Όλες οι φωτογραφίες είναι της Ash Thayer
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τα κτίρια του Lower East Side της Νέας Υόρκης που τώρα έχουν γίνει καταστήματα frozen yogurt και πολυτελή διαμερίσματα, ήταν εγκαταλελειμμένα και ετοιμόρροπα. Το 1992, Ash Thayer – που σπούδαζε φωτογραφία – κατέληξε άστεγη και άφραγκη, όταν ο σπιτονοικοκύρης της, την πέταξε στο δρόμο και κράτησε και την εγγύησή της. Η Ash όμως βρήκε ένα χέρι βοηθείας από μέλη της punk σκηνής, τα οποία την προσκάλεσαν να μείνει στην κατάληψη See Skwat και να γίνει μέλος μιας κοινότητας καταληψιών, οι οποίοι είχαν αφιερώσει δεκαετίες στην αποκατάσταση της περιοχής. Για τα επόμενα οκτώ χρόνια, η Ash κατέγραψε αυτήν την κοινότητα καταληψιών, τις ζωές τους και την μάχη τους απέναντι στο gentrification, καταλήγοντας με ένα συγκινητικό άλμπουμ φωτογραφιών, το Kill City: Lower East Side Squatters 1992-2000, το οποίο κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς. Επικοινωνήσαμε με την Ash, για να μάθουμε πως οι νέοι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο με τον πολιτικό ακτιβισμό, την punk άποψη και τη θετική τους διάθεση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE i-d: Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με την φωτογραφία;
Ash Thayer: Είχα έναν καθηγητή στο λύκειο που πήγαινα στο Memphis, ο οποίος βοήθησε πολλούς από εμάς να ξεκινήσουμε τις καλλιτεχνικές μας καριέρες. Μας έμαθε τι γινόταν στον κόσμο, πώς να κάνουμε αίτηση σε πανεπιστήμια, μας βοήθησε να βρούμε υποτροφίες σε πολύ καλές σχολές καλών τεχνών. Πολλοί από τους μαθητές του ήταν παιδιά με προβλήματα, όπως κι εγώ άλλωστε. Ζούσα στο περιθώριο, μέχρι που βρήκα το punk, το οποίο μου έδωσε μια θετική ασχολία. Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου πριν τελειώσω το λύκειο και ο καθηγητής μου με ενθάρρυνε να πάρω μια κάμερα. Άρχισα να φωτογραφίζω τους φίλους μου στην punk σκηνή και τα πρώτα μου φιλμ κατέληξαν να βραβεύονται με το Scholastic Award. Έπειτα κέρδισα μια υποτροφία για το School of Visual Arts.
Ash Thayer: Είχα έναν καθηγητή στο λύκειο που πήγαινα στο Memphis, ο οποίος βοήθησε πολλούς από εμάς να ξεκινήσουμε τις καλλιτεχνικές μας καριέρες. Μας έμαθε τι γινόταν στον κόσμο, πώς να κάνουμε αίτηση σε πανεπιστήμια, μας βοήθησε να βρούμε υποτροφίες σε πολύ καλές σχολές καλών τεχνών. Πολλοί από τους μαθητές του ήταν παιδιά με προβλήματα, όπως κι εγώ άλλωστε. Ζούσα στο περιθώριο, μέχρι που βρήκα το punk, το οποίο μου έδωσε μια θετική ασχολία. Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου πριν τελειώσω το λύκειο και ο καθηγητής μου με ενθάρρυνε να πάρω μια κάμερα. Άρχισα να φωτογραφίζω τους φίλους μου στην punk σκηνή και τα πρώτα μου φιλμ κατέληξαν να βραβεύονται με το Scholastic Award. Έπειτα κέρδισα μια υποτροφία για το School of Visual Arts.
Πότε άρχισες να μένεις σε καταλήψεις;
Μετακόμισα στην Νέα Υόρκη για το πανεπιστήμιο και συνέχισα να φωτογραφίζω την punk σκηνή που ήταν γύρω μου, όλες αυτές τις φοβερές συναυλίες στο Continental και το CBGBs. Αλλά ήμουν τελείως άφραγκη. Επιβίωνα με ό,τι είχε απομείνει από το φοιτητικό μου δάνειο και ό,τι έβγαζα από τις όποιες δουλειές έκανα, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσα και να σπουδάσω. Με έδιωξαν από το διαμέρισμά μου και κράτησαν και την εγγύηση, που ήταν αρκετά μεγάλη, οπότε δεν είχα πλέον ούτε δεκάρα. Έπρεπε ή να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στο Memphis, ή να βρω μια άλλη λύση. Γνώρισα μερικούς άλλους punks που ήταν καταληψίες και με κάλεσαν να μείνω στο See Skwat. Στην τότε punk σκηνή, τα παιδιά πρόσεχαν το ένα το άλλο, οι φιλίες μας ήταν το σημαντικότερο πράγμα που είχαμε.
