Βασικά, ο Adam Sandler Είναι Ιδιοφυΐα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE USA

Στο The Meyerowitz Stories ( New and Selected ) του Noah Baumbach,ο Adam Sandler χαρίζει άλλη μια ερμηνεία που σε κάνει να αναρωτιέσαι: μισό λεπτό, μήπως ο Adam Sandler είναι τελικά ιδιοφυΐα;

Κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση ως ένας λαϊκός κωμικός που έκανε τεράστια επιτυχία γυρίζοντας αλλεπάλληλα blockbuster στερεοτυπικών οικογενειακών κωμωδιών, το brand «Sandler» κατέληξε «αυτοκανιβαλιστικό», κουραστικό και εξοργιστικό – παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε κερδοφόρο. Στη σκιά του εργοστασίου των Happy Madison Productions, ωστόσο, κρύβεται μια φιγούρα αλά Willy Wonka, της οποίας οι ικανότητες είναι παρεξηγημένες.

Κατ’ εμέ, ο Sandler παραμένει ένας από τους πιο αινιγματικούς ηθοποιούς της γενιάς του: ένας άνδρας με την ικανότητα να πρωταγωνιστήσει στο Χτυπημένος από Έρωτα (Punch Drunk Love) και το Δεν θέλω να Γίνω Εκατομμυριούχος ( Mr. Deeds) την ίδια χρονιά. Είναι εύκολο να μισήσει κανείς το σκουπίδι στο οποίο εξελίχθηκε και τους χιλιοπαιγμένους ρόλους που ενσάρκωσε από εκεί και έπειτα. Όλες οι κριτικές συναινούν εδώ και καιρό ότι είναι ένας συμφεροντολόγος παπάρας που έχει μυστηριωδώς την ικανότητα να δώσει εξαιρετικές δραματικές ερμηνείες, αν αφεθεί στα χέρια του κατάλληλου σκηνοθέτη. Καταβάλλει πάντα το μίνιμουμ των δυνατοτήτων του και μία στο τόσο μας χαρίζει μια ερμηνεία που θυμίζει Al Pacino στα νιάτα του.

Πολλές φορές, ο Sandler παρουσιάζεται ως ένας εκνευριστικός, πουλημένος ηθοποιός. Οι κριτικοί τον βλέπουν ως μια αντιφατική φιγούρα που έχει επιλέξει το μονοπάτι του κέρδους γυρίζοντας trash ταινίες. Δεν διαθέτει τις art-house ευαισθησίες των συναδέλφων του Wilson και Stiller, και ακόμα και αν τις έχει, έχει επιλέξει πολύ συνειδητά να τις αγνοήσει. Αυτό είναι το πιο εξοργιστικό μυστήριο με τον Sandler. Οι κριτικοί είναι ενοχλημένοι μαζί του, τόσο λόγω των άθλιων, χονδροειδών αστείων, όσο και από το γεγονός ότι θεωρούν πως ο Sandler αφήνει αναξιοποίητη τη μεγαλοφυΐα και το βάθος που κρύβει.

Η ανησυχία που έχουμε για τον Sandler είναι απλουστευμένη, όμως θα έλεγα ότι αυτό τον κάνει ταυτόχρονα μία από τις πιο δελεαστικές φιγούρες του σύγχρονου κινηματογράφου. Είναι ο προστάτης άγιος της ενόχλησης. Ό,τι ήταν ο Jimmy Stewart για την αμηχανία και ο Jack Lemmon για την απόγνωση, είναι ο AdamSandler για το σάστισμα και την απόλυτη οργή. Με το βλέμμα της αγελάδας, τον εκνευριστικό του χαρακτήρα και τη γαϊδουρινή φωνή που σπάει τζάμια, Sandler είναι πρωταθλητής στη διοχέτευση ενός υπόγειου ρεύματος αταβιστικής οργής.

Στο πλαίσιο του φάσματος του ενοχλητικού, ο Adam Sandlerείναι μαιτρ του είδους και αν υπερβούμε τα όρια αυτού του πλαισίου, θα δούμε το υποκριτικό του ταλέντο. Σκέφτομαι συχνά την ταινία που γύρισε το 2011, το Jack and Jill. Ίσως και να είναι η χειρότερη ταινία του αιώνα – όταν την είδα στον κινηματογράφο, ένας φίλος μου πέταξε το αναψυκτικό-γίγας του στην οθόνη, για να χειροκροτήσει.

Η ταινία είναι αντιπροσωπευτική ενός Sandler στα χειρότερά του. Ανταγωνίζεται με την Katie Holmes για το βραβείο κενότερου βλέμματος και το πιο ζωντανό λεπτό είναι μια πειραγμένη από υπολογιστή σκηνή με έναν παπαγάλο που λούζεται με φοντί σοκολάτας. Παρόλα αυτά, με τους δίδυμους ρόλους του Jack και της Jill, ο Sandler μας δείχνει πόσο ακραία εκνευριστικός μπορεί να γίνει: μέσω του κυνισμού του Jack, ο οποίος είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με τις σπαστικές στριγκλιές της Jill και τα αστεία για πέη. Εδώ βλέπουμε τους δύο πόλους της αισθητικής του Sandler: ο ενοχλητικός παπάρας και ο εκρηκτικός βλαξ.

