Το Σεξ Ανακουφίζει τους Πόνους της Κατερίνας Περισσότερο απ' Όλα τα Φάρμακα

Η Κατερίνα είναι από τους πιο δοτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Περάσαμε μαζί αρκετές ώρες. «Φάγαμε, ήπιαμε, συνεντευξιαστήκαμε», με δικά της λόγια. Γελάσαμε πολύ – ο αυτοσαρκασμός είναι ο τρόπος της να σε φέρει κοντά της και να ελαφρύνει το κλίμα όταν τα πράγματα ζορίζουν, συζητήσαμε για τα σοβαρά και τα αστεία της ζωής της.

Μιλάει πάντα με ευθύτητα, βωμολοχεί και το απολαμβάνει –μερικές φορές μπορεί να ζητήσει συγγνώμη παιδικά– και είναι η χαρά του δημοσιογράφου γιατί έχει έναν λόγο χειμαρρώδη. «Θα με ρωτάς εσύ ή θα μιλάω μόνη μου; Τα λέω και μόνη μου, δεν έχω θέμα», λέει γελώντας. Μετά από λίγο, θα μου ζητήσει συγγνώμη αν φλυαρεί και θα με ρωτήσει αν βγαίνει τίποτα από τη συνέντευξη.

Η Κατερίνα Αγγελή είναι 46 ετών. Μένει στην περιοχή του Γουδή, δουλεύει στο γραφείο διαχείρισης προστίμων της ΣΤΑ.ΣΥ -«μιλάω όλη τη μέρα με κόσμο στο τηλέφωνο κι αυτό το γουστάρω πάρα πολύ»- γράφει διηγήματα ωμού ρεαλισμού, πηγαίνει σε πολλές ροκ συναυλίες και προσπαθεί να κάνει όσα περισσότερα ταξίδια μπορεί. Το πιο γοητευτικό πράγμα πάνω της είναι ότι θέλει συνέχεια να ανακαλύπτει κι άλλα, για να έχει να εξιστορεί στους φίλους της.

Το 2020 διαγνώστηκε με πρωτοπαθώς προϊούσα σκλήρυνση κατά πλάκας. Η πολλαπλή σκλήρυνση (ΣΚΠ) είναι μία αυτοάνοση ασθένεια. Εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα νευρικά κύτταρα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η Κατερίνα πάσχει ίσως από την πιο δύσκολη μορφή πολλαπλής σκλήρυνσης σύμφωνα με τους ειδικούς, όπου οι νευρολογικές βλάβες εξελίσσονται συνεχώς από την πρώτη στιγμή.

Αυτό σημαίνει ότι δυστυχώς, κατά πάσα πιθανότητα, τα συμπτώματα δεν θα μείνουν σταθερά, αλλά θα επιδεινώνονται συνεχώς. Αυτή η μορφή προσβάλλει περίπου το 10% των ασθενών με ΣΚΠ - μια νόσο για την εμφάνιση της οποίας δεν υπάρχει ακριβή αιτιολογία και είναι ακόμα μη ιάσιμη.

«Δεν το πιστεύω ότι έχω αυτή την κωλοαρρώστια και σιγά-σιγά θα φθίνουν όλα. Υπάρχουν καρκίνοι όπου κάνεις το χειρουργείο αφαίρεσης του όγκου, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και κάποια στιγμή συνέρχεσαι. Η πρωτοπαθής ΣΚΠ θα σου γαμήσει ό,τι έχεις και δεν έχεις», λέει η Κατερίνα με αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Με έχει πιάσει ένα πράγμα να κάνω πράγματα που δεν είχα κάνει πριν, για τα οποία αν δεν είχα σκλήρυνση και είχα μια κανονική εξέλιξη σύμφωνα με την ηλικία μου, θα είχα χρόνο», συνεχίζει.

«Κουμπώνω αρκετά φάρμακα καθημερινά. Κάθε έξι μήνες πηγαίνω στο νοσοκομείο για να κάνω μια θεραπεία. Μερικές φορές παίρνω βόλτα τον ορό και πάω να κάνω κανένα τσιγάρο στο παράθυρο του ορόφου. Την τελευταία φορά ήταν κλειδαμπαρωμένο. Σαμποτάζ. Μαλάκα, ξενέρωσα», μου λέει γελώντας.

