Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Sweden Τουαλέτες, βράχια στην άκρη της θάλασσας, ένας δρόμος φωτισμένος από μια λάμπα. Τα σημεία που συνέλαβε με τον φακό του ο Sean Coyle δεν προδίδουν απευθείας τα σημάδια του σκοτεινού παρελθόντος που κρύβουν. Όμως σε όλες αυτές τις τοποθεσίες της Αυστραλία και της Νέας Ζηλανδίας σημειώθηκαν φριχτές πράξεις βίας εναντίον γκέι ανδρών, από τη δεκαετία του '70 και μετά.
Οι βίαιες ιστορίες που κρύβουν αυτά τα μέρη, πολλές φορές διαγράφηκαν ή ξεχάστηκαν, όμως η νέα έκθεση του Sean με φωτογραφίες και διοράματα, με τίτλο Cruising Wonderland (Ψωνιστήρι στη Χώρα των Θαυμάτων), λειτουργεί σαν ένα είδους μνημείο αυτών των διαβόητων περιοχών, στις οποίες διαπράχθηκαν ομοφοβικά εγκλήματα μίσους. Μιλήσαμε με τον Sean για την έκθεση, τη δουλειά του και τις ελπίδες του για το μέλλον.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE: Μπορείς να μας μιλήσεις για τη «χώρα των θαυμάτων», της τελευταίας σου δουλειάς;
Sean Coyle: Διάβαζα την ιστορία της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία, η οποία είχε ένα φριχτό παρελθόν ομοφοβικής βίας, ειδικά τις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90. Έψαχνα να βρω που είχαν γίνει οι επιθέσεις και τα βράχια του Μπόντι ήταν μία από τις πιο γνωστές τοποθεσίες. Πολλοί άνδρες πετάχτηκαν από τα βράχια και οι θάνατοί τους αγνοήθηκαν από την Αστυνομία ή αντιμετωπίστηκαν ως αυτοκτονίες. Αυτό συνέβη σε πολλούς άνδρες, αλλά δεν είχαν σκεφτεί να συνδέσουν τα γεγονότα. Ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, λόγω της εξάπλωσης της επιδημίας του AIDS και του πανικού που είχε κυριεύσει την κοινωνία για το AIDS, όλο αυτό έκανε κάποιες ομάδες νέων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, βιαιοπραγώντας εναντίον αυτών των ανδρών σαν να επρόκειτο για σπορ – το «λιντσάρισμα πούστηδων», όπως το ονόμαζαν. Τέλος πάντων, βλέποντας τη συγκεκριμένη τοποθεσία έκανα μια μικρή έρευνα για τη γύρω περιοχή και ανακάλυψα ότι περίπου για πέντε χρόνια υπήρχε εκεί ένα θεματικό πάρκο που λεγόταν Wonderland (Χώρα των Θαυμάτων). Μετά την έρευνά μου για το μέρος, ένιωσα ότι ήταν μια οδυνηρή ιστορική αναφορά.
Sean Coyle: Διάβαζα την ιστορία της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία, η οποία είχε ένα φριχτό παρελθόν ομοφοβικής βίας, ειδικά τις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90. Έψαχνα να βρω που είχαν γίνει οι επιθέσεις και τα βράχια του Μπόντι ήταν μία από τις πιο γνωστές τοποθεσίες. Πολλοί άνδρες πετάχτηκαν από τα βράχια και οι θάνατοί τους αγνοήθηκαν από την Αστυνομία ή αντιμετωπίστηκαν ως αυτοκτονίες. Αυτό συνέβη σε πολλούς άνδρες, αλλά δεν είχαν σκεφτεί να συνδέσουν τα γεγονότα. Ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδος στην ιστορία της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας, λόγω της εξάπλωσης της επιδημίας του AIDS και του πανικού που είχε κυριεύσει την κοινωνία για το AIDS, όλο αυτό έκανε κάποιες ομάδες νέων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, βιαιοπραγώντας εναντίον αυτών των ανδρών σαν να επρόκειτο για σπορ – το «λιντσάρισμα πούστηδων», όπως το ονόμαζαν. Τέλος πάντων, βλέποντας τη συγκεκριμένη τοποθεσία έκανα μια μικρή έρευνα για τη γύρω περιοχή και ανακάλυψα ότι περίπου για πέντε χρόνια υπήρχε εκεί ένα θεματικό πάρκο που λεγόταν Wonderland (Χώρα των Θαυμάτων). Μετά την έρευνά μου για το μέρος, ένιωσα ότι ήταν μια οδυνηρή ιστορική αναφορά.
