O «Xωρισμός» από τους Φίλους Πονάει Περισσότερο

Αν οι φιλίες που κάποτε διατηρούσαμε με ζέση και τώρα δεν υπάρχουν πια, ήταν πτώματα, εκατομμύρια θα ξεβράζονταν στις ακτές. Τόσο πανανθρώπινο όσο και η ερωτική απογοήτευση, το τέλος μιας φιλίας μπορεί επίσης να μας ραγίσει την καρδιά με έναν ίσως λιγότερο δραματικό, αλλά διαρκή τρόπο. Μπορεί να μας κάνει να επανεξετάσουμε τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε, πώς θέλουμε να ζούμε και από ποιους μας κάνει καλό να περιστοιχιζόμαστε. Άλλοι το λένε «ξεσκαρτάρισμα», άλλοι πιο δραματικά «χωρισμό».

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ιδίως οι περιφερειακές φιλίες «φυλλορρόησαν» και διακινδυνεύαμε μόνο για να δούμε τους απαραίτητους για την ψυχική μας υγεία ανθρώπους. Ελάχιστα μέλη της οικογένειάς μας, ερωτικό σύντροφο αν υπήρχε κι έναν-δυο φίλους. Θέλοντας και μη, οι περισσότεροι αποτιμήσαμε τις σχέσεις μας, είδαμε πού μας τοποθετούσαν οι άλλοι και συνειδητοποιήσαμε πώς τους βλέπαμε κι εμείς.

Ο κορονοϊός ήταν το απόλυτο κρας τεστ των φιλιών μας: αρκετές δεν επιβίωσαν. Σε ένα χαρακτηριστικό σκίτσο σε μέσο του εξωτερικού, απεικονίζεται ένας άνθρωπος που προ πανδημίας έβγαινε με μια τεράστια παρέα, η οποία σταδιακά συρρικνώνεται, μέχρι να μείνει μόνος με τη γάτα του.

Σε φορτισμένες περιόδους όπως το δημοψήφισμα του 2015 και η διετία του Covid, όπου αρκετοί άνθρωποι χωρίζονται σε στρατόπεδα, πώς μπορείς να κάνεις παρέα με κάποιον απ’ τους «αντιπάλους»; Οι πιο ρηχές, συνήθως, σχέσεις πέφτουν θύμα των αγεφύρωτων ιδεολογικών, με την ευρεία έννοια, διαφορών.

Κι αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για την αντιεμβολιάστρια μάνα σου, μάλλον θα απομακρυνθείς από τον φίλο σου που ψάχνει να σε βρει στα διαθέσιμα δίκτυα Wi-Fi, μετά τις τρεις δόσεις εμβολίου, όπως σε μια από τις παρακάτω ιστορίες.

Πιστεύω ότι η πανδημία απλώς επιτάχυνε αυτό που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς σε πολλές από αυτές τις σχέσεις. Συνεχώς, αφήνουμε ανθρώπους πίσω μας. Τσακωνόμαστε και λέγονται λόγια βαριά που συνήθως κρατούσαμε καιρό μέσα μας ή σιγά σιγά απομακρυνόμαστε από κάποιον που μπορεί να μιλούσαμε κάθε μέρα, επειδή κανείς απ’ τους δύο δεν θεωρεί πλέον ότι η σχέση αξίζει την προσπάθεια.

Αφήνουμε ή μας αφήνουν φίλοι για πάρα πολλούς λόγους – εννοείται και εξαιτίας αλλαγών στις συνθήκες της ζωής μας. Τα παιδιά και οι ατελείωτες ώρες δουλειάς είναι «εχθροί» της φιλίας. Κι αν οι πραγματικοί κολλητοί, όταν ξαναβρίσκονται μετά από ένα εξάμηνο, είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, υπάρχουν φιλίες που δεν αντέχουν την απόσταση.

Επιτυχίες, αποτυχίες, πολιτικές/ιδεολογικές διαφωνίες, επιλογή συντρόφου, ψέμα, χρήμα, ζήλεια, υπόγειος ανταγωνισμός ή το απεχθέστερο: κάποιος/α αρχίζει να ερωτεύεται τον φίλο/η του και δεν είναι αμοιβαίο, όπως στις ταινίες.

