Για τον Στέλιο Κουδουνάρη το ''My Style Rocks'' Είναι η Παιδική του Χαρά

Την πρώτη φορά που ο Στέλιος Κουδουνάρης έκατσε στην καρέκλα της «κριτικής επιτροπής» για το styling ήταν περίπου οκτώ χρονών. Η μητέρα του είχε ένα κατάστημα με ρούχα στη Λεμεσό, οπότε την παιδική και εφηβική του ηλικία την έζησε μέσα στα χρώματα και τα υφάσματα.

«Ήμουν κάπως “δικτάτορας’’ από μικρός στο τι θα φορέσει η μαμά μου, οι φίλες μου, τα αδέρφια μου. Ήμουν πάρα πολύ παρεμβατικός και στις επιλογές της μητέρας μου για το κατάστημα», λέει ο Στέλιος Κουδουνάρης καθισμένος απέναντί μου στο γραφείο του ατελιέ του, σε μια μικρή οδό στο Κολωνάκι που σχεδόν κανείς δεν την ξέρει.

Σε έναν δρόμο με ωραία κτίσματα και νερατζιές, διακρίνονται από το παράθυρο του ισογείου ραπτομηχανές, πάρα πολλά κομμένα μπεζ πατρόν, αμέτρητες κρεμάστρες με χρωματιστά μακριά φορέματα, φούστες και παντελόνια με το όνομα του μοντέλου που θα τους δώσει ζωή και θα τα περπατήσει σε κάποια πασαρέλα.

Αυτές τις βαριές μέρες που ζούμε όλοι, καταρρακωμένοι και οργισμένοι την ίδια στιγμή, συνάντησα έναν από τους επιτυχημένους σχεδιαστές μόδες και μια από τις πιο χαρακτηριστικές περσόνες που ανέδειξε η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, για μια συζήτηση που είχε κανονιστεί πολύ πριν το δυστύχημα των Τεμπών. Το αισθητικά άψογο σύμπαν του Στέλιου Κουδουνάρη ήταν ένα εξαιρετικό διάλειμμα από το ασήκωτο φορτίο των ημερών.  

Ο 41χρονος σχεδιαστής, το όνομα του οποίου προηγούνταν της εικόνας του για πολλά χρόνια, μέχρι που ήρθε η τηλεόραση, είναι η σταθερή αξία του “My Style Rocks’’, πέντε σεζόν μετά. Κριτές, παρουσιάστριες, διαγωνιζόμενες αλλάζουν. Όλοι/ες εκτός από αυτόν.

«Ο Στέλιος Κουδουνάρης είναι mood», θα γράψουν πολλοί/ες στα social media και τα memes με πρωταγωνιστή τον σχεδιαστή παίρνουν φωτιά. «Δεν μου αρέσει όταν μου λένε στον δρόμο “καλά τους έκανες’’, γιατί είναι σαν βλέπουν μια κακεντρέχεια στην κριτική μου που δεν υπάρχει, λες και προσπαθώ να κάνω τα κορίτσια να αισθανθούν άσχημα, να τα ακυρώσω που αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.

»Προσπαθώ να τα αξιολογήσω και να πω τη γνώμη μου όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά, βάσει της συμμετρίας και όλων αυτών που έχουν αποδειχτεί στην ιστορία της μόδας, μέσα στα χρόνια. Προσπαθώ να βασιστώ σε τέτοια πράγματα για να κάνω μια κριτική και να μην περιορίζομαι μόνο στο ότι δεν αρέσει εμένα προσωπικά, γιατί τα περισσότερα σε εμένα προσωπικά δεν αρέσουν», λέει χαρακτηριστικά.

Ο επιτυχημένος σχεδιαστής μόδας, που μεγάλωσε στη Λεμεσό, δεν σταματάει να εκπλήσσεται με το κοινό που παρακολουθεί την εκπομπή, πράγμα που μου περιγράφει με ατόφια χαρά:

«Ενώ είναι μια ανάλαφρη εκπομπή, το φανατικότερο κοινό της είναι αυτό που την ονομάζει guilty pleasure (ένοχη απόλαυση). Δηλαδή πολιτικοί, άνθρωποι των τεχνών, λόγιοι, ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφοι, κόσμος που πιστεύεις ότι δεν έχει καν τηλεόραση - και μπορεί και να μην έχει, αλλά βρίσκει τρόπο να παρακολουθήσει την εκπομπή. Επίσης, τη βλέπουν πάρα πολλοί άνδρες που δεν έχουν καμία σχέση με τη μόδα - και όχι για να δουν τα ωραία κορίτσια».