Οι υπόλοιπες τοποθεσίες που εμφανίζονται στις φωτογραφίες σου κρύβουν και αυτές ένα παρελθόν βίας; Ποιες είναι οι ιστορίες τους;
Ναι, τα μέρη αυτά έχουν βίαιο παρελθόν. Έβγαλα φωτογραφία κάτι τουαλέτες στο Χάμιλτον, στις οποίες ένας άνδρας δέχθηκε μαχαιριά στην πλάτη από έναν άλλο άνδρα. Ο δράστης μαχαίρωσε και άλλο θύμα, σε διαφορετικές τουαλέτες. Στο δικαστήριο είπε ότι ήθελε να απαλλάξει τον κόσμο από τους ομοφυλόφιλους. Η άλλη φωτογραφία είναι από έναν δρόμο στο Ουέλινγκτον, όπου ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ο 14χρονος Jeff Whittington πριν από χρόνια, την ώρα που γύριζε σπίτι του το βράδυ, επειδή είχε βαμμένα τα νύχια του.
Ναι, τα μέρη αυτά έχουν βίαιο παρελθόν. Έβγαλα φωτογραφία κάτι τουαλέτες στο Χάμιλτον, στις οποίες ένας άνδρας δέχθηκε μαχαιριά στην πλάτη από έναν άλλο άνδρα. Ο δράστης μαχαίρωσε και άλλο θύμα, σε διαφορετικές τουαλέτες. Στο δικαστήριο είπε ότι ήθελε να απαλλάξει τον κόσμο από τους ομοφυλόφιλους. Η άλλη φωτογραφία είναι από έναν δρόμο στο Ουέλινγκτον, όπου ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ο 14χρονος Jeff Whittington πριν από χρόνια, την ώρα που γύριζε σπίτι του το βράδυ, επειδή είχε βαμμένα τα νύχια του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα θέματά σου είναι πολύ σκοτεινά και βαριά. Πώς το βίωσες αυτό και ποια ήταν η εμπειρία σου, όταν καταπιάστηκες με αυτές τις ιστορίες;
Η δουλειά μου είναι σκόπιμα σκοτεινή. Όχι μόνο ως προς τη θεματολογία της, αλλά και ως προς τον φωτισμό των φωτογραφιών – είναι σαν να εμφανίζονται μέσα από το σκοτάδι και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό για αυτήν τη δουλειά και για τον τρόπο που προσεγγίζεται. Για εμένα, το φως σημαίνει διαύγεια και καθώς οι λόγοι που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα δεν είναι κάτι ξεκάθαρο για εμένα, το σκοτάδι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Νομίζω ότι το να τονίζεις το σκοτεινό παρελθόν, ειδικά τη σκοτεινή ιστορία της Αυστραλασίας, είναι σημαντικό. Λειτουργεί σαν ένα μνημείο όλο αυτό και είναι σημαντικό να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε την ιστορία μας και να προχωράμε μπροστά. Φαντάζομαι ότι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε αυτές τις τοποθεσίες, όπως στα βράχια του Μπόντι, δεν έχουν μνημονευτεί με κάποιον επίσημο τρόπο. Η δουλειά σου είναι ένας τρόπος να ξεκινήσει αυτό;
Ναι. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να μνημονεύσεις κάτι, χωρίς να δραματοποιείς την κατάσταση. Η δουλειά μου είναι μελαγχολική και στοχαστική ως προς το περιεχόμενό της, ενώ κάνει ταυτόχρονα και χρήση πραγματικών υλικών. Τα περισσότερα έργα που βλέπεις είναι τυπωμένα σε μέταλλο, οπότε η επιφάνεια είναι απίστευτα στιλπνή: όταν κοιτάς τα έργα, βλέπεις και την αντανάκλασή σου. Είναι μια δουλειά που αντανακλά τον εαυτό μας και τη σκοτεινή φύση μας, ώστε να μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε.
