Πήγα σε Έναν Επαγγελματικό Αγώνα Slapping και Ήταν Πολύ Βίαιος

Το Slap fighting έχει τραβήξει προσοχή τους τελευταίους μήνες, κατά βάση αρνητική. Μετά από ένα σχετικά χαμηλών τόνων ντεμπούτο στην εθνική τηλεόραση, το Power Slap, το οποίο υποστηρίζεται από τον πρόεδρο του UFC, Dana White, τράβηξε πιο επικριτικά βλέμματα από ποτέ στο νέο άθλημα. Γράφτηκαν άρθρα για την ασφάλεια αυτών των αγώνων, υπήρξαν αποβολές για παράνομες ουσίες και ο White αντιμετώπισε προσωπικές αντιδράσεις αφότου εμφανίστηκε σε βίντεο να χαστουκίζει τη γυναίκα του σε ένα κλαμπ, μερικές εβδομάδες πριν από την έναρξη των αγώνων. Το άθλημα έχει μπει στο μικροσκόπιο των μέσων ενημέρωσης με επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου και δημοσιογράφους να αμφισβητούν το αν μπορεί να είναι ένα πραγματικά αγωνιστικό άθλημα.

Για τους αμύητους, το slap fighting είναι ακριβώς αυτό που λέει: δύο διαγωνιζόμενοι χαστουκίζουν ο ένας τον άλλον όσο πιο δυνατά μπορούν για να διεκδικήσουν τη νίκη. Τα οργανωμένα χαστούκια, όπως παρουσιάζονται στο Powerslap Championship και SlapFight, είναι αγώνες όπου οι μαχητές έχουν την ευκαιρία τους με τη σειρά και υπάρχει στρατηγική.

Ενώ τα διαλείμματα σκοπό έχουν να δώσουν χρόνο ανάρρωσης στους μαχητές, οι γιατροί λένε ότι χτυπήματα όπως αυτά –ειδικά χωρίς προστασία– προκαλούν εγκεφαλική βλάβη που σωρεύεται με την πάροδο του χρόνου νευρολογικά, ανεξάρτητα αν το χτύπημα είναι μια γροθιά ή ένα δυνατό χαστούκι.

Εκ πρώτης όψεως, οι επικρίσεις φαίνονται δικαιολογημένες. Οι συμμετέχοντες είναι διάφοροι δυνατοί άνδρες, πρώην και νυν μαχητές μικτών πολεμικών τεχνών, αγρότες και τύποι που περηφανεύονται ότι αντέχουν ένα χτύπημα στο σαγόνι χωρίς να ιδρώσουν. Οι περισσότεροι είναι στην κατάσταση που θα περίμενε κανείς από εκπαιδευμένους μαχητές  ή απλώς έχουν φαρδύ στήθος που ξεγελάει.  Πολλοί αγώνες τελειώνουν με τον ηττημένο να πέφτει κάτω ή με ορατά σημάδια παλάμης στα μάγουλα.

Αλλά τα ίδια στοιχεία που προκάλεσαν επικρίσεις από το mainstream κοινό είναι ακριβώς αυτά που κέντρισαν τη δική μου νοσηρή περιέργεια. Ως πολύ περιστασιακός θεατής MMA και τεράστιος λάτρης της επαγγελματικής πάλης, η ιδέα του να βάζεις το σώμα σου σε κίνδυνο για τη διασκέδαση των άλλων δεν μου είναι ξένη. Ωστόσο, το να τρως μια σφαλιάρα στη μάπα κλιμακώνει αυτό το είδος σπορ σε ένα επίπεδο που δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να συναντήσω τους ανθρώπους πίσω από όλα αυτά.

Πριν από το ταξίδι μου, ήμουν μόνο κάπως εξοικειωμένος με το επαγγελματικό slap fighting. Στο κολλέγιο, οι φίλοι μου και εγώ ανταλλάζαμε link από τα social media με highlight από ρωσικούς και σιβηρικούς αγώνες slapping. Ήταν σκληροί αγώνες που συγκέντρωναν εκατομμύρια προβολές σε Facebook και YouTube, στα μέσα της δεκαετίας του 2010.  Όμως, ενώ αυτά τα βίντεο ήταν βίαια θεάματα φτιαγμένα να γίνουν viral, ο αγώνας που θα πήγαινα τώρα είναι μία από τις λίγες οργανώσεις διεθνώς που προσπαθούν να κάνουν το slap fighting νόμιμο άθλημα. 

