Ζωντάνεψα Ξανά Νοσταλγικές Δραστηριότητες του Lockdown και τις Αξιολόγησα

Οι άνθρωποι, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι προγραμματισμένοι να θυμούνται το παρελθόν ωραιοποιημένο: ξεχνάμε το στρες, το άγχος και τη σωματική δυσφορία εκείνης της στιγμής και θυμόμαστε μόνο τα καλά κομμάτια του παλιού καιρού. Αν σκεφτείς τα χρόνια του δημοτικού θα θυμηθείς καλοκαιρινές διακοπές και παιχνίδια με φίλους, παρά το άγχος στα μαθηματικά.

Τα τελευταία δυο χρόνια της πανδημίας είναι λες και η διαδικασία ωραιοποίησης έχει επιταχυνθεί. Πολλοί ζούμε από την άνοιξη του 2020 με τρομερό άγχος, πενθώντας την τραγωδία των ανθρώπων που πέθαναν πρόωρα από COVID-19 χωρίς να έχουμε επεξεργαστεί πλήρως το τραύμα. Αλλά έχω επίσης ακούσει αρκετούς να σκέφτονται με νοσταλγία το 2020 και το 2021 ως μια εποχή ηρεμίας και περισυλλογής, με λιγότερο στρες, με πολύ ψημένο ψωμί, εκτίμηση της φροντίδας του εαυτού μας και του Εθνικού Συστήματος Υγείας. 

Δύο συγκεκριμένες μυρωδιές με γυρνάνε κατευθείαν στην άνοιξη 2020: η μυρωδιά του αντισηπτικού και του άπλυτου κορμιού μου. Όταν δεν μπορούσα να βγω να δω κόσμο, ήταν άσκοπο ξόδεμα νερού το καθημερινό ντους.

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Δεν είναι δύσκολο να επαναφέρεις τη συνήθειά αλλά πρέπει να έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση. Δεν θέλω βασικά να μυρίζω σαν το κρεβάτι μου όταν στέκομαι πλάι σε κάποιον στο ασανσέρ.

Πήγα μια βόλτα στη γειτονιά μου. Είδα μια γάτα ξαπλωμένη στο καπό ενός αυτοκινήτου, με τα μάτια κλειστά, το χορτάρι χόρευε στον άνεμο και τα πουλιά τραγουδούσαν. Ήταν όμορφα αλλά κάτι είχε αλλάξει.

Κατά τη διάρκεια του lockdown ο περίπατος ήταν κανονική δραστηριότητα. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και συναντούσες μόνο κόσμο που είχε βγει για περίπατο. Δεν χρειαζόταν να δικαιολογήσεις γιατί περιφερόσουν αχτένιστος, κρατώντας ένα άδειο κύπελλο καφέ.

Αλλά σε έναν κόσμο όπου μπορώ να πάω όπου θέλω, ένιωθα αμήχανα στον περίπατό μου. Περνούσε κόσμος με ποδήλατα που πήγαινε στη δουλειά ή σε κάτι σημαντικό συνέχεια. «Δεν έχω καλύτερα πράγματα να κάνω;» σκεφτόμουν. «Μήπως ο κόσμος νομίζει ότι έχασα κάτι ή ότι σχεδιάζω να κλέψω κανένα ποδήλατο από κανέναν κήπο»;

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Ναι, αλλά λιγότερο.

Θυμάστε  τις ταμπέλες στο σούπερ-μάρκετ που σου έλεγαν να αγοράσεις μόνο ένα πακέτο χαρτί υγείας τη φορά; Αυτός ήταν ο μόνος λόγος που καταπίεσα την ανάγκη μου να μαζέψω όσο περισσότερο μπορούσα. Φοβόμουν ότι θα με έβλεπαν οι άλλοι και θα έλεγαν τι εγωίστρια που είμαι.

Στο μεταξύ τα σούπερ-μάρκετ τώρα έχουν φουλ στοκ, έτσι μπορώ να πάρω έξι πακέτα χωρίς ηθικά άγχη. Βασικά νιώθω αναπάντεχα καλά ως προς αυτό. Είτε ζούμε πανδημία είτε όχι είναι ωραία να έχεις ένα τεράστιο στοκ χαρτιού υγείας στο σπίτι σου.

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Ναι.