Γελάμε όταν μου λέει ότι σχεδόν κάθε φορά που θα πάρει ταξί, ο οδηγός θα του μιλήσει για τις διαγωνιζόμενες, τα ρούχα, τα στριφώματα. «Δεν ξέρει η τάδε ότι για να πάει σ’ αυτήν την εκδήλωση έπρεπε να ντυθεί αλλιώς;», θα σχολιάσει πολλές φορές ο ταξιτζής όπως λέει ο Στέλιος. 

Ο Στ. Κουδουνάρης πάντα ήξερε ότι η μόδα θα είναι η δουλειά της ζωής. Ο σχεδιαστής έχει πολύ συγκεκριμένη άποψη για τα ρούχα και το styling των διαγωνιζομένων στην εκπομπή, που είναι «η παιδική του χαρά», μια παιδική χαρά όμως που αντιμετωπίζει με άκρα σοβαρότητα και επαγγελματισμό.

Η κουβέντα μαζί του χωράει από το πόσο «ριάλιτι» αντέχει στο My Style Rocks και τη βιωσιμότητα στην ελληνική μόδα, μέχρι την ιδέα της πατρότητας που γυρίζει στο μυαλό του και την τεράστια οικονομική καταστροφή που έζησε το καλοκαίρι του 2022, εξαιτίας μιας καλοστημένης ηλεκτρονικής απάτης.

VICE: Με ποιο σκεπτικό κρίνεις το ντύσιμο και το styling της κάθε διαγωνιζόμενης στο My Style Rocks;
Με το κάθε κορίτσι κάνω μια διαφορετική συνομιλία για τα ρούχα που φοράει, ανάλογα του δικού της επιπέδου. Δηλαδή κάποια κορίτσια είναι σε ένα επίπεδο που μπορούν να συνδυάσουν πολύ ωραία μια φούστα με μια μπλούζα και να είναι πάρα πολύ ωραία ντυμένα. Σε μια άλλη κοπέλα όμως, που έχει μια άλλη αίσθηση της μόδας και θέλει να περάσει ένα μήνυμα μέσα από το στιλ της ή φέρνει εικόνες που μπορεί να αφορούν υψηλή ραπτική ή πραγματικό design, της μιλάς με μια άλλη γλώσσα.

Μπορεί να έχω και λίγο το δασκαλίστικο, γιατί υπήρξα καθηγητής κάποια χρόνια, οπότε πάντα τους καλύτερους μαθητές, τους ζόριζα λίγο περισσότερο, πραγματικά για να βγάλουν όλες τους τις δυνατότητες. Ίσως επειδή είμαι κι εγώ έτσι σαν άνθρωπος. Αν κάποιος δηλαδή με πιέσει λίγο, μπορώ να ξεδιπλώσω πράγματα που έχω κρυμμένα, πολύ πιο εύκολα.

Ακούγεσαι σαν να είσαι αυστηρός και με τον εαυτό σου.
Ειδικά με τον εαυτό μου είμαι αυστηρός, αν και τώρα έχω χαλαρώσει λίγο. Όσο περνάνε τα χρόνια, χαλαρώνω, γιατί μεγαλώνω και καταλαβαίνω ότι η ζωή έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το κυνήγι της τελειότητας. Με την εμπειρία, καταλαβαίνεις ότι η τελειότητα είναι κάτι ουτοπικό.

Παλιότερα ήσουν δηλαδή από τους ανθρώπους που μπορεί να «χτυπούσαν» τον εαυτό τους κάτω περισσότερο απ’ ό,τι χρειαζόταν;
Ναι, βέβαια. Με σκοπό να ξεπεράσω τα όριά μου, να αποδώσω καλύτερα π.χ. να ξεπεράσω την προηγούμενη συλλογή μου, σε επαγγελματικό επίπεδο. Και σε προσωπικό επίπεδο, στις φιλίες μου, στις σχέσεις μου, πάντα προσπαθούσα να έχω έναν συμβουλευτικό και διασωστικό ρόλο. Καμιά φορά γινόμουν και λίγο πιεστικός ας πούμε, γιατί έβλεπα κάτι που δεν έβλεπαν αυτοί, επειδή ήμουν απέξω, οπότε θεωρούσα χρέος μου να τους σώσω. Τώρα όχι, τους αφήνω να αναζητήσουν τη βοήθειά μου. Τους χτυπάω τα καμπανάκια και μετά σταματάω. Αυτό δεν είναι λιγότερη αγάπη, είναι περισσότερη.

Ως σχεδιαστής μόδας και επιχειρηματίας, έχεις κυκλοφορήσει πάνω από 25 γυναικείες συλλογές.
Κάτσε, γιατί έχουν αυξηθεί οι αριθμοί (γελάει και το υπολογίζει με κομπιουτεράκι). Είναι 30 γυναικείες -στις 32 είμαι για την ακρίβεια, απλώς οι δύο δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα- και 18 αντρικές.

