Πότε και Πώς θα Σταματήσει η Βία των Όπλων στην Αμερική;

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Νωρίτερα αυτόν το μήνα, ένας 26χρονος φοιτητής, σε ένα κολέγιο του Όρεγκον, πυροβόλησε θανάσιμα εννέα άτομα και τραυμάτισε ακόμα εννέα στην πανεπιστημιούπολη. Αμέσως μετά, ο εκτελεστής αυτοκτόνησε. Αυτό που ακολούθησε ήταν, δυστυχώς, η γνωστή ιστορία: ο Πρόεδρος εκφώνησε ομιλία σε εθνικό επίπεδο, οι Δημοκρατικοί δεσμεύτηκαν να περάσουν ολοκληρωμένο νομοσχέδιο για τον έλεγχο των όπλων, οι Ρεπουμπλικανοί -οι οποίοι εξακολουθούν να είναι γενικά αντίθετοι στην επέκταση της Medicaid- επέμειναν ότι η φροντίδα της ψυχικής υγείας θα είχε αποτρέψει την επίθεση με όπλο και, φυσικά, κάποιοι βρήκαν τρόπους να στρέψουν τη συζήτηση μακριά από δημοφιλείς μεταρρυθμίσεις όπως ο καθολικός έλεγχος ιστορικού παράδοξων προτάσεων, για παράδειγμα ο εξοπλισμός των δασκάλων με όπλα των ή γιατί δεν θα συνέβαινε το Ολοκαύτωμα εάν οι Εβραίοι είχαν περισσότερα όπλα.

Την περασμένη εβδομάδα, τα μέσα ενημέρωσης εθνικής εμβέλειας αναφέραν ακόμα δύο επιθέσεις σε πανεπιστημιουπόλεις, μία στην Αριζόνα και άλλη μια στο Τέξας. Ωστόσο, τα ίδια μέσα ενημέρωσης έδωσαν ελάχιστη ή καθόλου προσοχή στις δύο μαζικές επιθέσεις που έγιναν τον Οκτώβριο στη Βαλτιμόρη - στις 2 Οκτωβρίου, πέντε άνθρωποι πυροβολήθηκαν κοντά σε εμπορικό κέντρο και αρκετές μέρες αργότερα, ακόμα πέντε άτομα πυροβολήθηκαν κοντά σε δημοτικό σχολείο.

Αυτή η διαφορά στην κάλυψη των γεγονότων δείχνει πώς μερικές υψηλού προφίλ επιθέσεις μπορούν να κυριαρχήσουν στον διάλογο για τους θανάτους από όπλα, με επιβλαβείς τρόπους, καθώς το κοινό εστιάζει σε ακραία γεγονότα αντί στις καθημερινές τραγικές αυτοκτονίες, ανθρωποκτονίες και ατυχήματα που συνδέονται με τη χρήση πυροβόλου όπλου.

«Η επίθεση στο Όρεγκον ταιριάζει σε ένα μοτίβο ένοπλης βίας που ακόμα μας σοκάρει. Η mainstream μεσαία τάξη της Αμερικής μπορεί να κάνει εικόνα το ότι θα μπορούσε να βρίσκεται εκείνη σε μια αίθουσα του κοινοτικού κολεγίου στο Όρεγκον ή σε ένα σινεμά στο Κολοράντο ή σε ένα δημοτικό σχολείο στο Κονέκτικατ», έγραψε η συντακτική επιτροπή της εφημερίδας Baltimore Sun. «Όμως, όταν συμβαίνει στη γωνιά του δρόμου στη Βαλτιμόρη, εμείς -ακόμα και πολλοί από εμάς που ζούμε εδώ- είμαστε έτοιμοι να το αποσιωπήσουμε. Η αντίληψη ότι αυτά είναι πράγματα που συνέβησαν σε κάποιον άλλον, ίσως και σε κάποιον που τα άξιζε, έχει πλέον ριζωθεί τόσο βαθιά μέσα μας».