Μέσα στα χρόνια, το δύσκολο είναι να κρατήσεις μια φιλία, όχι να την αφήσεις να ξεθωριάσει. Σε πολλές στιγμές είναι πιο βολικό να μην απαντήσεις στην κλήση ή στο μήνυμα του φίλου που έχεις να δεις καιρό, πείθοντας τον εαυτό σου ότι θα του τηλεφωνήσεις αύριο ή θα ανταποκριθείς αμέσως στο επόμενο μήνυμα. Μερικές φορές, αυτό το άλλο μήνυμα δεν έρχεται ποτέ και το τέλος της φιλίας έρχεται αθόρυβα.

Οι ιστορίες που μας αφηγούνται οι άνθρωποι παρακάτω δεν ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Οι συγκεκριμένες φιλίες διακόπηκαν απότομα, λόγω κάποιου λιγότερο ή περισσότερο δραματικού γεγονότος: το εμβόλιο για τον Covid, ένα «φιλικό» House of Cards σε μεγάλη εταιρεία, απίστευτα τραβηγμένα ψέματα, ζήλεια, λεφτά ή ανεκπλήρωτοι έρωτες οδήγησαν στην οριστική ρήξη με απόφαση της μίας ή και των δύο πλευρών.

Με τον Κώστα κολλήσαμε πολύ γρήγορα στο Πανεπιστήμιο και μείναμε φίλοι για πολλά χρόνια, πριν έρθει η ρήξη. Μόλις αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, εκείνος είχε κάνει ένα αναγνωριστικό πέσιμο προς την πλευρά μου. Εγώ του είχα ξεκαθαρίσει ότι τον βλέπω φιλικά. Μου έκανε πλάκα για κάνα μήνα ότι τον έβαλα στο friend zone, όμως μετά ήρθαμε πολύ κοντά ως φίλοι και έβαλα στον «πάγο» αυτό το περιστατικό.

Εν τω μεταξύ, ο Κώστας τα τρία πρώτα χρόνια του πανεπιστημίου δεν είχε σχέση και όταν άρχισε να βγαίνει με μια κοπέλα, έπεσε με τα μούτρα. Όμως, χάρηκα που επιτέλους θα μπορούσα να του λέω τα γκομενικά μου, χωρίς την παραμικρή υπόνοια ότι μπορεί και να ζηλεύει.

Έξι μήνες μετά, εκείνη τον χωρίζει για κάποιον άλλο και ο πανέξυπνος φίλος μου για να της μπει στο μάτι, της λέει λίγο αργότερα ότι αρχίσαμε να βγαίνουμε και το connection μας είναι απίστευτο. Έβαλε τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια της φιλίας μας, οριστικά. Εννοείται τα ξαναφτιάχνουν, εννοείται η κοπέλα του δεν θέλει να ακούσει ούτε το όνομά μου και δεν την αδικώ.

Ο Κώστας μού εξηγεί τη φάση, μου ζητάει συγγνώμη και σταματάμε να μιλάμε εντελώς για ένα τρίμηνο. Ένα βράδυ βλέπω μήνυμά του. «Μου έχεις λείψει. Της είπα ότι έλεγα ψέματα για σένα, για να την κάνω να ζηλέψει». Υποτίθεται ότι εκείνη δεν είχε πια θέμα μαζί μου.

Συνεχίζουμε να μιλάμε με τον Κώστα μόνο με μηνύματα. Λέμε μαλακίες και γελάμε. Περνάνε δυο-τρεις μέρες και στις δύο το ξημέρωμα χτυπάει το κινητό μου. Απόκρυψη. «Μας παίζει και τις δύο ο Κωστάκης;». Παθαίνω οκτώ εγκεφαλικά. Ψελλίζω «εγώ και ο Κώστας είμαστε μόνο φίλοι». Μετά, από την αμηχανία, με πιάνει νευρικό γέλιο σκεπτόμενη τη γνωστή ατάκα της Τζένης Μπότση για μια χωριάτισσα, σε έναν άλλο Κωστάκη.

Της κλείνω το τηλέφωνο, πάρα πολύ μπερδεμένη και λίγο τρομοκρατημένη μήπως η κοπέλα του φίλου μου αποδειχτεί stalker. Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν ότι ο Κώστας μού είχε πει ψέματα. Του είπα τι έγινε την επόμενη μέρα το πρωί που ήξερα ότι εκείνη θα ήταν στη δουλειά.