Οι άνθρωποι συχνά λυπόμαστε τον εαυτό μας, βρίσκουμε συνεχώς δικαιολογίες και αποθαρρυνόμαστε από χιλιάδες μικροπράγματα. Η Κατερίνα που έχει δυσκολία στο περπάτημα λόγω της σκλήρυνσης, σε λίγες μέρες φεύγει. Θα γυρίσει την Ισλανδία με βαν, μαζί με άλλους οκτώ αγνώστους. «Παρακολουθούσα εδώ και καιρό μια ομάδα, τους Altervan, που κανονίζουν οδικά ταξίδια με το βανάκι τους. Γούσταρα πάρα πολύ. Πριν λίγες μέρες είδα ότι υπάρχει μια τελευταία θέση για το ταξίδι στην Ισλανδία. Λέω «μαλάκα πρέπει να πάω. Ή τώρα ή ποτέ».

Δεν είμαι ένας άνθρωπος με σκλήρυνση που έχει να διαχειριστεί μόνο τον εαυτό του και το πρόβλημά του. Είμαι ένας άνθρωπος που προσέχω και φροντίζω τον σχιζοφρενή αδερφό μου και τον μπαμπά μου που έχει αρχή άνοιας. Κι έχουν μειωθεί πάρα πολύ τα κουράγια μου. Απλά προσπαθώ να μην πεθάνω, πριν να έχω ζήσει κάμποσο», απαντάει όταν της λέω ότι ο τρόπος που στέκεται απέναντι στα πράγματα προσφέρει έμπνευση.

Αυτή, λοιπόν, δεν είναι σε καμία περίπτωση μια συνέντευξη για το πώς είναι να ζεις με ΣΚΠ. Είναι μια κουβέντα με κεντρικό άξονα το πώς μπορείς να ζεις τη ζωή σου στο έπακρο, όταν η ίδια η ζωή στο κάνει αυτό αντικειμενικά πάρα πολύ δύσκολο.

VICE: Πώς άλλαξε η σχέση σου με τον χρόνο από τη διάγνωση και μετά;
Κατερίνα Αγγελή: Σκέφτομαι ότι η σκλήρυνση θα με πάει γαμιώντας και πρέπει να προλάβω, γιατί θέλω να δω πολλά πράγματα σε αυτήν τη ζωή. Όπου δω λίστα με τα 15, 20, 50, 100 πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει μέχρι τα 30 συνήθως ή άντε τα 40, τρέχω. Εντάξει, εγώ είμαι στην πέμπτη δεκαετία της ζωής μου και λέω «μαλάκα, ούτε αυτό έχεις κάνει. Δεν θα το δεις αυτό; Τι ζωή θα έχεις ζήσει αν δεν κάνεις αυτό ή το άλλο;».

Ας πούμε τον Νοέμβριο, συμμετείχα πρώτη φορά στον Ημιμαραθώνιο των 5χλμ. Έκλεψα λίγο χωρίς να το θέλω, αλλά τερμάτισα. Βέβαια, την προηγούμενη μέρα ήταν εδώ η νοσοκόμα για να μου βαρέσει ένεση κορτιζόνης. Μιλάς με μία Μαραθωνοδρόμο. Με έχει πιάσει αυτό το «κάνε ό,τι προλαβαίνεις», επειδή μετά μάλλον δεν θα μπορείς.

Είσαι σε μια διαρκή κίνηση;
Μ’ έχει πιάσει ένα τέτοιο πράγμα, ναι. Αυτό βέβαια επιβαρύνει την υγεία μου. Όλοι μου λένε ότι πρέπει να χαλαρώνω. Έλα, όμως, που δεν έχω όρεξη να χαλαρώσω. Νιώθω ότι είναι χαμένος χρόνος η ξεκούραση. Αυτό δεν είναι πολύ καλό. Η ΣΚΠ είναι περίεργη ασθένεια, φίλε. Όταν μέρα τη μέρα χαλάει το νευρικό σύστημα, γίνεσαι ζωντανός νεκρός.

