Ψεκάζοντας τον Αλέξη

Φωτογραφία via

Υποθετικό σενάριο σε μια χώρα που δεν έχει κανένα δικαίωμα να επαναπαύεται σε υποθέσεις. Αρχές Ιουνίου, στις επαναληπτικές εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας. Μετά από τον πρώτο γύρο στον οποίο η λογική απουσιάζει εκεί που έχει πάει να κρυφτεί εδώ και χρόνια, για την θέση του Δημάρχου Αθηναίων μονομαχεί ο Γιώργος Καμίνης με τον Ηλία Κασιδιάρη.

Την αρχική αμηχανία, τον φόβο και την απόγνωση, διαδέχεται η ανάγκη για δράση. Το δημοκρατικό τόξο απαντάει με μια σπάνια λογική και συσπειρώνεται γύρω από τον νυν Δήμαρχο Αθηναίων σε μια κοινή μάχη εναντίον του Φασίστα.  Παραμερίζει διαφωνίες και πολιτικές, συνασπίζεται ανοιχτά, το ποσοστό του Γιώργου Καμίνη είναι σαρωτικό και η λογική φαίνεται να επιστρέφει προσωρινά πάνω από την Αττική.

Η μήπως όχι; Μήπως σε αυτή την υποθετική περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει την ουδετερότητα από τη στήριξη μιας «μνημονιακής δύναμης»; Μήπως κανείς άνθρωπος του δεν πρόκειται να υπερασπιστεί επίσημα την Δημοκρατία για να μην προδώσει την επανάσταση και τον αγώνα από τα Βουνά της Νέας Αριστεράς;

Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ. Στον κόσμο των συμβιβασμών στον οποίο φαίνεται να έχει βυθιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ βλέπει την εξουσία να πλησιάζει, όλα μοιάζουν πιθανά.

Εδώ και καιρό, η πόλωση του «μνημονίου – αντιμνημονίου», μια καραμέλα προ πολλού λιωμένη, κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου. Αποδυναμωμένη από κάθε είδους λογική, κάθε είδους δημοσιογραφικό έλεγχο, η κουβέντα ξετυλίγεται μανιχαϊστικά, χωρίς όραμα, χωρίς αφήγημα. Είσαι ή μαζί μας ή εναντίον μας. Υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί, οι πατριώτες και οι προδότες, οι δοσίλογοι και οι μαχητές. Και κάπως έτσι, σε μια εξ ορισμού λάθος βάση, οι διαχωριστικές γραμμές κόβονται τόσο απότομα, με τη Δημοκρατία να υποχωρεί από την πίεση της πόλωσης.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τον εκ Κοζάνης ορμώμενο δημοσιογράφο Θ. Καρυπίδη για την θέση του υποψήφιου Περιφερειάρχη, προφανώς ήξερε τι έκανε. Φαίνεται αδιανόητο να μην έγινε ένα απλό google search πριν επιλέξουν έναν άνθρωπο που ανήκει ξεκάθαρα στο ψεκασμένο, μανιασμένο, τρολοποιημένο αντιμνημονιακό μπλοκ. Ενας άνθρωπος που εμφανίζεται να δίνει βήμα στον Ηλία Κασιδιάρη στις 20 Νοεμβρίου 2013, αφήνοντας τον να ουρλιάζει αντιμνημονιακά, ναζιστικά παραληρήματα. Δεν γίνεται ούτε ένας από τους ανθρώπους του Τσίπρα να μην τον έχει φίλο στο Facebook, για να διαβάσει τα παραληρήματα ενός επικίνδυνα ξενοφοβικού μυαλού περί Εβραίων, ΝΕΡΙΤ, κεριών και Χανούκα, μια κακή επιθεώρηση ψεκασμένης ρητορικής. Αν δεν τον είχαν καταλάβει είναι ανίκανοι. Αν τον ήξεραν και τον επέλεξαν συνειδητά προσπαθώντας να ανοίξουν το ακροατήριο τους, είναι επικίνδυνα κυνικοί.

Σύμφωνοι, όταν ένα κόμμα μεγαλώνει, δεν γίνεται να περιορίζεται στην ηθική ή στο στενό κομματικό του κύκλο. Ας μην έχουμε αυταπάτες, έτσι γίνεται στην πολιτική και επίσης οι άνθρωποι είχαν προειδοποιήσει σχετικά με τα «ρήγματα στον συντηρητικό χώρο».

Είναι όμως επικίνδυνες οι συμμαχίες με τον διάβολο και μοιάζουν καιροσκοπικές οι συμφωνίες με χώρους όπου συνήθως η φαιδρότητα κερδίζει τη λογική.

Με λίγα λόγια: Ο Αλέξης Τσίπρας, μοιάζει τόσο καιρό να υπόσχεται πως θα περπατήσει στο νερό, πως θα λύσει τα προβλήματα, πως ακόμα και αν δεν έχει αξιόπιστη πρόταση στο οικονομικό ζήτημα, τουλάχιστον θα μιλήσει και θα πράξει λογικά σε μια κοινωνία που κινείται όλο και περισσότερο στα άκρα. Πολύ καιρό πριν από τις εκλογές όμως, χάνει το ηθικό πλεονέκτημα και αντί να περπατάει στο νερό, βυθίζεται σε ένα επικοινωνιακό Βατερλό που γεμίζει αμηχανία τους υποστηρικτές του. Εκτός και αν αλλάξει μυαλά (και υποψηφίους) σύντομα. Προφανώς η εξωφρενική επιλογή του Θ. Καρυπίδη θα αποσυρθεί. Το δείγμα «ανοίγματος» όμως, έδειξε και τις διαθέσεις.

Επιστρέφοντας στο υποθετικό σενάριο του προλόγου: Το 2002, στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών της Γαλλίας, έδωσε μάχη ο Ζακ Σιράκ με τον Ζαν Μαρί Λεπέν. Ο εκπρόσωπος των σοσιαλιστών Λιονέλ Ζοσπέν είχε βγει αναπάντεχα εκτός μάχης. Μετά το πρώτο σοκ, μια σειρά συζητήσεων και διαδηλώσεων ξεκίνησαν σε όλη την Γαλλία. Με τον Φασισμό πιο κοντά από ποτέ στην εξουσία, όλοι ανέλυαν το κατά πόσο οι Σοσιαλιστές και οι αριστεροί θα στηρίξουν τον αντίπαλο τους μεν, δημοκράτη δε, Σιράκ, απέναντι στον επικίνδυνα ακροδεξιό Λεπέν. O συμβιβασμός έγινε: Ο Σιράκ, κέρδισε τις εκλογές με 82%, ένα ποσοστό ρεκόρ, μεγαλύτερο και από το ιστορικό 74.4% το οποίο είχε προκύψει στις πρώτες εκλογές της Γαλλίας το 1848. Τότε, το είχε πάρει ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Το δικό του Βατερλό, ήρθε μετά.