Μετακόμισα στην Νέα Υόρκη για το πανεπιστήμιο και συνέχισα να φωτογραφίζω την punk σκηνή που ήταν γύρω μου, όλες αυτές τις φοβερές συναυλίες στο Continental και το CBGBs. Αλλά ήμουν τελείως άφραγκη. Επιβίωνα με ό,τι είχε απομείνει από το φοιτητικό μου δάνειο και ό,τι έβγαζα από τις όποιες δουλειές έκανα, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσα και να σπουδάσω. Με έδιωξαν από το διαμέρισμά μου και κράτησαν και την εγγύηση, που ήταν αρκετά μεγάλη, οπότε δεν είχα πλέον ούτε δεκάρα. Έπρεπε ή να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στο Memphis, ή να βρω μια άλλη λύση. Γνώρισα μερικούς άλλους punks που ήταν καταληψίες και με κάλεσαν να μείνω στο See Skwat. Στην τότε punk σκηνή, τα παιδιά πρόσεχαν το ένα το άλλο, οι φιλίες μας ήταν το σημαντικότερο πράγμα που είχαμε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το κτίριο ήταν σε κακή κατάσταση τότε. Είχαν αρχίσει να το φτιάχνουν, αλλά έμοιαζε σαν σκηνή από το Dexter, μια λάμπα που τρεμόπαιζε και σκάλες που ήταν μισογκρεμισμένες. Το βράδυ έπρεπε να καλύπτουμε τα τζάμια ώστε να μην μπορεί κανείς από τον δρόμο να δει ότι είχαμε ρεύμα. Σε αυτές τις καταλήψεις έπρεπε να δουλέψεις σκληρά για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των ανθρώπων που έμεναν εκεί. Ήταν μια χούφτα νεαρών punks, πολλοί από τους οποίους είχαν προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, αλλά που έπαιρναν πολύ σοβαρά τις καταλήψεις και την πολιτική.
Τι έγινε όταν άρχισαν να κυνηγάνε τις καταλήψεις οι αρχές; Ο τότε δήμαρχος Giuliani ξόδεψε εκατομμύρια για να διώξει τους καταληψίες.
Είχαμε πολύ ενεργή συμμετοχή στις συνεδριάσεις του Κοινοτικού Συμβουλίου, όπου και αποφάσιζαν για τα νέα συγκροτήματα κατοικιών που θα χτίζονταν. Οργανώναμε πορείες για να ενημερωθούν οι κάτοικοι, ενώ κάναμε και block parties, προσκαλώντας όλους τους γείτονες. Πολλά από αυτά που κάναμε είχαν σκοπό να ενώσουν τον κόσμο, να δημιουργήσουν μια αίσθηση κοινότητας. Επειδή το Lower East Side είχε πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια, πολλές από τις καταλήψεις βρίσκονταν μαζεμένες σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή, κάτι που διευκόλυνε πολύ το να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν μια πολύ σφιχτή κοινότητα ανθρώπων που τελικά πάλεψε για όλα αυτά τα κτίρια.
Είχαμε πολύ ενεργή συμμετοχή στις συνεδριάσεις του Κοινοτικού Συμβουλίου, όπου και αποφάσιζαν για τα νέα συγκροτήματα κατοικιών που θα χτίζονταν. Οργανώναμε πορείες για να ενημερωθούν οι κάτοικοι, ενώ κάναμε και block parties, προσκαλώντας όλους τους γείτονες. Πολλά από αυτά που κάναμε είχαν σκοπό να ενώσουν τον κόσμο, να δημιουργήσουν μια αίσθηση κοινότητας. Επειδή το Lower East Side είχε πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια, πολλές από τις καταλήψεις βρίσκονταν μαζεμένες σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή, κάτι που διευκόλυνε πολύ το να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν μια πολύ σφιχτή κοινότητα ανθρώπων που τελικά πάλεψε για όλα αυτά τα κτίρια.