Το 2013, άρχισε να λειτουργεί το project πληθοποριστικής βάσης δεδομένων Mass Shooting Tracker, που αναφέρει ότι το 2015 έχουν σημειωθεί 9 μαζικές επιθέσεις στη Βαλτιμόρη, 13 στο Σικάγο, 6 στο Ντιτρόιτ, 5 στο Σεντ Λούις, 3 στο Λος Άντζελες και 4 στη Φιλαδέλφεια. Η βάση δεδομένων ορίζει ως «μαζική επίθεση» κάθε περιστατικό όπου πυροβολούνται 4 ή περισσότερα άτομα (άλλοι οργανισμοί ορίζουν ως μαζικές εκτελέσεις τα περιστατικά όπου έχουν σημειωθεί τουλάχιστον 4 θάνατοι, καθώς βασίζονται στον ορισμό που δίνει το FBI στη «μαζική δολοφονία»).

Η Shira Goodman, διευθύνουσα σύμβουλος της ομάδας υπέρ του ελέγχου των όπλων CeasefirePA, λέει ότι μπορεί να είναι ιδιαιτέρως δύσκολο να αγνοήσει ή να υποβαθμίσει κανείς τις εμπειρίες οικογενειών που ζουν σε αστικές κοινότητες οι οποίες μαστίζονται από το έγκλημα . «Η βία των όπλων που βιώνουν αναγράφεται στις πίσω σελίδες της έκθεσης ή στην Ενότητα Β' και είναι απλώς μερικές γραμμές. Ωστόσο, για εκείνες τις οικογένειες, οι ζωές τους έχουν αμετάκλητα αλλάξει και καταστραφεί», λέει.

Η Goodman προσθέτει ότι πιστεύει πως οι μαζικές επιθέσεις που τραβούν την προσοχή σε εθνικό επίπεδο λειτουργούν ως σημαντικές «εκπαιδευτικές στιγμές» και βοηθούν εκείνους που δεν ζουν στις κοινότητες που επηρεάζονται άμεσα να συμμετέχουν. «Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπαίνουν σ' αυτό για διαφορετικούς λόγους, γεγονός που είναι καλό. Αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι εργαζόμαστε σε όλα τα μέρη της χώρας, είτε είναι πόλεις, είτε προάστια, ή αγροτικές περιοχές - η ένοπλη βία είναι, πράγματι, αμερικανικό πρόβλημα».

Για τους ειδικούς δημόσιας πολιτικής, ωστόσο, το γεγονός ότι οι συζητήσεις σε εθνικό επίπεδο γύρω από το θέμα της ένοπλης βίας φαίνεται ότι αναζωπυρώνονται μόνο μετά από μαζικές επιθέσεις (δεν υπολογίζονται εκείνες σε πόλεις όπως η Βαλτιμόρη, η Φιλαδέλφεια και το Σικάγο φυσικά) είναι απίστευτα απογοητευτικό. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Αμερική από πυροβολισμούς, ανθρωποκτονίες και αυτοκτονίες, ενώ οι μαζικές επιθέσεις ευθύνονται μόνο για ένα κλάσμα αυτών των θανάτων.

Στην πραγματικότητα, ένα διευρυνόμενο τμήμα έρευνας δείχνει ότι το είδος των μαζικών επιθέσεων που γίνονται πρωτοσέλιδο είναι στατιστικές εκτροπές. Σε πολλές από αυτές τις υποθέσεις φαίνεται να εμπλέκονται νεαροί, ψυχικά άρρωστοι, περιθωριοποιημένοι λευκοί άνδρες που εξαπολύουν την οργή τους σε τυχαίους πολίτες. Όμως, μελέτη που δημοσιεύτηκε αυτήν τη χρονιά, στην επιθεώρηση American Journal of Public Health, επισημαίνει ότι «είναι εκπληκτικά μικρό το ποσοστό αποδεικτικών στοιχείων που στηρίζει την άποψη ότι τα διαγνωσμένα με ψυχική νόσο άτομα είναι πολύ πιο πιθανό να διαπράξουν ένοπλα εγκλήματα συγκριτικά με οποιονδήποτε άλλον». Η μελέτη επικαλείται παλιότερη έρευνα, που δείχνει πως περίπου το 85% των πυροβολισμών συμβαίνει εντός των κοινωνικών δικτύων και πως μόνο το 3-5% αυτών συνδέεται με ψυχικά άρρωστους σκοπευτές. Όπως το θέτουν οι δύο συντάκτες της μελέτης Jonathan M. Metzl και Kenneth T. MacLeish, «οι άνθρωποι είναι πολύ πιο πιθανό να δεχθεί σφαίρα από συγγενείς, φίλους, εχθρούς ή γνωστούς παρά από μοναχικούς, βίαιους ψυχοπαθείς».