Οι συγγνώμες από την πλευρά του συνεχίστηκαν και μου είπε ότι απ’ όταν τα ξανάφτιαξαν, τον πίεζε πάρα πολύ για όλα και μου είπε ψέματα γιατί δεν ήθελε να με χάσει από τη ζωή του. Και μένα μου έλειπε πάρα πολύ, αλλά του απάντησα ότι είναι καλύτερα να μην μιλάμε, τουλάχιστον για ένα διάστημα. Έμοιαζε τρομακτικά πολύ με χωρισμό.

Μετά από μήνες, μαθαίνω από κοινές παλιές παρέες ότι η σχέση τους δεν πάει καθόλου καλά και έχει μπει σε μια on/off λογική. Αυτή τη φορά, του στέλνω εγώ μήνυμα να δω πώς την παλεύει με όλο αυτό. Πρώτη φορά κάνει 48 ώρες να μου απαντήσει. Μου γράφει ότι δεν είναι καλά κι ότι θέλει να βρεθούμε. Όταν του λέω ότι δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, μου απαντάει ότι έχει χωρίσει ξανά και ότι θέλει να απομακρυνθεί οριστικά από εκείνη. Η ηλίθια δέχομαι.

Πηγαίνουμε στο παλιό μας στέκι στα Εξάρχεια κι εκείνος ακολουθεί το ίδιο μοτίβο. Συγγνώμες για τη συμπεριφορά της πρώην του όλο αυτόν τον καιρό κι ενοχές. Σηκώνεται να πάει τουαλέτα. Σκέφτομαι πόσο μου έλειψε να του λέω ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου.

Η νοσταλγία δεν κρατάει πολύ. Χτυπάει μήνυμα στο messenger του. «Μωρό, μην ξεχάσεις να περάσεις από το 24ωρο, γιατί θέλω…» και κάτι οδηγίες από τη δήθεν πρώην. Έκανα αυτό που δεν είχα κάνει για κανένα γκόμενο. Του έψαξα το κινητό. Χρόνια ολόκληρα δεν είχε αλλάξει κωδικό.

Μόνο χωρισμένος δεν ήταν. Εγώ για την κοπέλα του Κώστα ήμουν ο Βάιος και αυτή τη στιγμή έβλεπαν μαζί το ματς της Τότεναμ, όπως πάντα. Όταν γύρισε απ’ την τουαλέτα, δεν ήξερα τι να πω. Δεν ήθελα να μάθει ότι έψαξα το κινητό του.

Του είπα ότι με έχει πιάσει πονοκέφαλος. Είχα αποφασίσει ότι δεν θέλω να είμαι άλλο η κρυφή του φίλη, κυρίως γιατί μου είχε πει ψέματα για δεύτερη φορά. Στο επόμενο μήνυμά του δεν θα του απαντούσα. Πριν φύγω, τον ρώτησα πόσο είναι η Τότεναμ.
- Μαρίλια, 28

Την περίοδο του Covid έγινε μεγάλο ξεκαθάρισμα στις παρέες μου. Κατάλαβα ποιοι είναι οι φίλοι που μπορώ να πάρω τηλέφωνο στις τρεις το ξημέρωμα και να τους πω ότι δεν την παλεύω και με ποιους μας ένωναν μόνο οι έξοδοι. Υπήρξε, όμως κι ένας πρώην καλός μου φίλος, ο οποίος έκανε και είπε πράγματα που ούτε είχα φανταστεί – αν και είχε δώσει δείγματα.

Με τον Π. ήμασταν φίλοι απ’ τα πρώτα χρόνια της σχολής. Είχαμε περάσει και οι δύο κατά λάθος στο Θεολογικό. Μας έδεσε το γεγονός ότι ήμασταν και οι δύο wanna be καλλιτέχνες στην ψυχή. Εκεί γύρω στο πέμπτο έτος, εγώ αποφάσισα να παρατήσω τη σχολή, ο Π. να την τελειώσει.