Το πίστευες όταν ήσουν 18-20 χρονών, τότε που σπούδαζες μόδα, ότι κάποια μέρα θα χρειαστείς κομπιουτεράκι για να υπολογίσεις πόσες συλλογές έχεις κάνει;
Όχι, αλλά ήξερα από την αρχή ακριβώς τι θέλω να κάνω. Δηλαδή ήθελα να έχω ένα prêt-à-porter brand, που να το να το ξέρει και να το αγαπάει ο κόσμος. Αυτό που δεν είχα προβλέψει ότι θα γίνει -και επεδίωκα στην αρχή να μη συμβαίνει- είναι το να με ξέρει ο κόσμος. Βέβαια, υπογράφω τα ρούχα μου με το δικό μου όνομα, το οποίο αυτό είναι ένα σημάδι εξωστρέφειας.

Τα υπογράφω όμως από την αρχή, γιατί τη μόδα τη θεωρώ τέχνη, εφαρμοσμένη μεν αλλά τέχνη και οι καλλιτέχνες υπογράφουν τα έργα τους. Δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένος όμως με το να γνωρίζουν οι άνθρωποι την εικόνα μου. Όντως, η φήμη του ονόματός μου προηγείτο της εικόνας μου για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που ήρθε η τηλεόραση και ανέτρεψε αυτό το δεδομένο. Αυτό ήταν κάτι αναπάντεχο, ήταν κάτι που δεν ήταν στο πλάνο.

Όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν να ήταν στο πλάνο.
Ήταν, ναι. Ήξερα ότι αυτή είναι δουλειά της ζωής μου, ότι δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος και χρόνος εργασίας, είναι όλα ένα. Η ζωή μου είναι μία και δεν έχει ωράρια. Έργάζομαι και τις ώρες που δεν εργάζομαι ή χαλαρώνω και τις ώρες που εργάζομαι. Καλά, η χαλάρωση δεν ξέρω τι ώρα γίνεται, αλλά είναι όλα ένα. Είμαι πολύ εντάξει με αυτό και νιώθω και ευλογία το ότι μπορώ να βιοπορίζομαι από αυτό που αγαπάω και να έχω μια ζωή άνετη, για την εποχή μας. Είμαι ευγνώμων.

Επειδή είπες ότι στην αρχή επεδίωκες να μη γνωρίζει ο κόσμος την εικόνα σου, όταν ήρθε η πρόταση για το My Style Rocks τι σκέφτηκες;
Ειλικρινά δεν το σκέφτηκα καθόλου, απλώς το βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον σαν πρότζεκτ. Έγινε πάρα πολύ τυχαία. Με πίεσαν να κάνω το δοκιμαστικό, διότι στην αρχή ήμουν πολύ αρνητικός. Θα σου πω τι γίνεται: όταν είμαι στο πλατό δεν βλέπω τις κάμερες, δεν αισθάνομαι καμία ντροπή. Λέω τη γνώμη μου, συνομιλούμε με τα κορίτσια.

Μου αρέσει πάρα πολύ να λέω την άποψή μου για τα πράγματα, οπότε μου είναι πάρα πολύ ευχάριστο. Όχι συνέχεια, διότι υπάρχουν φορές που θυμώνω και θυμώνω πραγματικά. Όμως είναι λίγο η «παιδική μου χαρά», διότι φεύγοντας από το ατελιέ που είναι πολλά τα πράγματα που χρήζουν διαχείρισης, πάω στο MSR και απλά κάθομαι να μιλήσω για το τι φοράνε τα κορίτσια.

Στην αρχή, πώς διαχειρίστηκες αυτή την προσοχή από τον κόσμο στον δρόμο;
Αυτό ήταν που με μπλόκαρε τον πρώτο καιρό: η διαχείριση που έπρεπε να κάνω εκτός πλατό. Στην αρχή είχα πάθει ένα είδος αγοραφοβίας όταν μου μίλαγε ο κόσμος, δεν ήθελα να μου μιλάνε. Ένιωθα ότι ήταν μια εισβολή στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου, στην προσωπική μου ζωή. Σκεφτόμουν ότι συνέχεια με κοιτάνε, με σχολιάζουν, με φωτογραφίζουν, δεν μου άρεσε καθόλου όλο αυτό και ότι ας πούμε, ξαφνικά έδινα τροφή για σχόλια και με έβριζαν πολύ άσχημα στα social media.

