Η Επιστροφή στα Στέκια μας Ήταν Καλύτερη Από Ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς

Το κεφάλι μου πονάει και νιώθω αφυδατωμένη. Hangover, μου είχες λείψει μέχρι κι εσύ. Δεν ήπια τίποτα ιδιαίτερο. Ένα ρούμι και δυο μπύρες, αλλά είχα τόσο καιρό να το κάνω που ένιωθα να με χτυπάει από την πρώτη γουλιά.

Χθες το πρωί, η κολλητή μου έγραφε σε ένα group chat ότι ποτέ δεν βγαίνει Δευτέρα, αλλά την είχε πιάσει μια σύγχυση σαν να 'ναι Πρωτοχρονιά και έπρεπε, ντε και καλά, να κάνει κάτι. Όντως, αρκετός κόσμος ίσως να μην έκανε τίποτα αν ήταν μια οποιαδήποτε Δευτέρα. Τη χθεσινή Δευτέρα, όμως, ήταν αλλιώς. Μετά από δυόμιση μήνες με κατεβασμένα ρολά, η εστίαση άνοιξε δίνοντας ξανά ζωή στις πόλεις μας.

Ωστόσο, αυτό που συνέβη το βράδυ της επιστροφής στα στέκια μας, δεν ήταν ούτε σαν γιορτή, ούτε σαν ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς - ούτε σαν τίποτα άλλο. Ήταν μία μαζική ανάγκη για επιστροφή στις παλιές μας συνήθειες έπειτα από τον εγκλεισμό, που εκτονώθηκε γύρω από μερικά ποτήρια γεμάτα αλκοόλ. Ο κόσμος δεν βγήκε απλώς για ένα ποτό. Κατά κοινή ομολογία επέστρεψε όχι σε ένα οποιοδήποτε μπαρ, αλλά στο στέκι του. Τίμησε τα μέρη που του έχουν κρατήσει συντροφιά και πριν τον κορονοϊό, τους μαγαζάτορες που τους χτύπησε μία ακόμη κρίση, τους ανθρώπους που τους σερβίρουν το ποτό τους ακριβώς όπως το πίνουν, τους θαμώνες που τους έχουν δει να γλεντάνε, να χαίρονται και να λυπούνται. Είχα γράψει κάποτε ότι τα μπαρ που μπορείς να επισκεφτείς χωρίς καμία συντροφιά είναι τα καλύτερα μπαρ του κόσμου, ό,τι και να σας προτείνουν τα free press περιοδικά. Αυτά αξίζουν το πρώτο ποτό της χρονιάς. Αυτά λοιπόν άξιζαν και το πρώτο ποτό μετά την άρση του lockdown.

Το παραπάνω σκίτσο του Σταύρου Κιουτσιούκη δείχνει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο μας έλειψαν οι μπάρες. Κάπως έτσι έμοιαζαν οι αντιδράσεις του κόσμου που κατέφθανε στα μπαρ. Άλλοι έκαναν τον σταυρό τους, άλλοι έκαναν εικονική αγκαλιά από μακριά στον μπάρμαν κι άλλοι είχαν βάλει τα καλά τους. Το μόνο που θύμιζε ότι υπάρχει κορονοϊός ήταν οι μάσκες στα πρόσωπα των εργαζομένων και το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να καθίσουμε μέσα. Κάτα τ' άλλα, ο κόσμος αγκαλιαζόταν, φιλιόταν, έπινε, γελούσε και μιλούσε δυνατά.

Προσωπικά, αυτή η επιστροφή με βρήκε στην πόλη μου, τον Πειραιά. Τα μαγαζιά ήταν πήχτρα. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Έβλεπες παντού μία γενική ευφορία. Σαν για λίγες ώρες να αφήσαμε όλα μας τα προβλήματα στην άκρη, επειδή ζούσαμε κάτι που πριν λίγες ημέρες είχαμε επαναπροσδιορίσει πόσο πολύτιμο και μη δεδομένο μπορεί να γίνει.

Στον Πειραιά, τρία-τέσσερα μπαρ αξίζουν. Ξέρουμε ποιος πάει πού, ποιος είναι θαμώνας σε ποιο, πού θα αποφύγουμε ή πού θα δούμε ποιον. Κι αν κάτι με εκνευρίζει στη μικρή -ναι μικρή- κοινωνία του Πειραιά είναι αυτό: Ότι πίνεις καφέ στο ένα μπαρ και στο άλλο ξέρουν πού είσαι και με τι παρέα. Χθες βράδυ όμως, αυτό το πράγμα το λάτρεψα. Βγήκα για ένα χαλαρό ποτό στις 7 στο αγαπημένο μου μπαρ, το Διαχρονικό, και γύρισα σπίτι λίγο μετά τις 12. Όλο το απόγευμα λάμβανα μηνύματα, απλώς με ονόματα μαγαζιών ή μπάρμαν. «Έλα από τον Γιάννη», «To Kαφέ των Αισθήσεων είναι κλειστό», «Σήμερα Διαχρονικό», «Αισθηματίες». Όλοι είχαν κάπως τη βεβαιότητα ότι είμαστε έξω και θα περάσουμε να τσουγκρίσουμε λέγοντας ένα γεια. Χθες είδαμε όλους αυτούς που αποφεύγαμε τόσο καιρό. Και είχε την πλάκα του. Χθες όλος ο Πειραιάς ήταν σαν ένα τεράστιο μπαρ.

Μόνη ευχή, να καταφέρουμε σύντομα να κάτσουμε και μπροστά από τις μπάρες.

Περισσότερα από το VICE

Μπορείς να Αναγνωρίσεις Αυτά τα Κλειστά Αθηναϊκά Μπαρ Από τις Εισόδους τους;

Πριν Από την Τήνο, Φιδαετοί και «Ξεφτέρια» Είχαν Σταματήσει Αιολικό Πάρκο στην Αρκαδία

Mια Οικογένεια Ιταλών Γυρίζει την Ελλάδα με Ένα Πλανόδιο Λούνα Παρκ