Στη στήλη Restaurant Confessionals, μιλάμε με τους ανθρώπους της βιομηχανίας εστίασης που δεν ακούγονται –από την υποδοχή ή το κυρίως μαγαζί– για το τι πραγματικά συμβαίνει στο παρασκήνιο των αγαπημένων σας εγκαταστάσεων. Αυτήν τη φορά, ακούμε τι έχει να πει ένας νέος μπάρμαν που εργάζεται σε καζίνο και ο οποίος ερωτεύτηκε το αφεντικό του. Αυτή είναι η ιστορία του όπως την είπε στον Javier Cabral.
Η αφεντικίνα μου ήταν φωτιά – ήταν πραγματικά όμορφη.Ήταν μάνατζερ στα κοκτέιλ και εγώ ήμουν απλώς ο νεοπροσληφθείς μπάρμαν. Ήταν μια από τις πρώτες δουλειές μου ως μπάρμαν σε ένα νέο εστιατόριο μέσα σε καζίνο στο Λος Άντζελες. Ήταν το είδος του χώρου όπου πήγαιναν οι cholos (ισπανόφωνοι άντρες που φοράνε χακί παντελόνια και λευκό αμάνικο φανελάκι) για να ζεσταθούν παίζοντας προτού πάνε σε συναυλία ή σε αγώνα πυγμαχίας του Πακιάο και το μόνο που σέρβιρα ήταν μπίρα κακής ποιότητας και βότκα-τόνικ.Όλες οι γυναίκες υπάλληλοι φορούσαν στενά μπλουζάκια διαιτητή και προκλητικές μαύρες φούστες, συμπεριλαμβανομένης και της αφεντικίνας. Την πρόσεξα από την πρώτη μέρα που άρχισα δουλειά. Μια μέρα, καθίσαμε ο ένας κοντά στον άλλον στη διάρκεια του μεσημεριανού και αυτό σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε δείπνο κάθε βράδυ μετά το τέλος των βαρδιών μας στο εστιατόριο με τα θαλασσινά, απέναντι στον δρόμο. Μια νύχτα, καταλήξαμε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου, στο πάρκινγκ του εστιατορίου. Ωστόσο, όσο υπέροχα και φυσικά κι αν νιώσαμε, δεν είχα ιδέα ότι το να πηδηχτείς με την αφεντικίνα σου σήμαινε πως αποχαιρετούσες τη δουλειά σου.Ξαφνικά όλοι ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου. Ακόμα κι όταν έκανα λάθη, κανείς δεν γκρίνιαζε.
Ήξερα ότι τα 'χαμε όταν άρχισε να προγραμματίζει τα διαλείμματά μου για μεσημεριανό ίδιες ώρες με τα δικά της. Εάν δουλεύεις στον χώρο της εστίασης, γνωρίζεις ότι η έννοια του διαλείμματος θεωρείται κάτι μάλλον σαν πολυτέλεια παρά αναγκαιότητα. Ήταν τρελό, γιατί διαπίστωσα ότι ήταν παντρεμένη και πως ο άντρας της ήταν σερίφης, μαχητής Ju-Jitsu και βετεράνος cholo. Παρ' όλα αυτά, βρισκόμασταν στο αυτοκίνητό μου, στον ίδιο χώρο στάθμευσης του εστιατορίου θαλασσινών, για δύο μήνες στη σειρά. Είχε συνεχώς παρανοϊκή συμπεριφορά γιατί ο σύζυγός της ήταν πολύ γνωστός στη γειτονιά και σύμφωνα με εκείνη θα έλεγε στους υπόλοιπους σερίφηδες να έχουν το νου της για εκείνη ενώ έκαναν περιπολία.Η σχέση προχώρησε και για μας έγινε κάτι σταθερό. Κάναμε πράγματα εντελώς ινκόγκνιτο, πρακτόρικα, τύπου 007. Συναντιόμασταν στις σκοτεινές γωνίες και στα σοκάκια γύρω από το καζίνο, πηδιόμασταν και έπειτα πηγαίναμε στα αυτοκίνητά μας. Την επόμενη μέρα πηγαίναμε στη δουλειά σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Ωστόσο ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, παρατήρησα ότι άρχισα να έχω ιδιαίτερη μεταχείριση από εκείνη και το υπόλοιπο προσωπικό του καζίνου. Θα έπαιρνα τις πέντε καλύτερες βάρδιες της εβδομάδας και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου ήταν ιδιαίτερα καλοί μαζί μου. Κανένας δεν τσαντιζόταν μαζί μου όταν έπρεπε να ακυρώσω παραγγελίες ποτών που είχα κάνει λάθος. Μερικές μέρες αργούσα να πάω στη δουλειά και κανένας δεν νοιαζόταν. Έπαιρνα ακόμα και δωρεάν φτερούγες κοτόπουλου από την κουζίνα οποτεδήποτε ήθελα. Και η λίστα με τα οφέλη μεγάλωνε. Ήταν ένας έμμεσος τύπος ειδικής μεταχείρισης.Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, άρχισα να τρελαίνομαι εγώ ο ίδιος. Σταδιακά η σχέση άρχισε να τελειώνει. Άρχισε να θέλει να βγαίνουμε ραντεβού έξω και μία φορά το προσπαθήσαμε. Την πήγα για φοντί στο Melting Pot και όσο κι αν προσπαθήσαμε να απολαύσουμε ο ένας την παρέα του άλλου, ήταν ιδιαιτέρως παρανοϊκή και πάντα κοιτούσε πίσω της στη διάρκεια του δείπνου. Σε αυτήν τη φάση ήξερα ότι ήταν μόνο ζήτημα χρόνου μέχρι να μας τσακώσει ο μάγκας της. Ήξερα ότι έπρεπε να το τελειώσω, αλλά όντας νεαρός ήθελα και να βρεθώ μαζί της μια τελευταία φορά. Έτσι, την κάλεσα να συναντηθούμε για μια τελευταία φορά.Εκείνη απλώς δεν με άφηνε σε ησυχία. Τους έστρεψε όλους εναντίον μου και έκανε την εργασία μου πραγματικά άβολο χώρο για μένα, μέχρι που με ανάγκασε να φύγω.
Αφού κοιμηθήκαμε μαζί, άρχισε να μιλάει για τον άντρα της. Της είπα ότι ανησυχούσα γιατί είχα αρχίσει να έχω συναισθήματα για εκείνη αλλά δεν ήθελα να με λιώσουν στο ξύλο ένα μάτσο μπάτσοι του Norwalk. Δεν το έπιασε και νόμιζε ότι ήθελα να χωρίσω μαζί της. «Ρισκάρισα τα πάντα για σένα!» μου φώναξε και έφυγε.Φυσικά ανησυχούσα, γιατί δεν ήθελα να πει κάτι στον άντρα της για μένα. Ήμουν πραγματικά φοβισμένος.Πήγα στη δουλειά την επόμενη μέρα και υπήρχε μόνο σιωπή. Το μόνο που έκανε ήταν να μου φωνάζει και να με ενοχλεί. Μου είπε «χρειάζομαι αυτό μέχρι τότε» και «χρειάζομαι εκείνο μέχρι τώρα». Είπε στο άλλο αφεντικό μου ότι μου έπαιρνε πολύ χρόνο να φτιάξω τα ποτά, παρόλο που δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Παραπονιόταν και έλεγε στο άλλο αφεντικό ότι το προηγούμενο βράδυ έπινα ή ότι δεν ήμουν ξυρισμένος. Έλεγε ότι είχα αργήσει να πάω, έστω κι αν ήμουν στην ώρα μου. Σε κάποια φάση άρχισαν να με παρενοχλούν ακόμα και οι σεκιούριτι του καζίνου, οι οποίοι νόμιζα ότι με συμπαθούσαν.Εκείνη απλώς δεν με άφηνε σε ησυχία. Τους έστρεψε όλους εναντίον μου και έκανε την εργασία μου πραγματικά άβολο χώρο για μένα, μέχρι που με ανάγκασε να φύγω. Παραιτήθηκα και έκλεισε και η πόρτα με αυτή την επιχείρηση. Κι όλα αυτά επειδή τα 'χα με το αφεντικό. Δεν είμαι ιδιαιτέρως περήφανος για τις πράξεις μου, αλλά χρειάζονται δύο για να χορέψεις ταγκό.Δεν γύρισα πίσω ποτέ.Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Muchies.Περισσότερα από το VICEΣεξ, Ποίηση και Σχέσεις στις Γυναικείες Φυλακές στην ΕλλάδαΤι Είδα όσο Δούλευα σε ένα Εστιατόριο της Πολωνικής ΜαφίαςΠώς Είναι να Γράφεις ένα από τα πιο Γνωστά Alternative Τραγούδια της Ελλάδας;Τα καλύτερα θέματα του VICE Greece στο inbox σου!
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