Όλα αυτά μου δημιούργησαν, τους πρώτους μήνες, πολύ μεγάλο πρόβλημα εσωτερικά. Τώρα πια το βρίσκω πολύ φυσιολογικό και πάρα πολύ εύκολο, γιατί καταλαβαίνω ότι ο κόσμος που μπαίνω στο σπίτι του κάθε μέρα, τόσες ώρες, πέντε ή έξι φορές τη βδομάδα, θέλει να μου μιλήσει και να μου πει ένα «γεια». Στην αρχή και με το «γεια» ενοχλούμουν, ενώ τώρα χαίρομαι διότι σημαίνει ότι αυτό που κάνουμε έχει αποδοχή και ο κόσμος απολαμβάνει την εκπομπή.

Κοιτώντας πίσω στις πρώτες σεζόν του παιχνιδιού, υπάρχουν κάποια σχόλια που είχες κάνει σε παίκτριες, τα οποία τώρα σου μοιάζουν μη πολιτικώς ορθά; 
Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου. Πάντα ήμουν ανοικτός, οπότε δεν θεωρώ ότι έχω κάνει ποτέ κάποιο σχόλιο, το οποίο σκεφτόμουν ότι τώρα ότι δεν θα το έκανα. Ίσως κάποια πράγματα να τα έλεγα αλλιώς και κάποια άλλα να τα απέρριπτα ή να τα δεχόμουν αντίστοιχα, αν τα έβλεπα τώρα.

Θυμάσαι μια φορά που εξοργίστηκες στο πλατό;
Μια φορά που θυμάμαι ήταν όταν μια διαγωνιζόμενη αποκάλεσε μια άλλη με μια λέξη η οποία δεν είναι πρέπουσα. Γενικά, θυμώνω όταν είμαστε στο όριο του μισογυνισμού. Πολλές φορές, υπήρχαν κάποιες συμπεριφορές -μπορεί τα κορίτσια να μην τις είχαν αποκωδικοποιήσει ή να μην είχαν συναίσθηση του πώς συμπεριφέρονταν- που εμπεριείχαν εσωτερικευμένο μισογυνισμό πάρα πολύ έντονα. Εγώ επειδή κάθομαι απέναντι και το βλέπω, αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα γι’ αυτές. Προσπαθώ να τα λέω, μήπως κάποια στιγμή κάνουν ένα βήμα πίσω και σκεφτούν το πόσο τοξική συνθήκη δημιουργούν πρώτα απ’ όλα για τους εαυτούς τους, μετά για τις συμπαίκτριές τους και τους τηλεθεατές.

Μερικές φορές η εκπομπή γίνεται περισσότερο «ριάλιτι» απ’ ό,τι ίσως θα ήθελες;
Ριάλιτι είναι η πραγματικότητα. Στο MSR, λοιπόν, έχουμε μια πραγματική συνθήκη. Μιλάμε για κορίτσια από διάφορα κοινωνικά στρώματα, με διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα και πολλές ενδιαφέρουσες προσωπικές ιστορίες. Άρα, έχουμε ένα μικρό κοινωνικό δείγμα με έναν τρόπο, μια όψη της πραγματικότητας. Αυτό που βλέπουμε είναι το αποτέλεσμα, όταν εννέα διαφορετικοί χαρακτήρες συμβιώνουν για τόσες πολλές ώρες με έναν κοινό στόχο και με ανταγωνισμό.

Άρα, αν το ριάλιτι που βλέπουμε είναι όντως real και δεν είναι σκηνοθετημένο ή κάποιος το έχει φυτιλιάσει -ας το πούμε έτσι λαϊκά- για να γίνει μπουρλότο, εγώ είμαι πάρα πολύ καλά με αυτό. Αν ήταν σκηνοθετημένο, δεν θα ήμουν εντάξει. Επειδή είμαι εκεί και το ζω, το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ είναι ότι τίποτα δεν είναι σκηνοθετημένο ή ψεύτικο. Είναι όλο κανονικό. Το βλέπω σαν παρατηρητής. Θα ήθελα λίγο περισσότερη μόδα σίγουρα, λίγο πιο ενημερωμένες προτάσεις. Θα ήθελα να μάθουμε στον κόσμο περισσότερα πράγματα, «χρησιμοποιώντας» τα κορίτσια ως κανάλια, για να κάνουμε προτάσεις, αλλά αυτό έχουμε και αυτό είναι η κοινωνία τώρα.

