Μετά τον Kαρκίνο, Πρέπει να Συνηθίσεις το Καινούριο σου Σώμα

Αυτή είναι η τελευταία δημοσίευση μιας σειράς άρθρων. Διαβάστε τις υπόλοιπες εδώ. Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο ΤΟΝΙC

Ο πλαστικός χειρουργός μου έκανε λάθος και μου έφτιαξε πιο μικρό στήθος απ’ ό,τι έπρεπε κατά την επέμβαση αποκατάστασης, μετά τη μαστεκτομή λόγω καρκίνου. Τώρα όλοι έχουν άποψη για το γεγονός. Νιώθω την ανάγκη να διευκρινίσω ότι δεν είμαι φρικτά παραμορφωμένη ή κάτι τέτοιο, ήταν ένα λάθος σε έναν αριθμό, μετά ένα λάθος επικοινωνίας και μετά ένα λάθος κρίσης. Ήταν μια σειρά λαθών.

«Λες να τα συνηθίσεις;», με ρώτησε μια φίλη. Ναι και όχι. Γιατί να είμαι υποχρεωμένη; Ναι, επειδή έμαθα ότι μπορείς να συνηθίσεις σχεδόν τα πάντα. Σιχαινόμουν τον διατατήρα δέρματος – το πόσο σκληρός ήταν, το πώς πίεζε τους φίλους μου όταν με αγκάλιαζαν, το πώς τον ένιωθα όταν κοιμόμουν μπρούμυτα. Το πώς τον έβλεπα να εξέχει, όπως στα καρτούν, κάθε φορά που έβλεπα τη σκιά μου και το πώς καταλάβαινα την εμφανή ασυμμετρία που έλεγε στον κόσμο ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου. Αλλά και όχι, επειδή δεν θέλω. Δεν είναι αυτό το σώμα μου. Δεν μου αξίζει κάτι καλύτερο; «Αυτό δεν είναι το όμορφο σπίτι μου», όπως έλεγαν και οι Talking Heads στο «Once in a Lifetime».

Το yoni egg έχει φτάσει. Οι οδηγίες λένε να το πλύνω δυο φορές με σαπούνι και νερό και ύστερα να καθαρίσω την ενέργειά του αφήνοντάς το μέσα σε αλατόνερο όλη νύχτα; Τι; Δεν θα το λούσω στο φεγγαρόφωτο; Α, μόνο τα καλύτερα για τον κόλπο μου.

Μια βδομάδα μετά το πρώτο μου μετεγχειρητικό ραντεβού, μου αφαιρούν την ταινία. Είναι σαν να βγάζεις τσιρότο, αλλά πολύ χειρότερο. Το δέρμα γύρω από τη θηλαία το νιώθω σαν να μην έχει κολλήσει καλά, σαν να είναι έτοιμο να ξεκολλήσει μαζί με την ταινία.

Γράφω για το λάθος του πλαστικού μου στο Facebook, επειδή έχω βαρεθεί να το λέω συνέχεια σε κόσμο και να στενοχωριέμαι κάθε φορά απ’ την αρχή. Θα εκπλαγείτε αν σας πω πόσοι μου είπανε να του κάνω αγωγή. Η ιδέα μου φάνηκε απεχθής, αλλά μιας και το άκουσα πολλές φορές μίλησα με τον μπαμπά μιας φίλης που είναι δικηγόρος. Μου κάνει μερικές καλές ερωτήσεις: «Είναι προσωρινό πρόβλημα ή μόνιμο; Το αποτέλεσμα θα είναι τελείως διαφορετικό, απ’ ό,τι αν το είχε κάνει σωστά;» Δεν ξέρω. Θέλω απλώς ο χειρουργός μου να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος και να ζητήσει συγνώμη. Αν δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος, τότε αυτό δεν είναι ενδεικτικό κάποιου μεγαλύτερου προβλήματος;

Ο μπαμπάς της φίλης μου, μού λέει να βρω αντίγραφο των ιατρικών αρχείων μου, ότι δεν μπορώ να βασιστώ στον χειρουργό, για να μάθω πού έγινε το λάθος. Ήδη τα έχω τα αρχεία και βρίσκω το λάθος σε λιγότερο από πέντε λεπτά, μέσα σε 600 σελίδες, παρόλο που δεν έχω ιδέα από ιατρική. Στέλνω mail στην άλλη μου χειρουργό, για να βεβαιωθώ ότι δεν κάνω λάθος. Μου γράφει μέσα σε δέκα λεπτά και μου λέει αυτό που ήδη ξέρω.

Όταν πηγαίνω στο δεύτερο ραντεβού μου με τον πλαστικό χειρουργό την επόμενη μέρα, ελπίζω ότι θα κάνει το σωστό, αλλά έχω εκνευριστεί που δεν είχα καθόλου νέα του.