Το παραπάνω γεγονός θέτει το ερώτημα: εάν οι ψυχικά άρρωστοι μοναχικοί τύποι δεν είναι το μόνο πρόβλημα και οι μαζικές εκτελέσεις δεν είναι η αιτία των περισσοτέρων θανάτων από όπλο, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η μάστιγα της βίας;

«Μπορούν οι νόμοι για τα όπλα να αντιμετωπίσουν τις μαζικές εκτελέσεις; Ειλικρινά, δεν έχουμε τα καλύτερα δεδομένα για να απαντήσουμε το ερώτημα οριστικά και με επιστημονικό τρόπο», λέει ο Daniel Webster, διευθυντής του κέντρου Johns Hopkins Center for Gun Policy and Research. Τέτοιες εκτελέσεις συμβαίνουν πολύ σπάνια για να υπάρξει αξιόπιστη στατιστική μοντελοποίηση. Ρωτάμε: θα μπορούσε αυτό να είχε αποτρέψει τον εκτελεστή του Όρεγκον; Μάλλον πρόκειται για ενδιαφέρουσα ερώτηση που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, αλλά πόσο σχετικό είναι αυτό με τους 33.000 που δολοφονήθηκαν και τους 75.000 που νοσηλεύονται κάθε χρόνο μετά από πυροβολισμούς;

Ενώ ο Webster και άλλοι ειδικοί τείνουν να συμφωνήσουν πως η διεύρυνση της πρόσβασης στη φροντίδα ψυχικής υγείας είναι μία σημαντική επιτακτική ανάγκη για το κοινό καλό, που θα οδηγήσει και στη δραματική μείωση της ένοπλης βίας, δεν συνάδει με τα αποδεικτικά στοιχεία.

Σύμφωνα με τον Webster, ένα πιο κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα μπορούσαμε να περάσουμε νομοσχέδιο για διευρυμένους ελέγχους ιστορικού επί των πωλήσεων, μια πολιτική που το 85% των Αμερικανών υποστηρίζει, συμπεριλαμβανομένων 88% των Δημοκρατικών και 79% των Ρεπουμπλικανών. «Ο Ben Carson και όλοι οι Ρεπουμπλικανοί υποψήφιοι μιλάνε πολύ για αυτό το θέμα με έναν τρόπο που είναι εντελώς αποσυνδεδεμένος από το πολύ, πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα της ένοπλης βίας», προσθέτει ο Webster, αναφερόμενος στον ισχυρισμό του Carson ότι οι ναζιστικοί νόμοι για τον έλεγχο των όπλων έστρωσαν το δρόμο για τη Γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης. «Εκείνοι που δεν θέλουν να εξοργίσουν το lobby υπέρ των όπλων αλλάζουν το θέμα».

Με άλλα λόγια, κάθε φορά που οι Αμερικανοί συζητάνε για την απόσυρση των όπλων από το κοινό ή για φευγάτες προτάσεις, όπως ο εξοπλισμός συνηθισμένων ανθρώπων με όπλα ώστε να αποφευχθούν οι μαζικές τραγωδίες, χάνουν το νόημα των θεμιτών προτάσεων που θα μπορούσαν να χαίρουν δικομματικής στήριξης.

Ο Mark Kleiman, καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες, ο οποίος εστιάζει στη χρήση των ναρκωτικών και την πολιτική έλεγχου του εγκλήματος, λέει ότι είναι πλέον ανυπόμονος με όλο αυτόν τον διάλογο σχετικά με τον έλεγχο των όπλων. Αυτό που προκύπτει είναι ότι οι μισές αυτοκτονίες στις ΗΠΑ, όπως υποστηρίζει ο Kleiman, διαπράχτηκαν ενώ τα άτομα που τις διέπραξαν ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ. Η έρευνα διαπιστώνει ότι ο κίνδυνος της ανθρωποκτονίας, της αυτοκτονίας και του βίαιου θανάτου, αυξάνεται σημαντικά με την κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε συνδυασμό με τη χρόνια, μεγάλη κατανάλωση.