Μέσα σε έναν χρόνο, άρχισε να αλλάζει αρκετά. Από εκεί που πήγαινε εκκλησία μόνο στην Ανάσταση, άρχισε να πηγαίνει στον Εσπερινό των καθημερινών – όπως έμαθα ότι λέγεται, όταν δεν ξημερώνει εκκλησιαστική γιορτή. Αν και φανταζόταν την απάντηση, μου είχε προτείνει και μένα να ακολουθήσω.

Δεν το έκανα, αλλά προσπαθούσα να σεβαστώ την καινούρια πίστη του. Πολλές φορές άκουγα «θα βγω με τα παιδιά από την Εκκλησία» και προσπαθούσα να μαζέψω το σαγόνι μου απ’ το πάτωμα.

Συνέχιζα όμως να τον βλέπω για καφέδες, να μιλάμε στο τηλέφωνο και να συζητάμε τα νέα μας όπως πάντα, με τη διαφορά ότι υπήρχε για πρώτη φορά ένα θέμα που δεν αγγίζαμε: το πώς άλλαξε τόσο πολύ στάση απέναντι στα πράγματα. Και μάλλον έτσι θα συνέχιζε η φάση, αν δεν είχε έρθει ο Covid.

Η κακή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Ο Π. εξ΄αρχής αρνούνταν πεισματικά να φορέσει μάσκα κι έκανε φασαρία στους ανυποψίαστους υπαλλήλους που του ζητούσαν να βάλει «φίμωτρο», όπως έλεγε. Φυσικά, πίστευε ότι μέσα στην εκκλησία είναι αδύνατο να κολλήσεις κορονοϊό.

Είχαμε 30.000 κρούσματα τη μέρα κι εκείνος φιλούσε κανονικότατα τις εικόνες. Εγώ εκείνη την περίοδο, έβλεπα την κοπέλα μου και 2-3 φίλους αυστηρά. Φοβόμουν να δω τον Π. αλλά και να ήθελα, δεν γινόταν γιατί το social bubble μου θα με έβαζε στην απομόνωση.

Το «κόκκινο πανί», όμως, ήταν το εμβόλιο. Ξημεροβραδιαζόταν σε γκρουπ αντιεμβολιαστών στο Facebook, έκανα το εμβόλιο με το που άνοιξε η πλατφόρμα. Ενώ ήξερε τη θέση μου, μου είχε προτείνει δυο-τρεις φορές να πάμε σε συγκέντρωση αντιεμβολιαστών. Την τελευταία φορά, έγινε ο πρώτος βαρβάτος τηλεφωνικός μας καυγάς. Μου πέταξε ανήκουστες ατάκες που ακούγονταν προβαρισμένες και φορεμένες από τα γνωστά γκρουπ όπως:

«Έκανες το εμβόλιο κι έχασες την Αιώνια Ζωή» ή «ο κορονοϊός είναι απάτη για να ελέγχουν τα πρόβατα». Εννοείται ότι μου απαρίθμησε δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων που δήθεν πέθαναν ξαφνικά μετά τον εμβολιασμό τους, ενώ ήταν υγιέστατοι. Κλείσαμε το τηλέφωνο και πραγματικά δεν πίστευα ότι τα είχα ακούσει αυτά από ένα φίλο μου. Ο Π. μου έκανε καλό – αν δεν υπήρχε θα ζούσα στο echo chamber μου.

Πέρασαν τέσσερις μήνες χωρίς να στείλουμε ούτε ένα μήνυμα. Πριν λίγες μέρες του έστειλα να δω τι κάνει. Υποκριθήκαμε ότι ο καυγάς στο τηλέφωνο δεν συνέβη ποτέ. Κανονίσαμε να βρεθούμε. Έχω κάνει πια τρεις δόσεις εμβολίου, έχω περάσει κορονοϊό, δεν φοβάμαι όπως πριν. Στόχευα σε ένα χαλαρό καφέ, όπου θα λέγαμε τα νέα μας και θα αποφεύγαμε θέματα που κάνουν τζιζ.

Καθόμαστε και πριν προλάβουμε να παραγγείλουμε τον βλέπω να έχει κολλήσει στο κινητό του. Τον ρωτάω τι κάνει. «Προσπαθώ να σε βρω στo Wi-Fi». Μένω. Κάνω μια τελευταία προσπάθεια, εξ΄ αρχής καταδικασμένη: «Έλα ρε μαλάκα, κόψε την πλάκα». Τίποτα.

