H Allyson Vieira Έρχεται από τη Νέα Υόρκη για να Παρουσιάσει την Πρώτη της Ατομική Έκθεση στην Αθήνα

Την πρώτη φορά που συνάντησα την Allyson Vieira, ήταν λίγο καιρό μετά από την ατομική της έκθεση στο Swiss Institute της Νέας Υόρκης και την Kunsthalle της Βασιλείας, σε ένα δείπνο στη Νέα Υόρκη που είχαν οργανώσει προς τιμήν της οι γκαλερί με τις οποίες συνεργάζεται, μια εκ των οποίων είναι και η ελληνική The Breeder.

Αυτές τις μέρες η Allyson Vieira παρουσιάζει την πρώτη της έκθεση στην Αθήνα με τίτλο “Time and Materials (and Overhead)” και έτσι ξαναβρεθήκαμε για μία συζήτηση σχετικά με το έργο που δείχνει εδώ.

Η ίδια θέλησε να μην φωτογραφηθεί, αφήνοντας τα έργα της να δημιουργήσουν την μοναδική εικόνα που θα μπορούσαμε να έχουμε γι’ αυτή.

VICE: Γεια σου Allyson, αυτές τις μέρες παρουσιάζεται στην γκαλερί The Breeder η πρώτη σου ατομική έκθεση στην Ελλάδα, με τίτλο “Time and Materials (and Overhead)”. Μπορείς να μου πεις δυο λόγια για τον τίτλο του show;

Allyson Vieira: “Time and materials” είναι η ονομασία ενός τυπικού κατασκευαστικού συμβολαίου, όπου η χρέωση του ενδιαφερόμενου γίνεται με βάση τις εργατοώρες και το κόστος των υλικών που χρειάζονται για την κατασκευή.

Το “overhead” αναφέρεται στις έκτακτες χρεώσεις που προκύπτουν στη συνέχεια και είναι δύσκολο να προϋπολογιστούν, αλλά υπάρχουν κάθε φορά. Αυτά τα “αναπάντεχα” έξοδα είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ, γιατί αν ξεφύγουμε από τον αυστηρά οικονομικό ορισμό και επεκτείνουμε τον όρο σε ένα θεωρητικό πλαίσιο, στις έκτακτες χρεώσεις θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε το πολιτιστικό κόστος, το κοινωνικό κόστος, το προσωπικό κόστος, και διάφορες άλλες πρόσθετες επιβαρύνσεις που προκύπτουν μέσα σε μία τέτοια κατάσταση.

Η δουλειά σου είναι κατά κύριο λόγο επηρεασμένη από την γλυπτική της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης. Πως είναι να δείχνει κανείς τη δουλειά του για πρώτη φορά σε έναν τόπο που αποτελεί πηγή έμπνευσης του;

Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Το μέρος στο οποίο παρουσιάζω τη δουλειά μου έχει πάντα σχέση με τα έργα, είτε είναι στην Ελβετία ή στη Νέα Υόρκη. Βέβαια στην περίπτωση της Αθήνας ο τόπος είναι κάτι που με απασχολεί τόσο πολύ, που ίσως ακόμα και να προσπαθώ να υποβαθμίσω συνειδητά την επίδραση της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής σε αυτή την έκθεση.

Ποια είναι η έννοια του métier, της “μαστοριάς” στη δουλειά σου;

Με ενδιαφέρει πολύ το métier, όλα τα είδη της “μαστοριάς”, από τις DIY επισκευές στο σπίτι μέχρι την κατασκευή ενός ουρανοξύστη, όπως επίσης και ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να δημιουργηθεί κάτι μέσω του πειραματισμού με τα υλικά.

Όλα αυτά τα στάδια του métier είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου κάνοντας γλυπτική. Πολλές φορές στα έργα μου δημιουργώ μόνη μου το υλικό με το οποίο δουλεύω, προσπαθώντας να βρω μια τεχνική επεξεργασίας ενός υλικού που δεν έχει ξαναϋπάρξει , με τις φυσικές διαστάσεις του έργου να αποκαλύπτονται καθώς το δουλεύω.

Πολλές φορές χρησιμοποιώ υλικά που “δεν πρέπει” να χρησιμοποιηθούν μαζί, είτε τα χειρίζομαι με τρόπο που δεν ενδείκνυται. Δουλεύοντας με υλικά, αυτό που με ενδιαφέρει πολύ, είναι να καταργώ διάφορες τεχνικές και να τις αντικαθιστώ με άλλες, για να δω ποια είναι τα όρια της φυσικής αντοχής τους.

Από ποιους άλλους καλλιτέχνες είναι επηρεασμένο το έργο σου;

Οι επιρροές στο έργο μου κυμαίνονται σε όλο το φάσμα της Ιστορίας της Τέχνης, και μπορεί κάθε μέρα να με απασχολεί κάτι διαφορετικό.