Μέσα στην απομονωμένη αποθήκη, μία γυναίκα με ντοσιέ με αναγνώρισε και αφού έβγαλα τα παπούτσια μου για να μη αφήσω πατημασιές στα στρωματάκια που υπήρχαν στην αρένα, με πήγε να συναντήσω τον CEO του SlapFight Championship, JT Tilley.

«Χαίρομαι που ήρθες φίλε μου», είπε χαμογελώντας πλατιά.

Ο Tilley, ένας δραστήριος, χαρισματικός και κάπως αστείος μαχητής μικτών πολεμικών τεχνών προσπαθεί να κάνει το slap fighting άθλημα βαρύνουσας σημασίας. Όπως εκατομμύρια άλλοι, το ανακάλυψε στο Ίντερνετ. Συνειδητοποιώντας πόσο δημοφιλές ήταν και πόσο αφοσιωμένοι ήταν οι fans, θέλησε να το κάνει mainstream.

Το 2017 βοήθησε να καθιερωθεί το σύνολο των κανόνων που μετέτρεψαν το slap fighting -από μια παράπλευρη εκδήλωση σε συνέδρια τατουάζ και λέσχες κυρίων- σε ένα εξελισσόμενο μαχητικό άθλημα που αναγνωρίζεται από τα όργανα που ρυθμίζουν τα νόμιμα αθλήματα, σε πολιτείες όπως το Μιζούρι και η Νεβάδα. Οι κανόνες του Tilley είναι οι ίδιοι κανόνες που ακολουθεί το White's Power Slap League. 

«Μου φάνηκε ότι είχε πάρα πολλές δυνατότητες», είπε ο Tilley στο VICE για την πρώτη φορά που είδε αγώνα στο YouTube. «Πήγα στην αθλητική επιτροπή στο Μιζούρι και τους είπα “Σκέφτομαι να οργανώσω ένα πρωτάθλημα slap fighting, να γράψω κάποιους κανόνες και κανονισμούς για να προσπαθήσω να το κάνω ασφαλές”. Το θεώρησαν τρελό, αλλά ήταν Άγρια Δύση – δεν υπήρχε ούτε ένα slap fighting πρωτάθλημα στον κόσμο. Είπαν “Μπορείς να το δοκιμάσεις αρκεί να είναι ασφαλές” - και αυτό κάναμε».

Οι κανόνες είναι οι ακόλουθοι: Μπορείς να ρίξεις χαστούκια με ανοιχτά χέρια, το κάτω μέρος του χεριού δεν πρέπει να πηγαίνει πιο πέρα από το πηγούνι του αντιπάλου και δεν επιτρέπεται περιστροφή των γοφών ή βήματα κατά τη διάρκεια ενός χτυπήματος. Αν τιναχτείς έχεις ποινή και σου δίνεται ένα λεπτό για να συνέλθεις μετά το χτύπημα. Όποιος παραβιάζει αυτούς τους κανόνες μετά από μια προειδοποίηση, διατρέχει κίνδυνο ποινής και να χάσει τη σειρά του, κάτι που μπορεί να τον φέρει σε σοβαρή μειονεκτική θέση.

Ο Tilley ήταν ειλικρινής σχετικά με την αρνητική αντίληψη που αντιμετωπίζει το άθλημα. Παραδέχτηκε ότι είναι το πιο επικίνδυνο μαχητικό άθλημα, αλλά ενώ ο μέσος επαγγελματίας ρίχνει το πολύ δέκα χαστούκια σε έναν αγώνα, οι μποξέρ σε ορισμένες κατηγορίες ελαφρύτερων βαρών μπορούν να δεχτούν δεκάδες γροθιές στο κεφάλι και το σώμα.

Πρόσθεσε ότι οι μαχητές που είναι γνωστοί για τη συσσώρευση ποινών δεν ξανάρχονται για να διασφαλιστεί η ασφάλεια των συμμετεχόντων: «Το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς είναι να βεβαιωθούμε ότι ελέγχουμε τα χτυπήματα, ώστε να παρακολουθείς έναν αγώνα χαστουκιών και όχι κάτι άλλο».

