Είναι Απίστευτο Πόσα Πράγματα Είναι Ανούσια στο «Red Dead Redemption 2»

Κάθε τόσο και λιγάκι, στο Red Dead Redemption 2, παίρνω ένα καινούργιο όπλο. Για πλάκα, υποθέτω. Είναι αδύνατον να συγκρίνω εύκολα τα χαρακτηριστικά του με κάποιο άλλο, οπότε αν η ονομασία είναι cool, είμαι μέσα. Έχουν περάσει αρκετές ώρες από τότε που διάλεξα ένα τυχαία. Μερικές φορές, όταν το θυμάμαι, το καθαρίζω. Το παιχνίδι μού λέει ότι το όπλο έχει καλύτερη απόδοση όταν το κάνω αυτό και υπάρχουν ένα σωρό εντυπωσιακές μπάρες που γεμίζουν, όταν το αγόρι μου, ο Arthur, το περιποιείται, όμως ειλικρινά δεν ξέρω αν έχει και καμία σημασία, αφού σπάνια πεθαίνεις στο παιχνίδι, ενώ τα πιστολίδια δεν σε συναρπάζουν και τα όπλα μοιάζουν να είναι όλα το ίδιο.

Είναι εύκολο να υποβιβάσεις ένα παιχνίδι και να πεις κοροϊδευτικά ότι η μοναδική του λειτουργία είναι το πάτημα του δεξιού και του αριστερού κουμπιού, όμως το αυτόματο «λοκάρισμα» του στόχου στο Red Dead Redemption 2 είναι τόσο επιθετικό και ακριβές που, πολύ συχνά, δεν κάνεις τίποτα άλλο στις μάχες.

Δεν εννοώ ότι μερικά όπλα δεν είναι καλύτερα για να δολοφονήσεις έναν μικρό στρατό ανθρώπων στη διάρκεια μιας ληστείας –υπάρχουν πολλοί οδηγοί που σου δείχνουν τα ιδανικά εργαλεία σφαγής–, όμως λέω ότι το παιχνίδι δεν κάνει καμία προσπάθεια για να με κάνει να νοιαστώ. Τα όπλα μου δεν σκουριάζουν, ούτε σταματάνε να λειτουργούν. Δεν αστοχούν ποτέ. Απλώς μπορεί να χρειαστούν τρεις σφαίρες αντί για δύο. Το Red Dead Redemption 2 είναι γεμάτο με τέτοια πράγματα και είναι ακατανόητο.

Το κυνήγι δεν έχει σημασία. Η τεχνική δεν έχει σημασία. Ο κόσμος, γενικότερα, δεν έχει σημασία.

Όταν έγραψα για το Red Dead Redemption 2 πέρυσι, η λέξη που επαναλάμβανα ήταν η «απόσταση». Τώρα, έχοντας αφιερώσει λίγο περισσότερο χρόνο στο παιχνίδι μέσα στις γιορτές, αναρωτιέμαι μήπως η ιδανική λέξη είναι η «αδιαφορία», επειδή πραγματικά έχω σοκαριστεί από τον βαθμό στον οποίο αυτό το παιχνίδι είναι απλώς μια βιτρίνα. Ένα παιχνίδι φαινομενικά πολύπλοκων συστημάτων που δεν έχουν καμία σχέση με τίποτα, του οποίου η αξία συνιστάται κυρίως στο γεγονός ότι υπάρχει, παρά το ότι έχει έναν σκοπό.

Οι πρώτες μου ώρες στο Red Dead Redemption 2 είχαν λίγο από όλα. Πήγα για κυνήγι, έπαιξα πόκερ, άναψα φωτιά στην έρημο και σταδιακά εξερεύνησα τα πάντα, εκτός από το βασικό σενάριο. Καθάρισα όπλα, έγδαρα ελάφια και μαγείρεψα φαγητά που εκτοξεύουν τα στατιστικά μου. Έψαξα με ανυπομονησία στις τσέπες των νεκρών, με την ελπίδα να βρω ένα ακριβό ρολόι, για να αγοράσω αγαθά για το στρατόπεδο και να ανεβάσω το ηθικό. Μετά από δεκάδες ώρες παιχνιδιού, οι τσέπες του Arthur ξεχειλίζουν με μετρητά. Είμαι μόνο στα μισά του παιχνιδιού –μόλις μπήκα στο τέταρτο επεισόδιο- και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να αγοράσω. Η ιστορία συνεχίζει να μου λέει ότι είμαστε φτωχοί και χρειαζόμαστε λεφτά, αλλά μου περισσεύουν χιλιάδες δολάρια.

Αυτό με έκανε να σκεφτώ: Ίσως καμία από αυτές τις αηδίες να μην έχει σημασία.

Όταν βγήκε το Red Dead Redemption 2, έπαιξα περίπου 12 ώρες. Αυτό, επειδή ήμουν τεράστιος fan του αρχικού παιχνιδιού. Όταν τελικά είδα ξεκάθαρα ότι το παιχνίδι δεν με τραβάει, το παράτησα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ήταν πιθανό να μη γυρίσω ποτέ ξανά σε αυτό. Αλλά μέσα στις γιορτές, υπήρξαν μέρες όπου τόσο η γυναίκα μου όσο και το παιδί έλειπαν από το σπίτι - ήταν πραγματικές διακοπές. Αποφάσισα να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην κυκλοφορία της Rockstar και να μη δώσω πουθενά σημασία, πέρα από την ιστορία.

Μια συμβουλή από έναν φίλο: γυρίστε στο on τo «cinematic mode», όταν ταξιδεύετε μεταξύ αποστολών. Ο Arthur θα καθοδηγήσει τον εαυτό του στο μονοπάτι αυτόματα και τα πλάνα της κάμερας είναι πιο ενδιαφέροντα. Έχει ένα δίκιο, υποθέτω, αλλά το παιχνίδι κατάφερε να το υποτιμήσει με τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο:

Ναι, φυσικά.

