Δεν Αλλάζει Κάτι Επειδή Σκότωσες ένα Ζώο Λόγω Πάσχα ή Επειδή Γιορτάζεις τα Αναστενάρια

Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο στο να βλέπεις έναν ζωντανό οργανισμό να φεύγει από τη ζωή: Η τελευταία αναπνοή, το τελευταίο βλέμμα και η τελευταία του κραυγή είναι μια μίξη μιζέριας, λύπης και ματαιότητας. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αφαιρεί τη ζωή ενός ζώου, σε όλα τα παραπάνω συναισθήματα προστίθεται η σκέψη πως τελικά το ανθρώπινο είδος είναι το χειρότερο κακό που συνέβη σε αυτόν τον πλανήτη.

Το ότι οι άνθρωποι σκοτώνουν ζώα «από ανάγκη» είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία. Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται τα ζώα από καταβολής του κόσμου, παλαιότερα από πραγματική ανάγκη, για να τραφούν ή να μετακινηθούν, για παράδειγμα και στη συνέχεια, επειδή συνήθισαν να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο στον πλανήτη.

Το να σφάζεις ζώα και να τα μαγειρεύεις, σήμερα, δεν είναι ακριβώς ανάγκη. Είναι μονάχα μια προέκταση του σπισισμού, δηλαδή του διαχωρισμού που κάνει το ανθρώπινο είδος να θεωρεί πως είναι ανώτερο από τα άλλα είδη, σε μια ιεραρχική κλίμακα που έχει θεσπίσει το ίδιο πάνω στη γη.

Διαβάστε ακόμα: Η Μέρα που οι Κραυγές Ενός Ζώου με Έκαναν Χορτοφάγο

Όμως πρακτικά, ο σπισιμός εκφράζεται με ποικίλες μορφές εκμετάλλευσης των ζώων: πωλούνται, αγοράζονται και χρησιμοποιούνται σαν να είναι ιδιοκτησία για αμέτρητους λόγους και πολύ λίγοι είναι εκείνοι που σχετίζονται με την επιβίωση, αν και στην πραγματικότητα κανένας λόγος δεν σχετίζεται με την επιβίωση σε ένα καπιταλιστικό κόσμο, στον οποίο μπορείς να πας στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς σου και να αγοράσεις όποια τροφή θέλεις. Όταν θα ναυαγήσεις σε ένα νησί μαζί με μια αγελάδα ή με ένα γουρούνι και δεν θα υπάρχει κάποια άλλη τροφή τριγύρω σου, τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για επιβίωση.

Επιπλέον, άλλα ζώα «χρησιμεύουν» στους ανθρώπους, για να κουβαλάνε προϊόντα, άλλα ζώα μας «διασκεδάζουν», μερικά τα χρησιμοποιούμε σαν πειραματόζωα -είτε για νέα φάρμακα είτε απλώς για καλλυντικά-, άλλα καταλήγουν να γίνονται γούνες, παπούτσια και τσάντες, ικανοποιώντας την ανθρώπινη φιλαρέσκεια. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, δεν υπάρχει καμιά «πραγματική ανάγκη».

Μια από αυτές τις υποτιθέμενες ανάγκες είναι και οι «λατρευτικού τύπου» σφαγές - οι περιπτώσεις που οι άνθρωποι κυριολεκτικά κάνουν θυσίες, επειδή βασίζονται στις γραφές κάποιας θρησκείας που θέλει το αίμα των ζώων να είναι μέρος ενός θρησκευτικού νόμου. Στην Ελλάδα, το είδαμε να συμβαίνει πριν από λίγο καιρό, όταν στην Καβάλα εντοπίστηκε ένα σφαγείο που θα χρησιμοποιούσε τη μέθοδο Κοσέρ. Η συγκεκριμένη μέθοδος, για όσους είναι αρκετά τυχεροί ώστε να μην την έχουν παρακολουθήσει ποτέ, απαιτεί να κόβεται ο λαιμός του ζώου και στη συνέχεια, μέχρι να γίνει η αποστράγγιση του αίματος, το ζώο να παραμένει κρεμασμένο από τα πόδια, μέχρι να πεθάνει - χωρίς να χρησιμοποιείται αναισθησία.