Για τη μείωση των ετήσιων αυτοκτονιών, ο Kleiman υποστηρίζει την αύξηση του φόρου για τα αλκοολούχα ποτά, καθώς η δηλητηρίαση από το αλκοόλ είναι πολύ μεγαλύτερος παράγοντας κινδύνου για την πρόκληση βίας από ό,τι οι ψυχικές νόσοι. Εκείνοι που πίνουν πολύ, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στη βία, καταναλώνουν περισσότερα από 4-5 αλκοολούχα ποτά. Διπλασιάζοντας τον φόρο οινοπνεύματος, σύμφωνα με τον Kleiman, θα μπορούσαμε να μειώσουμε κατά 3% το ετήσιο ποσοστών των δολοφονιών. Ο τριπλασιασμός του, θα στοίχιζε στον μέσο καταναλωτή αλκοόλ λιγότερο από 20 cents την ημέρα και θα μπορούσε να μειώσει κατά 6% το ποσοστό. «Πρόκειται για 800 ανθρωποκτονίες ετησίως που δεν θα είχαμε», λέει ο Kleiman.

Ενώ ο Οbama πίεσε για αύξηση της χρηματοδότησης για τη σχετική με τα όπλα έρευνα, μετά τη σφαγή του Sandy Hook το 2012, υπάρχουν ακόμα τεράστια κενά στα δεδομένα όσον αφορά τους θανάτους από όπλα. Απαγόρευση σε ομοσπονδιακή χρηματοδοτούμενη έρευνα για τα πυροβόλα όπλα, για την υλοποίηση της οποίας πίεζε η NRA το 1996, έχει περιορίσει σε μεγάλο βαθμό το πλήθος των μελετών που διεξάγονται γύρω από τα όπλα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η απαγόρευση προκάλεσε «παγωμάρα», όχι μόνο στην πολιτεία και τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες αλλά και τους ακαδημαϊκούς ερευνητές.

Η Washington Post ανέφερε τον Ιανουάριο, ότι πολλές ιδιωτικές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις έχουν επίσης αποφύγει να χρηματοδοτήσουν ερευνητικές προτάσεις που έχουν σχέση με τα όπλα.

Ρώτησα τον Kleiman εάν πίστευε ότι έχουμε σημείωση κάποια πρόοδο στον εθνικό διάλογο από το Sandy Hook, τον Δεκέμβριο του 2012. «Όχι, δεν πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει», είπε. «Δεν πρόκειται για ένα θέμα που θα διαλύσει την πόλωση. Το να είσαι υπέρ του ελέγχου των όπλων είναι θέση των Δημοκρατικών και κατά αυτού των Ρεπουμπλικανών».

Ο Kleiman λέει ότι η Δημοκρατικοί θα έπρεπε να εστιάσουν όλη την πολιτική ενέργειά τους στο να περάσει νομοσχέδιο για τους καθολικούς ελέγχους ιστορικών και να σταματήσει να επικεντρώνεται σε πολιτικές που «φετιχοποιούν» τα όπλα, όπως είναι οι απαγορεύσεις των πυροβόλων όπλων. Ο Πρόεδρος φέρεται να διερευνά το πώς θα μπορούσε να περάσει περισσότερες μεταρρυθμίσεις για τον έλεγχο των όπλων μέσω της εκτελεστικής δράσης, αλλά οι επιλογές του φαίνονται περιορισμένες.

«Μια πλήρης απαγόρευση των όπλων δεν είναι πολιτικά πιθανή και δεν είναι συνταγματικά εφικτή», λέει ο Webster. «Το να μιλάμε για τον αφοπλισμό ενός ολόκληρου έθνους είναι ανοησίες. Ας μιλήσουμε για το πραγματικό ζήτημα».

Περισσότερα από το VICE

Ανέβασε Βίντεο που Δείχνει έναν Άντρα να Μαγνητοσκοπεί Κάτω από τη Φούστα μιας Γυναίκας και τον Μαχαίρωσαν

Το να Τρέχει η Κοπέλα σου σε Μαραθώνιο Είναι Ένας Εφιάλτης για Σένα

Έζησα για Έναν Μήνα στη Βενεζουέλα σαν Βασιλιάς με 100 Ευρώ