Ο Π. συνεχίζει να προσπαθεί να με βρει, εμένα «τον μπολιασμένο φίλο του» στα διαθέσιμα δίκτυα Wi-Fi. Έκατσα 20 λεπτά, ήπια μονοκοπανιά τον espresso μου κι έφυγα. Σίγουρα, θα κάναμε ακόμα έστω αραιά και πού παρέα, αν δεν είχε σκάσει ο Covid. Τώρα, αντίο ζωή.
- Νίκος, 26

Όταν είσαι πρωτοετής σε άλλη πόλη, για να βγει όλη η παρέα που σχηματίζεται τις πρώτες μέρες της σχολής, χρειάζεται βανάκι. Δεκαοχτώ χρονών λοιπόν, στο Μαθηματικό του ΕΚΠΑ, χωρίς καθόλου κύκλο στην Αθήνα, ένιωθα ότι δεν είχα και πολλές επιλογές. Γνώρισα κάποια παιδιά, όταν πρωτοπήγα στη σχολή και φτιάχτηκε από μια κοπέλα, ας την πούμε Άννα, μια ομαδική συνομιλία στο Instagram, με τουλάχιστον 15 άτομα.

Ανακουφισμένος που τουλάχιστον θα είχα παρέα να βγαίνω στα μπαρ με τους ναργιλέδες που σιχαίνομαι στου Ψυρρή, δεν το σκέφτομαι περισσότερο. Η Άννα είχε άτυπα αναλάβει τον ρόλο της αρχηγού/διοργανώτριας των εξόδων μας στην πόλη. Ήταν μια κοπέλα πάντα πολύ περιποιημένη που επεδίωκε να είναι το κέντρο της προσοχής.

Όπως συμβαίνει πάντα, γρήγορα ήρθε η διάσπαση αυτής της τεράστιας παρέας. Μέχρι το 2ο εξάμηνο, είχαμε χωριστεί σε υπο-παρέες των τριών-τεσσάρων ατόμων. Σε καμία απ’ αυτές τις παρέες, δεν ήταν ιδρυτικό μέλος η Άννα. Οι περισσότεροι σχολίαζαν αρνητικά το γεγονός ότι μετέφερε πράγματα από τον έναν στον άλλον και μιλούσε διαρκώς για τον εαυτό της. Αφού έχασε τον ρόλο της αρχηγού, επεδίωξε να κάνει πιο στενή παρέα μαζί μου.

Περνούσα καλά μαζί της, αλλά είχα κι εγώ παρατηρήσει τα red flags. Αν μια μέρα, δεν την έπαιρνα τηλέφωνο ή αν έβγαινα με άλλη παρέα από το πανεπιστήμιο, οριακά θα έκανε σκηνή. Μου έστελνε κάτι μηνύματα-σεντόνια για το ότι δεν την υπολογίζω αρκετά, λέγοντάς μου μάλιστα ότι αν δεν ήταν εκείνη δεν θα είχα ούτε μισό φίλο στη σχολή. Η υποτιμητική στάση που κράταγε απέναντι στους περισσότερους –απ’ τους κυριότερους λόγους που οι άλλοι είχαν απομακρυνθεί– άρχισε να με κάνει να νιώθω άσχημα.   

Χωρίς να το κάνω εσκεμμένα, άρχισα να απομακρύνομαι κι εγώ σιγά-σιγά. Δεν είχα διάθεση να τη βλέπω τέσσερις φορές την εβδομάδα, ούτε να μιλάμε καθημερινά στο τηλέφωνο. Όσο πιο πολύ ένιωθε ότι έφευγα απ’ το πεδίο της επιρροής της, τόσο πιο πιεστική γινόταν. Η σχολή έκλεισε για καλοκαίρι κι εγώ πήγα στο νησί απ΄ το οποίο κατάγομαι. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να μην έχω καθόλου νέα της. Έκανα κι εγώ άλλα πράγματα, οπότε δεν πήρα απόσταση.