Ποια είναι τα πράγματα που θέλεις να κάνεις;
Θέλω να κάνω ταξίδια, να συναναστραφώ ανθρώπους που δεν ξέρω – μου δίνει μεγάλη χαρά. Επικοινωνώ με τους ανθρώπους πολύ εύκολα και το απολαμβάνω απίστευτα. Είναι ζωή για μένα. Εντάξει, πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα κάνω πια, είμαι κάπως ανάπηρη. Σε μια συναυλία αν πάω, δεν έχω την ισορροπία να σταθώ, αν κάποιος με σπρώξει. Δεν έχω την άνεση να παραμερίσω, για να περάσει ο άλλος.

Αν πέσεις πάνω μου μπορεί να μου κάνεις κακό, να με ρίξεις, να χάσω την ισορροπία μου. Η συναυλία που βίωσα την πιο άνετη κατάσταση που έχω βιώσει ήταν στους Rage Against the Machine, το 2019. Πραγματικά, τους ανθρώπους που είχαν τον μεγαλύτερο σεβασμό για τα άτομα με αναπηρία, τους συνάντησα σε εκείνη τη συναυλία.

Από ταξίδια, μετά την Ισλανδία, θέλω να πάω Βερολίνο, Αμβέρσα, Μπριζ και να κάνω ένα Βαλκανικό τουρ σε μουσικά φεστιβάλ και φεστιβάλ φαγητού. Στο Μάτσου-Πίτσου δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πάω. Μαλάκα έχει πολλά σκαλιά και πες τα ανέβηκα, δεν μπορώ να τα κατέβω.

Αν ήξερες στα 20 ότι λίγο μετά τα 40 θα διαγνωστείς με σκλήρυνση, θα έκανες κάτι διαφορετικά;
Ναι. Θα είχα χωρίσει νωρίτερα με τον έρωτα της ζωής μου. Δεν θα είχα μείνει τόσα χρόνια μαζί του. Θα είχα ζήσει για κάποιο καιρό στο εξωτερικό και μετά θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Επίσης, παλιότερα αγχωνόμουν περισσότερο. Τώρα, δεν θέλω να αγχώνομαι. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, που το έχω πάρει απόφαση ότι πάντα κάποια θα μένουν πίσω.

Κατά τ’ άλλα, καλά τα έχω κάνει. Αντιμετώπιζα πάντα πολλά ζητήματα και συγχρόνως τα κατάφερνα σε ό,τι με αφορούσε και αποκτούσα συνεχώς καινούρια ενδιαφέροντα. Κάτι μου συνέβαινε σε όλες τις φάσεις που μου άρεσε και γούσταρα. Κάποια στιγμή, θα πάω στον συμβολαιογράφο να γράψω και μια ωραιότατη διαθήκη, αλλά δεν θα τους τα αφήσω έτσι. Θα τους βάλω και μια μικρή υποχρέωση, να κάνουν λίγη δουλίτσα (γελάει).

Πάμε λίγο πίσω. Ακούς από τον γιατρό ότι έχεις σκλήρυνση. Τι σου περνάει απ’ το μυαλό;
Δεν ήξερα τι είναι.

Τι πίστευες ότι είναι;
Δεν είχα ακούσει σχεδόν τίποτα. Πίστευα ότι είναι κακό πράγμα που σε αρρωσταίνει βαριά, αλλά δεν ήξερα τι σου συμβαίνει.

Τρόμαξες;
Πέθανε η μητέρα ενός φίλου μου από ΣΚΠ και πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής της σε καροτσάκι. Ήταν η μοναδική εικόνα που είχα, οπότε σκέφτηκα ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό. Το έριξα στο διάβασμα για την αρρώστια. Δεν μπορούσα όμως να αντιληφθώ τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Πώς έφτασες στη διάγνωση;

Από το 2015 συνέχεια έπεφτα. Χτυπούσα άσχημα. Έσπασα το γόνατό μου το 2018 και έλεγα ότι έφταιγαν τα έργα της Καλαμιώτου. Σκοτώθηκα πολύ άσχημα στο πεζοδρόμιο της Αιγινήτου. Συνέχεια χτυπούσα. Το 2015, με είχε πιάσει ένα τρομακτικό πράγμα: είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι κι είχα μουδιάσει από τον λαιμό μέχρι τα δάκτυλα των παιδιών.