Ο Tilley σταμάτησε να επικρίνει άλλες οργανώσεις που ήρθαν και παρήλθαν - φορούσε ακόμη και καπέλο Power Slap κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας. Αλλά το Power Slap, που φέρνει το άθλημα σε περισσότερο κόσμο, έχει ξεκινήσει με αργό και αμφιλεγόμενο τρόπο. Η αρνητική προσοχή καθώς και ορισμένα από τα τρομακτικά τηλεοπτικά νοκ άουτ ανησυχούν τον Tilley.

«Αγχώνομαι λίγο που μια άλλη οργάνωση μπορεί να επιδείξει ένα διαφορετικό στιλ slapping που μας κάνει όλους να απορρυθμιστούμε. Ελπίζω κάποια στιγμή κάποιος να ρίξει μια ματιά και να συγκρίνει τους κανονισμούς», είπε. «Έχω αφιερώσει πάρα πολύ από τον χρόνο μου, καθώς και των φίλων και των συγγενών μου, των συναδέλφων μου και των αθλητών που αγωνίζονται εδώ. Έχουμε δουλέψει πολύ σκληρά για να γίνει ένα ασφαλές άθλημα και υπάρχει τρόπος να το κάνουμε χωρίς να προκαλούμε κακό».

Ο Tilley υπερηφανεύεται ότι σε διάστημα πέντε ετών, σε 30 διοργανώσεις στις ΗΠΑ και διεθνώς, δεν υπήρξαν σημαντικοί τραυματισμοί στο SlapFight. Ο Tilley αποδίδει τη μακροημέρευση της οργάνωσης και των μαχητών στην έμφαση στην ασφάλειά τους.

«Στις ΗΠΑ υπήρξαν τρεις οργανώσεις. Καμία δεν άντεξε, παρά μόνο εμείς», είπε.

Ο πρώτος αγώνας θα ξεκινούσε σε δευτερόλεπτα: Monkey Wrench εναντίον Shamokin’ Thunderclap (πολλοί από τους διαγωνιζόμενους υιοθετούν δημιουργικά ψευδώνυμα, όπως στην πυγμαχία ή στην επαγγελματική πάλη). Ο Monkey Wrench, φορώντας τη φανέλα του στο SlapFight Championship και με τη χαρακτηριστική πυκνή γενειάδα της ομάδας του, στάθηκε συγκεντρωμένος, τα πόδια και οι ώμοι ευθυγραμμισμένα με τα χέρια του πίσω την πλάτη του. Ο Thunderclap, επίσης με ολόμαυρα, ήταν ο χαρισματικός ομιλητής από τους δύο, ενθάρρυνε τον εαυτό του και τον αντίπαλό του, και μάλιστα έκανε και αστεία και χαμογελούσε στο πλήθος.

Το κοινό των περίπου 70 ατόμων έδινε τον τόνο που εμψύχωνε τους μαχητές. Μόλις λίγα μέτρα μπροστά από την κάμερα, που ήταν στηριγμένη δίπλα μου, υπήρχε ένα βαρέλι ανάμεσα στους μαχητές. Μπροστά μου καθόταν η γυναίκα που με κάλεσε. Ήταν μία από του δύο κριτές που παρακολουθούσαν με προσήλωση τη στάση, τα πόδια και τις αντιδράσεις των μαχητών. Δίπλα της βρισκόταν ένας σωματώδης γιατρός σε ετοιμότητα για τυχόν επείγοντα ιατρικά περιστατικά. Αν δεν είχα συστηθεί προσωπικά σε όλους τους παρευρισκόμενους λίγο μετά την άφιξή μου, θα μπορούσα εύκολα να με περάσει για συμμετέχοντα.

Το πάρε-δώσε των ίδιων των μαχητών ήταν συγκλονιστικό. Όχι λόγω του αντίκτυπου των χτυπημάτων –αυτό ήταν αναμενόμενο– αλλά λόγω της φιλικής συνθήκης. Μετά από κάθε χτύπημα, ο Thunderclap και ο Monkey Wrench ενθάρρυναν ο ένας τον άλλον με αρχέγονες κραυγές ή χτυπούσαν ακόμα και τις γροθιές τους.

«Μπράβο», είπε ο Thunderclap στο Wrench αφού δέχτηκε ένα χτύπημα. Έβγαλε το μαύρο σκουφάκι του, πήρε μια ανάσα. Μετά από 30 δευτερόλεπτα, σήκωσε το βλέμμα στον αντίπαλό του και έκανε νόημα. 