Τον Σεπτέμβριο, αφού έχω γυρίσει στην Αθήνα, μου στέλνει ένα μήνυμα ότι θέλει να πάμε για καφέ κι ότι επείγει. Βρισκόμαστε και μου ανακοινώνει ότι έχει καρκίνο, ότι το ανακάλυψε λίγο πριν το καλοκαίρι κι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα έκανε θεραπείες. Παθαίνω σοκ. Της λέω πως ό,τι χρειαστεί θα είμαι δίπλα της. Αρχίζω να την παίρνω πρωί και βράδυ τηλέφωνο, προσπαθώ να κανονίζω να βγαίνουμε για καφέ με τα παιδιά απ’ τη σχολή στην περιοχή της, για να μην κουράζεται.

Επιμένω να τη συνοδεύσω κάποια στιγμή στη θεραπεία της. Μου λέει ότι θα ένιωθε πολύ άσχημα, αν με έβαζε σε τέτοια ταλαιπωρία κι ότι δεν χρειάζεται γιατί πηγαίνει με τη μητέρα της. Αυτό συνεχίζεται για ένα δίμηνο. Εκείνη την περίοδο, είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία και είχα μιλήσει στην ψυχολόγο μου για την Άννα.

Εκείνη πρότεινε να μας συστήσει έναν ειδικό ψυχολόγο που ασχολείται με ογκολογικούς ασθενείς. Το είχα πει στη φίλη μου, αλλά εκείνη επέμενε ότι δεν χρειάζεται, αφού έχει εμένα. Όμως, την έβλεπα πολύ διαφορετική από παλιά, δεν είχε άλλους φίλους και είχε κλειστεί πολύ στον εαυτό της.

Παίρνω την απόφαση να μιλήσω με τη μητέρα της για να της συστήσω τον ψυχολόγο. Τηλεφωνώ στο σταθερό του σπιτιού της – πράγμα που δεν έκανα σχεδόν ποτέ – ώρα και μέρα που η Άννα ήξερα ότι θα λείπει, και το σηκώνει η μητέρα της. Μετά τις συστάσεις, της λέω ότι ξέρω έναν πολύ καλό ψυχολόγο ειδικευμένο στην υποστήριξη ασθενών με καρκίνο. Εκείνη κάνει μια μεγάλη παύση και μου λέει:

Η μητέρα της δεν ήξερε τι να πει. Στην αρχή, θύμωσε, νόμιζε ότι είναι scam, μετά ότι της έκανα φάρσα. Με ρώτησε ποιος μου είπε ότι η Άννα είναι άρρωστη. «Η ίδια», της απάντησα. Δεν μου το είπε ξεκάθαρα, αλλά απ’ τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η φίλη μου λέει ένα τέτοιου είδους ψέμα.

Στην αρχή, θύμωσα πάρα πολύ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι η Άννα χρειάζεται επειγόντως βοήθεια από ειδικό. Της έστειλα μήνυμα πως ξέρω ότι δεν είναι άρρωστη και να με πάρει να μιλήσουμε. Με μπλόκαρε από παντού. Με αυτό το μπλοκ, ήταν σαν να μου έφυγε ένα μεγάλο βάρος. Δεν ξαναμιλήσαμε. Από τότε, διαλέγω πολύ προσεκτικά τα άτομα που μπαίνουν στον στενό μου κύκλο.
-Λάμπρος, 26

Γνωριστήκαμε στο πανεπιστήμιο και αφορμή να μιλήσουμε ήταν ότι καπνίζαμε πολύ και οι δύο, οπότε σε κάθε κενό τρέχαμε εκτός σχολής να πάρουμε καφέ και να κάνουμε τσιγάρο. Δέσαμε σαν παρέα αμέσως και μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο επί ώρες, βγαίναμε παντού μαζί και κοιμόμασταν μαζί.

Ο Αντώνης δεν είχε πολλές επαφές με τους γονείς του, επειδή εκείνοι δεν είχαν αποδεχτεί τη σεξουαλικότητά του. Έτσι, πάντα στις γιορτές και τις διακοπές ήμασταν μαζί. Είχαμε γίνει σαν οικογένεια. Επειδή, κανείς από τους δυο μας δεν είχε αδέρφια, βρήκαμε ο ένας τον άλλον. Εκείνος ήταν σαν να απέκτησε μια οικογένεια - βρήκε την αποδοχή σε μένα και τους γονείς μου.