Πώς έφτιαξες την πρώτη κολεξιόν με την υπογραφή σου; Υπήρχαν πολλές δυσκολίες μέχρι να δημιουργηθεί και να κυκλοφορήσει;
Ναι, πολύ μεγάλες δυσκολίες. Η πρώτη κολεξιόν σχεδιάστηκε πολύ γρήγορα, το 2007, όταν ήμουν 25 και εκτελέστηκε πολύ αργά. Την είχα ακριβώς στο μυαλό μου, ήξερα τι ήθελα να κάνω. Μου πήρε πάρα πολλούς μήνες να τη φτιάξω, πάρα πολλούς μήνες να πάρω την πρώτη μου παραγγελία. Δεν υπήρχαν χρήματα, ήμουν σε αναζήτηση συνεργατών για να γίνουν τα πράγματα ακριβώς όπως ήθελα. Πέταξα πάρα πολλά δείγματα που δεν ήταν τόσο καλά, μέχρι να φτάσω στο τέλειο αποτέλεσμα, έτσι όπως το είχα εγώ οραματιστεί.

Όλα αυτά με δικό σου κεφάλαιο;
Ναι, ναι. Έκανα μια άλλη δουλειά ταυτόχρονα, δούλευα σε μια μεγάλη εταιρεία στην Αθήνα, όπου έκανα βιτρίνες στα καταστήματα της εταιρείας και στη χονδρική έστηνα τα showroom, δηλαδή έκανα visual merchandising για δυόμισι χρόνια περίπου, εκείνη την περίοδο. Οπότε ξεκίνησα το δικό μου brand, παράλληλα με αυτή τη δουλειά. Όλος μου o μισθός πήγαινε στη συλλογή κι εγώ ζούσα με φακές, καρότα και λάχανα, τις πιο φτηνές τροφές που υπήρχαν. Τα πρώτα χρόνια ήταν όντως πάρα πολύ δύσκολα, αλλά στη ζωή αυτή όλα δύσκολα είναι.

Τότε, σε ένοιαζε που έπρεπε να κάνεις τέτοια αιματηρή οικονομία ή επειδή είχες τόσο έντονο στο μυαλό σου αυτό που ήθελες να κάνεις, δεν σκεφτόσουν τίποτα άλλο;
Δεν με πείραζε καθόλου και ποτέ. Αυτή είναι μια ιστορία που την έχω διηγηθεί και κάποιοι τίτλοι που βγαίνουν είναι λίγο δραματικοί και είναι σαν να ήμουν το αγοράκι με τα σπίρτα. Ωστόσο, πραγματικά την ώρα που το έκανα, δεν το έβλεπα σαν θυσία, δηλαδή έτσι ήταν η ζωή μου, κανονική. Το ότι εγώ μπορεί να έβγαινα μία φορά την εβδομάδα, να έπινα μία μπίρα και να τη λιβάνιζα όλη νύχτα, γιατί απλά δεν είχα λεφτά να πάρω άλλη, ήταν κάτι που είχε μπει στον αυτόματο για μένα.

Δεν ένιωθα ούτε άσχημα, ούτε μειονεκτικά, ούτε μου έλειπε τίποτα, γιατί εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από εκεί που ήμουν, να πάω στο σπίτι μου, να ράψω ρούχα και να σχεδιάσω την επόμενη συλλογή. Αυτό ήταν για μένα. Το μόνο μου άγχος ήταν ότι ήθελα να πάρω ακόμη καλύτερα υφάσματα, για να κάνω ακόμη περισσότερα δείγματα και δεν είχα λεφτά να το κάνω και το να μπορώ να ανταποκριθώ στους πελάτες που μου έκαναν παραγγελίες. Πέρασε ένας χρόνος, βέβαια, μέχρι να πάρω την πρώτη μου παραγγελία.

Εκείνη την περίοδο της ζωής σου προλάβαινες να κοιμηθείς καθόλου;
Όχι, αλλά ήταν κανονικό και αυτό. Άλλες αντοχές έχεις στα 26, άλλες έχεις στα 41. Τώρα δεν μπορείς να μου ζητήσεις να μην κοιμηθώ ένα βράδυ και να μείνω να δουλεύω 48 ώρες, αλλά τότε είχε τύχει να δουλέψω 72 ώρες συνεχόμενες, άυπνος και να είμαι ντούρασελ. Αυτό το έχω κάνει τρεις-τέσσερις φορές, όταν ετοίμαζα show ή παραγγελίες που έπρεπε να φύγουν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες.

Έπρεπε να ετοιμάσω τα ρούχα και ήμουνα μόνος μου τότε. Έπρεπε να τα σιδερώσω εγώ, να ράψω τα κουμπιά, να βάλω τα καρτελάκια, να κόψω τα τιμολόγια, να συσκευάσω τα ρούχα και να τα πάω μη σου πω. Όλα τα έκανα εγώ, μόνο δεν τα έραβα.

