«Ασθενείς που Ουρλιάζουν Κλειδωμένοι σε Δωμάτια» - Η Ζωή σε μια Ψυχιατρική Πτέρυγα

Προειδοποίηση περιεχομένου: ψυχική δυσφορία, τραύμα, διατροφικές διαταραχές, κακοποίηση εαυτού και αυτοκτονία.

Αλλά αν είσαι ένας από τους 50.893 στη Βρετανία που μπήκαν σε ψυχιατρικά νοσοκομεία με τον Νόμο Ψυχικής Υγείας, μεταξύ 2019 και 2020;

Η 19χρονη Sedona δεν επιτρεπόταν να βγει από το δωμάτιό της στο νοσοκομείο, για δύο εβδομάδες ,αφότου ήρθε σε επαφή με τον ιό και έπρεπε να κάνει αυτοπεριορισμό για έξι μέρες κάθε φορά που επέστρεφε στη μονάδα της (την ψυχιατρική πτέρυγα) από τα Επείγοντα όταν είχε χρειαστεί ιατρική φροντίδα. Πάσχει από ανορεξία και οριακή διαταραχή προσωπικότητας, και δεν είναι σε θέση να γυρίσει σπίτι, μια απόφαση που δεν ήταν πια δική της όταν κλείστηκε στο νοσοκομείο με βάση τον νόμο.

«Στην παλιά μου μονάδα, μου έφερναν τα γεύματα στο δωμάτιό μου και έπρεπε να τα τρώω στο κρεβάτι και ήταν πολύ δύσκολο. Στην τωρινή μου μονάδα έπρεπε να μένω στο δωμάτιό μου και το προσωπικό που έμπαινε, φορούσε προστατευτική στολή. Με είχαν αναλάβει δύο μέλη του προσωπικού λόγω υψηλού κινδύνου. Ήταν καλό διότι είχα ανθρώπους να μιλάω».

Για νοσηλευόμενους με διατροφικές διαταραχές, οι ώρες των γευμάτων σε διαφορετικά περιβάλλοντα μπορεί να προκαλούν μεγάλη δυσφορία. Η ανορεξία της Sedona σημαίνει ότι μπορεί να φάει άνετα μόνο στην τραπεζαρία. «Έτσι λοιπόν, δεν μου δόθηκε φαγητό από το στόμα όσο ήμουν σε καραντίνα. Σιτιζόμουν στο κρεβάτι με ρινογαστρικό σωλήνα, κάτι που δεν ήταν καθόλου πρακτικό και στο τέλος ήταν τραυματική εμπειρία».

Όταν ανακοινώθηκε το lockdown τον Μάρτιο του 2020, η Sedona βρισκόταν σε κώμα στην εντατική μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας λόγω του άγχους της πανδημίας. Από τότε είναι στο νοσοκομείο και λέει «Έχω δει πτέρυγες να μπαίνουν σε καραντίνα, ασθενείς που ουρλιάζουν κλειδωμένοι στα δωμάτιά τους επειδή δεν έκαναν αυτοπεριορισμό, οικογένειες να μη συμμετέχουν πια στην ανάρρωση, προσωπικό να φοράει στολές, διαρκή τεστ και πτέρυγες να αποκτούν τελείως κλινική όψη».

Ενώ δεν είναι ασυνήθιστο να κυλήσεις ξανά ενώ αναρρώνεις, η Sedona πιστεύει ότι ο αυτοπεριορισμός στο νοσοκομείο ευθύνεται για την επιπλέον δυσφορία σε ό,τι αφορά την ψυχική της υγεία: «Την πρώτη φορά που έπρεπε να μπω σε καραντίνα, το μυαλό μου πήρε φωτιά από τη διαταραχή μετατραυματικού στρες. Από τα μεγαλύτερα triggers μου είναι να είμαι κλειδωμένη ή παγιδευμένη σε ένα δωμάτιο».

Εκτός από την αναστάτωση που προκαλούσαν οι περιορισμοί στους ασθενείς, ήταν πολύ δύσκολα και για το προσωπικό ενώ έπρεπε να συνεχίσει να παρέχει φροντίδα. «Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να προσπαθείς να βρεις ισορροπία», λέει μια βοηθός σε μια πτέρυγα οξείας ψυχικής υγείας στα βόρεια της Αγγλίας.

«Οι ασθενείς ενδέχεται να έχουν σύγχυση ή να έχουν επιθετικές και προκλητικές συμπεριφορές. Έχουν έρθει στο νοσοκομείο για στήριξη και είναι αντιπαραγωγικό να είναι μόνοι στο δωμάτιό τους», εξηγεί. «Ταυτόχρονα, το προσωπικό και οι άλλοι ασθενείς πρέπει να προστατευθούν από τη μόλυνση. Μοιάζει αδύνατον να παραμείνουν όλοι ασφαλείς και να τους φροντίζεις ψυχικά και σωματικά».