Ήμασταν δεμένη παρέα μαζί και με μια άλλη κοπέλα. Κάθε βράδυ, βγαίναμε οι τρεις μας σε gay μαγαζιά - έναν κόσμο που δεν φανταζόταν ο ίδιος ότι θα γνωρίσει ποτέ. Ζήσαμε πολλές εμπειρίες μαζί, πηγαίναμε εκδρομές και ξενυχτούσαμε πάνω από έναν υπολογιστή, όταν είχαμε εργασίες.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια στιγμή στα Γιάννενα. Είχαμε πάει οι δυο μας για τα Χριστούγεννα και ενώ τυλίγαμε δώρα, μου είπε πως πρώτη φορά ένιωθε ελεύθερος. Η αδυναμία που είχα σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν απερίγραπτη. Ήταν το πρώτο άτομο που άφησα να σταθεί δίπλα μου σε μια κρίση πανικού και ο πρώτος που ήρθε δίπλα μου να με στηρίξει.

Όλα άλλαξαν, όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί σε έναν παιδότοπο. Ήταν υπεύθυνός μου και όλο με έχωνε σε δουλειές, άσε που έκλεβε τα tips από όλο το προσωπικό. Τσακωμοί και ψέματα το ένα μετά το άλλο. Tρία χρόνια μετά, έχασα τον παππού μου. Ο θάνατός του ήταν ο μεγαλύτερος μου φόβος.

Εκείνος δεν με ρώτησε καν πως είμαι με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούσε ο ίδιος να το διαχειριστεί. Μετά από εκατό συγγνώμες ήρθε η επανένωση, αλλά εννοείται ότι τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Όσα προβλήματα είχαμε τα έριχνε στη κοπέλα μου, υποστηρίζοντας ότι εκείνη με απομάκρυνε.

Κάποια στιγμή, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μαζί ένα online κατάστημα κοσμημάτων. Tο κατάστημα ήταν στο όνομα του αγοριού του, ένας κομπλεξικός κακοποιητικός μαλάκας που τον μείωνε λεκτικά επί χρόνια. Όταν άρχισα να του στέλνω τα σχέδιά μου, δεν τα ανέβαζε. Άρχισε να μην μου απαντάει στα τηλέφωνα και στα μηνύματα.

Είχα γενέθλια και δεν πήρα ούτε ένα μήνυμά του. Την επόμενη μέρα, μου τηλεφώνησε να μου ευχηθεί, λέγοντας ότι χθες δούλευε φουλ και δεν πρόλαβε. Εννοείται τσακωθήκαμε και τότε μου είπε ότι ο δικός του με έβγαλε απροειδοποίητα από το μαγαζί, γιατί δεν είχα αρκετά λεφτά να προσφέρω, όπως οι άλλοι. Δεν ξαναμιλήσαμε, όχι για το μαγαζί, αλλά επειδή μου γύρισε την πλάτη τόσες φορές, ενώ εγώ υπήρξα άλλες τόσες εκεί να του κάνω πλάτες.

Πλέον, έχω καταλάβει ότι όλοι μας μπορούμε να αγαπάμε, όχι όμως με τον ίδιο τρόπο ή στον ίδιο βαθμό. Το 100% της δικής του αγάπης ήταν το 20% της δικής μου, γιατί τόσο μπορούσε να δώσει. Πια, μου αρκεί να τον αγαπώ από απόσταση. - Λυδία, 25

Δουλεύω ως υπεύθυνη τμήματος μιας μεγάλης εταιρείας. Έρχεται στο τμήμα μου μια κοπέλα γύρω στα 35, παντρεμένη με παιδάκι, Ελληνίδα που μόλις έχει μετακομίσει από Γαλλία. Αρχίζω και κάνω πολλή παρέα μαζί της και μαθαίνω την ιστορία της. Μου περιέγραφε πόσο δυσκολευόταν οικονομικά, και στη Γαλλία και εδώ, κι ότι έτρωγε βδομάδα ολόκληρη πλιγούρι με κέτσαπ για να τα βγάλει πέρα.

Άρχισα να τη βοηθάω συστηματικά. Όταν πήγαινα σούπερ μάρκετ, πάντα αγόραζα πράγματα για εκείνη και την οικογένειά της – ο άνδρας της άνεργος. Είχα σκοπό να φύγω από την εταιρεία για να πάω σε άλλη δουλειά, οπότε αφιέρωσα μήνες να της μάθω τη δουλειά και την προμόταρα με όλους τους τρόπους για να πάρει τη θέση μου. Έτσι κι έγινε.

