Πώς Είναι να Είσαι Κλεπτομανής

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Είμαι στο Βατικανό και κοιτάω έναν άλλον πίνακα της Σταύρωσης. Επίσης χώνω σιγά-σιγά ένα επιχρυσωμένο στυλό αξίας 34 δολαρίων στο μανίκι μου και το αφήνω να πέσει μέσα στο κάτω μέρος του μπουφάν μου. Εξαφανίζεται μέσα σε μια από τις υπερφουσκωμένες τσέπες μου και αυξάνει το σύνολο του κομποδέματός μου σε περίπου 143 δολάρια Καθολικών μπιχλιμπιδιών.

Για μένα δεν σημαίνουν κάτι. Απλά είναι ένα σύνολο κλεμμένων αντικειμένων που θα προστεθούν σε μια συλλογή με πράγματα από αεροδρόμια, πολυκαταστήματα, βιβλιοθήκες και είδη δώρων σε όλο τον κόσμο: άχρηστα καλούδια που χωρούν σε τσέπες και τα οποία απλώς δεν μπορώ να μην πάρω.

Γνέφω στην καλόγρια πίσω από το ταμείο καθώς φεύγω.

Διαγνώστηκα με κλεπτομανία όχι πολύ καιρό μετά από άλλες διαγνώσεις που έγιναν τελικά η ταυτότητά μου: χρόνια κατάθλιψη, διαταραχή γενικευμένου άγχους, διπολική, οριακή διαταραχή προσωπικότητας, χρόνιος πόνος κ.α. Από όλα όσα έχω, πάντα θεωρούσα το καταναγκαστικό κλέψιμο το λιγότερο ανησυχητικό. Το κάνω από τότε που ήμουν πολύ νέος. Στο παρελθόν είχα ενοχές κάθε φορά που το έκανα, αλλά αυτό σταμάτησε όταν ήμουν έφηβος.

Πολλοί κλεπτομανείς μιλούν για τον εθισμό με την «έξαψη» της κλοπής. Η ασθένεια συνδέεται πολύ συχνά με την σοβαρή κατάθλιψη. Είναι ένας τρόπος απλά να βγεις από την απάθεια. Εν μέρει, όπως και σε κάθε άλλη ψυχική νόσο, η αιτία και το «συναίσθημα» έχουν διάφορες μορφές και σχήματα. Στη δική μου περίπτωση είναι επίσης ένα κομμάτι της μανιακής μου πλευράς. Το νιώθω σαν ένα σκοτεινό πράγμα που με ελέγχει και σηματοδοτεί το ότι είμαι ζωντανός.

Ο Oliver Twist μου άφησε ανεξίτηλο σημάδι όταν ήμουν 8 ετών (τα βιβλία καταστρέφουν ζωές!). Πάντα ήθελα να μιμηθώ τον έξυπνο απατεώνα Artful Dodger και τον πονηρό κλεπταποδόχο Fagin. Το αριστούργημα Pickpocket του Robert Bresson ξεκινάει με μια αργή εξέταση της ρευστότητας και της δεξιότητας που συνοδεύει τις μικροκλοπές. Η απατηλή φύση της μικροκλοπής και το περίεργο αίσθημα της ικανοποίησης που έρχεται όταν καταφέρνεις να εξαφανίσεις κάτι μπροστά σε ένα ανυποψίαστο κορόιδο.

Ξέρω ότι σκέφτεστε πως ψάχνω τρόπους να διανοητικοποιήσω τα μικροαδικήματα, αλλά δεν γαμιέται. Υπάρχει κάτι που σε ικανοποιεί βαθιά όταν αισθάνεσαι πως κάνεις παράβαση. Διατρέχει γαργαλώντας τα τόσο φθαρμένα νευρωνικά δίκτυά μου από την κατάθλιψη και το άγχος. Η ικανοποίηση δεν είναι το αίσθημα αυταρέσκειας αλλά ένα ρίγος που το νιώθω σωματικά – ένα βαθύ γαργαλητό που είναι δύσκολο να εξηγήσω ή να παρομοιάσω.

Εξακολουθεί να με σοκάρει όταν οι άνθρωποι αντιδρούν τόσο αρνητικά στο ότι κλέβω. Η πιο συνηθισμένη αντίδραση είναι τύπου «θα καταστρέψεις τη ζωή σου, και τι θα γίνει εάν σε πιάσουν;». Όμως δεν με έχουν πιάσει ποτέ και μέρος του τρόμου/της ομορφιάς της ψυχικής ασθένειας είναι η απόλυτη σχέση με παρωπίδες που αναπτύσσεις με τον κίνδυνο. Το να με πιάσουν, δεν περνάει καν από το μυαλό μου.