Μετά από αυτό, ακολούθησε γρήγορα ένα από τα άκυρα NPC γεγονότα, που μάλιστα έγινε δυο φορές. Ήταν αστείο να ρουφάς το δηλητήριο από το πόδι ενός άνδρα στην άκρη του δρόμου μία φορά, αλλά το γεγονός ότι το παιχνίδι δεν το κατέγραψε ως κάτι που έγινε και δεν το έβγαλε από τη λίστα των συμβάντων που μπορεί να συναντήσει ο παίκτης αργότερα, είναι περίεργο και αμέσως ξεκίνησα να βλέπω ύποπτα το κάθε τι.

Από τότε, κάνω μόνο (σε μεγάλο βαθμό) τις αποστολές του βασικού σεναρίου και quests αγνώστων. Δεν ξεστρατίζω από την πεπατημένη, ούτε βγαίνω από τον δρόμο, για να εντοπίσω ένα τραυματισμένο ζώο. Γιατί; Επειδή το παιχνίδι δεν μου ζητάει να κάνω αυτά τα πράγματα, δεν με ενθαρρύνει να κάνω αυτά τα πράγματα και από τη στιγμή που δεν έχω κανένα ενδιαφέρον να δω τι θα συμβεί, ο τεράστιος και πολύ ακριβός κόσμος του παιχνιδιού ξεθωριάζει, λες και δεν υπάρχει καθόλου. Είμαι καθ’ οδόν για την επόμενη αποστολή, για αποστολές χωρίς επιλογές για τον παίκτη, εκτός από το να ακολουθήσω την αυστηρά ακριβή λογική που υπαγορεύει ο σχεδιαστής.

Μια φορά καβάλησα το λάθος άλογο κατά τη διάρκεια μιας αποστολής και απέτυχα στο quest.

Καταλαβαίνω έναν από τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Είμαι ένας παίκτης που δυσκολεύεται με παιχνίδια που είναι σχεδιασμένα με βάση το «βρες τη δική σου διασκέδαση», για να το πω έτσι. Όταν ήμουν παιδί, μου άρεσε να φτιάχνω συγκεκριμένες κατασκευές με Lego, αλλά αν έβαζες μια στοίβα με Lego μπροστά μου, δεν θα είχα ιδέα τι να κάνω. Έτσι, παρόλο που απολαμβάνω τα open world παιχνίδια, αν το παιχνίδι δεν έχει σχεδιαστεί ειδικά για να με βάλει σε συγκεκριμένες καταστάσεις, είναι απίθανο να τις βρω και το Red Dead Redemption 2 δεν κάνει τίποτα για να διορθώσει τη συμπεριφορά μου.

Το Breath of the Wild, με τα δυναμικά καιρικά του συστήματα και τα όπλα που διαρκώς χαλάνε, με έβαζε συνεχώς σε απρόσμενες καταστάσεις. Το ίδιο και με Far Cry 5, ένα παιχνίδι που δεν μου άρεσε καν, αλλά που πάντα με έκανε να φοβάμαι μη με ξεσκίσει κάποια αρκούδα (ή γαλοπούλα). Επίσης, εκεί που εξερευνούσα ήσυχα-ήσυχα το Skyrim κοιτάζοντας τη δουλίτσα μου, μπορεί να έπεφτα πάνω σε έναν δράκο.

Δεν μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια εκδοχή του Red Dead Redemption 2 που θα με οδηγούσε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά σίγουρα δεν είναι το παιχνίδι που παίζω εδώ και 20+ πλέον ώρες. Θα έλεγα ότι δεν πειράζει, επειδή είμαι βέβαιος ότι κάποιοι άνθρωποι -οι τύποι που γουστάρουν να «βρίσκουν τη δική τους διασκέδαση»- συναντούν άγριες περιπέτειες. Αλλά αισθάνομαι ότι είναι μεγάλο φάουλ από πλευράς σχεδιασμού οι παίκτες που ακολουθούν πιστά τις βασικές οδηγίες να έχουν μόνο ελάχιστη έως καθόλου αλληλεπίδραση με ένα τόσο μεγάλο μέρος του παιχνιδιού, το οποίο υποτίθεται ότι προορίζεται για να λειτουργεί ως υπόβαθρο τυχαίων γεγονότων στο καθοδηγούμενο βασικό σενάριο.

Υπάρχει μια έλλειψη θεματικής συνοχής στον συνολικό σχεδιασμό του Red Dead Redemption 2, η οποία ίσως να τα εξηγεί όλα αυτά. Είναι ένα παιχνίδι απομονωμένων ιδεών οι οποίες, θεωρητικά, πρέπει να αλληλεπιδρούν και να εξαρτώνται η μία από την άλλη, αλλά στην πράξη δεν έγινε αρκετή δουλειά, για να έχουν λόγους να υφίστανται η μία πλάι στην άλλη. Βάλε αυτό εδώ, βάλε αυτό εκεί. Ναι, αλλά γιατί;

Είναι μια καλή ερώτηση, αλλά το παιχνίδι δεν έχει απαντήσεις.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Waypoint.

Περισσότερα από το VICE

Ζωντανοί-Νεκροί σε Ψυχιατρική Κλινική: Φωτογραφίες του Ένοχου Μυστικού της Ελληνικής Κοινωνίας

H Αισθητικός που Έκανε Διπλή Ζωή ως Βαρόνος Κοκαΐνης

«Άβυζη», «Χοντρή», «Σημαδεμένη» - Γυναίκες στην Ελλάδα Φωτογραφίζονται Μιλώντας για το Body Shaming