Αν πάρουμε για παράδειγμα τη συγκεκριμένη έκθεση, για κάποια από τα έργα που βρίσκονται στο ισόγειο, σκεφτόμουν τα γλυπτά ενός καλλιτέχνη από την εποχή του Mπαρόκ, ο οποίος προερχόταν κάπου από τον Βορρά, δε θυμάμαι αν είναι Γερμανία ή Ολλανδία, και το όνομα του είναι Μelchior Βarthel. Αυτός ο καλλιτέχνης έχει φτιάξει στην Santa Maria Gloriosa dei Frari της Βενετίας, δύο γλυπτά τα οποία απεικονίζουν Αφρικανούς εργάτες και λειτουργούν σαν κολόνες, υποβαστάζοντας έτσι την αρχιτεκτονική του χώρου.

Ένα άλλο έργο που μελετούσα πολύ δημιουργώντας τα έργα αυτής της έκθεσης ήταν ένα ρωμαϊκό  γλυπτό του Fernese που αναπαριστά τον Άτλαντα, ο οποίος δε σηκώνει στους ώμους του την γη, αλλά τον Παράδεισο.

Αν και τα γλυπτά που συμβουλεύομαι συνήθως είναι γυναικεία, σε αυτή την έκθεση με ενδιέφεραν πολύ αυτά τα γλυπτά που αναπαριστούν άντρες που “σηκώνουν” την αρχιτεκτονική, και που υποτάσσονται κατά κάποιον τρόπο σε αυτήν.

Είναι η τέταρτη φορά που επισκέπτεσαι την Αθήνα, πλέον φαντάζομαι θα υπάρχουν πράγματα που αγαπάς να κάνεις κάθε φορά που βρίσκεσαι εδώ. Θα ήθελες να μου μιλήσεις γι’ αυτά;

Θα πρέπει να αναφερθώ στις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Αθήνα, γιατί αυτή τη φορά σχεδόν μόνο δούλευα.

Ξέρω πως ακούγεται τρομερά βαρετό αλλά είμαι λίγο “φυτό” με την αρχαιολογία. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω εκδρομές στην Ελλάδα, ειδικά στην Πελοπόννησο και να σταματάω σε κάθε καφέ πινακίδα, αυτό είναι το αγαπημένο μου πράγμα στην Ελλάδα!

Όπως προαναφέραμε η Αρχαία Ελλάδα σε έχει απασχολήσει πολύ, όμως κάθε φορά επισκέπτεσαι τη σύγχρονη εκδοχή της. Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτή;

Την αγαπώ. Μετά την Νέα Υόρκη η Αθήνα είναι η αγαπημένη μου πόλη με διαφορά. Στην Αθήνα υπάρχει ένα πολύ έντονο συναίσθημα και μια πολύ σκοτεινή και σοβαρή αίσθηση μηδενισμού. Είναι μια καταπληκτική πόλη που μοιάζει σαν συμβολή του αρχαίου και του σύγχρονου. Επίσης η Αθήνα έχει μία τρομερή πολιτική ζωή που αντανακλά σε ολόκληρη την πόλη, κάτι τέτοιο δεν έχω ξανασυναντήσει σε καμία άλλη πόλη που έχω βρεθεί, οι άνθρωποι παίρνουν στα σοβαρά την πολιτική κατάσταση εδώ. Εγώ δεν έχω τέτοια σχέση με τα πολιτικά, όμως η Αθήνα έχει και το εκτιμώ πολύ όποτε βρίσκομαι εδώ.

Βλέποντας τα έργα σου φαντάζεται κανείς ότι περνάς πολύ χρόνο στο στούντιο. Τι επικρατεί στο στούντιο σου όταν δουλεύεις;

Η κατάσταση είναι πολύ απλή. Δουλεύω σε ένα μικρό στούντιο στη Νέα Υόρκη, και έχω μια βοηθό part time. Tην περισσότερη δουλειά την κάνω μόνη μου αλλά η ρουτίνα μου είναι πολύ βαρετή. Δουλεύω καθημερινά τις εργάσιμες ώρες. Ξυπνάω κάθε πρωί στις έξι και μισή, κοιμάμαι νωρίς, και έχω πολύ ενέργεια επειδή πρέπει να δουλεύω πολύ κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ακόμα και εδώ στην Αθήνα δούλευα καθημερινά από τις εννιά ως τις πέντε, για μένα αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει η δουλειά, ειδικά όταν δουλεύω με πολύ περιορισμένο χρονοδιάγραμμα, όπως σε αυτή την έκθεση που έπρεπε να μεταφερθώ μαζί με τον εξοπλισμό μου για να δουλέψω τόσο μακριά από το στούντιο μου, έπρεπε να είμαι super οργανωμένη.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.