Μετά από ένα διάστημα, έρχεται πιο κοντά με τον Β., ο οποίος φαινόταν ότι θέλει να ανέλθει στην εταιρεία. «Παντρεμένοι κι οι δυο, γύρνα σε παρακαλώ η φάση». Αυτός με δύο παιδιά, εκείνη με ένα. Της έχω πει από την αρχή να προσέχει. Ξεκινάνε να βλέπονται κρυφά.

Κάποια στιγμή, βγαίνουμε με τη φίλη μου, τα πίνουμε και μου εξομολογείται ότι είναι πολύ ερωτευμένη κι ότι σκέφτεται να αφήσει τον άντρα της. Τη συμβουλεύω προτού κάνει οποιαδήποτε τέτοια κίνηση, να προσπαθήσει να καταλάβει αν όντως αξίζει για τον Β. να αλλάξει όλη της τη ζωή.

Εκείνη του λέει ακριβώς τι της είπα και τότε ξεκινάει ο «πόλεμος» από την πλευρά του. Προφανώς την επηρέαζε τόσο πολύ που πολύ γρήγορα, ήταν οι δυο τους εναντίον μου. Έμαθα από κοινούς γνωστούς ότι έδωσε 1.000 ευρώ σε ένα άτομο για να με εξαπατήσει και να υπογράψω ένα πλαστό έγγραφο – δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για το απίστευτο περιστατικό.

Αυτό μαθαίνεται κι εγώ παραιτούμαι για λόγους ευθιξίας από τη νέα μου δουλειά. Όμως, δεν σταμάτησαν εκεί. Είχα εξαιρετικές σχέσεις με τον προηγούμενο εργοδότη μου, για τον οποίο δούλευαν ακόμα και οι δύο. Έφτασε στα αυτιά μου ότι προσπαθούσαν να στρέψουν τον ίδιο και τους πρώην συναδέλφους μου εναντίον μου, με απίστευτες συκοφαντίες.

Προφανώς, δεν γνώριζε η «φίλη» μου ότι εγώ το είχα μάθει και με πήρε τηλέφωνο λέγοντάς μου ότι θέλει να συζητήσουμε. Βγαίνουμε για ένα καφέ και αρχίζει να μου λέει τα απίστευτα: ότι θέλει να φτιάξω τη ζωή μου και να χάσω κιλά για να μην ζηλεύω τη σχέση της με τον Β. Με αποκαλεί «κατεστραμμένη» μεταξύ άλλων και μου λέει ότι δεν μπορώ να την καταλάβω κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε παρέα, αν δεν αλλάξω νοοτροπία. Το ανεκδιήγητο είναι ότι εκστομίζει τρομερές προσβολές «για να με βοηθήσει», όπως έλεγε και ξανάλεγε.

Της είπα ότι δεν χρειάζομαι την έγκρισή της για τον τρόπο που ζω κι ότι είναι αχάριστη, γιατί πραγματικά ήμουν ο μόνος άνθρωπος που τη βοήθησε - και οικονομικά και στη δουλειά. Μετά απ’ αυτόν τον καφέ-ναυάγιο δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ.

Ευτυχώς, δεν έχασα πολλά χρόνια μαζί της. Ήταν μια φιλία που ξεκίνησε κι έληξε γρήγορα και άδοξα. «Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος». Αυτό το αρχαίο ρητό είχε κορνιζαρισμένο ο Ανδρέας Παπανδρέου στο γραφείο του. Κάτι θα ήξερε.  - Καλλιόπη, 35

Περισσότερα από το VICE

«Μέσα σε Μισή Ώρα Ήμουν Έτοιμη» - Το Ταξίδι της Λιάνας από την Ουκρανία στην Ελλάδα με το Έξι Μηνών Μωρό της

Φωτογραφίες: Σινεμά στο Λβιβ Έχει Μετατραπεί σε DIY Κέντρο Εκπαίδευσης για Όσους Θέλουν να Πολεμήσουν

Ψυχολογικό Test: Βλέπεις Αυτήν τη Γάτα να Ανεβαίνει ή να Κατεβαίνει τις Σκάλες;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.