«Είσαι έτοιμος, φίλε»;

Και στους δύο τους άρεσε εμφανώς αυτό. Μετά από επτά γύρους, οι δυο τους αντάλλαξαν χαμόγελα και αγκαλιάστηκαν πριν ο Thunderclap ανακοινωθεί νικητής με απόφαση των κριτών.

Κάθε αγώνας που είδα εκείνο το βράδυ χαρακτηριζόταν αυτού του είδους τον αμοιβαίο σεβασμό. Ο Biscuit και ο Okuma 915 μοιράστηκαν στιγμές συντροφικότητας, ακόμη και μέσα από τις ποινές. Ο Demon και ο Slim Reaper αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον μετά τον αγώνα. Ακόμη και ο Black G-Sus, ο οποίος έπαιζε στον πρώτο του αγώνα ενάντια στον εμπνευσμένο από τη lucha libre Mexicutioner, κατάλαβε τον σεβασμό που πρέπει να έχει κανείς για τον αντίπαλό του. Ένα μεγάλο μέρος του γιατί η κοινότητα των slap fighting είναι τόσο δεμένη είναι επειδή είναι όλοι μέσα στη φάση και στοιχηματίζουν πολλά στην ανάπτυξή της. «Οικονομικά δεν έχει γίνει επιτυχία ακόμα. Αλλά έχουμε πίστη στο άθλημα. Και αν συνεχίσουμε, θα συμβεί», μου είπε ο Monkey Wrench μετά τον αγώνα του. «Ελπίζω ότι θα γίνει το επόμενο UFC χωρίς να είμαι υπερβολικός. Ένα ωραίο, καθαρό, κατανοητό άθλημα».

Ο Ron "The Wolverine" Bata ήταν μαχητής στο πρωτάθλημα SlapFight από το 2019, πριν ενταχθεί πρόσφατα στο Power Slap League του Dana White. Ακόμη και ως ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο άθλημα, είπε στο VICE ότι εξακολουθεί να εργάζεται με πλήρη απασχόληση για να συντηρεί τον εαυτό του. Παρά την έκθεση που έχει λάβει στο PowerSlap, περιμένει ακόμα τη μεγάλη ευκαιρία του στο slap fighting.

«Αλλά δεν μπορώ να παραπονεθώ», είπε. «Μου δίνει επιπλέον χρήματα για να ξοδεύω σε ένα άθλημα που μου αρέσει».

Παρά τους επικριτές του, το SlapFight είχε αρκετές σημαντικές νίκες στον δρόμο του προς τη νομιμότητα. Ο JT συμμετείχε σε πρωταθλήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Νιγηρία. Έχει μια τηλεοπτική συμφωνία στη Γερμανία και τη Νοτιοανατολική Ασία. Πιο πρόσφατα, η DraftKings, μια εφαρμογή αθλητικών στοιχημάτων, έκρινε ότι το άθλημα ήταν αρκετά ασφαλές για στοιχήματα και το κάνει σε εννέα πολιτείες. Ο Tilley λέει ότι κάθε ένα από αυτά τα ορόσημα συμβάλλει στην πληρωμή των αγώνων και των μαχητών.

«Είμαστε μια οικογένεια εδώ», είπε. «Αν με κάνει πλούσιο, θα κάνει και όλους αυτούς τους τύπους πλούσιους, γιατί έτσι κάνουμε τα πράγματα εδώ».

Ακόμη και το κοινό ένιωθε ότι ήταν μέρος αυτής της εξέλιξης. Ο κόσμος φώναζε τους αγαπημένους ερμηνευτές ενδιάμεσα στους γύρους και τους επευφημούσε με τη θέρμη που θα έβλεπες στην επαγγελματική πάλη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ το SlapFight Championship πουλάει τις εκδηλώσεις του online μέσω pay-per-view, όσοι θέλουν να το παρακολουθήσουν από κοντά δεν χρειάζεται να αγοράσουν εισιτήρια. Αντίθετα, αυτοί οι fans καλούνται να παρακολουθήσουν τον αγώνα ζωντανά, δωρεάν.