Θες να μιλήσουμε για την υπόθεση της ηλεκτρονικής απάτης και πώς τη βίωσες;
Θα σου πω κάτι: έχω απομυθοποιήσει τελείως την έννοια του χρήματος. Έπεσα θύμα μιας τραπεζικής απάτης και μου απέσπασαν ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό από τον λογαριασμό μου, που ήταν ουσιαστικά τα χρήματα λειτουργίας της επιχείρησής μου, το back-up της επιχείρησης.

Με αυτή την αλλαγή, εγώ έχω πάει οικονομικά περίπου δέκα χρόνια πίσω. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αποσυντονίσει εντελώς έναν άλλον άνθρωπο. Δεν σου λέω ότι εμένα δεν με πλήγωσε, δεν με στεναχώρησε και δεν με αποσυντόνισε, αλλά αυτό κράτησε μια μικρή περίοδο. Δηλαδή μετά από δύο-τρεις μήνες που το έζησα, στεναχωρήθηκα, το έψαξα πολύ -συνεχίζω να το ψάχνω και θα το ψάχνω μέχρι τέλους με σκοπό να δικαιωθώ- άρχισα λειτουργώ σαν να μην έχω πια αυτά τα χρήματα, γιατί δεν τα έχω στην πραγματικότητα αυτήν τη στιγμή.

Έχω μάθει να ζω και με λίγα, οπότε τώρα που δεν έχω αυτό το σοβαρό ποσό και πάλι μια χαρά ζω και δεν μου λείπει τίποτα, ούτε μου περισσεύει βέβαια. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντιμετωπίσω μια τόσο μεγάλη δυσκολία, αν είχα ξεκινήσει αλλιώς, αν είχα μάθει στα πολλά και τα εύκολα. Όλη αυτή η πορεία με έχει σκληραγωγήσει, με έχει μάθει να σέβομαι τις καταστάσεις και το τι μας δίνει ζωή. Νομίζω ότι ο δύσκολος δρόμος μάς δίνει κάτι. Όχι ότι εύκολος πειράζει, αλλά ο δύσκολος δρόμος εμένα προσωπικά μου έκανε καλό.

Τώρα σε τι φάση είσαι με την υπόθεση;
Κοίταξε, η τράπεζα αποποιείται κάθε ευθύνη. Εγώ θεωρώ ότι είναι όλο θέμα της τράπεζας, γιατί η τράπεζα και τα ηλεκτρονικά συστήματά της δεν με προστάτευσαν σε κανένα επίπεδο. Επίσης, εκτός από αυτό, η τράπεζα μόνο όταν βγήκα στα μίντια και πίεσα με κάποιο τρόπο, μου έδωσε σημασία. Όταν λέω σημασία, εννοώ να μου απαντήσει ότι δεν φέρει καμία ευθύνη, γιατί μέχρι τότε δεν μου είχαν απαντήσει τίποτα και με είχαν τρεις μήνες σε αναμονή. Έπαθα μια τόσο μεγάλη καταστροφή και δεν μπορούσα  να μιλήσω με κανέναν.

Εγώ έχω κάποιο μέρος της ευθύνης, γιατί κοινοποίησα κάποιους κωδικούς. Όμως εξαπατήθηκα, μπήκα σε ένα πλασματικό περιβάλλον τράπεζας. Ήταν πολύ καλοστημένο και έπεσα σε μια παγίδα. Από εκεί και πέρα η τράπεζα δεν μπλόκαρε τις συναλλαγές, αν και η κίνηση στον λογαριασμό μου ήταν πολύ ασυνήθιστη, τα ποσά που μεταφέρονταν πολύ διαφορετικά από τη συνηθισμένη μου κίνηση, μπήκαν από άλλο IP και εγώ δεν ενημερώθηκα, άλλαξαν τα όρια της ημέρας που κανονικά αυτό δεν γίνεται online. Υπάρχουν πάρα πολλά κενά σε αυτή την ιστορία.

Επίσης, ένα άτομο της σπείρας επισκέφθηκε ένα υποκατάστημα της τράπεζας και η τράπεζα δεν κάλεσε την ασφάλεια. Δηλαδή έγιναν πάρα πολλά λάθη, τα οποία προφανώς στοιχειοθετούν μια υπόθεση για να κινηθώ νομικά απέναντι στην τράπεζα, διότι δεν με προστάτευσε ως όφειλε.