Η δουλειά μου είναι σκόπιμα σκοτεινή. Όχι μόνο ως προς τη θεματολογία της, αλλά και ως προς τον φωτισμό των φωτογραφιών – είναι σαν να εμφανίζονται μέσα από το σκοτάδι και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό για αυτήν τη δουλειά και για τον τρόπο που προσεγγίζεται. Για εμένα, το φως σημαίνει διαύγεια και καθώς οι λόγοι που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα δεν είναι κάτι ξεκάθαρο για εμένα, το σκοτάδι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Νομίζω ότι το να τονίζεις το σκοτεινό παρελθόν, ειδικά τη σκοτεινή ιστορία της Αυστραλασίας, είναι σημαντικό. Λειτουργεί σαν ένα μνημείο όλο αυτό και είναι σημαντικό να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε την ιστορία μας και να προχωράμε μπροστά. Φαντάζομαι ότι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε αυτές τις τοποθεσίες, όπως στα βράχια του Μπόντι, δεν έχουν μνημονευτεί με κάποιον επίσημο τρόπο. Η δουλειά σου είναι ένας τρόπος να ξεκινήσει αυτό;
Ναι. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να μνημονεύσεις κάτι, χωρίς να δραματοποιείς την κατάσταση. Η δουλειά μου είναι μελαγχολική και στοχαστική ως προς το περιεχόμενό της, ενώ κάνει ταυτόχρονα και χρήση πραγματικών υλικών. Τα περισσότερα έργα που βλέπεις είναι τυπωμένα σε μέταλλο, οπότε η επιφάνεια είναι απίστευτα στιλπνή: όταν κοιτάς τα έργα, βλέπεις και την αντανάκλασή σου. Είναι μια δουλειά που αντανακλά τον εαυτό μας και τη σκοτεινή φύση μας, ώστε να μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κάνεις την έκθεσή σου στα πλαίσια του Pride Festival. Ελπίζεις να αντιδράσει με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο ο κόσμος στη δουλειά σου ή να πάρει κάτι συγκεκριμένο από αυτήν;
Ελπίζω ότι ο κόσμος θα δει πέρα από τις εικόνες και θα αποκτήσει επίγνωση της ιστορίας και του μέρους από το οποίο προέρχονται οι φωτογραφίες. Εύχομαι να το έχω κάνει ξεκάθαρο αυτό στα κείμενα που έχω γράψει δίπλα από τα εκθέματα. Είναι μια ευκαιρία να προβληματιστεί ο κόσμος γύρω από τη σκοτεινή ιστορία των queer ατόμων της Νέας Ζηλανδίας και τη Αυστραλίας, τα οποία βάλλονται μέχρι και σήμερα σε όλον τον κόσμο. Επομένως, παρ' όλο που η δουλειά μου είναι σκοτεινή, ελπίζω ότι ο κόσμος θα φύγει με μια αίσθηση ελπίδας ως προς το που πηγαίνουμε σήμερα. Επίσης, υπάρχουν κάποια έργα στην έκθεση που μιλάνε για ελπίδα και δεν προκαλούν απόγνωση.Περισσότερα από το VICEΝαι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα ΑυτονόηταΚανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία ΟμονοίαςΠίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν
Ελπίζω ότι ο κόσμος θα δει πέρα από τις εικόνες και θα αποκτήσει επίγνωση της ιστορίας και του μέρους από το οποίο προέρχονται οι φωτογραφίες. Εύχομαι να το έχω κάνει ξεκάθαρο αυτό στα κείμενα που έχω γράψει δίπλα από τα εκθέματα. Είναι μια ευκαιρία να προβληματιστεί ο κόσμος γύρω από τη σκοτεινή ιστορία των queer ατόμων της Νέας Ζηλανδίας και τη Αυστραλίας, τα οποία βάλλονται μέχρι και σήμερα σε όλον τον κόσμο. Επομένως, παρ' όλο που η δουλειά μου είναι σκοτεινή, ελπίζω ότι ο κόσμος θα φύγει με μια αίσθηση ελπίδας ως προς το που πηγαίνουμε σήμερα. Επίσης, υπάρχουν κάποια έργα στην έκθεση που μιλάνε για ελπίδα και δεν προκαλούν απόγνωση.Περισσότερα από το VICEΝαι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα ΑυτονόηταΚανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία ΟμονοίαςΠίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν