Η Ντενίζ Είναι μια Κούρδισσα Τρανς Ακτιβίστρια που Ζητά Άσυλο στην Ελλάδα

Είναι Κυριακή, μόλις έχει ξεκινήσει να βραδιάζει. Βρισκόμαστε στην καρδιά των Εξαρχείων, στο μαγαζί που εργάζεται ως μαγείρισσα η Ντενίζ. Είναι μία Κούρδισσα τρανς ακτιβίστρια που έχει φύγει από την Τουρκία, τα τελευταία τρία χρόνια ζει στην Ελλάδα και οι μέρες για τη συνέντευξή της, ώστε να πάρει πολιτικό άσυλο, μετρούν αντίστροφα.

Αυτό που μπορεί κανείς να διακρίνει όταν τη συναντά, είναι ο έντονος δυναμισμός της, που όμως συνοδεύεται από μία ευδιάκριτη ευαλωτότητα. Καθόμαστε μέσα στο μαγαζί, σε ένα ξύλινο τραπέζι. Εκεί, ξεκινά να μου αφηγείται για τη ζωή της στην Τουρκία που, με τον πιο αδυσώπητο τρόπο καθόρισε αυτό που είναι σήμερα. Για τις στιγμές εκείνες που η ίδια της η ύπαρξη στιγματίστηκε ανεξίτηλα από τον φόβο της δίωξης και του θανάτου, για την ακτιβιστική της δράση, τις παρενοχλήσεις που έχει βιώσει ως τρανς αλλά και για όλη την πορεία της από τη στιγμή που κατάφερε να απεγκλωβιστεί από το καθεστώς Ερντογάν, μέχρι να φτάσει στη χώρα μας.

«Η καθημερινότητά μου στην Τουρκία ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Πάντα υπερίσχυε ο φόβος της σύλληψης και του θανάτου. Και αυτό που κυριαρχούσε ήταν το μίσος. Το κράτος και η κοινωνία προσπαθούσαν αδιάλειπτα να καταστρέψουν τους χώρους στους οποίους ζούσα ως Κούρδισσα, τρανς και άθεη. Όμως, πρέπει να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε τη ζωή μας, να μην μας πτοούν οι απειλές των φασιστών και του κράτους», λέει στο VICE.

Μια τυπική ημέρα της Ντενίζ, στην Τουρκία, ξεκινούσε όταν άνοιγε τις πόρτες του σωματείου Instabul LGBT Solidarity Association. Εκεί κατέγραφε τα περιστατικά παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη γειτονική χώρα και επικοινωνούσε με τους δικηγόρους για να παρέχουν νομική υποστήριξη στους ανθρώπους που έρχονταν αντιμέτωποι με τέτοια περιστατικά. «Η Τουρκία κατέχει την 1η θέση στην Ευρώπη και την 9η θέση στον κόσμο στα εγκλήματα κατά των τρανς ατόμων. Σε μία τέτοια χώρα δεν είναι δυνατόν να νιώθει κανείς ασφάλεια. Κάθε δύο ημέρες δολοφονούνται τρεις γυναίκες και σχεδόν σε όλα τα δικαστήρια, οι δράστες απελευθερώνονται μετά από μικρό χρονικό διάστημα, καθώς τους αναγνωρίζουν ελαφρυντικά», επισημαίνει η Ντενίζ.

Σε αυτήν τη σκληρή και αβάσταχτη πραγματικότητα, σε μία χώρα που έχει ως τρόπο ζωής την εχθρότητα εναντίον των Κούρδων, οι απειλές δεν τελειώνουν ποτέ. Και αυτό συμβαίνει διότι το HDP (φιλοκουρδικό κόμμα) λειτουργεί σαν μία κυψέλη που ενώνει κάτω από την ίδια στέγη κάθε ταυτότητα την οποία το κράτος βλέπει σαν εχθρό, καθώς δεν χωράει μέσα στο στενό πλαίσιο και στα πατριαρχικά πρότυπα που επιβάλλει. «Παρά την αγωγή για το κλείσιμο των γραφείων του φιλοκουρδικού κόμματος, την εκδίωξη χιλιάδων ανθρώπων από τη χώρα και τους ομήρους που κρατά δέσμιους το καθεστώς Ερντογάν, το κόμμα μου στέκεται ακόμα όρθιο συνεχίζει να υποστηρίζει την ειρήνη εναντίον του πολέμου και την δίκαιη, ίση και ελεύθερη ζωή», προσθέτει.

Το καθεστώς Ερντογάν άρχισε να στοχεύει ευθέως τα σωματεία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, κυρίως μετά το 2015. Όπως περιγράφει η Ντενίζ, τότε αυξήθηκαν και οι επιθέσεις κατά του κόμματος. Είχαν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν να περπατήσουν άνετα στο δρόμο. Η καταστολή αυξήθηκε ραγδαία και η εξουσία τους αντιμετώπιζε ως τρομοκράτες. Πολλοί σύντροφοί της συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων «της αυγής», όπως λένε στην Τουρκία -οι οποίες γίνονται σκόπιμα πριν την αυγή, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης. Και η ίδια, εξαιτίας της ακτιβιστικής της δράσης αλλά και λόγω της ταυτότητάς της, έχει πληγεί από ανισότητες με τρόπο βάναυσο. Έχει δεχθεί σωματική βία και παρενοχλήσεις, που ξεκινούσαν κάθε φορά που πατούσε το πόδι της στο δρόμο. Μέσα της πίστευε ότι ήταν η επόμενη στη σειρά. Έτσι, για να προστατευθεί, πήρε την απόφαση να φύγει από την Τουρκία.

Όπως περιγράφει, σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχει φίλους και φίλες που έχουν ζητήσει άσυλο επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές. Από την πλευρά της μητέρας της έχει καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και για εκείνη είναι σημαντικό που ήρθε στην Ελλάδα ως τρίτης γενιά Θεσσαλονικιά.

H άφιξή της στην Ελλάδα έγινε τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη του 2018. Πρώτη της στάση, ο Έβρος. Μετά ήρθε με τρένο στην Αθήνα. Μία φίλη της από το φεμινιστικό κίνημα, τη βοήθησε να βρει δουλειά ως μαγείρισσα. Δεν ένιωσε ποτέ «ξένη», όπως λέει, επειδή γνώρισε τους ανθρώπους που συναγωνίζεται στους χώρους των κινημάτων. Και στο μαγαζί, οι εργοδότες και οι συνάδελφοί της την αποδέχονται ισότιμα. Εδώ εξάλλου έμαθε να μαγειρεύει επαγγελματικά και έγινε σεφ. Το αγαπημένο της φαγητό είναι οι κεφτέδες, που φτιάχνει η ίδια.

Κάνοντας αναδρομή στα παιδικά της χρόνια, η Ντενίζ λέει πως ήδη από τα 13 της έτη είχε αντιληφθεί τη διαφορετικότητά της και αποφάσισε να ανοιχτεί στην οικογένειά της. «Τότε, θυμάμαι, ο πατέρας μου φώναζε και η μητέρα μου έκλαιγε. Πλέον έχουμε καλή σχέση», λέει η ίδια. Στα 16 της, πήρε τις πρώτες ορμόνες ώστε το σώμα της να εναρμονιστεί με την ταυτότητα φύλου της. Στα εφηβικά της χρόνια δέχθηκε παρενοχλήσεις αμέτρητες φορές. Μπορεί να μη ζει πλέον στο συντηρητικό περιβάλλον της Τουρκίας, αλλά εξηγεί πως τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα συνεχίζουν να δέχονται bullying στα σχολεία και τους χώρους εργασίας.

Πριν την πανδημία είχε αποφασίσει να ξεκινήσει την ορμονική θεραπεία, αλλά μετά, η απαγόρευση κυκλοφορίας σε συνδυασμό με την προετοιμασία για τη συνέντευξή της με την Υπηρεσία Ασύλου, την καθυστέρησαν. Θέλει να προχωρήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτή η διαδικασία, για να μπορέσει επιτέλους να είναι ο εαυτός της. Διότι θέλει να συνυπάρχουν αρμονικά το σώμα και η ψυχή της.

«Νομίζω ότι μπορεί να χτιστεί μία κουλτούρα συμπερίληψης των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στην κοινωνία, όταν κυριαρχεί ο διάλογος μεταξύ των ανθρώπων και ξεκινάμε να ενωνόμαστε κάτω από μία ομπρέλα που δεν υπάρχουν σύνορα, τάξεις, γυναικοκτονίες και δολοφονίες των τρανς ατόμων», τονίζει η Ντενίζ. Όμως, η συμπερίληψη, θέλει χρόνο για να επιτευχθεί. Διότι, το φαινόμενο της τρανσοφοβίας, είναι ακόμα και σήμερα, ιδιαίτερα έντονο. «Στην Τουρκία τα δικαιώματα των τρανς ατόμων παραβιάζονται και αντιμετωπίζουν δυσμενείς διακρίσεις στα πάντα. Όταν σε πολλές χώρες του κόσμου έχουν γίνει νομιμοποιήσεις του γάμου και της υιοθεσίας για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, στην Τουρκία ο αγώνας που δίνεται καθημερινά, είναι για το δικαίωμα στη ζωή και η βία κατά των τρανς ατόμων είναι εντονότερη. Συγκριτικά, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι καλύτερη. Ωστόσο...πουθενά δεν υπάρχει παράδεισος για τα τρανς άτομα», λέει με λύπη η Ντενίζ. Η συνάντησή μας τελειώνει με μια αγκαλιά. Και με μία υπόσχεση να τα ξαναπούμε κάτω από καλύτερες συνθήκες.

Ευχαριστώ την Esra Dogan για τη μετάφραση της συνέντευξης.

Το Πρώτο Ελληνικό Εργοστάσιο που Δίνει Ευκαιρίες σε Γυναίκες Θύματα Trafficking και Πρόσφυγες

Πώς να Κάνεις One Night Stand Xωρίς να Aναπτύσσεις Συναισθήματα

Η Ιστορία για το πώς Φέραμε στην Ελλάδα Στοχοποιημένες Γυναίκες από το Αφγανιστάν

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.