Επιπλέον, επιλέγω τους στόχους μου. Ακόμα και πριν τα φάρμακα να με βοηθήσουν να το ελέγξω, ακολουθούσα κανόνες. Ποτέ μην κλέβεις από μικρές επιχειρήσεις, φίλους, ιδιώτες. Μην παίρνεις τίποτα που να έχει συναισθηματική αξία ή οτιδήποτε δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Βάλε μέ σε ένα αεροδρόμιο, ίδρυμα ή κάπου κεντρικά όμως και θα τρελαθώ από ενθουσιασμό.

Κάποτε έκλεψα το φορτίο ενός βαν που ήταν γεμάτο με διακοσμητικά μαξιλαράκια, τα οποία ανήκαν σε καζίνο. Το έκανα από άχτι και πλήξη συγχρόνως. Τα πήρα, πετώντας τα πάνω από το φράχτη, κοντά στο μπαρ της πισίνας και μέσα στο σαραβαλιασμένο Mitsubishi φορτηγάκι μου. Η μαμά μου λατρεύει εκείνα τα μαξιλάρια. Μισώ τα καζίνο. Όλα λοιπόν ήταν σούπερ.

Για ένα μικρό διάστημα, έκλεβα επίσης γλάστρες με φυτά από μπαρ και εστιατόρια. Έχω μια ωραία μικρή συλλογή από βότανα και παχύφυτα που προέρχονται από τα καλύτερα εστιατόρια του Περθ.

Χάρη σε όλες τις άλλες ψυχικές ασθένειές μου, δεν με ενοχλούν και τόσο οι τύψεις. Όταν ζεις σε μια διαρκή κατάσταση άγχους που σε ακρωτηριάζει, είναι δύσκολο να σταματήσεις και να πεις «Χριστέ μου, ίσως δεν θα έπρεπε να πάρω όλα εκείνα τα καλύμματα τηλεφώνου από το Dick Smith…Ωχ, Θεέ μου, ελπίζω να μην είμαι η αιτία που κλείνουν!».

Ο εγκέφαλός σου δεν κάνει τέτοιου τύπου καθαρές σκέψεις. Εξακολουθώ όμως να νιώθω τύψεις για τότε που κατά λάθος έσκασα το μπαλόνι για τα 80ά γενέθλια της γιαγιάς μου. Αυτό συνέβη πριν από 20 χρόνια και είναι σύμφωνα με όλους όσοι ήταν εκεί εκείνη ημέρα, μια ψευδής ανάμνηση. Δεν συνέβη ποτέ. Όμως αυτό είναι που αντιμετωπίζω.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ουσιαστικά σταμάτησα να κλέβω γιατί πήρα πιο ισχυρή φαρμακευτική αγωγή. Αλλά τον περασμένο Σεπτέμβριο έκοψα το δηλητήριο Α και πήρα το δηλητήριο Β. Τότε, μαζί με την ταχεία απώλεια βάρους και την ανεξέλεγκτη καύλα, άρχισα να κλέβω πάλι.

Από τον Σεπτέμβριο, έχω κλέψει γραφική ύλη αξίας 426 δολαρίων (373,5 ευρώ) από μία αλυσίδα εφοδιασμού γραφείων (κυρίως σημειωματάρια με χνουδωτό ύφασμα που δίνει την αίσθηση μαλακού δέρματος –άντε γαμηθείτε, 50 δολάρια το ένα!). Διατηρώ αρχείο των όσων κλέβω στο τηλέφωνό μου – από πού είναι και πόσο στοιχίζει. Στην πρόσφατη διαμονή μου στην Ευρώπη για έξι εβδομάδες, έκλεψα νερό και σάντουιτς από διάφορα αεροδρόμια αξίας 94 δολαρίων (82,4 ευρώ), αντικείμενα από τα καταστήματα δώρων σε μουσεία αξίας 255 δολαρίων (223,6 ευρώ), εμφιαλωμένο νερό αξίας 36 δολαρίων (31,5 ευρώ) και ομοιώματα της Καινής Διαθήκης από το κατάστημα δώρων του Βατικανού αξίας 143 δολαρίων (125,4 ευρώ).

Έκλεβα από την Καθολική Εκκλησία. Θεωρούσα πώς έτσι έπαιρνα πίσω τα χρήματα που με φορολογούσαν για όλες εκείνες τις έρευνες που έκανε το κράτος για τα σεξουαλικά εγκλήματα των Καθολικών ιερέων και τα οποία έκρυβαν από την κοινή γνώμη όλα αυτά τα χρόνια. Καλύτερα να μπουν στις τσέπες μου παρά στις τσέπες των συνηγόρων του καρδινάλιου Pell.

Άλλωστε δεν είναι δικό τους το παραμύθι της συγχώρεσης;

Περισσότερα από το VICE

Γιατί η Γενιά μου Βαριέται που Ζει;

Τι να Κάνεις αν σε Καλέσουν σε Συνέντευξη για Δουλειά

Πώς Πραγματοποίησα την Ερωτική μου Φαντασίωση σε Ένα Χαμάμ στην Ελλάδα