Η μέθοδος αυτή ακολουθείται σύμφωνα με τους θρησκευτικούς εβραϊκούς νόμους και ανήκει στις λατρευτικού τύπου σφαγές. Απαιτεί να είναι παρών στη διαδικασία ένας ραβίνος, αλλά και οι άνθρωποι που θα κάνουν την εκτέλεση του ζώου να είναι ειδικά εκπαιδευμένοι και πιστοποιημένοι, ενώ δεν θα πρέπει σε όλη τη διάρκεια να παρέμβει τρίτος άνθρωπος, με οποιονδήποτε τρόπο.

Αντιστοίχως, το ίδιο συμβαίνει και στις εκδηλώσεις για τα Αναστενάρια στις Σέρρες. Σε μια γιορτή που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, οι κάτοικοι του χωριού φέρνουν ζώα ως θυσία στον Άγιο Κωνσταντίνο, ενώ το χωριό δίνει χρήματα για το «κουρμπάνι», ένα μαύρο πρόβατο που σύμφωνα με την παράδοση αποτελεί τη σημαντικότερη θυσία σε όλη την ιεροτελεστία. Όπως και με τη μέθοδο Κοσέρ, τα ζώα σφαγιάζονται σύμφωνα με την καθιερωμένη ιεροτελεστία πάνω από ένα λάκκο με χώμα που έχει δημιουργηθεί, ενώ το κεφάλι των ζωντανών θα πρέπει να είναι γυρισμένο προς τον ουρανό και το αίμα τους να χυθεί μέσα στον λάκκο.

Ταξιδέψαμε στην Αγία Ελένη Σερρών για να συναντήσουμε τους αναστενάρηδες, τους ανθρώπους που περπατούν ξυπόλητοι στη φωτιά.

Στην πραγματικότητα, ενώ μιλάμε για διαφορετικές θυσίες, οι διαδικασίες είναι ίδιες. Ο μοναδικός παράγοντας που διαφοροποιεί την κατάσταση, είναι πως στα Αναστενάρια η τελετή θέλει την ευλογία να έρχεται από τον Άγιο Κωνσταντίνο, ενώ στα σφαγεία που ακολουθούν τη μέθοδο Κοσέρ, τα ζώα θανατώνονται βάσει των πέντε βιβλίων του Μωυσή.

Η νομοθεσία στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια έχει απαγορεύσει τη σφαγή ζώων σε υπαίθριο χώρο και χωρίς αναισθησία. Η θανάτωση δε, υποτίθεται πως θα πρέπει να γίνεται σε αδειοδοτημένο σφαγείο, με την παρουσία κτηνιάτρου και με την προϋπόθεση ότι το ζώο «δεν θα υποφέρει». Γι' αυτό και οι φιλοζωικές οργανώσεις, μετά από πρωτοβουλία της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας, πατώντας πάνω στη νομοθεσία που προβλέπει πως στο πλαίσιο προστασίας των ζώων δεν μπορεί να προηγείται η αφαίμαξη πριν από την ακαριαία αναισθητοποίηση, προσπάθησαν να σταματήσουν τις διαδικασίες και στις δύο λατρευτικού τύπου σφαγές.

Για παράδειγμα, για τα Αναστενάρια, τα οποία παρεμπιπτόντως ολοκληρώθηκαν χθες, έστειλαν μια επιστολή που κοινοποιήθηκε στη Διεύθυνση Κτηνιατρικής Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, στον Προϊστάμενο Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, στο Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, στη Γενική Διεύθυνση Κτηνιατρικής, στις Φιλοζωικές Θεσσαλονίκης, στην Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά, στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών, καθώς και στους βουλευτές του Ευρωκοινοβουλίου.

Όπως ανέφεραν στην επιστολή τους:

Παράλληλα, τονίζουν πως «η φιλοζωική κοινότητα καταδικάζει κάθε έθιμο που περιέχει κακοποίηση ζώου, πολύ περισσότερο τη δημόσια κακοποίηση αυτού» και καταλήγουν στη φράση «Βρισκόμαστε στον 21 ο αιώνα και όχι στον Μεσαίωνα».

Η ανακοίνωση είναι βγαλμένη από το απύθμενο πηγάδι της υποκρισίας, διότι λίγο-πολύ λέει πως τα ζώα δεν πειράζει να θανατώνονται, αρκεί να μη γίνεται σε κοινή θέα, την ίδια ώρα που οι βιομηχανίες κρέατος και η κρεατοφαγία γενικότερα βασίζεται ακριβώς σε αυτήν την αθέατη σφαγή.

