά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, γιατί το αντίβαρο είναι μεγάλο.

Το λιγότερο αγαπημένο μου κομμάτι είναι οι μετακινήσεις και ο όγκος των πραγμάτων που πρέπει να κουβαλάς μόνη. Τα πρώτα χρόνια ταξίδευα με τεράστιες βαλίτσες, όμως επειδή υπήρχαν πρακτικές δυσκολίες, άρχισα να μειώνω τα βάρη, να περιορίζω τα ρούχα και να τα πλένω στο ξενοδοχείο. Επίσης, επειδή δεν μου άρεσαν οι φωτογραφίες που με έβγαζαν, έχω πάρει τρίποδα σε όλα τα μεγέθη και τραβάω μόνη. Δε θα τα στήσω σε κεντρικές πλατείες με πολύ κόσμο και κίνδυνο να μου τα κλέψουν, θα τα στήσω σε ήσυχα μέρη με αποστάσεις. Δε ντρέπομαι εάν με κοιτάζουν. Βέβαια στο εξωτερικό μπορείς ευκολότερα να πας σε εστιατόριο ή μπαρ μόνη. Εδώ δεν υπάρχει τέτοια κουλτούρα, σε κοιτάζουν περίεργα, γιατί σου βάζουν ταμπέλα και θεωρούν ότι αν κάτσεις μόνη κάπου, σημαίνει πως δεν έχεις φίλους. Είναι όλα στο μυαλό μας.

Από την άλλη, στο solo ταξίδι μπορείς να φτιάξεις το δικό σου πρόγραμμα και τους χρόνους σου όπως θέλεις, χωρίς καταπίεση. Επίσης, πολλοί με ρωτούν αν αισθάνομαι πλήξη. Μου αρέσει η μοναξιά, μέχρι το σημείο που μπορώ να την οριοθετήσω. Ποτέ δεν έχω αισθανθεί να πλήττω, μάλλον τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Θα ακούσω τη μουσική μου, θα γράψω, θα διαβάσω βιβλίο, θα δω ταινία. Υπάρχουν τρόποι αν δε θες να είσαι εξωστρεφής. Δεν είναι για όλους το solo travel. Μπορείς να πας κάπου κοντά για λιγότερες μέρες ή να κάνεις δραστηριότητες με tour, στις οποίες δεν θα είσαι ποτέ μόνη κατά βάση, θα κινείσαι με άλλους ανθρώπους.

Παλιότερα επέλεγα hostel λόγω ηλικίας και budget. Έκλεινα δωμάτιο με άλλα άτομα ή και μόνη. Επειδή υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι, έρχεσαι σε επαφή με κόσμο, μαθαίνεις για event που γίνονται. Το solo travelling είναι και social travelling, γιατί εσύ αποφασίζεις πότε θες να είσαι κοινωνική. Είχα δοκιμάσει ακόμα και couchsurfing, δηλαδή να κοιμηθώ σε καναπέ κάποιου. Με τα χρόνια, άρχισα να επιλέγω airbnb και ξενοδοχεία. Στο Μεξικό έμεινα σε ξενοδοχείο, επειδή μπορούσα να έχω 24ωρη επικοινωνία με τη ρεσεψιόν. Το airbnb το προτιμώ σε περιοχές που είναι ακριβές, αλλά νιώθω ασφαλής, π.χ. σε Ελβετία, Φινλανδία, Σουηδία, ενώ επιλέγω γυναίκες ιδιοκτήτριες. Πάντα διαβάζω τα reviews και μελετάω τον προορισμό για να καταλάβω πώς με παίρνει να μείνω.

Γενικά, είναι ωραίο να γνωρίζεις ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, αποκτάς ερεθίσματα που στον μικρόκοσμό σου δεν έχεις. Όταν πήγα στην Κεράλα της Ινδίας το 2015, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να ζουν μόνο από το travel-blogging. Πήρα στοιχεία και άρχισα να το χτίζω, προσαρμόζοντάς το πάνω μου. Ανέκαθεν μου άρεσαν τα ταξίδια με τρένο και είπα ότι θα επικοινωνώ αυτό. Μετά από δέκα χρόνια, είμαι πολύ χαρούμενη που το έχω καταφέρει.

Μέχρι το 2019 που ήμουν στην Αθήνα μόλις τέσσερις μέρες το μήνα, τώρα μπορεί να κάτσω μάξιμουμ 20, κάνω πιο επιλεκτικά ταξίδια. Στόχος μου είναι να εμπνεύσω και άλλες γυναίκες να ταξιδέψουν solo. Πολλοί με κατηγορούσαν ότι έχω λεφτά, αλλά δεν ισχύει, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Έχω κάνει οικονομία και έχω στερηθεί πολλά. Χωρίς ένα budget γύρω στα 3-4 χιλιάρικα, δεν μπορείς να πεις 'ξεκινάμε και βλέπουμε'. Αν θες να επενδύσεις και σε content, θέλεις παραπάνω λεφτά για εξοπλισμό. Καλό είναι να έχεις κλείσει συνεργασίες ως freelancer για να έχεις ένα εισόδημα το μήνα. Συγγνώμη αν χαλάω το όνειρο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τέτοιο βήμα χωρίς να έχεις εξασφαλιστεί. Εγώ είμαι digital marketeer, που σημαίνει ότι μπορώ να ταξιδεύω και να κάνω social για πελάτες από οποιοδήποτε σημείο του κόσμου. Αυτό, σε συνδυασμό με τα γκρουπ που οργανώνω για γυναίκες solo travelers από το 2017 και τα δικά μου προσωπικά ταξίδια σε συνεργασία με brands, με βοηθά να ζω χωρίς να κάνω δουλειά γραφείου. Το 2018-2019 συνόδευσα πάνω από 100 γυναίκες από 19 μέχρι 65 χρονών, σε διάφορα σημεία του κόσμου. Τον Απρίλη πάμε Βιετνάμ και Καμπότζη. Θέλω να γυρίζουν και να έχουν γεμίσει συναισθήματα από αυτά που είδαν, ένιωσαν, γεύστηκαν, αισθάνθηκαν. Επίσης στα μηνύματα που μου στέλνουν βλέπω ότι δεν ρωτούν πλέον για αξιοθέατα, αλλά για food markets, εμπειρίες με locals, περιπλανήσεις σε γειτονιές που δεν είναι τόσο τουριστικές. Έτσι καταλαβαίνεις τί συμβαίνει σε μια πόλη, πέρα από τη βιτρίνα της.

Αν μπορούσα να ζήσω κάπου, θα επέλεγα την Ιταλία. Ίσως στη Φλωρεντία γιατί είναι κοντά τα χωριά της Τοσκάνης που υπεραγαπάω, ή στην Procida, το νησάκι που είναι δίπλα στη Νάπολη. Και έχει φανταστικό φαγητό. Θα το πάλευα να μείνω στο Ελσίνκι, μπορεί να μην είναι τόσο ωραία πόλη, αλλά έχει φοβερή ποιότητα ζωής, συμπαθητικούς ανθρώπους και εύκολη πρόσβαση στη φύση. Έχω πει ότι θα ήθελα να μείνω Bogota ή Mexico City και Oaxaca, αλλά μόνο για κάποια χρόνια.

Γυρνώντας από μεγάλα ταξίδια, πήρα αποφάσεις ζωής. Άλλαξα δουλειά, χώρισα, αναθεώρησα σε παρέες, αισθάνθηκα ότι πρέπει να επικοινωνώ περισσότερο τα συναισθήματά μου. Με άλλαξαν πολύ σαν άνθρωπο, με έκαναν να γυρίζω πίσω και να νιώθω περισσότερο ταπεινή. Ταξιδεύοντας σε πολύ μακρινά ή δύσκολα μέρη, συνειδητοποιείς ότι είσαι μια κουκκίδα στο χάρτη και αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος. Και σου κάνει εντύπωση πως κάποιοι στην Ελλάδα μπορεί π.χ. να στραβοκοιτάνε τους μετανάστες. Θέλω να φέρνω μαζί με τις αποσκευές μου τα θετικά από κάθε χώρα για να δημιουργήσω μια καλύτερη κατάσταση και να την προσαρμόσω εδώ, στον μικρόκοσμό μου.

*Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση της Μαρίας.

Ακολουθήστε την Άντυ στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο Αγώνας Δρόμου του Παναγιώτη από την Ηρωίνη στον Μαραθώνιο

«Δούλεψα σε Studio με Μεξικανούς Gangster» - Ο Joza Είναι Νομάς Tattoo Artist

Γιατί Αποκαλούμε «Μαϊμού» τις Απομιμήσεις Γνωστών Προϊόντων;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.