Η χρυσή εποχή του Sandler, από την άλλη, είναι αξεπέραστη. Μεταξύ του Billy Madison, του Εξωφρενικού Κυρίου Γκίλμορ ( Happy Gilmore), του Ένας Τραγουδιστής για τον Γάμο μου ( The Wedding Singer ) και του Νερο-Κουβαλητή ( The Waterboy ), ο Sandler σάρωσε σαν τυφώνας τη δεκαετία του ’90, εκθρόνισε τον Mike Myers και τον Jim Carrey και φόρεσε το στέμμα του βασιλιά της κωμωδίας. Το Billy Madison και το Happy Gilmore κυκλοφόρησαν το 1995 και το 1996 αντίστοιχα και αποτελούν την ενσάρκωση του ανυπόφορου εκνευρισμού που προκαλεί ο Sandler.

Ο Billy Madison είναι ένας αφελής βλάκας αντίστοιχος με την Jill, ένας καρτουνίστικος, υπερβολικός χαρακτήρας που ζει σε έναν εξωπραγματικό κόσμο. Ωστόσο, ο Bill τελικά «ωριμάζει» και -από άποψη λεπτότητας- αν το Spinal Tap είναι στο επίπεδο «11», ο Sandler πηγαίνει κάπου κοντά στο «4». Μπορεί να δει κανείς αυτήν τη μετάβαση μεταξύ της σκηνής με τον Billy στην μπανιέρα, όπου γυρίζει προς τη βρύση που έχει σχήμα κύκνου και της λέει θυμωμένα, «Σταμάτα να με κοιτάς κύκνε!» και στη διάρκεια του ακαδημαϊκού δεκάθλου με ερωτήσεις γνώσεων στην τελική σεκάνς της ταινίας, όπου, αφού ο παρουσιαστής του λέει «όσοι βρίσκονται στην αίθουσα είναι πλέον πιο χαζοί, επειδή σε άκουσαν», ο Billy απαντάει «Εντάξει, πάντως ένα σκέτο “λάθος απάντηση” αρκούσε».

Το νεύμα του Sandler και ο τρόπος που απομακρύνεται γρήγορα, μετά από αυτήν την ατάκα, αποτυπώνει εξαιρετικά το άγχος από το οποίο αντλεί την έμπνευσή του και αυτό είναι κάτι που βλέπουμε και στο Happy Gilmore, όπου η ηλιθιότητα του Billy που αμφισβητεί τον εαυτό του μεταμορφώνεται και εκδηλώνεται πλήρως ως βλακώδης οργή. Στις καλύτερες ερμηνείες του Sandler, οι χαρακτήρες του χρησιμοποιούν την ανηδονία, για να μετριάσουν την άμετρη οργή. Στο Meyerowitz, ο θυμός υπερισχύει της λύπης, μόλις πάρει μερικές αμφεταμίνες. Στο Happy Gilmore, προκαλείται από τον εκνευρισμό του με το γκολφ. Η σκηνή όπου ο Happy «δεν μπορεί να βάλει την μπάλα στην τρύπα» και τελικά την εκσφενδονίζει σε έναν άσχετο, χτυπώντας τον με δύναμη, ίσως είναι η πιο αγνή στιγμή της εκρηκτικής ενόχλησης που προκαλεί ο Sandler.

Το Happy Gilmore πετυχαίνει εκεί που άλλες, μετέπειτα κωμωδίες του Sandler απέτυχαν. Δείχνει ότι είναι στα καλύτερά του, όταν ισορροπεί σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγχώδη σύγχυση και τον βίαιο εκνευρισμό. Είναι κουρδισμένος και ο μόνος τρόπος να ανακουφιστεί είναι να εκνευρίσει άλλους. Αυτό ουσιαστικά ανακουφίζει και το κοινό – είναι μια ένταση, η οποία, τολμώ να πω, καθιστά εξαιρετικό τον AdamSandler.

Από το Billy Madison έως το Meyerowitz υπάρχει μια βουκολική αμερικανική απόχρωση στις εκρήξεις του Sandler. Οι μετέπειτα κωμωδίες, των οποίων την παραγωγή έκανε ο ίδιος, απέτυχαν, επειδή είναι τόσο μαλθακές και τεμπέλικες, όπου καταλήγουμε να παρακολουθούμε έναν πλούσιο τύπο, ο οποίος μάσησε από τον κυνισμό του brand του. Ο Sandler είναι στα καλύτερά του, όταν επιστρέφει στις ρίζες του και ενσαρκώνει τον ηλίθιο κάφρο που με κάποιον τρόπο κατάφερε να ξεφύγει από τον παραλογισμό κάνοντας σόκιν αστεία – τον Sandler στις στιγμές όπου η απόγνωσή του προκαλεί εκνευρισμό, οργή και φέρνει μια αίσθηση του επείγοντος στο προσκήνιο. Είναι εκνευρισμένος και εκνευριστικός και ακριβώς σε αυτό κρύβεται η γοητεία του Sandler.

Περισσότερα από το VICE

Η Μεγάλη και Αιματηρή Ιστορία των Ελλήνων Σατανιστών της Παλλήνης

Φωτογραφίες που Σπάνε Ταμπού, από τη Σχέση Ενός Άνδρα με τη Μητέρα του Κολλητού του

Δύσκολα θα Βρεις Άλλο Μέρος με Τόσους Παράξενους Ανθρώπους Όπως στο Ρότερνταμ