Μετά από τις τυπικές αβρότητες, λέει, «Νομίζω πως έχεις δίκιο. Νομίζω πως ο αριθμός ήταν λάθος». Νομίζει. Άρα, δεν το κοίταξε. Αν εγώ έκανα ένα τόσο μεγάλο λάθος, μάλλον θα ήθελα να το διορθώσω αμέσως. Εσείς όχι;

«Σου οφείλω μια συγνώμη», λέει.

Αλλά αυτό δεν είναι συγνώμη.

«Το βρήκατε; Γιατί εγώ το βρήκα».

«Πού;».

Στο πρώτο μου γέμισμα μετά τη μαστεκτομή είχε γράψει ότι ήμουν 150 κυβικά εκατοστά αντί για 300 κυβικά εκατοστά. «Ά, άρα έγινε νωρίς», λέει. Τι σχέση έχει αυτό;

Στο τέλος ζητάει συγνώμη και νιώθω ότι το εννοεί. Όπως λέει η φίλη μου η Paula, έριξε τα μούτρα του.

«Πώς γίνεται κάτι τέτοιο;», ρωτάω διστακτικά. Παρά τον θυμό μου, τον συμπαθώ - και παρόλο που είμαι δυσαρεστημένη με το μέγεθος, νομίζω ότι έκανε καλή δουλειά. Σίγουρα είναι πιο ωραία από τα περισσότερα που έχω δει στις εικόνες του Google.

Ανθρώπινο λάθος. Ένα ανθρώπινο λάθος είναι.

Αυτό το καταλαβαίνω. Λέει να μην ανησυχώ, ότι τις επαναλήψεις θα τις αναλάβει η ασφάλειά μου. Η ασφάλειά μου φυσικά δεν θα καλύψει περισσότερη άδεια από τη δουλειά. Ή τον μήνα που θα πρέπει να κοιμάμαι ανάσκελα και να μην ασκούμαι. Ή τους μήνες αναμονής. Κάποια κόστη δεν καλύπτονται.

Αποκαλεί τον επόμενο γύρο «επανάληψη», αντί για ανάπλαση και ακούγεται σαν να πρόκειται να είναι ευκολότερο, αλλά δεν μ’ αρέσει το πόσο αδιάφορος είναι. Καταλαβαίνω ότι γι’ αυτόν είναι ρουτίνα, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικό.

Το καλό είναι ότι δεν χρειάζεται ολική νάρκωση και ότι η ανάρρωση διαρκεί μια-δυο βδομάδες, αντί για έναν μήνα. Για την πλευρά με το εμφύτευμα, θα ανοίξουν ξανά την τομή και θα βάλουν μέσα μεγαλύτερο εμφύτευμα. «Δέκα λεπτάκια υπόθεση είναι», λέει. Μόνο…

Από την άλλη, μπορούν να πάρουν μόσχευμα λίπους από την κοιλιά μου. Μπορεί να χρειαστεί μερικές προσπάθειες – λέει ότι το σώμα δέχεται μόνο περίπου 60% του μοσχεύματος λίπους και μπορούν να χρησιμοποιήσουν μόνο μια μικρή ποσότητα κάθε φορά.

«Και η παθολογική αναφορά μου;». Παραλίγο να ξεχάσω να ρωτήσω. Συνήθως όμως αν δεν έχουν κάτι να σου πουν, τα νέα είναι καλά.

Όλα καλά.

Νιώθω ανακούφιση προφανώς, αλλά δεν το είχα σκεφτεί και πολύ. Η διαίσθησή μου λέει ότι ο καρκίνος δεν θα επιστρέψει ξανά και ότι ίσως δεν γνώρισα κάποιον ακόμη, επειδή η ανάπλαση του στήθους μου δεν τελείωσε ακόμη. Ίσως;

Προς το παρόν, αναρρώνω ωραία και καλά και απολαμβάνω την καινούρια αίσθηση του να έχω μικρότερο στήθος, να βγαίνω χωρίς σουτιέν, να φοράω ρούχα που δεν είχαν φορέσει ξανά. «Αυτό δεν είναι το όμορφο σπίτι μου», αλλά είναι για λίγο. Οπότε, δεν έχει τελειώσει ακόμη, αλλά κοντεύει. Είμαι έτοιμη. Ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Περισσότερα από το VICE

«Δεν το Κάνουμε για τα Τσάμπα Ποτά» - Οι Eπαγγελματίες DJ της Αθήνας Mιλούν για τη Δουλειά τους

Η Αλήθεια για την Εκπομπή Κυμάτων Χαμηλής Συχνότητας Πριν το Συλλαλητήριο

Ρωτήσαμε Ειδικούς αν Πλησιάζει το Τέλος του Κόσμου