Εκείνη την περίοδο, περνούσα τρομακτικά άγχη και νόμιζα ότι ήταν ψυχολογικό. Αυτό βέβαια ήταν σύμπτωμα της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Τώρα τα μαθαίνω. Μου έχει περάσει από το μυαλό ότι, αν δεν ήξερα ότι έχω σκλήρυνση, θα ήμουν καλύτερα. Βέβαια, θα έβλεπα αυτό το χάλασμα των δυνατοτήτων μου.

Τώρα έχω ξεφτιλιστεί να διαβάζω για την ασθένεια. Κι έχω μπει σε πολλές ελληνικές ομάδες ανθρώπων με ΣΚΠ, αλλά και αμερικάνικες. Έχω μιλήσει με διάφορους ανθρώπους και από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας.

Τι συμπτώματα έχεις τώρα;
Εμένα μ’ έχει βαρέσει στη δεξιά πλευρά. Έχω πολλές εστίες στον εγκέφαλο, στον αυχένα και τη σπονδυλική στήλη – παντού δηλαδή. Η δεξιά με εκδικείται επειδή τη βρίζω τόσα χρόνια. Αυτή ήταν από τις πρώτες σκέψεις που είχα κάνει (γελάει). Για να καταλάβεις, θέλω να περπατήσω και το δεξί μου πόδι δεν υπακούει στην εντολή, κάνει ό,τι γουστάρει. Άμα πάει κάποιος, να μου πάρει την τσάντα, δεν θα μπορέσω να τρέξω. Η τσάντα δικιά σου, φίλε. Επειδή, μου τη σπάει όμως όλο αυτό, επενδύω στο ψαρωτικό ύφος (γελάμε).

(σ.σ: Σηκώνεται και φέρνει μια σακούλα με πολλά παπούτσια με τακούνι. Επιμένει να τα δοκιμάσω και να πάρω ό,τι μ’ αρέσει, γιατί εκείνη δεν μπορεί να φορέσει πια τακούνια. Ξανακάθεται.)

Πονάω παντού και πονάω συνέχεια. Πονάει η πλάτη μου, οι ώμοι μου, η μέση μου, μουδιάζουν τα δάκτυλά μου. Οι μικρές κινήσεις είναι πάρα πολύ δύσκολες. Πλέον, όταν θέλω να δώσω εντολή πρέπει να συγκεντρωθώ πάρα πολύ στην εντολή που θα δώσω. Βοηθάει πολύ να το σκέφτεσαι και να το «βλέπεις». Λες συνειδητά «τώρα θα περπατήσω» και μετά το κάνεις.

Είναι πάρα πολύ κουραστικό. Δεν «σκάει» το νευρικό σήμα αμέσως. Να τους πιστεύετε τους ανθρώπους με σκλήρυνση ότι κουράζονται πάρα πολύ εύκολα. Δεν παλεύεται. Υπάρχουν φάσεις που ξεχνάω, υπάρχουν φάσεις που δεν μπορώ με τίποτα να οργανωθώ για να κάνω τα πράγματα που πρέπει. Η μνήμη μου έχει πάθει γαμώ τη ζημιά. Γενικά, τραβάω τα ζόρια μου, αλλά την παλεύω.

Τι σε ανακουφίζει;
Για τους πόνους, το καλύτερο φάρμακο είναι το σεξ. Το πολύ καλό σεξ όμως, όχι αστεία. Νομίζω ότι μου δίνει περισσότερα απ’ όλα τα φάρμακα που έχω δοκιμάσει. Δεν υπάρχουν πόνοι τις μέρες που κάνω σεξ. Ξυπνάω και την επόμενη μέρα πολύ καλύτερα. Ένα πολύ καλό σεξ την εβδομάδα βοηθάει πάρα πολύ στη σκλήρυνση κατά πλάκας. Οπωσδήποτε, μία φορά. Μου κάνει καλό. Αναρωτιέμαι, αν γαμιόμουν τρεις φορές την εβδομάδα, θα πέταγα;

Αυτό που κάνω είναι να βρίσκομαι μία στο τόσο με τον εραστή μου. Πιστεύω ότι αν πω σε έναν άνδρα ότι έχω σκλήρυνση και ψάξει να διαβάσει τι είναι, δεν θα μπει στη διαδικασία συναναστροφής και σχέσης. Πολύ ζόρι. Πρέπει ο άλλος να πορωθεί με μένα για να ξεπεράσει ότι έχω σκλήρυνση. Τώρα σου μιλάω για να με βάλει κάποιος στην καθημερινότητά του, να είμαστε μαζί συνέχεια.