Δηλαδή όλο αυτό σταμάτησε τυχαία από τον ανθρώπινο παράγοντα. Μια υπάλληλος είδε ότι υπάρχει κάτι ασυνήθιστο στον λογαριασμό μου, κατά τύχη, κανονικά δεν θα το έβλεπε. Αν αυτό συνεχιζόταν άλλα 15 λεπτά, τώρα εσύ δεν θα καθόσουν απέναντί μου στο γραφείο μου, γιατί απλά δεν θα είχα αυτό το γραφείο και σίγουρα θα δούλευα κάπου αλλού γιατί δεν θα είχα ούτε ένα ευρώ.

Θα είχες κλείσει την επιχείρησή σου;
Ναι, θα την είχα κλείσει. Δηλαδή αν αυτό το πράγμα συνεχιζόταν λίγο ακόμα, θα ήμουνα στο απόλυτο μηδέν. Όταν σου λέω στο απόλυτο μηδέν, εννοώ ότι δεν θα είχα να φάω. Μέσα σε όλη την ατυχία αυτή, στάθηκα τυχερός.

Μπορείς, ήδη, να το δεις από αυτή τη σκοπιά;
Οπωσδήποτε, στάθηκα τυχερός. Το στόρι είναι ότι εκεί που όλο αυτό το πράγμα εξελισσόταν, έκαναν αναλήψεις από τον λογαριασμό μου και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι. Ένα από τα μέλη της σπείρας, ένας Ρομά συγκεκριμένα, πήγε στο υποκατάστημα της Θήβας της συγκεκριμένης τράπεζας, για να τραβήξει λεφτά από τον λογαριασμό που μπήκαν τα χρήματά μου.

Η κάρτα του μπλοκάρει και μπαίνει στο υποκατάστημα να κάνει σαματά, απαιτώντας να του ξεμπλοκάρουν την κάρτα. Η ταμίας βλέπει πολλές μεταφορές από τον δικό μου λογαριασμό με χιλιάδες ευρώ η κάθε μεταφορά. Τον ρωτάει «τι σχέση έχεις με τον Κουδουνάρη τον σχεδιαστή; Εκείνος απάντησε ότι δεν ήξερε ποιος είμαι και τότε με πήραν τηλέφωνο από την τράπεζα. Έτσι σταμάτησε όλο αυτό.

Την επόμενη μέρα από αυτό πώς ξυπνάς; Πώς κοιμάσαι βασικά;
Βασικά θα σου πω ότι την ίδια μέρα, αφού τελείωσα από την αστυνομία, από τις τράπεζες, αφού πήρα ό,τι φίλο έχω και δεν έχω, προσπαθώντας να βρω μια άκρη, μετά από πάρα πολλές ώρες, απλά έφαγα και κοιμήθηκα πάρα πολλές ώρες. Ήταν από τους πιο ωραίους ύπνους που έχω κάνει ποτέ, δεν μπορώ να στο περιγράψω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, γιατί μετά απλά έχασα τον ύπνο μου. Έκανα δύο μήνες να κοιμηθώ, μετά χτύπησα και το πόδι μου, όλα πήγαιναν στραβά. Τώρα, είμαι πάρα πολύ καλά.

Φαίνεται ότι είσαι πολύ καλά.
Χαίρομαι (γελάει). Γιατί πέρασα και παλινδρόμηση μετά, ξεκίνησα διατροφή έγιναν πολλά, αλλά εντάξει.

Μετά από πόσο καιρό βρήκες το κουράγιο να συνεχίσεις και να πεις ότι θα επενδύσω ξανά τόσα χρήματα για την επιχείρηση μου, θα μιλήσω με τους προμηθευτές κ.λπ.;
Αυτό έγινε τον Ιούλιο του 2022. Τον Αύγουστο πήγα διακοπές κανονικά. Όλο τον Σεπτέμβριο ήμουν με πατερίτσες, γιατί έπεσα από το ποδήλατο. Οπότε, τον Οκτώβριο μπήκα κανονικά σε ροή. Δεν υπήρχε σταματημός, δεν έχω προσωπικά χρήματα και χρήματα επιχείρησης. Είναι μία τσέπη όλα.

Την επιχείρησή μου δεν θα την έκλεινα ποτέ, μόνο στην περίπτωση που δεν μπορούσα να τη συντηρήσω με αυτή την συνθήκη. Αν τα έχανα όλα, δεν θα είχα επιλογή, γιατί μετά από 15 χρόνια υπάρχουν μηνιαία έξοδα, υπάρχει ένα ατελιέ, υπάρχουν εργαζόμενοι, συνεργάτες.