Θρύλοι του UFC, όπως ο Mark "The Hammer" Coleman και ο Tim "The Maine-iac" Sylvia, ήταν επίσης παρόντες, μιλούσαν με θαυμαστές και συναντούσαν παλιούς φίλους. Και υπήρξαν ανταγωνιστές από το PowerSlap που βγήκαν μόνο και μόνο για να τα πουν με τους ανταγωνιστές του SlapFight Championship, που αγαπούν αυτό το εξειδικευμένο άθλημα όσο κι εκείνοι.

«Για μένα, δεν είναι τόσο τεστ ικανοτήτων όσο με αντοχής, πόσο μπορείς να πιέσεις τον εαυτό σου σωματικά», είπε ο Thad Sorrell στο VICE.

Ο Sorrell είπε ότι πέρασε μερικές ώρες οδηγώντας και διέσχισε πολλές πολιτείες για να είναι εκεί εκείνο το βράδυ. Δεν είναι παραδοσιακός θαυμαστής του ΜΜΑ και παρακολουθεί αγώνες εδώ και μερικούς μήνες, αφότου βρήκε μερικά από τα βίντεο της οργάνωσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχοντας μόλις τελειώσει το κολέγιο, αυτός και οι φίλοι του πλέον παρίστανται, προσφέροντας βοήθεια σε επίπεδο παραγωγής στο crew.

«Σέβομαι όποιον είναι πρόθυμος να δοκιμάσει τον εαυτό του και να αγωνιστεί, ακόμη και να χτυπήσει», είπε. «Το slap fighting δεν διαφέρει από τα άλλα μαχητικά αθλήματα».

Ένας άλλος fan που παραβρέθηκε, ο Mason Skiles, είπε ότι ακόμη και για έναν οπαδό του MMA, το slap fighting προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό. Σε αντίθεση με τον φίλο του, Thad, παρακολουθεί αγώνες εδώ και τρία χρόνια.

«Το MMA έχει πολλές διαφορετικές συνεργασίες και στιλ αγώνα», είπε. «Και είναι απλό. Η τεχνική ενός ατόμου μπορεί να είναι καλύτερη και κάποιου μπορεί να είναι πιο αδύναμη, αλλά αν το σαγόνι του είναι πιο δυνατό, μπορεί να αντέξει πολύ περισσότερο και να κερδίσει τον αγώνα».

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν ανησυχώ για την κατάσταση των μαχητών. Από το WorldStar είχα να δω τόσους άνδρες να πέφτουν κάτω.  Το γεγονός ότι κανείς δεν έπεσε ξερός ή δεν έδειξε σημάδια τραυματικών εγκεφαλικών κακώσεων που φαίνονται σε μερικά από τα χειρότερα viral βίντεο, βοήθησε να μετριαστούν κάποιες από τις ανησυχίες που είχα. Οι συνεχείς έλεγχοι από τον γιατρό μεταξύ των χτυπημάτων, καθώς και οι συνεντεύξεις μου μετά τον αγώνα με μαχητές, βοήθησαν επίσης. Τουλάχιστον, έδειχναν να διασκεδάζουν.

Όμως, ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις μου, όφειλα να παραδεχτώ ότι μπορούσα να φανταστώ έναν κόσμο όπου το άθλημα αυτό θα γέμιζε μια μικρή αρένα. Όλα τα συστατικά ήταν εκεί: σαφείς, καθορισμένοι κανόνες, φανατικοί θαυμαστές, συνεργασίες με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στα μαχητικά αθλήματα, τεχνικές και λεπτομέρειες για τα φυτά του αθλητισμού και οι κατεστραμμένοι τύποι από τους οποίους δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου, κάτι που αρέσει στους fans στο μποξ και στο ΜΜΑ.

Ο Tilley και το πολύχρωμο καστ των δυνατών ανδρών του πιστεύουν πραγματικά στο άθλημα. Και αν ο ενθουσιασμός της αίθουσας και οι εκατομμύρια προβολές που έχει το SlapFight Championship στο YouTube είναι μια ένδειξη, υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να φροντίσουν ότι το slap fighting ήρθε για να μείνει.

Περισσότερα από το VICE

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος Δεν Είπε Ποτέ στον Εαυτό του «Είμαι Καλός, Ηρέμησε»

Οι Άνθρωποι που Χαράσσουν τα Μονοπάτια στα Τζουμέρκα Είναι Case Study

«Δεν την Απατούσε, Πήγαινε στο Σουβλατζίδικο» - Μία Ιδιωτική Ντετέκτιβ Θυμάται Παρακολουθήσεις

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.