Και οι φίλες μου θα μπορούσαν να το σκεφτούν με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή να μη μου πουν να πάω μαζί τους, επειδή έχει πολλά σκαλιά εκεί που θα πάνε. Ή να φοβηθούν ότι θα φάω καμιά τούμπα και θα πρέπει να με σηκώνουν.

Αυτό δεν γίνεται για να σε προστατεύσουν;
Και για να με προστατεύσουν, αλλά και για να μην ταλαιπωρηθούν οι ίδιοι. Μου τη σπάει λίγο αυτό, αλλά τι να κάνουμε; Πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να πηγαίνουν μαζί μου εκδρομές, βόλτες, διακοπές κι ας είμαι «ανάπηρη».

Βλέπεις τον εαυτό σου ως ανάπηρο;
Ακόμα όχι, αλλά έχω αναπηρίες. Δεν μπορώ να τρέξω με την καμία. Δεν μπορώ να δώσω καν την εντολή ότι πρέπει να τρέξω. Έχει καεί αυτή η εντολή για μένα.

Πότε έτρεξες τελευταία φορά;
Θυμάμαι ότι έτρεξα πριν χρόνια να προλάβω το λεωφορείο εδώ κοντά στο σπίτι μου. Ένιωσα ότι δεν μπορώ να κουνήσω το πόδι μου και σταμάτησα. Λέω «τι έπαθα;». Το θεώρησα, όμως, μεμονωμένο περιστατικό.

Υπάρχουν στιγμές που απελπίζεσαι;
Ναι, υπάρχουν αλλά κοιτάζω να το ξεπεράσω. Ευτυχώς, ακόμα τα καταφέρνω. Δεν απελπίζομαι συχνά κι επίσης δεν κλαίω καθόλου. Το έχω χάσει το κλάμα μου - δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό. Δεν έχω κλάψει ποτέ για τη σκλήρυνση και δεν θυμάμαι πότε έκλαψα τελευταία φορά.

Θέλω να πω ότι ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια είναι το οικονομικό. Η προσπάθεια να καθυστερήσεις -αυτό το λίγο που μπορείς- την κακή εξέλιξη της προϊούσας σκλήρυνσης θέλει πολλά λεφτά: για φυσικοθεραπείες - έχεις οκτώ τον μήνα δωρεάν, αλλά εγώ δεν ξέρω ούτε έναν που πηγαίνει σε καλό φυσικοθεραπευτήριο και δεν πληρώνει συμμετοχή, για φυσίατρο (ο πιο κατάλληλος γιατρός για τους πόνους και τη διατήρηση κάποιας λειτουργικότητας) και νευρολόγο.

Χρειάζεται οπωσδήποτε προσωπική προπόνηση - ένας ασθενής με ΣΚΠ είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθεί ομαδικά προγράμματα γυμναστηρίων - και βοήθεια για πάρα πολλές δουλειές του σπιτιού που κάποτε έκανες μόνη σου.

Και φυσικά, ψυχολογική υποστήριξη από έναν καλό επαγγελματίας ψυχικής υγείας, για να λες τον μεγάλο σου πόνο και να παίρνεις κουράγια. Γενικώς, λεφτά να έχεις να πληρώνεις. Όσοι δεν έχουν χρήματα ή συγγενείς και φίλους να τους βοηθάνε σε όλα την παλεύουν πολύ δύσκολα ή δεν την παλεύουν καν.

Μου έχεις πει ότι νιώθεις πως, σε κάποια χρόνια, θα είσαι σε αναπηρικό αμαξίδιο;
Ναι, αυτό πιστεύω. Θα ήταν πολύ ωραίο να μη μου συμβεί. Έχω σκεφτεί και πράγματα που θα μπορούσα να κάνω, όταν είμαι στο καροτσάκι. Υπάρχει θέατρο για ανάπηρους. Θα γίνω θεατρίνα, θα βρω δραστηριότητες.