Για παράδειγμα είμαι χορτοφάγος περίπου έξι χρόνια και αφορμή για να σταματήσω το κρέας ήταν το ότι εντελώς συγκυριακά βρέθηκα μπροστά στη σφαγή ενός ζώου. Αργότερα, όταν ξεκίνησα να ψάχνω γι' αυτό, συνειδητοποίησα πως το να πηγαίνεις και να αγοράζεις κρέας από το σούπερ μάρκετ κρύβει πάρα πολύ πετυχημένα όλο τον κύκλο αίματος που υπάρχει πίσω από το πιάτο σου. Ακόμη και οι ονομασίες που δίνονται στα μέρη του σώματος ενός ζώου που θα αγοράσεις είναι επιλεγμένες, έτσι ώστε να μη σου επιτρέπουν να σκεφτείς τι τρως εκείνη τη στιγμή. Για παράδειγμα, παραγγέλνεις «μπέικον» και όχι «σάρκα γουρουνιού». Όλη η βιομηχανία παραγωγής κρέατος και ζωικών παραγώγων είναι δομημένη με αυτόν ακριβώς τον τρόπο και είναι βασισμένη πάνω στην τακτική της αφαίρεσης των τύψεων από τους καταναλωτές.

Δεν είναι δύσκολο να νιώσεις συμπόνια για ένα ζώο. Κάθε φορά, για παράδειγμα, που βλέπεις ένα κακοποιημένο σκυλί ή μια φοβισμένη γάτα, λυπάσαι αυτόματα αντικρίζοντας το θέαμα. Κάθε φορά που μια εικόνα ενός κυνηγού που έχει σκοτώσει ένα άγριο ζώο κάνει το γύρο του Διαδικτύου, εκτοξεύονται κατάρες από τον περισσότερο κόσμο. Κάθε φορά που ένα δελφίνι βρίσκεται σφαγιασμένο σε κάποια ακτή, όλοι ψάχνουν συγκλονισμένοι να βρουν ποιος το έκανε. Όσοι έχουν ζώα, τα έχουν δει να λυπούνται, να χαίρονται, ίσως και να κλαίνε. Με κάποια οξύμωρη λογική του παραλόγου, οι κρεατοφάγοι θεωρούν πως τα ζώα που τρώγονται δεν μπορούν να αναπτύξουν τέτοια ένστικτα, την ίδια ώρα που είναι αποδεδειγμένο πως τα ζώα νιώθουν τον ίδιο πόνο με τον άνθρωπο. Οι καταναλωτές έχουν πείσει τον εαυτό τους πως τα ζώα δεν νιώθουν φόβο, αγωνία, δεν έχουν μνήμες και, κυρίως, ότι με το να τα αναισθητοποιούμε, δεν καταλαβαίνουν ότι οδηγούνται στον θάνατο. Κάνουν λάθος.

Όσο η διαδικασία της σφαγής και της κακοποίησης γίνεται μέσα σε κλειστούς χώρους, οι άνθρωποι δεν θα αντιληφθούν το πόσο πόνο προκαλούν και δεν θα δουν ποτέ την αγωνία που βιώνει ένας ζωντανός οργανισμός που ενστικτωδώς νιώθει ότι θα πεθάνει. Δεν θα ακούσουν την κραυγή που θα βγάλει και δεν θα παρατηρήσουν το αίμα που θα χυθεί, για να γεμίσουν το στομάχι τους. Από εκεί και πέρα, είναι καθαρά θέμα επιλογής το να επιμένεις στις συγκεκριμένες διατροφικές συνήθειες.

Οι φιλοζωικές θα πρέπει να μάχονται προς αυτήν την κατεύθυνση και να δείχνουν στον κόσμο ακριβώς αυτό που αρνείται να δει ή που δεν έτυχε να δει. Όχι να παλεύουν με υποκριτικές ανακοινώσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση σκεπάζοντας το μαρτύριο.

Περισσότερα από το VICE

Διαβάσαμε την Εργασία του Τσίπρα για το Πέραμα Όταν Ήταν Φοιτητής το 2003

«Μας Έχουν Πηδήξει τα Όνειρα» - Αυτή Είναι η Νέα Εργατική Τάξη στην Ελλάδα

Χρήσιμα και Σπιτικά Τρικ για να Πάτε το Σεξ σε Άλλο Επίπεδο