Η Paige λέει πως αρχικά στον αυτοπεριορισμό ένιωθε «κλειστοφοβικά και παγιδευμένη. Αυξήθηκαν οι αντιδράσεις μου που προκαλούνταν από τραύμα». Όπως η Sedona, η Paige επίσης νοσηλεύεται αναγκαστικά στο νοσοκομείο τον τελευταίο χρόνο λόγω μιας διατροφικής διαταραχής. Νιώθει ότι η καραντίνα πυροδότησε τον διαταραγμένο τρόπο σκέψης της και επηρέασε την ανάρρωσή της. Μεγάλο μέρος της προόδου ανατράπηκε και χρειάστηκε έντονη παρέμβαση για να έχει επαρκή σίτιση.

Η Paige επίσης δεν μπορούσε να δει την οικογένεια της για πάνω από πέντε μήνες - που λέει πως ήταν ό,τι πιο δύσκολο έχει περάσει καθώς δεν ήταν καλά και δεν μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι χωρίς αναπηρική πολυθρόνα. «Ακόμα κι όταν εφαρμόστηκαν οι επισκέψεις με αποστάσεις στον κήπο, το να ζητήσω από τους γονείς μου που δουλεύουν να ταξιδέψουν από την άλλη άκρη της χώρας για να σταθούν στην άλλη πλευρά του κήπου για 90 λεπτά, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να κάνω».

Παρόλα αυτά, η Paige λέει ότι νιώθει ασφαλής και συμπληρώνει ότι «είναι προφανές ότι το προσωπικό κάνει πολλή δουλειά για να εφαρμόζει τα μέτρα όσο πιο γρήγορα γίνεται», αλλά υπάρχει «μια κοινή αίσθηση ότι το σύστημα ψυχικής υγείας έχει ξεχαστεί». Μίλησα με τους διευθυντές που δεν ήξεραν τι πολιτικές να εφαρμόσουν ως προς τον κορονοϊό, «επειδή δεν υπήρχε κάτι να ακολουθήσουν. Σε οποιοδήποτε πλαίσιο φαίνεται να υπάρχει σύγχυση για τους κανόνες που αφορούν τον κορονοϊό.

«Κόπιασα πολύ για να έχω περιορισμένη πρόσβαση στο δωμάτιο και στο μπάνιο μου αλλά δεν ήμουν έτοιμη για πλήρη πρόσβαση. Όταν μπήκα στην απομόνωση, ήμουν όλη μέρα στο δωμάτιό μου, χωρίς επιτήρηση την περισσότερη ώρα. Αυτό σημαίνει ότι κύλησα σε διάφορες ανθυγιεινές συμπεριφορές που με πήγαν πίσω στην ανάρρωση».

Στις πτέρυγες διατροφικών διαταραχών, οι ασθενείς συνήθως έχουν τη στήριξη καλά εκπαιδευμένου προσωπικού μετά τα γεύματα, σε χρόνο προστασίας ή επιτήρησης, καθώς τότε το άτομο νιώθει την περισσότερο δυσφορία. H Vicky εξηγεί: «Είχαμε ατομική στήριξη στα γεύματά μας και στον χρόνο προστασίας μετά. Συχνά, επειδή το εκπαιδευμένο προσωπικό ήταν στην τραπεζαρία, μας άφηναν ανεκπαίδευτο προσωπικό και αυτό ήταν δύσκολο αλλά αναπόφευκτο».

Οι ασθενείς και το προσωπικό φοβούνται. «Νιώθω ανασφαλής όταν είμαι σε απομόνωση», λέει η Vicky. «Όταν έκανα επικίνδυνα πράγματα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι δίσταζαν να παραβούν την απόσταση για να με δέσουν κι αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές είχα καταστροφικές συμπεριφορές χωρίς στήριξη».

Η Vicky, επίσης, μου είπε ότι πέρασε την πιο τραυματική της εμπειρία όταν χτύπησε ένας συναγερμός πυρκαγιάς αργά τη νύχτα και την έκλεισαν στο δωμάτιό της. Το νοσοκομείο είχε ένα εξατομικευμένο πλάνο για να παραμένει η Vicky ασφαλής κατά τη διάρκεια των συναγερμών πυρκαγιάς, αλλά η απομόνωση σήμαινε πως δεν ακολουθήθηκε το πλάνο. «Δεν μου είπαν τι να έκανα σε αυτή την περίπτωση, αλλά αντιδρώ πολύ άσχημα στους συναγερμούς πυρκαγιάς».

Ισχυρίζεται ότι το προσωπικό είναι εξαιρετικό, καθώς υπάρχουν τόσο λίγοι εργαζόμενοι που συχνά φοβούνται για την υγεία τους ή ότι θα κολλήσουν τις οικογένειές τους, «αλλά πάντα είναι υποστηρικτικοί και αφοσιωμένοι». Συμπληρώνει, ωστόσο, «μακάρι το νοσοκομείο να είχε περισσότερο καθοδήγηση από την αρχή επειδή φαινόταν σαν να τα έβρισκε όλα στην πορεία».

Περισσότερα από το VICE

Περάσαμε Έναν Μήνα σε Κλειστά Φόρουμ Ελλήνων Αντιεμβολιαστών και Υποστηρικτών του Τραμπ

Η Ραφαέλα Επέστρεψε στη Συγγρού μες στην Πανδημία για Βιοποριστικούς Λόγους

Designer Νερό, Σπέρμα Αλόγου και Άλλα Εξωφρενικά Ακριβά Υγρά

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.