Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Indonesia.Ο Maulidan βλέπει τον εαυτό του ως έναν «τίγρη της θάλασσας». Ο 35χρονος ψαράς ζει στο Πούλο Ακέχ, μια συστάδα μικρών νησιών στα βόρεια παράλια της Σουμάτρας. Δεν είναι το πιο απομακρυσμένο άκρο της Ινδονησίας –αυτό είναι το Πουλάου Γουέχ–, όμως δεν απέχει και πολύ από αυτό.
Ο Maulidan και ο γείτονάς του, Rahmad, είναι κυνηγοί χταποδιών. Οι δύο άνδρες βουτάνε κάτω από τα κύματα, ψάχνοντας στους κοραλλιογενείς υφάλους ανοιχτά της ακτής του Πουλάου Νάρι, για να εντοπίσουν μια λεία που ειδικεύεται στο κρύψιμο. Κάποιες μέρες, οι άνδρες πιάνουν χταπόδια που τους αποφέρουν 200.000 ρουπίες (11,5 ευρώ), καθώς πουλάνε τις ψαριές τους σε εμπόρους, οι οποίοι με τη σειρά τους τις στέλνουν στο εξωτερικό, όπως τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη και τη Σαουδική Αραβία. Κατά μέσο όρο, οι εξαγωγές χταποδιού από το Πούλο Ακέχ ανέρχονται στους τέσσερις τόνους τον χρόνο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όμως κάποιες άλλες μέρες, η θάλασσα δεν είναι τόσο γενναιόδωρη. Ξοδεύουν πέντε ώρες στον ωκεανό, μόνο για να επιστρέψουν με άδεια χέρια. «Η τύχη μου στη θάλασσα είναι αντίστοιχη με την τύχη μιας τίγρης στη ζούγκλα», μου είπε ο Maulidan. «Μερικές φορές, πιάνουμε μπόλικα, όμως πολύ συχνά, δεν πιάνουμε τίποτα. Έτσι είναι η ζωή στο Πούλο Ακέχ. Το έχουμε συνηθίσει».
Ο Rahmad (αριστερά) και ο Maulidan (δεξιά) ετοιμάζουν τον εξοπλισμό τους.
Την ημέρα που γνώρισα τον Maulidan και τον Rahmad, το δίδυμο στάθηκε τυχερό και έπιασε μια ντουζίνα χταπόδια, τρυπώντας τα με ένα κυρτό μεταλλικό εργαλείο που οι ντόπιοι ονομάζουν «γκαντσού». Τα θαλάσσια πλάσματα προσπαθούσαν να κρυφτούν από τον άνθρωπο, αλλάζοντας χρώματα, για να καμουφλαριστούν και να γίνουν ένα με τα πολύχρωμα κοράλλια. Κάθε φορά που ένας από τους ψαράδες παγίδευε ένα, εκείνο απελευθέρωνε ένα νέφος από μελάνι, για να αμυνθεί.Στο τέλος της ημέρας, τα 12 χταπόδια απέφεραν στους άνδρες 849.000 ρούπια (σχεδόν 50 ευρώ), ένα ποσό που είναι υπεραρκετό, για να αγοράσουν τρόφιμα για τις οικογένειές τους. Όμως έπρεπε να επιστρέψουν στο νερό και την επόμενη μέρα, για να αναζητήσουν τη λεία τους και πάλι κάτω από τα κύματα.
«Είναι η δουλειά μας να κυνηγάμε χταπόδια», μου είπε ο Mauildan. «Δεν θέλουμε να πιστεύουν οι γείτονες και οι γυναίκες μας ότι είμαστε τεμπέληδες».Τις μέρες που η θάλασσα είναι πολύ άγρια, οι άνδρες ανεβαίνουν στο βουνό, αναζητώντας την ινδική κάλαμο ή ρατάν. Είναι μια απλή ζωή, όπου η γη και θάλασσα παρέχουν τα περισσότερα πράγματα που χρειάζονται οι άνθρωποι. «Βγάζουμε τα προς το ζην με το να δουλεύουμε στη θάλασσα και το βουνό», εξήγησε ο Maulidan. «Υπάρχουν ψάρια στη θάλασσα και ρατάν στα βουνά. Αυτό κάνουμε κάθε μέρα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Maulidan μού είπε ότι προτιμά τη θάλασσα από το βουνό, επειδή εκεί μπορείς να δουλέψεις μόνος σου. Όμως η πηγή του εισοδήματός τους, το χταπόδι, απειλείται πλέον. Άλλοι ψαράδες έχουν στραφεί σε καταστροφικές μεθόδους ψαρέματος, ρίχνοντας εκρηκτικά στη λεία τους, για να αυξήσουν την ψαριά τους. Τα πλαστικά μπουκάλια με τα εκρηκτικά που χρησιμοποιούν, αναισθητοποιούν τα πλάσματα, κάνοντάς τα να επιπλέουν στην επιφάνεια. Ταυτόχρονα, όμως, καταστρέφουν και τα κοράλλια, μειώνοντας περαιτέρω τους μελλοντικούς θαλάσσιους πληθυσμούς.
«Κάποιοι, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να δηλητηριάζουν τα χταπόδια», είπε ο Maulidan. «Έτσι, τώρα δεν πιάνουμε πια τόσα χταπόδια, όσα παλιά. Κάθε φορά που [οι ψαράδες που δεν είναι από το νησί] ψαρεύουν στα νερά μας, τα χταπόδια εξαφανίζονται. Αυτό είναι που μας θλίβει πιο πολύ από όλα».
Περισσότερα από το VICEΈνα Περίστροφο, Ένα Γκολ κι Ένα ΠρωτάθλημαΟι 30 πιο Απογοητευτικοί Έλληνες Κάτω των 30«Άβυζη», «Χοντρή», «Σημαδεμένη» - Γυναίκες στην Ελλάδα Φωτογραφίζονται Μιλώντας για το Body ShamingΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.