Όταν ξεκίνησες να φωτογραφίζεις, ο σκοπός σου ήταν να αποτυπώσεις την καθημερινότητα της ζωής σας ή την ευρύτερη κουλτούρα;
Στην πραγματικότητα δεν είχα κάποιο πρόγραμμα, απλά φωτογράφιζα τους ανθρώπους που είχα στην ζωή μου. Υπήρχαν πολλές οικογένειες και άφθονη φυλετική ποικιλία στην ευρύτερη κοινότητα, αλλά εγώ έκανα παρέα με τους punks, γιατί με αυτούς μπορούσα να επικοινωνήσω. Δεν είχαν όμως όλοι κάμερες τότε και οι καταληψίες χρειάζονταν φωτογραφικές αποδείξεις της δουλειάς που είχαν κάνει σε όλα αυτά τα κτίρια και τα διαμερίσματα. Ξέραμε ότι κάποια μέρα, πιθανώς σε κάποιο δικαστήριο, θα χρειαζόμασταν να αποδείξουμε με στοιχεία την δουλειά μας.
Στην πραγματικότητα δεν είχα κάποιο πρόγραμμα, απλά φωτογράφιζα τους ανθρώπους που είχα στην ζωή μου. Υπήρχαν πολλές οικογένειες και άφθονη φυλετική ποικιλία στην ευρύτερη κοινότητα, αλλά εγώ έκανα παρέα με τους punks, γιατί με αυτούς μπορούσα να επικοινωνήσω. Δεν είχαν όμως όλοι κάμερες τότε και οι καταληψίες χρειάζονταν φωτογραφικές αποδείξεις της δουλειάς που είχαν κάνει σε όλα αυτά τα κτίρια και τα διαμερίσματα. Ξέραμε ότι κάποια μέρα, πιθανώς σε κάποιο δικαστήριο, θα χρειαζόμασταν να αποδείξουμε με στοιχεία την δουλειά μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αναπολώντας αυτήν την περίοδο, τι νομίζεις ότι έμαθες ως άνθρωπος και τι ως φωτογράφος;
Σαν φωτογράφος έμαθα πώς να φωτογραφίζω υποκουλτούρες και κοινότητες ανθρώπων, έμαθα να σέβομαι τις επιθυμίες των ανθρώπων και να ζητάω πάντα τη άδειά τους. Όλη αυτή η εμπειρία μου έμαθε επίσης την αξία της κοινότητας και το πώς οι άνθρωποι μπορούν κάνουν πράγματα όταν οργανώνονται όλοι μαζί. Υπάρχει συνήθως μια απάθεια προς τις κυβερνητικές ενέργειες, είναι εύκολο να νιώσεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αλλά έμαθα πόσο σημαντικό είναι να εμπλέκεσαι στα κοινά, να σε απασχολούν τα τοπικά ζητήματα. Μέσω της επιμονής και της ενωμένης δύναμης των ανθρώπων, μέσω της πίστης που είχαμε στις ιδέες μας και μέσω της προσπάθειας που κάναμε για να ακουστούν οι φωνές μας, εμείς, οι καταληψίες, καταφέραμε να κερδίσουμε 11 κτίρια.
Σαν φωτογράφος έμαθα πώς να φωτογραφίζω υποκουλτούρες και κοινότητες ανθρώπων, έμαθα να σέβομαι τις επιθυμίες των ανθρώπων και να ζητάω πάντα τη άδειά τους. Όλη αυτή η εμπειρία μου έμαθε επίσης την αξία της κοινότητας και το πώς οι άνθρωποι μπορούν κάνουν πράγματα όταν οργανώνονται όλοι μαζί. Υπάρχει συνήθως μια απάθεια προς τις κυβερνητικές ενέργειες, είναι εύκολο να νιώσεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι, αλλά έμαθα πόσο σημαντικό είναι να εμπλέκεσαι στα κοινά, να σε απασχολούν τα τοπικά ζητήματα. Μέσω της επιμονής και της ενωμένης δύναμης των ανθρώπων, μέσω της πίστης που είχαμε στις ιδέες μας και μέσω της προσπάθειας που κάναμε για να ακουστούν οι φωνές μας, εμείς, οι καταληψίες, καταφέραμε να κερδίσουμε 11 κτίρια.
Πιστεύω πως αυτό πρέπει να πάρει και η επόμενη γενιά από όλο αυτό: δεν χρειάζεται να είσαι ένας punk rocker ή ένας καταληψίας ή ακόμα να κάνεις κάτι παράνομο. Ναι, κάποιες φορές πρέπει, αλλά το θέμα είναι πως μπορείς να επιφέρεις αλλαγές. Το βιβλίο δείχνει πως οι νέοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την διαφορά, ακόμα και αυτοί που έχουν βιώσει την απόρριψη και δεν έχουν πολλά χρήματα.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