Εγώ βασικά καθόμουν σε μια κακή καρέκλα τραπεζαρίας σε όλο το lockdown, την ίδια περίοδο όμως άλλοι απέκτησαν ευελιξία χάρη στο Yoga με την Adriene ή παρόμοια μαθήματα yoga. Έτσι δοκίμασα.

Η Adriene είναι πολύ γλυκιά αλλά τα βίντεό της είναι πολύ μεγάλα. Πρέπει να προσέχω την αναπνοή μου και το βάρος στα λυγισμένα μου πόδια, ενώ αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι είμαι κλεισμένη μες στην κουζίνα και θα μπορούσα να πίνω ένα ποτό σε καμιά ταράτσα.

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Αν έχεις χρόνο και χώρο, ναι.

Δοκίμασα να εγκαταστήσω το Houseparty ξανά στο κινητό μου, καθώς άρχισα να θυμάμαι μεθυσμένες online βραδιές. Δυστυχώς η εφαρμογή σταμάτησε τον Οκτώβρη του 2021, έτσι πήγα στο Google Meet. Αλλά λίγα λεπτά αφότου έστειλα τις προσκλήσεις, άρχισαν οι ακυρώσεις «Λυπάμαι έχω να πάω σε πάρτι» ή «έχω ραντεβού». Οι περισσότεροι δεν απάντησαν καν. Υπάρχει πιο μοναχική αίσθηση από το να κοιτάς το πρόσωπό σου σε μια οθόνη;

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Ποτέ δεν ήταν.

Την πρώτη εβδομάδα του lockdown όλοι φαινόταν να έχουν ξυπνήσει ξαφνικά με τη σκέψη να κάνουν μπανανόψωμο, τουλάχιστον οι δικοί μου γνωστοί. Και υπήρχε λόγος: το μπανανόψωμο τα είχε όλα. Φτιάχνεται εύκολα και σου δίνει την αίσθηση υγιεινού. Έφτιαξα ένα με αλεύρι αμυγδάλου, ζάχαρη βανίλιας και βρώμη, το πασπάλισα με ολόκληρα αμύγδαλα και ένιωσα πολύ ωραία.

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Ναι αλλά μόνο αν είσαι διατεθειμένος να φας ένα ολόκληρο μπανανόψωμο μόνος σου.

Πόσο πολύ βαριόμασταν το 2020; Να το θέσω ως εξής: Το Tiger King έχει επτά επεισόδια των 45 λεπτών. Επτά! Δεν ξέρω καν πώς κατάφερα να το δω για πάνω από πέντε ώρες.

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Όχι.

Το Clubhouse ήρθε σχετικά αργά: έγινε δημοφιλές σε μια εποχή που είχαμε βιώσει τόσα πολλά κύματα COVID που είχαμε παραιτηθεί στην ιδέα ότι όλη μας η ζωή θα ήταν online πια. Η εφαρμογή επέτρεπε στους χρήστες να μπουν σε ηχητικά chat rooms για οποιοδήποτε θέμα, από κωμωδία μέχρι θεωρίες συνωμοσίας. Τότε μπορούσες να μπεις αν είχες πρόσκληση μέσω iPhone – αυτή η αποκλειστικότητα το καθιστούσε μη προσβάσιμο και του έδινε και κάτι.

Μόλις το εγκατέστησα στο κινητό μου, η εφαρμογή άρχισε να μου στέλνει άπειρες ειδοποιήσεις να μπω σε κάποια συζήτηση. Μπήκα σε μια ομάδα που λεγόταν “Mesy Europeans” και έκανα μια συζήτηση για το αν οι ΗΠΑ πρέπει να στείλουν στρατιώτες στην Ουκρανία. «Φυσικά θα πρέπει να εκπαιδευτούν», έλεγε ένας Αμερικανός με βαθιά φωνή. «Αλλά πρέπει να χρησιμοποιούμε το υλικό μας. Αν είχαμε αρχίσει την εκπαίδευση πριν από δυο μήνες θα ήμασταν έτοιμοι τώρα». Κι έπειτα σιωπή (*ασυρμάτου).

Είναι ακόμα διασκεδαστικό; Όχι. Το κάνει πλέον και το Twitter.

Περισσότερα από το VICE

 Ο/η/το Sam Albatros Θεωρεί Σχεδόν Προσβλητικό τον Όρο «Διαφορετικότητα»

Φωτογραφίες Club Kids των 90's, από την Ξεχασμένη Rave Σκηνή

Την Αστρολογία μου Μέσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.