Στην αρχή, με τρόμαζε. Διότι, σκεφτόμουν, πρώτα απ’ όλα, ποιος θα μου σπρώχνει το καροτσάκι. Θα πρέπει να φύγω από αυτό το σπίτι, γιατί το ασανσέρ δεν χωράει αμαξίδιο. Αυτά είναι ζητήματα που μπορεί να τα αντιμετωπίσω -μπορεί και όχι- αλλά δεν θέλω ακόμα. Δεν θέλω να σκέφτομαι το μελλοντικό μου χάλι. Θέλω να σκέφτομαι τα πράγματα που θέλω να κάνω.

Ρωτάς τους γιατρούς πώς εκτιμούν ότι θα εξελιχθούν τα πράγματα;
Δεν έχω τολμήσει, αλλά έχω αποφασίσει στην επόμενη συνάντηση με γιατρό να τον ρωτήσω στα ίσια μέχρι πότε πιστεύει ότι θα την παλεύω να αυτοεξυπηρετούμαι. Όμως, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Οι απαντήσεις σ’ αυτά δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμες. Δεν μπορώ να τα αντιμετωπίζω όλα. Είναι εξωφρενικά δύσκολο. Δεν ξέρω ποιος μπορεί να το καταφέρει, εγώ πάντως όχι.

Τον Ιούνιο, μάλλον θα μπω σε ένα πρόγραμμα ενός πειραματικού φαρμάκου, του οποίου η κλινική έρευνα θα κρατήσει δύο χρόνια. Πρέπει να το σκεφτώ πολύ σοβαρά βέβαια. Για κάποιους, το πρώτο εξάμηνο θα είναι χαμένο, επειδή θα πάρουν placebo.

Τι θα έλεγες σε έναν νέο άνθρωπο που μόλις του έγινε η διάγνωση ότι πάσχει από σκλήρυνση;
Να κάνει όσο μπορεί τη ζωή του, γιατί πρέπει να κάνουμε και να βλέπουμε συνεχώς καινούρια πράγματα. Να επενδύουμε σε σχέσεις, συναναστροφές, σε σκέψη αλλά και δράση που θα επηρεάσει θετικά και άλλους. Πρέπει να την αγαπάς τη ζωή σου και να την τρέφεις συνέχεια. Αν την εγκαταλείψεις, θα σε εγκαταλείψει κι αυτή. Πορεύεσαι μαζί της και τη διαμορφώνεις εσύ. Η ΣΚΠ με έκανε να προσέχω να μην εξαντλούμαι και να βάζω σε προτεραιότητα τα διάφορα κομμάτια της ζωής μου. Φυσικά, με ΣΚΠ, Covid και καραντίνα, ζω λιγότερα πράγματα, αλλά ζω ωραία.

Πώς φαντάζεσαι τη συνέχεια;
Το όραμά μου προ και μετά σκλήρυνσης είναι να φτιάξουμε ένα κοινόβιο. Αυτή είναι μια σκέψη που έχω κάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Θέλω να μαζευτούμε άνθρωποι που ταιριάζουμε, τα βρίσκουμε, έχουμε διάθεση μοιράσματος και συναναστροφής με τους άλλους. Θέλω να μαγειρεύουμε, να συζητάμε, να κάνουμε δραστηριότητες, πάρτι. Δεν θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου, τον σύντροφό μου. Θέλω πολλούς συντρόφους γύρω μου.

Στο πέρασμα των χρόνων, έχω γνωρίσει ανθρώπους, με τους οποίους έχω συζητήσει ότι αν ποτέ πάρουμε σύνταξη, θέλουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Στο κοινόβιο θα είμαστε άνθρωποι που είχαν κέφια και κουράγια να αντιδράσουν αλλά πλέον είναι γέροι άνθρωποι και θέλουν να ξεκουραστούν. Κάντε κάτι κι εσείς η νεολαία (γελάει). Εμείς σε ένα κοινοβιάκι σαν τους γέρους του Muppet Show θα παρατηρούμε όσα γίνονται.

Η Μικαέλα Ξύπνησε με Πονοκέφαλο που Κράτησε Ενάμιση Χρόνο και οι Γιατροί Έλεγαν ότι Είναι στο Μυαλό της

Κάποιοι Πληρώνουν για να Γίνουν «Πραγματικοί Άνδρες» σε Στρατόπεδα Μαχητών

Επηρεάζει ο Καθημερινός «Βομβαρδισμός» Δυσάρεστων Ειδήσεων την Ψυχολογία μας;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.