Σε τι φάση θα έλεγες ότι είναι η ελληνική μόδα σε σχέση με το αίτημα για βιωσιμότητα;
Αρχικό. Εμβρυακό. Σίγουρα όμως, υπάρχουν κάποια μικρά, ανεξάρτητα brand που ενδεχομένως κάνουν μια καλή δουλειά. Aυτό που κάνουμε στη δική μου επιχείρηση είναι μία προσπάθεια να έχουμε μηδενική φύρα, zero waste δηλαδή και να παράγουμε ρούχα από το τελευταίο χιλιοστό των υλικών, να ανακυκλώνουμε το χαρτί, το πλαστικό, απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή. Προσπαθούμε. Σε σοβαρά επίπεδα, βιώσιμη μόδα στην Ελλάδα δεν υπάρχει.

Και ακόμη και στο εξωτερικό, έχω ακόμη αμφιβολίες για κάποια πράγματα, να σου πω την αλήθεια. Τα οικολογικά δέρματα πόσο οικολογικά είναι, αφού επιβαρύνουν το περιβάλλον με έναν άλλον τρόπο; Εννοείται ότι δεν πρέπει να σκοτώνουμε τα ζώα, δεν το συζητώ αυτό. Το οργανικό βαμβάκι, πόσα λίτρα νερό χρειάζεται για να είναι οργανικό, να αναπτυχθεί και να παραχθεί; Είναι όλα αρκετά σχετικά.

Αυτό που βλέπω ως πολύ θετικό είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να αγοράζει λιγότερα ρούχα, πιο συνειδητά. Με κάποιο τρόπο, αποποιείται πια το fast fashion, που ήταν πάρα πολύ έντονο και επιλέγει ίσως λιγότερα, αλλά πιο διαχρονικά και ποιοτικά κομμάτια. Προφανώς, δεν αφορίζω το fast fashion – κι εγώ φοράω κάποια πράγματα από αυτά τα μαγαζιά.

Η γρήγορη μόδα έχει κάνει καλό στο στιλ του κόσμου, τα τελευταία χρόνια, αλλά ήρθε η στιγμή να τη μετριάσουμε. Πρέπει να αγοράζουμε λιγότερα και καλύτερα κομμάτια. Αντί να αγοράσεις τρία τζιν των 25 ευρώ από το fast fashion, πάρε ένα τζιν με 80 ευρώ και λιώσ’ το, γιατί το άλλο λιώνει μόνο του, τη σεζόν δεν τη βγάζει.

Από δω και πέρα για τον εαυτό σου, τι θέλεις και σε προσωπικό και σε επαγγελματικό;
Σε προσωπικό επίπεδο, θέλω σίγουρα υγεία και σωματική και ψυχική. Θέλω να παίρνω και να δίνω αγάπη. Σε επαγγελματικό επίπεδο, αυτό που ζητάω από τον θεό και από το σύμπαν είναι να βρίσκω πάντα τρόπο να είμαι δημιουργικός και να εξελίσσομαι ως σχεδιαστής να προχωράει και η επιχείρησή μου. Και ο κόσμος να συνεχίζει να θέλει να φοράει τα ρούχα μου.

Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή ότι θα σε ενδιέφερε και η απόκτηση ενός παιδιού.
Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι τώρα που έχω πιο πολλή επαφή με το βαφτιστήρι μου που έχει γίνει αισίως πέντε και είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο ταραχοποιό στοιχείο, δεν το έχω ακριβώς στα πλάνα μου, αλλά η πατρότητα είναι κάτι το οποίο μου χτυπάει το καμπανάκι κατά καιρούς. Σίγουρα δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο, αλλά είναι κάτι που γυρνάει στο κεφάλι μου.

Εκείνο το δεκάχρονο παιδάκι ας πούμε, που ήταν με τη μαμά του και της έλεγε τι θα φορέσει, πιστεύεις θα ήταν ικανοποιημένο με το πού είσαι σήμερα;
Πιστεύω θα μου ασκούσε πάρα πολύ κακή κριτική. «Αυτό γιατί το κάνεις έτσι, αφού μπορείς καλύτερα; Πάλι δεν πρόλαβες». Το παιδί αυτό συνεχίζει να μου τα λέει, γιατί πρέπει να τα πει, αλλά τώρα πια δεν τα μεγαλοποιεί, μέχρι να γίνουν βασανιστικά.

* Τα ρούχα του Στέλιου Κουδουνάρη μπορείτε να τα βρείτε στο stelioskoudounaris.com και στο κατάστημα στην οδό Αναγνωστοπούλου 4 στο Κολωνάκι.

Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο Σκηνοθέτης του "Pari" Πιστεύει ότι τα Εξάρχεια Δεν Κινδυνεύουν από Τίποτα

«Σκεφτόμουν ότι θα Καούμε Ζωντανοί» - Ο 20χρονος Επιβάτης που Έσωσε Ζωές στα Τέμπη Μιλά στο VICE

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.